Vertrek Tonga

Met Tim Healey

Eerste 24 uur hoge golven en continu 20 knts. Dat is acrobatisch koken!

Daarna rustiger met lekker weer.
Autopilot liet het even afweten, maar nam het toch vanzelf weer over. Waarschijnlijk door een binnenkomende golf, die omhoog spatte, nat geworden controlbox.

De stroom blijft dalen ondanks dat de motor aanstaat wegens te weinig wind. Pim heeft 2 broden gebakken, zou het daaraan liggen?
De Black box van de motor blijkt dood te zijn.

Ijskast wordt uitgezet en ook de navigator en instrumenten. Ook geen navigatieverlichting meer. Alleen de marifoon en de AIS blijven aan. Zo zijn we bereikbaar en kunnen boten ons zien. Mochten wij een boot zien, dan zullen we met een zaklantaren in het zeil schijnen.

De bilgepomp is ook stopgezet. De over het dek heenkomende golven lopen ook druppelsgewijs langs de mast naar beneden. Het bakboordraampje in de kajuit lekt nu niet meer, nadat alle schroeven weer wat zijn aangedraaid. Hanneke slaapt achter het slingerzeiltje op de bank en werd nat van spetters in haar gezicht.

We checken de hoeveelheid batterijen om toch met zaklantarens het kompas te kunnen zien. Plenty.

De kleine GPS wordt weer te voorschijn gehaald en van nieuwe batterijen voorzien.
De I-pad kunnen we nog opladen via de 12 Volt stekker, zodat we Navionics gewoon kunnen zien. Pim houdt op de papieren kaart precies bij waar we zitten.

De weatherguru Bob is inmiddels op de hoogte.
Pim gaat met de stroom, die de panelen opleveren 2 keer per dag online om het weerbericht van Bob binnen te halen en onze positie aan verschillende mensen en Rafiki door te geven.

Dat betekent geen broodmachine meer en ook geen water meer maken. We hebben wel reserve water : ongeveer 80 liter.

Brood moet nu in de oven worden gebakken. De eerste poging ziet er redelijk uit, maar is niet echt gerezen. Morgen gaat er een gistzakje erbij.

Hopelijk morgen wel wat stroom van de zonnepanelen.
Dat klopt gelukkig.

Na de eerste schrik passen we ons aan en besluiten gewoon door te varen.

Communicatie met Rafiki , ze zijn een poosje zichtbaar. Later gaan ze ineens langzamer. Pete marifoont, dat ze een vis aan het vangen zijn : een walvis, te zien aan de bocht in de hengel.
Ze kunnen minder hoog dan wij en zijn al snel niet meer te zien en liggen daarna 24 mijl achter en noordelijker.

Geen fijne dag!

Het is de dag dat we officieel de tropen uit varen. Goed te merken. We slapen onder dekbedden en moeten ons voor de nachtwachten behoorlijk warm aankleden met mutsen en schoenen enz.

Het begint met een blokkage van de WCpomp. Pim is een dikke 3 uur bezig om de pomp uit elkaar te halen en de toevoerslangen plus aansluiting. Nadat ie alles als een soort Willy Wortel weer in elkaar heeft gezet, doet de WC het weer en hij lekt maar een klein beetje.

Even later merkt Tim een losse naad in het grootzeil op. We besluiten om er een derde rif in te steken, zodat het nu voor de nacht met veel wind geen kwaad kan.

Daarna ziet we de Hydrovane bewegen. Aangezien we daar nu volledig van afhankelijk zijn, omdat de autopilot niet meer aankan, besluiten we met nog een uur daglicht te gaan om alle bouten waarmee Piet bastzit op de achtersteven, aan te draaien. Dat betekent, dat Pim op de achterplank moet knielen, terwijl Tim in de bakskist de moeren op zijn plaats houdt.

De heren hebben wel een biertje verdient vandaag!

De volgende dag , als het bijna windstil is ( 4 knoop wind) ,wordt het zeil dichtgeplakt met Dynema stickers enz.
Weer een klus geklaard en het derde en tweede rif kunnen er uit, zodat we de gang er weer in krijgen. De wind steekt ook weer wat op en we halen de snelheid van 5,4 knoop weer, die Bob van ons verwacht.

We koken inmiddels met zout water en doen daar ook de afwas mee.
Douchen is er niet meer bij, gelukkig hebben we pakken Babywipes bij ons voor de hygiene.

De stemming is goed en het is fijn om Tim aan boord te hebben met een extra paar handen en ogen.