Het is dag 7, vijf dagen na de knal en vier dagen nadat we er achter kwamen
wat er aan de hand is. De eerste dagen waren behoorlijk hectisch. Er moesten
noodvoorzieningen getroffen worden, we moesten communiceren met thuisfront,
verzekering, X-Yachts en andere jachten hier in de buurt. We hebben ook alle
veiligheidsequipment opnieuw getest en de noodvoorraden voor het vlot
ververst (onze lekkere repen zitten nu daar in, terwijl wij de spullen die
over de datum waren met lange tanden verorberen). Ondertussen moesten we ook
de boot varen en dat betekende dat we haar even helemaal opnieuw moesten
leren kennen. Wat durven en kunnen we aan? Welke geluiden zijn nieuw en eng?
Welke koers varen we en hoe maken we het beste gebruik van de wind. We varen
lager als er meer wind is en we moeten reven, zodat we kunnen opsturen als
de wind heel dun wordt, zodat we ook dan onze 5 knoop kunnen blijven halen.
De golven maken het ons soms moeilijk. Ze zijn of plezierig en komen van
achteren of ze gaan volledig hutsekluts, zodat je er de koers niet op kunt
aanpassen. Dat zijn eigenlijk de vervelendste momenten, zeker in het donker.
We voeren dan een extra controle van de noodvoorzieningen uit. We
controleren de noodvoorzieningen overdag iedere drie uur en nu we meer maan
beginnen te krijgen kunnen we ook ‘s nachts de dingen goed in de gaten
houden. De situatie lijkt stabiel te blijven en de weersverwachtingen
blijven voor de komende dagen hetzelfde als nu.
De reacties van iedereen zijn hartverwarmend en er wordt goed op ons gepast.
We beginnen ons nu een beeld te vormen van de toekomst. In de Markiezen zal
er niet veel aan de boot gedaan kunnen worden, maar we kunnen daar wel een
nieuwe trekstang naartoe laten sturen. Die kunnen we zelf plaatsen. Dan is
de boot in principe weer zeewaardig. Wat er verder aan onderhuidse schade is
opgetreden kunnen we nu niet overzien. Dat kan op zijn vroegst misschien in
Tahiti, waar een grote huurvloot is en waar dus ook wel vakmensen zullen
zijn. Waarschijnlijker is het, dat we daar pas in Nieuw Zeeland echt aan
toekomen. De verzekering vroeg ons of we niet liever naar Panama wilden
terugvaren, omdat daar faciliteiten voor reparatie zouden zijn en het ‘maar’
1500 mijl varen is. We zijn natuurlijk best wel lang in Panama geweest en
van die reparatie faciliteiten waren we daar niet echt onder de indruk. We
durfden echter vooral die 1500 mijl tegen wind en golven echt niet aan. We
zouden dan over bakboord moeten zeilen en dat is, ook met de getroffen
noodvoorzieningen geen optie.
We varen veel langzamer dan normaal. We proberen het tot 5 knoop te
limiteren in plaats van de 7 knoop die we normaal makkelijk halen. Dat
scheelt een kleine 50 mijl per dag en daarom zullen we er een week langer
over varen dan bij de huidige weersomstandigheden mogelijk zou zijn. We zijn
echter snel door de doldrums gekomen, dus de totale tijdschade kan goed
meevallen. Een klein minpunt daarbij is wel, dat mijn e-reader tegen de
vlakte is geknald en ten gevolge van die val is gesneefd. Ik had daar
voldoende ‘literatuur’ op staan om mij de komende weken aardig mee te
verpozen. Helaas ben ik nu aangewezen op de serieuzere boeken die ik – ten
dele als sinds ons vertrek drie jaar geleden – als huiswerk aan boord heb.
Dat is dan waarschijnlijk een positief gevolg van deze nare situatie.
Kortom: De situatie is stabiel, maar blijft voortdurende aandacht en mazzel
vragen. We hebben het goed met elkaar en werken aan een goede afloop.