De Jamaicanen zijn makkelijk te benaderen. Natuurlijk, ze spreken allemaal Engels op een manier die heel makkelijk te verstaan is. Ze spreken ook allemaal Patois, maar daar is niets van te verstaan. Toen we stopten om het huis op palen te fotograferen zagen we ook graven in de tuin. Graven die degelijker uitgevoerd zijn dan het huis; dan de meeste huizen. Er kwam net een man aangelopen die desgevraagd vertelde, dat zijn overgrootouders, grootouders en zijn vader in de tuin begraven lagen. Zijn moeder leefde nog en was kennelijk nog steeds een hele vitale vrouw.
De man had ook Jamaican Red Apples in zin hand. Die groeien hier gewoon in het wild in het bos. Het leek er op alsof hij ook nog iets anders had geoogst. Het rook alsof je de Buldog op het Leidseplein passeerde. We asked him: “What’s that smell? Ganja? De man keek om zich heen en trok zijn oogst, die hij achter zijn rug in de broeksband had gestopt, te voorschijn en liet het ons vol trots zien. Het leek ons voldoende om de bovengenoemde Buldog voor geruime tijd van werkvoorraad te voorzien. Hij woonde in Montego Bay, maar verbouwde zijn handelswaar hierboven in het bos. Hij moest wel heel voorzichtig zijn, want de politie treedt kennelijk heel streng op tegen drugsgebruik. Daar hebben ze misschien wel reden toe, maar voor zover we om ons heen hebben kunnen waarnemen zijn ze daar niet erg succesvol mee. We zien een hoop gelukzaligheid om ons heen.De man wilde ons de oogst voor een schappelijke prijs verkopen, maar ik denk niet, dat we dan het eiland nog afgekomen zouden zijn.

De politie komt vragen of we al ingeklaard zijn in het land. Dat hadden we inderdaad de dag ervoor al gedaan. De Jachtclub zorgde toen ervoor dat de betrokken instanties allemaal aanwezig waren. Onder het genot van een drankje op het terras werden alle formaliteiten zeer snel en effectief afgewikkeld.

We varen met Klontje in ongeveer een kwartier naar de stad aan de overkant van de baai.

Er groeien orchideeën in de boom.

In contrast met Cuba zien we veel politie op straat, maar deze mevrouw is wel vrolijk.

Lekker hangen in band. Voor de meeste stranden in Jamaica moet je entree betalen.

De string knoflook, nog uit Cuba. Er hangen er 50 aan, voorlopig genoeg.

Pim wordt uitgenodigd om een zondagochtendwedstrijd mee te varen in een J22.

De startlijn is tussen een rode boei en Nelly Rose. Smal maar genoeg voor de 3 deelnemers.

Pim verzorgt de schoten en de vallen vanuit de ‘pit’ en hangt met de benen buitenboord. Hij hoopt dat de mannen waar hij vroeger mee voer in de J24 deze foto ook te zien krijgen.
Jim, Julia en Pim worden eerste. Dat wordt later in de bar uitgebreid gevierd. Totaal ‘rummed up’, zoals dat hier heet, kunnen we de zondagavond verder afschrijven.

We rijden naar een vulstation om ons flesje te laten vullen. De omgeving ziet er amerikaans uit met shoppingmalls en KFC enz.. We gaan ook naar de Mega Markt; een rijkelijk bevoorrade supermarkt. Een groot contrast met Cuba, maar eieren hebben ze niet. De regering heeft het importeren van eieren stopgezet zonder de lokale boeren de tijd te geven daar op in te spelen.

Met de opkomende zon komt er een groot cruiseship dicht langs ons draaien om aan de kade af te meren.

De Nelly Rose gezien vanaf de Montego Bay Yacht Club. Ze ziet er erg nietig tegen zo’n achtergrond.

De aussies hebben motorpech en willen in de marina gaan liggen voor reparatie. Pim duwt met Klontje, terwijl David trekt. Op gang brengen is een ding, stoppen nog weer iets heel anders. Het loopt gelukkig allemaal zonder schade goed af.

Een jong Frans stel op weg naar Cuba heeft problemen met hun buitenboordmotor en roeien met veel moeite tegen de wind op. Ze zijn uitgeput en erg dankbaar voor het sleepje.

Laatste blik op Cuba is de ferry, die vanaf het fort aan het begin van de baai oversteekt naar het hotel aan de overkant.

Als we op zee komen, gaat het goed tekeer. Flinke golven, die na een uurtje al veel minder hoog zijn. De wind is ongeveer 15 knoop. Dat is minder dan binnen in de baai, waar de wind over de heuvel heen nog voor 24 zorgde.

Na een nacht doorvaren, gaan we voor anker bij de eilandenarchipel van Jardinas de la Reina. We doen een dutje, lunchen op ons gemakje en Pim vervangt de spinakerval door de reserve. We hijsen de dinghy altijd aan de zijkant op en neer en dat is een verkeerde belasting. Moeten we voortaan anders doen. Deze val is naar de vaantjes. Na even een duik te hebben genomen, gaan we al snel weer anker op en varen nog een nacht door.

De Jamacainse vlag wordt in het want gehesen.

We zijn reuzeblij dat de automatische piloot het weer doet.

Jamaica in zicht.

We liggen in een mooie baai in Montego Bay vlakbij de Yacht Club waar we een biertje gaan drinken.

