Het Museo del Oro staat naast een modern gebouw, maar de oude balkonnetjes zijn veel leuker.

Er is ook een hoop te lezen over de slavenhandel. Vlak onder het dek van dit schip, dus lekker warm, zit de handel..

Hier zie je het in detail. Ik was geschokt.

Buiten in het park zijn mensen een spel aan het doen. Het heeft ongetwijfeld iets met gokken te maken, want de geldbiljetten gaan van hand tot hand.

Terug loop ik langs het strand. De Colombianen hebben nog een week vakantie en vermaken zich goed.

De fiets staat geparkeerd en zijn schoenen staan er netjes naast, hij is zó terug.

Zijn zusje ligt nog in het water, maar hij kreeg het te koud.
Overal rijden karretjes met drankjes rond. Dit is er een met limoenen.

Je kunt natuurlijk ook gewoon eten op het strand, de pannen vol lekkers staan altijd klaar.

Deze familie heeft wel hoeden gekocht.

Dit is de baai van Santa Marta. De foto is genomen door de bemanning van de Rafiki, die een hike naar boven hadden gemaakt vanuit de baai naast die van ons. Zij liggen daar met nog 3 Nederlandse boten ook te wachten tot de wind gaat liggen.
Vanmiddag komt Pim terug van zijn hike naar de Lost City.

Afgelopen zaterdag is Pim gaan hiken naar de Lost City in de Sierra Nevada. Hij gaat zeer opgewekt op pad. Ik blijf op Nelly Rose passen.

Op weg naar de supermarkt kom je door kleine straatjes met oude Bougainvillae.

Lieve meisjes.

Door de aanhoudende harde wind wordt er een lading zand op de boot geblazen. Binnen lijkt het wel de Sahara en moet er iedere dag worden gedweild. De ezel is vervangen door de brommer.
Bloesje laten maken voor een tientje bij een lieve mevrouw. Alles in gebarentaal. De boom wordt niet geveld maar gestut.
De kathedraal van Santa Marta. Dit zijn echte Indianen op bezoek in de stad.
De tassen, gemaakt door de Indianen heten Mochillas. Dit gebouw uit 1850 is prachtig opgeknapt. Ik bezoek het Museo del Oro, waar deze kikkerketting wel een van mijn favorieten is. Deze is ook prachtig. Simpel versieringsmechanisme. Het is ongelofelijk wat ze in 200 BC konden maken. Op de binnenplaats van het museum staat één boom, die ver boven het dak uitkomt.

Allemaal leuke straatjes.

Op het Santo Domingoplein ligt een beeld van Fernando Botera, de beroemdste beeldhouwer van Colombia voor de ingang van de kerk.

Er wordt ons verteld, dat dit soort huizen alleen nog maar zijn weggelegd voor rijke Colombianen of Amerikanen, daar ze 2 tot 3 miljoen Dollar kosten.

‘s Avonds eten we op straat met de bemanningen van twee andere boten, die ook Cartagena aan het verkennen zijn.
Het wordt een gezellige avond!

Het vuurwerk wordt door de gemeente georganiseerd en er lopen duizenden mensen door de straten om elkaar het beste voor het nieuwe jaar te wensen.

We zitten weer in de bus op de terugweg en komen langs het andere gezicht van Colombia. Dit is de Banden koning.

Deze foto is voor de eigenaar van ons hotel in Cartagena. Hij wilde graag een foto van ons met de boot op zijn Facebookpagina zetten.
Als we weer terug zijn in de Marina worden we uitgenodigd door een stel Canadezen, die vanuit Vancouver komen met hun motorboot, samen Sheryl en Steve.

Aan boord hebben ze mooie placemats met de afbeelding van hun boot de Sockeye Blue.

Het is van een andere orde dan de Nelly Rose. Het is een prachtige boot, zeer mooi afgewerkt, zonder gouden kranen.

Tina en John zijn met een paar vrienden op weg naar St.Petersburg. We hebben een zeer geanimeerde avond, terwijl buiten de wind is aangezwollen tot 58 knots!

Heerlijk om hier zo maar rond te wandelen.

Ietwat chaotische fontein. Vermoedelijk niet zo best afgesteld.

We lunchen in een erg gezellig restaurant, El Bistro.

Overal die leuke balkonnetjes.

De straatlantarens zijn ook sfeervol.

Pim kan wel een knipbeurt gebruiken en we wagen ons in een typisch Colombiaanse kapsalon. Chaos overal met teveel mensen in een te kleine ruimte en niemand spreekt Engels.

Voordat Hanneke er erg in heeft, heeft de kapster al toegeslagen met de tondeuze! Als ze dan toch overeindspringt om te redden wat er te redden valt, is één zijkant al kaal. Tja, dat moet natuurlijk wel in evenwicht worden gebracht. Verder lukt het om haar te bewegen de tondeuze weg te leggen en gewoon een schaar te pakken. Oeps, wat een schrik. Het komt Pim eigenlijk wel goed uit, want hij gaat 3 januari de Hike naar de Lost City doen en dan is het wel lekker als je hoofd wat koeler is.
Op dit plein staan alle paardenkoetsen te wachten om toeristen rond te rijden door de stad. Dat hebben Leonie en Adam gedaan met hun kids, toen ze hier waren 4 jaar geleden.

