Met een enkel rifje in het grootzeil varen we met een knoop of zeven richting de Tuamotus. Onze Nelly Rose is weer echt een zeilboot. Natuurlijk kwam ze alleen op de fok ook goed vooruit, maar zo voelt ze zich weer in haar element en wij dus ook. Hydrovane Piet heeft het roer weer vast in handen en Hanneke doet een dut om zich voor te bereiden op de nacht. Het leven is goed.
Vertrekken is altijd lastig. We zijn precies drie weken op Nuku Hiva geweest en we hebben het er goed naar onze zin gehad. Dit keer echter niet zozeer met de lokale bevolking, die ongelooflijk vriendelijk is, maar de lokale bevolking en de cruisers leven toch een beetje langs elkaar heen. Zij zijn gewend aan al het bezoek dat in het seizoen langs komt en het is makkelijk communiceren in het Frans maar ook de cruisers vormen hier een eigen gemeenschap. Dat wordt extra makkelijk en gezellig door de snackbar op de kade, waar gratis WiFi is. Iedereen druppelt daar in de loop van de ochtend binnen en dan wordt het iedere keer weer reuze gezellig. Kevin en Annabelle van Nuku Hiva Yacht Services zitten met hun bedrijfje naast die snack en zijn uitermate vriendelijk en behulpzaam.
Het was er dus erg gezellig en dan is er altijd wel een reden om het vertrek nog maar een dagje uit te stellen. Dat hebben wij dan ook gedaan. We hadden vrijdag weg kunnen gaan, maar het is zondag geworden. French Curve en Escape Velocity gaan dinsdag net als de Shangri La die dat ook van plan is, maar daar achteraan zegt dat het dan wel woensdag zal worden. Eye Candy blijft nog een heel jaar hier in de buurt. Dat lijkt mij dan weer veel, maar ik kan me er ook iets bij voorstellen. Zij zijn Australiërs en naarmate ze dichter bij huis komen willen ze langzamer gaan varen.
Sommige boten zullen we in de Tuamotus alweer tegenkomen, anderen in Tahiti, waar iedereen weer samenkomt.