Dit is een van de duw / trekboten die de grote schepen tussen de Gatunsluizen en de Mirafloressluizen begeleiden en zorgen dat ze in de goede positie de sluis in varen. De grote schepen worden vervolgens met locomotieven (de mulas, de muilezels) door de sluizen getrokken. Pim en Henry kunnen het goed vinden samen en hebben veel gemeen in hun kijk op de wereld. We zijn hier in een smal gedeelte van het kanaal beland. Onze advisor Carlos kijkt met plezier in het boek van Leonie en Adam : www.vijftigtintenblauw.nl. Wij treden in hun voetsporen. Dit is de scheiding tussen de twee oceanen. Ten zuiden van deze bergrug gaat de afwatering in de Pacific, ten noorden in de Atlantische oceaan. Het blijft nog steeds wennen, dat het Panama kanaal van noord naar zuid loopt en niet van oost naar west.
Hier kun je de cut door de bergen goed zien.
Ook de boys vinden het boek mooi. We passeren de mooie brug. Je ziet de open deur, waardoor de 22 linehandlers van boord worden gehaald. Het werken met stalen kabels van de locomotieven, waarmee het schip door de sluis wordt gesleept, is lastig en gevaarlijk. Een super en een Panamax worden met zes van die locs door het kanaal gesleept. Hij kan net onder de brug door.
Dit zijn die locomotieven. Onze linehandler heeft het ‘Vuistje’, dat vanaf de kant naar ons toe is gegooid, gevangen en haalt hem nu door de lus van onze lange lijn heen, zodat die naar de kant getrokken kan worden. De man op de kant loopt mee en zorgt dat we straks goed vast liggen. In de sluis wordt de lijn dan naar de kant gehaald en vastgebonden. De linehandlers zorgen dat hij strak blijft staan als we naar boven gaan of laten hem juist losser als we naar beneden gaan. We zakken snel. Ondertussen zitten we gewoon wat te wachten. De advisor heeft contact met de coördinator via zijn walkie-talkie. Hier liggen de duw-trekboten te wachten op werk. We varen de allerlaatste sluis in. Het gebouw aan het einde aan de linkerkant is het Museum met de geschiedenis van de sluizen. Er staat een hoge paal op met een webcam erin. Onze kinderen en kleinkinderen zitten in Denekamp en Breda via de computer mee te kijken. Er wordt druk heen en weer gewhatsappt. Hoe lang nog? ‘Ja, we zien jullie!’

Zo zien ze ons via de webcam.
Dit keer zijn het dubbele deuren die dicht gaan.