We liggen verwaaid! Dat doet ons eens te meer beseffen wat een geweldige
mazzel we hebben gehad met het weer tijdens de grote oversteek. Nu liggen we
in een baai voor het dorpje Vaitahu op het eiland Tahuata. Die baai is
omringd door best wel hoge bergen en dat levert af en toe spectaculaire
valwinden op. Op zee waait het volgens de weerkaarten 20-25 knoop, maar hier
in de beschutting merk je daar een hele tijd weinig van, tot er ineens een
vlaag als valwind met forse snelheid tot 40 knoop over je heen dendert. Het
was zo heftig, dat onze dinghy over de kop ging. Gelukkig hing de motor er
niet aan en stond de tank er niet in. De doft (het bankje) liet door de klap
wel los en begon weg te drijven. Ik deed op aansporing van Hanneke snel mijn
zwemvinnen aan en spoedde mij er achteraan. Gelukt. We vragen ons overigens
af, of Klontje met de motor er achter ook zou zijn omgeslagen. We vinden het
niet erg dat we daarover in onzekerheid leven. Stel je voor.
We hebben de motor er niet aan, omdat we het korte stukje naar de kant gewoon
peddelen. Dan is de dinghy lekker licht en kunnen we die met zijn tweeën
makkelijk boven de vloedlijn leggen. De voorzieningen hier zijn wat minder
luxe dan we tot nu toe vanzelfsprekend vonden en het zal nog wel anders
worden. We leren geleidelijk hoe daarmee om te gaan. We zijn er inmiddels
wel van overtuigd, dat je bij dit soort reizen eigenlijk beter een dinghy
met een harde bodem kunt hebben. Dat is lastig als je aan het zeilen bent,
omdat je de dinghy dan aan dek moet vervoeren, maar onze bodem is toch wel
heel erg kwetsbaar. We hebben er nog geen gaten in gehad, maar dat is een kwestie
van geluk en het zal zeker een keer fout gaan. Bovendien is het air deck (de
opblaasbare bodem) na drie jaar toch echt niet meer helemaal dicht. Er is
geen lek dat je kunt vinden en plakken, maar de bodem verliest langzaam druk.
Daar waar we de eerste jaren erg tevreden waren over onze dinghy, zouden we
in dit vaargebied echt liever voor een bootje met een aluminium bodem hebben
gekozen (Alu vanwege het gewicht. Het scheelt gauw 10 kg met een polyester
bodem. En we moeten het samen tillen in niet altijd even makkelijke
omstandigheden. Denk daarbij dat je in het water staat op een helling met je
blote voeten op scherpe stenen.)
Zoals gezegd, liggen we bij Tahuata. Dat is een dik uur varen van Hiva Oa.
Tijdens die tocht werden we weer geruime tijd begeleid door een stel
dolfijnen. Dat blijft een geweldig gezicht, waar we geen genoeg van kunnen
krijgen. We gingen eerst naar de Hanamoenoa Baai. Die is net zo mooi als het
klinkt wanneer die naam van je tong rolt. Toen Toccata daar was hebben ze
bij het snorkelen Manta roggen gezien. Wij hadden dat geluk helaas niet,
maar we herinneren ons nog heel goed hoe geweldig dat is. Wat een elegantie.
We wachten tot het weer wat rustiger wordt alvorens naar Nuku Hiva te gaan.
Het is voor ons over de verkeerde boeg, dus we zullen sowieso niet kunnen
zeilen, maar we willen ook dat de zee rustig is. Niet vanwege het comfort
dat op de motor in zeegang altijd minder is, maar voor de veiligheid. We
hebben weliswaar redelijk vertrouwen in onze noodvoorzieningen, maar we
willen het noodlot ook niet tarten.
De nieuwe trekstangen zijn als het goed is vandaag in Denemarken gereed en
worden naar Nederland gestuurd, vanwaar ze hopelijk maandag op transport
gaan naar Nuku Hiva. We hebben te horen gekregen dat het normaal gesproken
14 dagen zou moeten duren voordat ze daar zijn. Tegen die tijd zijn wij er
zeker ook.