Met mijn wandelmaatje Eric uit Toronto gaan we ‘s morgens bij het krieken van de dag op pad. Hier staat hij aan het begin van de 1400 treden.
Ook ik heb goed geslapen en begin vol goede moed aan dit traject. Ik heb gelukkig een tip gehad van berggeit Markus uit Beieren, die liet zien hoe je makkelijk zijwaarts omhoog kunt stappen. Dat werkt goed naar boven en zeker ook op weg naar beneden.
Het is een serieus lange trap.
En ineens sta je dan bij het eerste huis. Het zal de poortwachter wel geweest zijn.
Op het eerste plateau is een cirkel om een gedenksteen. Je wordt geacht daar drie rondjes omheen te lopen en een geschenk achter te laten op de gedenksteen. Bij vertrek gaat dat allemaal in omgekeerde volgorde.
Er zijn hier heel veel fundamenten van huizen vrijgemaakt, maar er zijn er nog veel meer, die nog steeds overwoekerd zijn.
Het is allemaal lekker ruim opgezet. De mensen woonden bepaald niet op elkaars lip.
Er zijn ongeveer een man of 25 naar boven gekomen. We worden ontvangen door een Kogui Indiaan die in helder Spaans veel te vertellen heeft.
Deze Kogui loopt ook met de groep mee. Volgens mij niet helemaal zuiver in de leer. Hij heeft een witte spijkerbroek aan in plaats van de traditionele broek en de kleur van zijn Mochilla (de tas die om zijn schouder hangt) is ook niet traditioneel.
Deze steen is een landkaart. Hierop kun je allerlei grote nederzettingen zoals Machu Picchu terugvinden. Ook Mexico staat er op.
De gids met in zijn hand de kalebas; een belangrijk onderdeel van zijn coca bladeren ritueel.
De man kauwt op coca bladeren en in de kalebas zit kalk. dat vermengt hij met zijn speeksel en wrijft dan met de stok over de hals van de kalebas, waar het spul zich op afzet. Het lezen van de vorm van deze afzetting is voor de Sjamaan belangrijke informatie bij het geven van spirituele adviezen.
Af en toe zijn er dit soort paden die naar verder weg gelegen huizen gaan. Ik ben een zo’n pad opgegaan op weg naar een huis waar ik in mijn dagboek heb zitten schrijven. Dat dagboek staat elders op dit blog.
De ligging van de stad is indrukwekkend. Rondom grote bergen en de stad ligt aan een rivier waarmee de complexe waterhuishouding in de stad werd gevoed.
We komen steeds hoger in de stad…..
….maar we mogen niet naar de top. Er zit hier een legerkampement om de toeristen tegen de guerilla’s te beschermen. Kidnapping is nog steeds een goede bron van inkomsten van de tegenstanders van het regime.
Het ziet er meteen veel vriendelijke uit als de soldaat wordt vervangen door de Kagui.
Het is nog maar een uur of half negen. De zon staat eindelijk hoog genoeg om de ceremoniële plaats te belichten.
“Mijn” huisje. Het is volledig privé en toch vlakbij de rest van de stad. Ik denk dat het hier goed wonen was.
Ik klauter weer terug naar de rest van de mensen.
Iedereen beleeft dit zo op zijn eigen wijze.
Voldaan en weer klaar om af te dalen naar het basiskamp. Daar krijgen we nog een lunch en dan begint de terugreis weer.
Recent Comments