We rijden naar het allerzuidelijkste punt van Nieuw Zeeland. Er is gelukkig een berg, dus we hebben een prachtig uitzicht.

Beneden staat de bekende paal met hoe ver het nog is naar verre plaatsen.

Er ligt ook een gaaf kunstwerk: een schakelketting. Verbindt ie alle landen met elkaar?

Hier zie je de lengte en breedtegraad waar we nu zijn. Dit is het zuidelijkste punt van onze reis en waarschijnlijk het zuidelijkste punt dat we ooit zullen bereiken. Het zijn van die dingen.

Het Stadhuis en het Theater van Invercargill. De schotten kwamen hier als eerste.

We gaan weer paardrijden. Dit keer met Suzi. Zij heeft twee mooie Golden Retrievers. Eén ervan doet ons erg denken aan onze oude Sander.

Hanneke mag op Rua en Pim klimt op Black Jack. Zo gaan we tussen de lupine in de richting vam de rivier.

We rijden een poosje langs deze brede rivier en duiken dan het bos in.

Het gaat omhoog en omlaag, stappend en in draf rakelings langs de bomen en we zitten te genieten.

Uiteindelijk belanden we op het strand, waar we een flink eind gaan draven. Het galopperen gaat Hanneke goed af, maar ligt voor Pim hier net buiten zijn comfort zone. Op de terugweg gaat dat al veel beter.

We gaan onderweg naar het noorden een kopje thee drinken bij een oude mijn. Hij is nu omgetoverd in een klein paradijsje vol mooie bloemen en planten en eenden.

Zo zag het er vroeger uit.

Dit alles hebben ze in elf jaar voor elkaar gekregen!