We zijn gisteren om drie uur lokale tijd uit de Galapagos vertrokken. Daar
te mogen zijn was een onvergetelijke ervaring. We hadden nog langer kunnen
blijven, en dat was zeker ook aantrekkelijk geweest, maar het is er duur en
we hebben eigenlijk alles gezien en beleefd waar we op hoopten. Toen we
bovendien zagen, dat er een front aankwam waardoor we goede wind zouden
hebben door de doldrums was de beslissing snel genomen. Dat blijkt tot nu
toe in ieder geval een goede beslissing te zijn, want we lopen gemiddeld
ruim 7 knoop in een gebied waar menig zeiler dagen ligt te dobberen. We
duimen dat het zo blijft tot we aansluiting vinden met de passaatwinden.
Het is een bizarre gedachte, dat je begint aan een reis die wel eens een
maand zou kunnen duren. We gaan ervan uit, dat het sneller kan, maar het is
de langste oversteek die we ooit zullen maken en vier weken zou niets
bijzonders zijn. We hebben erop ingekocht zullen we maar zeggen.
We  varen hier op een van de meest verlaten stukjes water van de wereld.
Toch blijft het oppassen geblazen. Leonie en Adam met de Elena kwamen hier
ooit de halve Japanse vissersvloot tegen, die met aan elkaar gekoppelde
netten de oceaan trachtten leeg te vissen. Toen hadden die vissersboten hun
AIS nog aan staan, maar dat is ook niet meer vanzelfsprekend. Wij kwamen
vannacht in ieder geval grote schepen tegen, die niet op de AIS te zien
waren en die keihard voeren. We gaan er van uit dat het een marine eskader
was met vliegdekschepen. Die hebben we ooit voor de Amerikaanse kust in het
donker bezig gezien en daar leek het wel op. Wij voeren op dat moment een
koers van 230 graden en moesten helemaal west gaan sturen om er omheen te
komen.
We hopen het vannacht rustiger te hebben. Onze positie ox 12.00 uur lokale tijd (18.00 UTC) is 2:37,65′ S en 92:34,24′ W