We zijn in Trindad en gaan de eerste nacht naar Scotland Bay om morgenvroeg in te kunnen klaren op maandagochtend. Het wordt al bijna donker en op zondag wordt voor het inklaren overwerk in rekening gebracht.

Er staat aardig wat stroom als we tussen het vasteland en een paar eilandjes doorvaren.

Trinity ligt er al en we laten het anker net voor het donker wordt zakken.

We zijn vanwege de diepte dicht onder de kant gekropen, maar dat betekent helaas veel muggen, die ons bestoken vanuit de mangrovebossen. Met ons electrische tennisracket maaien we om ons heen en er komt geen eind aan de schroeilucht.

We gaan inklaren als we voor anker liggen bij de TTSA en zien deze boom (de achterste boom) met gigantisch lange wortels.

Chaquaramas is ook een commerciële haven en er is een hoop lawaai en ‘s nachts ook veel licht, maar de vele pelikanen trekken zich nergens iets van aan.

We borrelen nog een keer aan boord van de Trinity. Zij gaan morgen het water uit en voor een paar maanden terug naar Berlijn.

Het is hier inmiddels regenseizoen, maar de buien vallen tot nu toe wel mee.

Ze gaat de kant op voor de reparaties. (Zie blog hiervoor)

Ze wordt mooi schoongespoten, maar er komt wel wat antifouling mee.
Dat spuiten ze daarna zo de baai weer in. Hoezo milieuvervuiling?

Raar gezicht, je huis op de kant.

Ze wordt op een laadbak naar de parkeerplaats gereden.

Deze man met gouden tand heet Blue en zegt tegen Pim dat we ons geen zorgen hoeven te maken en dat alles goed komt. “I’ve never dropped one!”

De schroef is naar achteren gedrukt en daar is veel kapot.

We moeten met een ladder aan boord klimmen en kunnen nu niet meer naar de WC. We zijn heel blij dat we bij Fop (neef) en Leontien mogen bivakkeren zolang ze op de wal staat.

De schade aan de aandrijving heeft ook aan de motorfundatie schade aangebracht.

Het gereedschap wordt tevoorschijn gehaald en alles wat achterin ligt wordt op ons bed gestort.

Pim geeft de lieren een goeie beurt.