We zijn klaar om weer te gaan reizen. De weerberichten zien er voor de komende week goed uit, maar eerst moeten we van de heerlijke ankerplaats bij het Sofitel aan de zuidkant weer naar de westkant van de atol. We moeten tegen de klok in, driekwart het eiland rond.
Samen met Rafiki en Boxing Kangaroo gaan we kruip door sluip door een paar hele krappe passages, maar het is minder spannend dan het op de heenweg was. Ten eerste hebben we de oude route voor ons neus in de plotter staan en ten tweede staat er vanwege het springtij net een klein beetje meer water.
Boxing Kangaroo komt ons ophalen. Zij hebben een stalen schip en net iets minder diepgang en genoeg zelfvertrouwen om voor te varen. Dit blog is gemaakt met de compu van Pim, omdat daar de foto’s van Boxing Kangaroo en Rafiki op staan. Later komen misschien nog wel een paar plaatjes van ons zelf, maar die vertellen niet echt een ander verhaal.

Het was wel erg mooi.

We hebben het goed naar ons zin met elkaar. Wij spelen heel hard “I’m a Pirate” van Klaus Badelt uit de Pirates of the Caribbean.

Dit is een van de krappe passages. OP de heenweg leek het smaller, maar je kunt ook echt niet dicht langs de – duidelijke – markeringen varen. Het is hier ongeveer drie meter diep.

Wij hadden de hoezen niet van ons voorzeil afgehaald. Rafiki en Boxing Kangaroo hebben grote UV strepen op de randen van hun fok, en doen daar nooit een hoes overheen. Wij hebben die UV protectie ook wel, maar die is anders aangebracht en we hebben als we stilliggen wel een hoes over de fok, die we niet hadden weggehaald. Daar hadden we nu wel de pest over in.

Hier kun je even zien hoe we haakse bochten moeten maken om door de passages te komen. Aan de kleur van het water kun je zien, dat we in ondiep water varen en dat de bodem zand is.
We komen uiteindelijk terecht bij de Bora Bora Yacht Club. Dat was vroeger een terechte naam, maar het is van eigenaar veranderd. De nieuwe eigenaar houdt eigenlijk niet van Yachties. Hij organiseert geen happy hour en de moorings worden niet onderhouden. Hij wil een luxe restaurant van de tent maken. De oude eigenaar heeft de Maikai overgenomen. Hij had de naam mee willen nemen, maar dat is fout gegaan. Er is dus nu een Yacht Club die eigenlijk restaurant wil zijn en de Maikai die een Yacht Club is (je kunt er kennelijk ook uitstekend eten), maar niet zo mag heten. Wij verhuizen na een nacht bij de BBYC naar de Maikai, waar we een prachtige avond hebben. Het is geestig om aan de andere kant van de wereld in een kroeg te zitten waar je meer dan de helft van de mensen kent.
‘s Avonds gaan we met de bemanningen van beide schepen een hapje eten bij een roulette. Dat is een ‘take away’ die langs de kant van de weg staat.

Er wordt met geweldige gasbranders gekookt.

Zoals gezegd, het is eigenlijk een Take Away, maar we vroegen of er ook een tafel was voor acht personen. Er kwam gauw een plank en wat schragen ergens vandaan en wat plastic krukken en we konden aan de heerlijk Chow Mein of Steak frites beginnen. Op dit krankzinnig dure eiland is dit een van de betere maaltijden die je kunt halen.