We gaan met meerdere bemanningen van boten in de Cabrio-bus 2 uur rond het eiland rijden.

Overal mooie uitzicht op zee met schitterende kleuren.

Aardig strandje en niemand te zien!

De bus heeft moeite om boven te komen en verschakelt zich zo nu en dan.

Het enige groene op dit eiland is de Golfbaan. Het heeft hier veel te weinig geregend.
.

Typische molentjes, die gebruikt worden om iets te malen.

Daar beneden ligt de Nelly Rose.

We varen door naar Madeira. Op weg naar de haven Quinta do Lorde, nog niet geheel klaar, maar de haven gelukkig wel. Er staat een oostelijke wind en ankeren is geen optie hier

Pim maakt voor de lunch een heerlijke tomaat/mozzarella salade met verse basilicum van het plantje dat we cardanisch hebben opgehangen. Ben benieuwd hoe lang het zal overleven.
Hier gaan we tussen de eilandjes door, het is er diep genoeg en scheelt een half uur varen. Zo komen we mooi vóór het donker aan.

Er staat wel wat stroom, dus Pim stuurt liever even zelf.

Je kunt mooi de verschillende aardlagen onderscheiden.

Dit is Quinta do Lorde!

Toen we in de loop van zondag vertrokken bereikten we na een paar uur varen de grenzen van het continentaal plat. De dieptemeter loopt dan op tot boven de 100 meter diepte en blijft dan op een gegeven ogenblik steken op de laatste waarde die hij heeft kunnen meten. Bovenin de display knippert dan het woord ‘LAST’, zodat je weet dat het geen accurate aanduiding meer is en ook niet meer kan zijn. De oceaan wordt dan ongelooflijk, tot wel 4000 meter, diep. Hier en daar zijn er dan toch eilandjes, zoals Porto Santo. Eilanden met een vulkanische oorsprong, die letterlijk als een soort zuil van de oceaanbodem omhoog reizen. Aan de basis op de oceaanbodem zijn ze misschien 2-3 keer zo breed als het deel dat boven water uitsteekt, maar dat is het dan ook; als pilaren van de zeebodem.
Die vulkanische oorsprong is op Porto Santo nog goed te zien en ze hebben er zelfs nog een vulkaan, die eruit ziet zoals we dat op school en in de stripverhalen geleerd hebben. Overigens zijn de vulkanen hier al heel lang niet meer actief.
Porto Santo is een heel plezierig eiland, met weinig vegetatie, maar met prachtige zandstranden. Er wonen een kleine 5000 mensen en toerisme is de belangrijkste bron van inkomsten. We ontmoetten Jan, een Nederlander, die hier 8 jaar geleden is komen wonen en het hier met zijn Duitse vrouw uitermate goed naar de zin heeft. Toen we hem vroegen waarom hij het hier zo naar zijn zin had, antwoordde hij: “vanwege de kneuterigheid”. Dat is denk ik heel goed omschreven en daarom is het hier goed toeven. Dat staat allemaal misschien wel wat op losse schroeven vanwege de budgettaire perikelen en de veranderde relatie met de EU van het moederland Portugal. Er gaat, zoals wij dat in Nederland ook wel kennen van de Antillen, nogal wat subsidiegeld naar dit soort kleine eilanden en het is de vraag of dat zo door kan gaan. De nieuwe vrouwelijke burgemeester, bescheiden President genoemd, van het eiland heeft dan ook vastgesteld dat de bevolking van het eiland, om te kunnen overleven, moet groeien naar 20.000. Dat moet komen van allerlei megalomane projecten en dat klinkt allemaal nogal bedreigend voor de voornoemde kneuterigheid, waarschijnlijk de grootste reden voor de aantrekkelijkheid van het eiland. Hier volgt een fotografische impressie.

Aan dit pontoon liggen boten van zeker 10 nationaliteiten, waarvan sommigen ook met ARC mee gaan doen vanaf Las Palmas. Let op het fietsenrek dat boven de rotsen hangt. Er zijn boten, die een opvouwbaar fiets bij zich hebben. Die staan dan vaak voorop aan de zeereling vastgebonden onderweg. Dat betekent, dat ze zout worden en meestal snel slijten of verroesten.
Dit vuilniszakje was alles wat we hadden na de oversteek. Leonie leerde ons hoe we alles in kleine stukjes moeten knippen en wat er wel en niet op zee overboord mag. Op de achtergrond aan de rechterkant van het pontoon, de gepavoiseerde boot van de Noren. Linn is jarig.

