La Playita

image
Lekker een icetea drinken, terwijl we het blog bijwerken.image
We liggen naast een heuvel waar de Controltower op staat. Daar wordt het scheepsverkeer geregeld van en naar de sluizen.
image
Als je geen watermaker aan boord hebt, dan is dit het gevolg. Een overbeladen dinghy, die nog een keer heen en weer moet om de rest van de boodschappen op te halen. Goddank doet ie van ons het weer prima.
image
Ook ‘Macushla’ en ‘Eye Candy’ zijn door het Kanaal heen en we vieren gezamenlijk onze aankomst in de Pacific op gepaste wijze.
image Een toast op de Pacific!
Sue en Andrew van de ‘Macushla’ zijn Engelsen, die al 7 jaar onderweg zijn.
Ze hebben eerst een rondje Engeland gedaan en daarna de Middellandse Zee en daarna zijn ze net als wij in Maine geweest. Andrew van de ‘Eye Candy’ en zijn vrouw Claire zijn Australiërs, die met tegenzin op weg naar huis zijn. Ze willen nog lang niet aankomen.
image
Als we na dit glaasje naar huis willen varen, blijkt onze dinghy lek te zijn. Hij heeft waarschijnlijk tegen iets uitstekends van hun Hydrovane liggen rammen. Dus we zijn heel blij, dat we het in het donker halen naar Nelly Rose, zonder met motor en al te zinken. Het scheelde echt niet veel. Gauw de motor eraf gehaald en Klontje op het dek gelegd. De volgende ochtend zien we, dat de voorste kamer een gat heeft. Gelukkig zijn de andere 2 kamers nog OK. Pim krijgt een lift van Andrew naar de kant met opgevouwen Klontje erbij en als het goed is, wordt ie morgen geplakt en weer teruggebracht.
image We krijgen een lift van Peter. We ontmoeten hem gisteren toen we een lift nodig hadden om terug aan boord te komen. We zaten gezellig met elkaar in het Engels te kletsen tot hij aan ons vroeg waar we vandaan kwamen. In onvervalst Nederlands zei hij “het zal toch niet waar zijn” toen we hem dat vertelden. Hij is al jaren aan het zeilen en heeft al 15 x de Atlantische oceaan overgestoken en is al 3x naar Kaap Hoorn geweest als professioneel schipper.
Klontje is weer geplakt en wordt aan boord getild.
image
Peter heeft gelukkig een hele grote dinghy. We kunnen er met zijn vieren zelfs nog bij.
Inmiddels is de nieuwe ankerlier besteld bij de Italiaanse firma, maar het gaat wel 10 dagen duren voor ie hier is.
Vandaag zijn we op zoek gegaan naar een tandarts, want bij Pim is er een kroon is uit gevallen. Een hele ouwe gouwe, die na vele jaren aan een heerlijk zout dropje bleef hangen. We hebben voor morgen een afspraak.

We hebben een jerrycan met benzine gevuld bij een benzinestation, zodat we voorlopig heen en weer kunnen varen met Klontje, we liggen aan het einde van het ankerveld, het verste weg. Dat heeft een aantal voordelen. We kunnen s’ochtends naakt zwemmen, want niemand kan ons zien. Het was wel even wennen aan de watertemperatuur. Het water is nog geen 25 graden, terwijl het ‘aan de andere kant’ ruim 30 graden was. De Humbold stroom is een koude golfstroom. Nou ja, alles is relatief. We hebben vanaf onze ankerplek een  mooi uitzicht op het scheepvaartverkeer van en naar de sluis en op de zeker 50 vrachtschepen, die hier liggen te wachten op doorvaart. Verder zijn er werkelijk grote hoeveelheden pelikanen, die hier regelmatig met zijn allen in een thermiekbel hangen en werden we de eerste middag verrast door wel duizend aalscholvers die om onze boot vlogen, op weg naar een andere voedingsplek of naar een plaats om te overnachten. Het was een uniek gezicht. Ze bleven maar komen.