We hebben serieuze zorgen aan boord.
Eergisterenmorgen om acht uur werden we opgeschrikt door een luide, en dan
bedoel ik echt een hele harde, knal. Het moest iets met de tuigage zijn,
maar we konden niet echt iets vinden. We dachten uiteindelijk dat het blok
op de overloop van positie was veranderd (naar voren was verschoven) onder
de grote druk van de genua schoot. Een uitgebreide inspectie bovendeks
leverde niets anders op.
Gisterenavond zagen we echter dat er iets heel anders is gebeurd. De bevestiging
van de wanten aan het hoofdspant, een trekstang van ongeveer 110 cm lang en
23 mm diameter, is bij het gietstuk waarmee die stang aan het schot vast
zit, afgebroken. Dat betekent, dat het gehele stuurboordwant alleen door het
dek op zijn plaats wordt gehouden. De breuk is net onder de moer en er is
een verkleuring tot op de helft van het breukvlak te zien.
De romp-dek verbinding wordt nu natuurlijk extra zwaar belast. Daar hangt
de mast nu aan. Het grootzeil is naar beneden. We varen verder op de fok.
We hebben met een kevlar lijn de trekstang met het gietstuk verbonden en
hopen dat dat iets helpt. Verder hebben we een dynema lijn van de masttop
naar de voet rail gezet en de checkstay, een soort bakstag, aan stuurboord
strak vastgezet.
Op dit moment is de zee redelijk rustig en we varen met de passaatwinden
ruime wind met de golven mee. We denken, dat we het beste gehandicapt door
kunnen varen met de beste kans op een goede afloop. Beter dan tegen wind en golven in
naar Ecuador of Peru. Dat is bovendien ook heel erg ver, maar goede raad is echt duur. Ook
terugvaren naar de Galapagos zou gevaarlijk kunnen zijn. We varen ook door,
omdat we dan de Toccata in de buurt hebben en hopelijk kunnen
houden. De laatste keer dat we hen op de AIS zagen waren die nog redelijk in de
buurt.
Het zal op zijn best een trage tocht worden.