De kade staat vol met schilderingen gemaakt door bemanningen van passerende schepen. Wij hebben elkaar al zeker 38 jaar geleden beloofd om dat ooit op de kade van de Azoren te gaan doen en daarna bij Café Sport een biertje te gaan halen, dat zal echter nog wel even duren.

12 km lang strand!

2 km lopen naar het stadje

In de verte zie je masten in de jachthaven liggen.

Een of andere hotemetoot.

Het toeristenseizoen is nu wel afgelopen.

De krater is goed te zien.

We dolen een beetje rond op zoek naar het huis waar waarschijnlijk Columbus heeft gewoond. Hij is , toen hij terug kwam van zijn verre reizen, getrouwd met de dochter van de Gouverneur van Madeira. Onderweg zien we deze oude toegangspoort van het inmiddels verdwenen fort wat er achter stond.

Binnen in het museum mochten we geen foto’s maken. Het was de kneuterigheid ten top, maar gaf toch een mooi beeld van deze periode! Die ook voor onze vaderlandse geschiedenis van groot belang is geweest, tot grote teleurstelling van de Spaanse en Portugese machthebbers. In het museum lag ook de tekst van een verdrag dat die beiden met elkaar hadden afgesloten, waarin de rest van de wereld (!) tussen die beide landen werd verdeeld, zonder daarbij veel ruimte te laten voor de koloniale aspiraties van bijvoorbeeld Engeland en Nederland.
Er lagen in het museum vooral resten van een Nederlands schip met een lading zilver, dat aan de noordkust van Porto Santo is vergaan, zoals een scheepskanon met het V.O.C. Logo erop en nog wat zilveren munten waar op stond: Zeelandia. Ook was er een mooie afbeelding van een Nederlands schip uit 1494 met een draken kop voorop.

Misschien zitten er zulke kopjes op de hoekranden van de daken om de geesten af te schrikken?

De cactussen groeien over de muren, we zijn echt ver weg!

Het wachten werd echt beloond. De vooruitzichten lieten werkelijk ideale condities zien. Het is dan ook al vroeg actie in de haven. De Noren vertrekken al om 6 uur en maken ons een paar minuten vóór hun vertrek, zodat Pim im pyjama hen nog net even op weg kan helpen. Wij maken ons klaar en gaan eerst nog even diesel tanken en worden bij het tankstation op weg geholpen en uitgezwaaid door Ian (‘Bugs’) de Australiër. Terwijl wij tanken varen 2 Engelse boten uit en na ons gaan ook de Finnen eerst nog tanken. De Denen zijn met een klein kind op stap en willen de kleine prinses vooral rustig op weg helpen. Alleen opa loopt al onrustig en ongeduldig over de steiger?
Het begint windstil, en we varen naar buiten op de motor, maar na een uur of anderhalf kunnen de zeilen worden bijgezet. Al snel verdwijnt de Portugese kust uit het zicht.

Pim maakt alles klaar om te gaan vissen en dan is het afwachten geblazen. Na een poosje komen er een meeuw of 12 achter de boot cirkelen. Ineens duikt er een naar beneden en pakt de ‘lure’!
Dat is niet de bedoeling! Pim probeert hem in te halen, zodat we hem kunnen bevrijden, maar dat lukt voor geen meter. Uiteindelijk snijdt hij de lijn door. Zielig voor de meeuw natuurlijk en jammer van de lijn. (“Vanmorgen vloog ze nog….”)
De windmeter doet het weer niet en houdt dat dit keer de gehele reis vol. Een klein ongemak, omdat je onder de bimini de mechanische windex niet kunt zien. We gaan er niet minder om en we varen met halve wind als de brandweer. We schatten dat het windkracht 4 zal zijn en varen steeds tussen de 7 en 8 knopen. De zon schijnt en de temperatuur is heerlijk. In de verte zien we nog één andere zeilboot en verder niks.