Dit is de kerk van San Pedro, die we van binnen gaan bekijken. Het is 31 dec. en het hele plein en trouwens alle straten worden volgezet met tafels en stoelen voor het grote feest vanavond.

Als je de kerk binnenkomt, is er aan de zijkant een serene kloostertuin.

We gaan naar boven het klooster in, waar op een privéafdeling nog 10 priesters wonen.

Dit is San Pedro. Hij gaf tegen de zin van de Spanjaarden in, eten en drinken aan de slaven die hier aan land kwamen na een gruwelijke tocht over zee, waarbij meer dan de helft vaak het leven liet. In Cartagena was de grootste slavenmarkt van de Carieb. (Curacao was er trouwens ook om bekend)

De goede man ligt hier opgebaard.

Het is een stad met twee gezichten, een voor de toeristen en een voor de Colombianen.

De bloemen schijnen allemaal uit de hoofdstad Bogóta te komen. Dat ligt veel hoger en is koeler en dus beter geschikt voor de bloementeelt.

Er zijn veel van die binnenplaatsen, deze is openbaar.

Overal mooie oude houten deuren met veel koperbeslag en prachtige deurknoppen.

Fruit galore.

Slapende tweeling. De moeder werd later boos op me, ik had vergeten om toestemming te vragen.

Mooie doorkijkjes.
Deze binnenplaats wordt nog opgeknapt. Het moeten schitterende huizen zijn geweest.

De stad staat bekend om zijn balkonnetjes, waarvan sommigen vol bloemen staan.

En natuurlijk weer veel hoeden in de verkoop.

Vandaag gaan we het Fort van San Felipe de Barajas bekijken.
Het is het grootste fort wat door het Spaanse Rijk is gebouwd in Amerika.

Op weg naar boven wordt er natuurlijk weer van alles verkocht.

Links de nieuwe stad en rechts achter de vestingmuur de oude stad.

Dankzij de audiotour leren we een hoop over de geschiedenis van dit markante fort.

De Fransen zijn hier ook nog een poosje geweest, maar ze waren maar met 300 man en ze zijn niet gebleven.

De engelsen, onder leiding van “Loser” Edward Vernon kwamen met 183 boten in 1641 in totaal met 23.000 man. Ze werden eerst al bij de ingang van de baai 17 dagen tegengehouden. Er zijn toen al veel manschappen verloren gegaan aan de hitte, waar ze niet tegen bestand waren en de muggen, die allerlei ziektes verspreiden.

Uiteindelijk werden ze verslagen en vanwege dit verlies spreekt Zuid-Amerika geen Engels, maar Spaans!

Het Fort is geheel gebouwd om en niet op een berg. Er is een gangenstelsel ingegraven met een lengte van 600 m. waar ze hun kruit bewaarden en er was ook een bron om altijd water uit te kunnen halen.

Het is allemaal behoorlijk indrukwekkend.

De Colombianen zijn heel trots op hun Fort en ze gaan groepsgewijs  allemaal op de foto onder hun nationale vlag.

Ook op weg naar beneden weten we de verleiding te weerstaan.

Eerst nog even een biertje halen bij de BBC, (Bogòta Beer Company) op weg met zijn vieren in een kleine taxi. Onderweg moet ie tanken en moeten wij uitstappen daar ze allemaal op gas rijden. Deze taxi’s hebben binnen de stad een vast tarief van 5000 pesos (zeg maar €2). Dat betekent dat ze meer verdienen als ze meer ritjes maken. Dat leidt tot een redelijk overspannen verkeersbeeld. Pim zou in de stad niet willen rijden.

In plaats van een mes en een vork, krijg je bij een hamburger of clubsandwich handschoenen om mee te eten.

Hier zie je Santa Marta liggen op onze terugweg van de BBC.

Kan geen lekkere pizza zijn.
We zitten nu in de bus naar Cartagena. De reis gaat ongeveer 4 uur duren met vele stops onderweg.
Zodra we stoppen om iemand erin of eruit te laten, springen er verkopers aan boord om allerlei eten en drinken te verkopen. We eten een soort maïskoek gevuld met ei die niet slecht smaakt maar wel vettig is.

Het was niet eenvoudig om nog een hotel te pakken te krijgen in Cartagena. We zitten in een klein en kleurrijk hotel met een Engelse eigenaar. Hij maakt zelf een echt Engels ontbijt met een heerlijk roerei. Hij houdt niet op met kletsen, dolblij dat ie weer eens engels kan praten en ook nog over boten. Vroeger heeft hij een Beneteau gehad enz enz, gezellig. Wij krijgen de rode kamer.

s’Avonds drinken we een biertje op het mooie plein van Santo Domingo, waar het behoorlijk druk is.

Het kost een paar duizend pesos om deze man te bewegen aan een ander tafeltje zijn kunsten te vertonen.

De oude ingangspoort naar de stad met erachter de Kloktoren die uit 1850 stamt.