Naast ons een mooi huis met prieeltje.

Ineens landt er een pelicaan op het voordek. Hij blijft net lang genoeg zitten voor een foto en zoekt dan een veiliger heenkomen.

Het cruiseship dat ‘s ochtends was aangekomen, vertrekt alweer.

Zonder woorden.

Zo kan het ook, maar wel met veel minder mensen aan boord. De rook komt uit de 4e mast.

Guantanamera!

Pim mag mennen.

Verlaten steenfabriek.

De mensen zitten gezellig te kletsen op de stoep in de schaduw.

Onze mevrouw was reuzetrots op haar mooie beddespreien.

We gaan weer terug naar Cienfuegos naar onze Nelly Rose.

We slaan nog wat groente in. Fijn, ze heeft boontjes.

De nieuwe buitenwijk van de stad ziet kleurrijk uit.

Grote pot blauwe verf geweest.

Geen idee waar ze die schoenen vandaan heeft gehaald, misschien een cadeau van een matroos?
>

3 zeer verschillende masten, waarvan de linker echt apart is.

We gaan nog een laatste keer de stad in met een bicitaxi om boodschappen te doen. De brede boulevards van Cienfuegos.

Geen files natuurlijk.

Gezellige drukte bij de winkels.

Iemand heeft hier vlakbij de haven een Moorse Villa gebouwd met behulp van Marokkaanse bouwlieden en kunstenaars.

Vanaf het dakterras kun je met een drankje van de ondergaande zon in de baai genieten.

De hond van onze gastvrouwe in de Casa Particulare zit de hele dag in de vensterbank.

We ontbijten op het dakterras tussen onze eigen wapperende was.

We worden om 10 uur door Ricardo met zijn koets opgehaald voor een tocht van een uur naar de waterval in de bergen.

Werkoverleg.

De weg gaat eerst vrij stijl naar beneden, dus stappen we even uit om het paard de kans te geven dit zonder teveel moeite te doen zonder uit te glijden.

Vrachtwagen/Bus, gestrand in een rivier.

De geiten worden uitgelaten. De baby mag wel loslopen natuurlijk.

Het is warm en het paard moet er hard voor werken.

We steken een spoorwegovergang over met nog van die oude waarschuwingstekens.

Bloemenpracht.

Als we aankomen krijgen we een kokosnoot aangeboden, heerlijk.

Onder het afdak is de bar en daar zitten wat mannen muziek te maken, terwijl de toeristen zwemmen in het koude water.

Deze man was een heel stuk naar boven geklommen om daarna in de poel te duiken. De waterval zelf stelde niks voor. Het water liep in een klein straaltje vanwege de droogte op dit moment.

Op de terugweg is er een koffietentje, waar ze de koffie vers voor je malen en dan in een heel klein kopje serveren.

Een eindje verderop stoppen we bij de boerderij van José, waar deze kleurrijke mevrouw limonade serveert.

Met deze stier doet José het ploegwerk enz.

Tijd voor een sanitaire stop. Wow, er is wc papier.

Je moet er wel zelf een emmer water achteraan gooien.

De wastafel.

De zeug>

Lekker weer en bomen met zwarte bonen eraan.

Wat een rust op dit plein.

We klimmen de toren op en hebben een prachtig uitzicht op die mooie rode daken en de bergen erachter.

Hier zie je nog van die hoge kozijnen met origineel houten raamwerk ervoor.

Het museum stelt verder weinig voor. Het gaat over de strijd tegen de contra-rebellen in de bergen.

Oude mannen met lange sigaren.

Voor een Cuc mag je er tussen zitten en hebben zij een goede dag.

Het grote plein ziet er zeer verzorgd uit.

Alles zit strak in de verf, dat was kennelijk een paar jaar geleden heel anders.

Iedereen, die wij spraken, had het over de trappen en dat we die vanzelf wel zouden vinden. Dat klopte.

Deze man heeft een houten kinderzitje op zijn fiets gefabriceerd.

De band speelt al en ‘s avonds zitten die trappen tsjokvol met bewonderaars.

Oude Spaanse architectuur met fresco’s op de muren.

Die auto doet het bijna, nog even de straat afduwen.

Grappige krulstaart van deze salamander.

Varkensvervoer.

Mooie kapconstructie van een palmbladerendak.

Er worden hier veel krabben tot moes gemalen als ze de weg oversteken, allemaal geplette lichaamsdelen.

Muurdecoratie in de zitkamer van onze Casa Particulare.

We lopen door het 500 jaar oude kleurrijke stadje.

Petje gemaakt van de vertrouwde blikjes.

De originele bestrating van hobbelkeien. Niet voor hoge hakken! Er wordt natuurlijk weer hard geklust aan een auto.

De huizen hebben zeer hoge deuren en ramen.

Het is hier vrij toeristisch en er wordt van alles verkocht. Op het dak wordt ook gewerkt.

We klimmen straks de toren van het museum nog op.

Hier wordt al het houtwerk in de stad gerestaureerd.

Op het plein voor het museum maken wat mannen muziek. Dit keer niet het bekende Quantanamera, maar leuke onbekende songs. Op het hoofdstuk Video’s kun je straks even horen hoe het klinkt.

Er komen meer mensen luisteren.

Zeer oude tractor.