8 april 18:08

We zijn aangekomen op San Cristobal in de Galapagos eilanden. We hebben de
laatste tien uur op de motor afgelegd. Toen de wind gisterenavond wegviel en
de niet kinderachtige stroming ons helemaal in zijn greep kreeg kozen we
voor de makkelijke oplossing. Als we dat niet hadden gedaan zouden we door
de stroming in de loop van de nacht voorbij San Cristobal zijn gedreven en
hadden we moeten terugkruisen tegen de stroom en de wind in. Die optelsom
zagen we niet zitten, zeker omdat de verwachte wind heel erg licht zou
blijven, een voorspelling die blijkt uit te komen, en dat alles aan de
lijzijde van het eiland. Hoe lekker we de afgelopen dagen ook gezeild
hebben, we hebben die motor niet voor niets en we willen onze
nieuwsgierigheid naar deze bijzondere eilanden gaan bevredigen.
Het welkom was meteen al bizar. Bij het opkomen van de zon kwamen een
drietal fregat vogels, dat zijn echt geen lieverdjes, ruziemakend steeds
dichter bij de Nelly Rose. Eén van hen besloot toen op onze windmeter te
gaan zitten, iets waar ik het helemaal niet mee eens was. Gefluit en
geschreeuw deden hem helemaal niets en ineens bleek, dat het ook wel een
schaduwkantje heeft, dat de dieren hier helemaal niet bang zijn voor mensen.
Ik werd nog nerveuzer toen de andere fregatten probeerden om het plekje van
de neergestreken vogel te veroveren. Hanneke werd inmiddels wakker van mijn
geschreeuw en begon luidkeels mee te strijden om de vogels te verjagen.
Gelukkig na een tijdje met succes. Het lijkt erop, dat de windmeter het
gevecht heeft overleefd.
Niet veel later zagen we een walvis, die kennelijk net had liggen ademen,
omhoog komen en wegduiken. Het zal vermoedelijk een Orka zijn. Nog wat
verder zagen we de eerste van een hele serie schildpadkopjes – nou, zeg maar
koppen – boven water uitsteken. Zeker op het spiegelgladde water waren die
makkelijk te spotten. Op de boei bij de ingang van de haven lagen twee
zeeleeuwen lekker lui te zijn. Kortom, we werden verwelkomd door een hele
boel waterbewoners. We gaan er van genieten.