Overal zie je bijenkisten staan in de velden. Als er bord langs de kant van de weg staat ‘Honey Shop’ besluiten we een kijkje te gaan nemen.

We rijden een oprit op, die langer blijkt dan verwacht en die ons over een rivier leidt.

Om de bocht zien we dit huisje staan, maar er is niemand in de buurt.

Je wordt geacht je geld in het mandje te stoppen. Er staat hier dure honing, het zijn geen appels of walnoten voor een paar stuivers, maar echte Manuka honing in verschillende gradaties. De duurste  is $ 95 ! Wij weten er niet genoeg van en gaan naar het grote huis.

We worden verwelkomt door een enthousiaste Border Collie, die natuurlijk wil dat wij zijn bal een eind weg gooien.

De Honingmevrouw komt alles uitleggen en kletst honderduit over haar vak. Het is een van de leukste dingen van zo’n reis als de onze, dat je met allerlei vogels van diverse pluimage in aanraking komt. We kunnen natuurlijk niet alles onthouden wat ze ons vertelt, maar een potje honing zal nooit meer zomaar een potje honing zijn. We vertrekken zeer tevreden met vier soorten, waar we allemaal gezonder van worden.

We zijn bijna aan het einde gekomen van ons bezoek aan het land van de Silver Fern. We kunnen het iedereen, die de kans krijgt om hier naar toe te komen, van harte aanraden. Het is gewoon overweldigend mooi!

Tegen borreltijd arriveren we in Tairua aan de oostkust van het schiereiland. Hier woont Miriam, het zusje van de echtgenoot van Pim’s Italiaanse nichtje. Lekker vrij uitzicht met gegarandeerd nooit iemand die achter hen komt wonen, want dat is een soort moeras.

Ze hebben een vreemde vetplant.

Miriam is getrouwd met een echte surfdude. Hij heeft al een paar planken zelf gefabriceerd en hoopt daar in de toekomst zijn inkomen uit te genereren. De eerste eigen exemplaren getuigen van vakmanschap en liefde voor het detail.

Ze hebben een stel vrienden uit Auckland te logeren en gezamenlijk gaan we op deze mooie avond Fish and Chips eten bij het strand. Het is een prachtige laatste avond in Nieuw Zeeland.

Er is bijna niemand meer behalve wat meeuwen. De Norfolk Pine tree heeft naalden, die omhoog groeien.

Groot respect voor Miriam, die werkt bij een Kindermisbruik bureau. Ze geeft ook voorlichting op scholen. Nieuw Zeeland is  vanuit het zicht van haar vakgebied best een moeilijk land. Het pioniersbloed stroomt nog bij iedereen door de aderen. Sport is erg belangrijk. Het land heeft een ‘can do’ en ‘never say die’ mentaliteit. Winnen is belangrijk en gevoelens worden niet altijd geaccepteerd. Dat maakt het in sommige streken een hard land waar weinig ruimte is voor compassie.

In het laatste licht probeert deze man nog een visje te vangen.

Dit is dan echt de laatste zonsondergang van dit blog. De dag na dit bezoek rijden we terug naar Auckland om de campervan in te leveren en dan vliegen we naar Tasmanië om bij vrienden te logeren, daarna nog naar vrienden in Sydney en familie in Melbourne en dan keren we eindelijk terug naar ons koude kikkerlandje, kinderen en kleinkinderen en vrienden. Breda, here we come! (Half Febr.)

Hanneke zal het maken van het blog missen, maar aan alle goeie dingen komt een einde. Het waren drie en een half memorabele jaren, waarin we duizenden foto’s hebben gemaakt en Pim veel verhalen heeft geschreven. Veel dank voor het virtuele meereizen met de lotgevallen van de bemanning van de Nelly Rose.

Er volgt nog één afsluitend verhaal en dan stoppen we met dit blog.