Het passeren van de pas gisteren was geen enkel probleem. Het weer was inderdaad opgeklaard, zodat we bij 15 meter diepte de bodex al konden zien. Rehua ging als eerste door de pas heen en bevestigde, dat we het met het tij goed hadden uitgekiend. Er stond nergens meer dan een dikke knoop stroom. Wij volgden het AIS signaal van de Rehua op de plotter en konden zo prachtige waypoints plaatsen. Die voeren we langs – met Hanneke voor de zekerheid toch op de uitkijk – en eenmaal binnen werden we geleid door een voortreffelijke betonning, die ons naar de ankerplaats voerde. Ankeren hier is niet echt een sinecure. Er zijn kleine stukjes zand, waarschijnlijk niet erg diep, en veel koraal, de basis van het atol. Ons anker hield dan ook van geen kant, maar toen we het weer op wilden halen had het zich net achter zo’n stuk koraal gehaakt. Er is geen beweging in te krijgen. Dat wordt duiken om het weer los te krijgen. Rehua en Toucan hebben Rocna ankers. Zij hadden geen probleem. Hadden we maar…..Toen wij nog aan het ankeren waren, werd er door Sean en Audrey van de Rehua al druk gezwommen. Bruce en Diana van de Toucan zwommen naar hen toe en wij volgden zo snel mogelijk. Het aankomst biertje aan boord van de Rehua, net als de Toucan een catamaran, smaakte werkelijk voortreffelijk. Wat een ruimte heb je op zo’n boot. Wat betreft het vaargenot waren de anderen echter jaloers op ons. Terwijl wij echt genoten hadden van de grotendeels halve windse tocht, maken die cats dan rare bokkensprongen. De Rehua met haar hoge vrijboord, kreeg voortdurend harde klappen tegen die romp en bij de ruim een meter bredere Toucan knalden de golven kennelijk voortdurend met angstaanjagend lawaai tegen het brugdek. Iedereen is echter gelukkig met de eigen keuze, alleen op andere momenten dan de ander.

‘s Middags deden wij, net als Bruce en Diana, een reuze middagdut, zodat we om vijf uur (nu Tahiti tijd een half uur later) topfit aan de borrel verschenen. Het was uitermate gezellig, terwijl de kinderen Tyrii en Aeneas zichzelf voortreffelijk amuseerden. Die waren ‘s middags al aan de kant geweest en hadden allerlei andere kinderen ontmoet. Voor hun ouders was er geen middagdut, terwijl ze toch dezelfde wachten hadden gelopen als wij.

Dat zal Sean wel opgebroken hebben, want vannacht ging het ineens keihard waaien; windstoten tot 40 knoop. Waarschijnlijk had onze ankerketting zich ook nog een keer om het koraal gewonden en daardoor zichzelf ingekort en dat is geen goede zaak. Met een forse knal brak de snubber af. Ik stond binnen 10 seconden aan dek met een mijnwerkerslamp op het hoofd. De snubber is een lijn met een rubber schokdemper, die er voor zorgt dat de ketting niet rechtstreeks alle klappen doorgeeft aan de ankerlier. Na die knal lagen we dus wel aan de ankerlier te trekken. Ik had een reserve snubber klaar, dus lag ik snel weer in bed. Die reserve was echter van een uitermate twijfelachtige kwaliteit touw en schavielde binnen een paar uur door, zodat ik weer uit bed kon. Dit keer moest Hanneke er ook uit. Motor aan, zachtjes vooruit, ankerketting zover naar binnen halen, dat de rest van de eerste snubber binnen handbereik kwam en die met een knoop weer in elkaar gezet. Dat zou het wel tot de ochtend houden, maar ik ben toch maar de wacht blijven houden.

Daar waar wij dus echt wel een beetje baalden van de wind, was er iemand die daar helemaal anders over dacht. De zon was nog geen half uur op (6.30 uur) of er meldde zich een kite surfer. Hij was nog maar nauwelijks op het water of hij sprong al minstens 10 meter omhoog. Zo hoog, dat ik dacht dat hij wel gauw op zou houden maar niets was minder waar. Hij verzorgde een voortreffelijk demonstratie, waarbij hij bijna over de bimini van de Nelly Rose sprong. Ik heb er een paar sensationele foto’s van kunnen maken. Het zal wel tot Papeete duren, voordat we die kunnen plaatsen. Tot dan schrijf ik af en toe wel een verhaaltje over onze belevenissen. Belevenissen die vandaag wat tegen zullen vallen, want de wind houdt nog aan en alle expedities die voor vandaag gepland stonden zijn een dag verschoven.