Zo’n foto maak ik dan even voor Hanneke. Die houdt van bloemetjes. Ze groeien hier in alle soorten en maten.
Voor de jeugd is deze hike niet meer dan een gezellige wandeling. Ze kunnen hun energie er niet echt helemaal in kwijt en gaan dus even met de lokale jeugd een potje voetballen.
Miguel, mijn 62 jarige steun en toeverlaat. De laatste dagen liepen we met zijn tweeën en hadden we tijd en geduld om met elkaar in het Spaans te converseren.
Even genieten van een verdiende rustpauze. Miguel toverde dan meestal heerlijke vruchten tevoorschijn. Watermeloen, ananas en sinaasappelen smaken dan extra lekker.
We moesten een paar keer over dit soort bruggen lopen. Van alle actie films, van Indiana Jones tot de Pirates of the Caribbean, weten we dat daar nooit iets goeds van kan komen. Ik houd mijn hart dan ook vast.
De school, waar de jeugd naartoe gaat als ze oud en groot genoeg zijn om er naartoe te wandelen over het pad. Soms is het dan een uur heen en een uur terug. In het regenseizoen moet dat een extreem zware opgave zijn.
Miguel tekent nog een keer op de grond hoe het verdere verloop van de route die dag zal zijn. Vanaf hier is het eigenlijk een eitje.
We staan weer aan het bord waar het allemaal begon. De stokken laten we hier bij het bord staan, zodat een volgende loper er plezier van kan hebben. Dat gaat me wel een beetje aan het hart. Het is mijn derde stok van de trip. De eerste was top, maar brak toen ik een keer onhandig deed. De ingekorte versie was toch nog heel bruikbaar. Zo bruikbaar dat iemand hem tijdens een lunch pikte! Toen sneed Miguel een halve boomstam voor mij af. Die heb ik niet al te lang gehouden. Hij was echt te zwaar. Zelf heb ik toen een nieuwe stok gevonden en geprepareerd. Die voldeed dusdanig goed dat ik hem wel mee aan boord had willen nemen en uiteindelijk zelfs mee naar huis, waar ik al een mooie verzameling heb staan. Het idee dat iemand anders er weer plezier van zou hebben sprak me echter ook wel weer aan.
Recent Comments