We zijn cruisers en we leven dus met gevaar…. Nou nee. We proberen iedere vorm van gevaar zoveel mogelijk te minimaliseren en in te schatten. Als we grote barracuda’s zien zwemmen, snorkelen we gewoon door. De magnifieke stingray hebben we zelfs proberen te volgen, gebiologeerd door de prachtige beweging van zijn vleugels; wat een elegante voortbeweging. De grens bereikten we echter gisteren, toen er een boomstam voorbij kwam drijven, die niet alleen leek op een krokodil, maar er een bleek te zijn. Hij was zeker 3-4 meter groot en aan het zwemmen op hetzelfde rif, waar wij naar de rog hadden gekeken. Dat snorkelen gaat even op een laag pitje. We genieten hier van de rust en alles om ons heen. We kunnen helaas geen foto’s sturen, want internet is hier niet. We sturen deze tekst naar mijn broer Pieter, die hem op het blog plaatst. Wij hebben geen internet, maar de Kuna’s op het eilandje achter ons hebben zelfs geen stroom. Ze gaan naar bed als het donker wordt en staan op een uur voor de dag begint, zodat zij kunnen vissen met het eerste daglicht. Ze werken tot 1 uur ‘s middags en de rest van de tijd houden ze aan zichzelf. Een beetje zoals de Kogui dat ook deden. De Kuna’s hebben autonomie in dit gebied, dat hoort bij Panama. Ze besturen dat via hun Congreso. We komen daar zeker nog op terug. De boot van het Congreso is wel al de dollars voor ons verblijf van maximaal een maand op komen halen. Dat ging met een motorboot. Verder verplaatsen zij zich vooral in uitgeholde boomstammen. We gebruiken de rust ook om de boot groot onderhoud te geven. We werken ook in de ochtend. Het zand van Santa Marta is goeddeels verdwenen en de Hydrovane zit weer vast. Sinds we de Hydrovane hebben, heb ik me afgevraagd, waarom andere windvaanstuurinrichtingen met een complex stelsel van lijnen en katrollen de boot sturen via het gewone stuurwiel of de helmstok. Ik denk echter dat de krachten daardoor op die stuurinrichting veel kleiner zijn en blijven. De Hydrovane rukt en trekt echt behoorlijk aan de spiegel en dat stelt duidelijk eisen aan de bevestiging. De bouten zaten daar waar de aluminium gietstukken van de prachtige “A”-bracket zitten, niet meer echt vast en dat ging dus werken over de hele bevestiging. Goed dat we hem (Piet) meteen buiten bedrijf hebben gesteld toen we dat meenden te zien. We hebben er alle vertrouwen in dat het nu weer goed zal werken, maar zullen dat beter in de gaten moeten houden. Ook de pomp van de WC heeft weer een onderhoudsbeurt gehad. Niet een van mijn favoriete klusjes en dus het slachtoffer van veel uitstel. Dat heeft het grote voordeel dat het contrast tussen de werking van de pomp ‘voor’ en ‘na’ veel groter is en het werk dus dankbaarder. Het chroom van de boot ziet er weer helemaal top uit, maar ergens voordat we de Pacific in gaan zal de romp en het dek nog weer een keer in de was gezet moeten worden. Dat had misschien nog niet gehoeven als we niet in de zandstraalstormen in Santa Marta hadden gelegen, maar dat hebben we wel. Verder: We liggen heerlijk beschut achter een eiland met een mooi zilveren strand (en een krokodil) en hoge palmbomen, in azuurblauw water met een temperatuur van 31 graden. Hanneke trekt ‘s avonds als we in de muggenvrije buitenlucht aan dek zitten wel even een dun truitje aan om zich te beschermen tegen de koelte.