De schroef is gisteren bij de douane aangekomen en door Pim opgehaald.
De boiler is vandaag aangekomen, maar het is vandaag een of andere nationale feestdag dus we wachten tot maandag met het ophalen ervan, daar we anders overtime bij de customs moeten betalen.
De voetrail is een heel verhaal. Nadat we via het Track en Tracenr. zagen dat het eerst via leipzig naar Madrid was gestuurd vanuit Denemarken, hebben we aan de bel getrokken bij X-yachts Holland alwaar we hem besteld hadden. Daarna zagen we dat ie terug ging naar Leipzig en vervolgens naar Cincinatti op 16 juli. Daarna bebeurde er niets meer. Telefoontjes naar Nederland, maar daar waren ze inmiddels met vakantie. Telefoontjes naar X-Yachts in Denemarken hielpen ook niet, die waren ook met vakantie. Telefoontjes met DHL Denemarken die zeiden dat we het vanuit Trinidad moesten proberen. DHL Trinidad kan alleen iets vinden als ze een foto van het pakje hebben met een beschrijving. Dat konden wij niet leveren. Neef Fop ingeschakeld, die hier de weg beter kent. Via hem hebben we ook met DHL Trinidad gesproken en er druk op gezet. Mr. Anil van DHL heeft zijn best gedaan, maar Lost and Found in de States kan het pak niet vinden. Het is 4 meter lang en 10 cm. in omtrek. In een laatste poging sturen we e-mails naar alle adressen van X-Yachts Denemarken en krijgen naast talloze ‘Out of Office’ berichten 2 antwoorden. De direkteur en de spareparts-manager.
We spreken uiteindelijk af, dat er een nieuwe voetrail zal worden opgestuurd. We vragen aan Fop of we nog wat langer in het heerlijke appartement mogen blijven om op die zending te wachten en na akkoord, bestellen we het ding. Dit keer krijgen we een foto hoe het er uit ziet en van vrachtpapieren die het begeleiden.

Helaas krijgen we niet lang daarna een email van Knud, dat DHL het pakket geweigerd heeft. Het is te lang. Daar gaan we niet meer op wachten en we vragen of het mogelijk is om het per zeevracht naar Nieuw Zeeland te laten sturen. We blijven hier nog tot de schroef er weer onder zit en de boiler weer ingebouwd en de zeereling provisorisch is gerepareerd, zodat ie toch veilig is. Kortom acceptatie is de enige uitweg van het hele gedoe. Ondertussen genieten we van het landleven en Trinidad.

Als we ‘s ochtends naar de boot rijden, komen we langs lantarenpalen, die druk bewoond worden door de gieren.

De saildrive zit er weer in. Nu nog wachten op de schroef.

We nemen een kijkje bij de ‘propellerman’. Een mooie oude baas, die hier nog altijd staat te liefhebberen en ondertussen een goed bedrijf in schroeven heeft opgezet.

JC would be proud to see the beautifully made props.

Deze zijn wel erg groot.

Veel handwerk en opspattende vuursteekjes, maar hij wil geen lasbril op…

We gaan vanavond uit eten bij een oude klasgenoot van Pim’s klas in Lausanne in 1980.

Niks verandert.

Hun jongste dochter is vandaag 30 geworden en wij mogen het familiefeestje bijwonen. We eten gezellig aan een lange tafel op de veranda. Heerlijk dat je zo lekker lang buiten kunt zitten en dat het dan nog steeds aangenaam warm is. We smeren ons ‘s avonds buiten altijd wel in, want in dit gebied wil je niet gestoken worden. Er heerst op verschillende Caribische eilanden een variant van Denghé, met een moeilijke naam : Chikungunya.
Er is nog geen medicijn tegen. Wij hebben al van meerdere mensen gehoord die het hebben gehad, waaronder 2 andere zeilende echtparen. Je krijgt er hoge koorts van en al je botten gaan flink pijn doen. Dus wij smeren.
Op de achtergrond in de hoeken van de kamer staan papegaaien. Het leken opgezette exemplaren, maar het bleken uit één stuk houtgesneden beesten te zijn, waarbij ieder veertje net echt lijkt. Dit blijkt de hobby van Ann Marie’s nieuwe echtgenoot te zijn. Kijk voor de grap maar eens op www.caribbeanwings.net. De houtsnijwerken brengen in de States $10.000 op. Ze zijn allemaal heel erg precies gemaakt. Hij had ook een paar kolibrietjes staan, prachtig.
Ann Marie heeft 3 kleinkinderen en wordt full ingezet als Oma. onze dochter zat lang geleden met haar oudste dochter op Balletles.

Wel heerlijk om ook weer even vaste grond onder de voeten te hebben en breedbandinternet.

Volgens de lange schaduw van Hanneke’s bril is het hier eindelijk ook ná vijven, proost!