Vandaag maken we een tocht over het eiland Grenada samen met Biba en NoStress huren we een busje met chauffeur. Die vertelt meteen, dat we langs een plek gaan komen waar de gemeenschap met een groot net aan het vissen is. Het net is van iemand, die het laat gebruiken door een andere man, die op zijn beurt weer een leger bij elkaar haalt om het net binnen te halen. Ze hebben allemaal een emmertje bij zich waar hun aandeel in de vangst in meegenomen kan worden.

Er wordt gevist op sardientjes, die later kennelijk worden ingemaakt in een soort tomatensaus. Als wij aankomen ligt het net er al in. De hoofdman zwemt er nog een keer omheen om te kijken of het nergens achter kan blijven haken. Langzaam gaan ze het binnenhalen.

Het is duidelijk een regelmatig terugkerend fenomeen. Iedereen kent zijn plaats en er wordt nauwelijks overlegd.

Er wordt goed samengewerkt.

Het net is enkele honderden meters lang. De vissen zijn inmiddels gevangen en proberen bij de lus te ontsnappen. Dat einde wordt echter bewaakt door een groot aantal vogels, die de enkeling die over het net springt gauw weten te verschalken.

Middenin drijft de enige pelikaan, die ook zin in vis heeft.

Het hele gebeuren straalt rust uit, maar het is allemaal wel spannend en inspannend.

De activiteit trekt steeds meer publiek, maar dat blijft keurig op afstand.

We blijven gefascineerd staan kijken hoe de vangst wordt binnengehaald.

Dit is de baas van de gehele operatie.

Met veel spierballen worden de visjes in zijn bootje gestort.

Nu is het nog maar halfvol.

De belangstelling op de kant wordt steeds groter.

De rest van de buit wordt verdeeld.