Dit zijn de laatste foto’s van de San Blas eilanden. We hebben er van genoten. Het is een warme cultuur.

We verlaten Isla Gertie en gaan naar het noordelijke Porvenir.

We liggen alleen.

Er komt weer een Colombiaanse vrachtboot voorbij.
We verkennen dit eiland op zoek naar eieren.
De Colombiaanse boten hebben een hele hoge steven.

De ambtenaren van het vliegveldje liggen lekker in hun hangmat te wachten op het volgende vliegtuig of de volgende cruisers. Voor ons kwamen ze ook uit de hangmat, want we wilden hier eigenlijk inklaren. De mensen zijn oneindig veel vriendelijker hier en behulpzamer dan wat we konden verwachten in Colon. Helaas is het inklaren alleen mogelijk met contant geld. We hadden nog wel genoeg geld in kas voor het drie maanden visum, maar het bleek, dat dit is afgeschaft en dat je alleen nog maar een visum voor een jaar kunt krijgen en dat was twee keer zo duur. Op de San Blas is nergens een geldautomaat (tot voor kort was het belangrijkste betaalmiddel de kokosnoot) dus moesten we ons tevreden stellen met een verblijfsvergunning voor 72 uur (we waren al een kleine maand hier). De heren konden onverrichter zaken weer horizontaal.

Ruimtegebrek leidt tot bouwen op palen.

We gaan zo snel mogelijk naar Shelter Bay, maar willen daar niet in het donker aankomen. We overnachten in de baai van Portobello. Die baai heeft de vorm van een groot hoefijzer. Je kunt je makkelijk voorstellen hoe de zeilboten van de Spanjaarden hier lagen om het goud op te halen.

Mooie avond. We blijven lekker aan boord.

Je kunt de overblijfselen van het fort goed zien. Het goud moest natuurlijk wel verdedigd worden tegen piraten. Misschien is Piet Heyn hier ook nog wel geweest. Henry Morgan en Sir Francis Drake hebben het gebied in ieder geval met succes onveilig gemaakt.
De volgende ochtend krijgen we het nieuws dat onze 4e kleinzoon Hugo is geboren en verlaten we spoorslags deze mooie baai om richting Colon te gaan om te kunnen facetimen met de trotse ouders. 12 februari. Nu zijn we eindelijk weer bij met de foto’s.