Omdat het de afgelopen dagen fors gewaaid heeft en het ook vandaag nog redelijk waait staat er een forse deining en komt er af en toe water over het dek. Ik doe tijdens het koken de “afzuigkap” (raampje) dan ook niet aan, er zou een golf naar binnen kunnen slaan en ja hoor, dan gaat ineens de brandmelder aan! Luid gepiep! Pim probeert hem uit te schakelen en dat lukt ook wel, maar nu is het ding kapot. Alweer iets voor op de bekende Kluslijst.
Dat koken met die deining is overigens een hele kunst. Je moet jezelf in evenwicht houden, één enkele pan uit een volle kast halen, waarbij alle andere pannen ook aanspraken op de wetten van de zwaartekracht willen maken. Eenmaal op het vuur staan de pannen rustig, maar daarna moet er gegeten worden. We hadden erwtjes, een hele heldere keuze bij deze zeegang. Het ging goed, omdat we de de bewegingen van onze Nelly Rose redelijk beginnen te kennen. Over het algemeen gaat het schommelen heel gemoedelijk en blijven de erwten goed achter de dijk van de puree liggen, maar soms maakt de boot een forse zwieper en moeten we snel onze borden aan één kant optillen om de peulvruchten binnen de kaders te houden. Het ziet er dwaas uit als twee volwassenen ineens een bord aan een kant omhoog tillen en vergenoegd naar elkaar kijken omdat het weer gelukt is. Het experiment met de vlakke borden wordt een volgende keer bij vergelijkbare omstandigheden ook niet herhaald.
We lopen nog steeds hard, maar liggen ook wel op een oor. Afwassen is te ingewikkeld, ik stop alles in de gootsteen, morgen zien we wel verder.

We besluiten de zeilen voor de nacht niet te reven; iets wat we normaal wel doen. De weerberichten zijn nog vers en laten eerder afnemende dan aanwakkerende wind zien en mocht het toch nodig zijn om te reven, dan is dat bij deze volle maan een koud kunstje. Het is ongelooflijk helder. Wachtlopen is dan ook anders mooi vannacht. De zilveren spiegeling van de maan op het wateroppervlak moet goed maken, dat de lichte nacht ten koste gaat van de sterrenhemel.
We varen de hele nacht hard door en we hebben na 24 uur dan ook 180 mijl van de 480 die we moeten afleggen achter de rug. Normaal hopen we op 150 mijl per dag. Nog 300 mijl te gaan. In de loop van de ochtend neemt de wind af en ruimt naar noord en uiteindelijk zelfs naar noord-oost. De zee wordt een stuk rustiger. We varen ‘melkmeisje’, dat is met de fok te loevert.

We gaan vóór de wind en dus ligt Nelly Rose niet meer voortdurend op een oor, al schommelt ze nog wel behoorlijk heen en weer. We hebben de hele reis geen dolfijn gezien. Wel kwam er na 200 Mijl een verdwaalde roofvogel een rondje om de boot vliegen. Op dat moment was die vogel ook 200 mijl van iedere landmassa. We verbazen ons en verwachten half, dat hij aan boord zal komen om uit te rusten. Hij besluit echter om door te vliegen en niet bij ons op de reling te komen zitten, jammer.

Deze foto heeft Pim, die de wacht had van 5 tot 8, om 7 uur ‘s morgens gemaakt. Om kwart voor zeven was het nog volstrekt donker en zag hij de 3 flashes van de vuurtoren van Ilhéu de Cuina en wist hij dat we op 21 mijl van Porto Santo waren. Bij de eerste lichtstralen maakte hij toen deze foto. Niet veel later, iets dichterbij, maar vooral met veel meer licht begon het eiland kleur te krijgen.

Het was een feest om wakker te worden om 8 uur en de landmassa te aanschouwen. We hadden onze eerste echte oversteek gemaakt en het eiland gevonden! Dat is tegenwoordig niet echt meer een kunst, maar het blijft leuk.

De vuurtoren die Pim op 21 mijl afstand al kon zien.

Door de aanwezigheid van zo’n brok steen midden op de oceaan wordt de wind gedwongen uit te wijken en door zo’n acceleratie zone krijg je dan nog even een behoorlijke hoeveelheid wind te verwerken. Het viel nu erg mee, maar het venijn kan in de staart zitten.

Morgen gaan we Porto Santo ontdekken en de verjaardag vieren van Linn, een van de Noren die een paar uur na ons ook helemaal enthousiast binnen kwamen. Vanavond eten we gehaktballen en gaan we lekker vroeg op kooi.