Mooie binnenkomst met 2 zeeleeuwen op de boei om ons welkom te heten. (Ze zitten er echt!)

Gelukkig is er nog een andere mogelijkheid om aan land te komen.
We zijn in San Christobal. Het eerste van de drie eilanden die we gaan aandoen in deze bijzondere archipel.

De autoriteiten komen in grote hoeveelheden aan boord. Pim heeft vóór ze arriveerden nog snel een rondje om de boot gezwommen om te poetsen en dat was maar goed ook, want er komt iemand speciaal onder de boot duiken om te controleren of Nelly Rose wel schoon genoeg is. We hoorden van anderen dat ze een boete moesten betalen en vervolgens buiten de 40 NM zône moesten gaan om daar de boel schoon te maken.

De mevrouw checkt ook de ijskast en alle verschillende gescheiden vuilniszakken.
Uiteindelijk wordt alles in orde bevonden en kunnen we de gele vlag weer strijken. Nu mogen we ook aan land. De bemanning van een catamaran had besloten om zonder uit te klaren uit Panama te vertrekken en zitten nu al een paar dagen op hun boot vast terwijl ze proberen dit op te lossen. Het lijkt nogal makkelijk om al de officiele papierbende uit de weg te gaan, maar dat kan je behoorlijk opbreken. De bemanning van een Nederlandse catamaran heeft in Panama zelfs een weekend in de gevangenis moeten doorbrengen en een boete van $1000 betaald omdat hun paspoorten niet in orde waren.

Puerto Baquerizo Moreno is een kleine stad met minder mensen dan zeehonden, waarvan er kennelijk 3000 door de baai zwemmen.
s’Avonds genieten we van een mooie zonsondergang en het feit dat we hier echt op onze eigen kiel zijn gekomen, ongelofelijk!
Al snel ligt er een zeeleeuw op onze sugarscoop. Dat maakt het zwemmen lastig, want je komt niet zo makkelijk meer aan boord. Echt vriendelijk zijn ze niet. Ze verdedigen hun plek met veel gegrom.
Mooie snorharen, dat wel.
Als ie te droog en dus warm wordt, laat ie zich eraf vallen en met dezelfde beweging, springt ie weer terug, lekker nat.
Zo wordt het moeilijk om de koffiepot even om te spoelen. Het is een belemmering van onze bewegingsvrijheid, maar we vinden het zo leuk!
Arie op de sugarscoop.
Er is een vrachtboot aangekomen. Ze lossen via een kraan op deze bakken en dan weer met een kraan de kant op. Een heel gedoe en zo gaat het al jaren.
Het is prachtig om te zien en ze zijn met zovelen.
Een mammie met één jong van vorig en één van dit jaar. Ze vechten samen wie er het eeste mag voeden. Moeders gromt naar beiden.
Als het kleintje in een spleet valt, wordt ie aan zijn snorharen door zijn moeder er uit getrokken.
Ondertussen lopen overal ook deze krabben.
De rust is weergekeerd en eindelijk is de kleinste aan de beurt. Er wordt  stevig gedronken. We horen het smakken op de kant.