We zijn vandaag met de bus naar St. John gereisd. St. John is de grote stad van het eiland en bovendien ook de haven waar de cruise schepen binnenkomen. Een groter contrast tussen een aankomst in English Harbour met je eigen boot en de aankomst aan boord van één van de drie cruise liners die er vandaag voor anker lagen kun je je nauwelijks voorstellen.
We reizen met mini bussen, waar in Nederland misschien een man of 15 in zouden kunnen plaatsnemen, maar die hier, dankzij de klapstoeltjes in het gangpad 25 mensen kunnen vervoeren. Je gaat gewoon langs de kant van de weg staan en houdt de hand op en de bus stopt. Als je dan weer uit wilt stappen roep je gewoon, dat je eruit wilt en dan stopt de bus. Dan stop je de buschauffeur per persoon drie Eastern Caribbean Dollars in de hand en rijdt hij weer tevreden verder. Voor een ritprijs van €1,- zijn wij aan de andere kant van het eiland.

Zodra je het gebied van English Harbour verlaat, verandert de wereld. Het is echt een gated community en daarbuiten woont de lokale bevolking. Eenmaal buiten de poort staan er weer kriskras door elkaar , vooral, houten huisjes en cafeetjes en restaurants in een bonte verscheidenheid van kleuren. Het toerisme en de jachthaven zijn hier aan deze kant van het eiland duidelijk de bron van inkomsten. De baai van Falmouth is een stuk groter dan het ernaast gelegen English Harbour en er liggen veel meer schepen; gewone cruisers en superjachten. Echte cruiseliners kunnen hier niet naar binnen, omdat het te ondiep is.
We komen aan op het busstation van St. John, dat meteen naast de public markets ligt. Speciale gebouwen voor vlees, vis en groenten en fruit.

Op de markt voor groente en fruit is dit meisje erg geïnteresseerd in de foto’s die Hanneke van haar maakt. Helaas mag het spelletje van de moeder, oma of tante niet al te lang duren. Die ziet er kennelijk iets in wat haar niet bevalt. Jammer.

De weeg systemen zijn nog van voor de tijden van Van Berkel’s patent. Het muntgeld dat er naast ligt zijn EC$. Bij harde wind, en ook bij niet zo heel harde wind, kun je ze beter niet zo laten liggen.

De kinderen gaan gewoon mee naar het werk en slapen dan in een mand onder de toonbank.

Barbecue op straat. Het rook heerlijk, maar we hadden net geluncht.

De vader des vaderlands, Sir Vere Cornwall Bird, father of the Nation and National Hero. De bloemen op het monument zijn vers.


Ook Mondriaan kent een rastavariant.

En aan de andere kant lag er nog zo een. Dit zijn relatieve kleintjes, met maar een paar duizend passagiers. Veel passagiers van de Duitse boot waren ‘s morgens al met een hele serie busjes naar English Harbour getransporteerd. Verder zijn er ongetwijfeld een grote hoeveelheid mensen naar de eindeloze stranden aan het Noorden van het eiland gebracht.

In de stad liepen er merkwaardig weinig blanke mensen rond.

Kennelijk zijn de oude telefooncellen omgebouwd tot hotspots.

Na een week het voortreffelijke Kubbuli (naar de oude naam die de Carib aan Dominíca hebben gegeven) zijn we nu toe aan Waddadli, hetgeen zoveel betekend als ‘welkom’.
Dat doet overigens denken aan een shoppingtrip van Pim met Hilton, nog in Dominíca. Ze moesten naar een chandler om vlaggetjes voor deze eilanden te kopen. Toen dat gelukt was moest er een biertje gedronken worden. Tijdens dat biertje vertelde Hilton, dat hij zich altijd liet scheren in Roseau. Dat leek Pim ook wel wat. Op naar de kapper van Hilton, die overigens vertelde, dat de kapper hem altijd elektrisch scheerde. Dat bevreemdde Pim, maar hij had ‘A’ gezegd. Eenmaal binnen in het hard oranje geschilderde huisje, keek de kapper hem aan en vroeg of hij niet de voorkeur gaf aan het mes? Pim sprak die voorkeur uit, waarop zijn gezicht nat werd gespoten en de barbier met het – weliswaar vlijmscherpe – mes meteen aan het werk ging. Scheerschuim blijkt een overbodige luxe of beter gezegd, lijkt overbodig. Toen hij na de behandeling de after shave of alcohol over het gezicht spoot dacht Pim daar even anders over. Het leek wel alsof er jodium op een schaafwond werd gedaan. Na afloop moest dit succes natuurlijk ook weer even gevierd worden met een Kubbuli.

Het schoonheidsideaal is kennelijk tegenwoordig ook afhankelijk van de attributen. Het mobieltje komt op dezelfde plaats als het haar en de cosmetica.

Religie lijkt heel belangrijk op het eiland.

Op weg naar de stad telden we zeker een twintigtal kerken. De ene kerk zit strakker in de lak dan de andere en dat heeft misschien iets te maken met de buurt waar die kerk staat. Zo lijkt het er ineens op, dat er een sociale structuur rondom het kerkbezoek op het eiland bestaat.
In de bus mochten we niet vloeken. Dankzij de flits merkten we, dat dit zelfs in lichtgevende letters was geschreven.

We naderen de thuishaven weer. Dit is het uitzicht over de baai ernaast, de baai van Falmouth. Uit het Engelse Falmouth vertrokken wij op 21 augustus naar de overkant van de Golf van Biskaje. Nelson deed dat in de 17e eeuw en ging meteen hiernaartoe.

We naderen de eigen veilige souvenir winkeltjes van onze gated community weer.
In Nelson’s Dockyard de gangspillen die werden gebruikt om de schepen te hellen. Er waren er vier, maar één ervan heeft het niet overleefd.

Om deze assen werden lijnen gespannen vanuit de top van de tuigage, waarmee de boten scheef getrokken konden worden. Het onderhoud werd in vredestijd door de bemanningen van de schepen zelf gedaan, maar als de Fransen weer eens lastig waren en er oorlog was, was er een professionele ploeg aan het werk, om de fregatten zo effectief mogelijk in de vaart te kunnen houden.

Het is pokkenweer vandaag. dat zijn we helemaal niet meer gewend. We hadden gisteren al met verbazing naar het weerbericht gekeken en zagen, dat het zou gaan regenen en ongezellig fors zou blijven waaien de komende dagen. Tijd voor een belangrijk besluit. We schrappen Barbuda, met pijn in het hart, en blijven een paar dagen hier liggen. Net als we dat besloten hebben zien we naast de boot een schildpad, die zo nu en dan zijn kleine hoofdje boven water uitsteekt en daarmee wat knikt alvorens weer onder water te verdwijnen. Onze camera schiet voor dat detail werk op afstand helaas te kort. Op termijn zal er toch iets met een telelens aan boord moeten komen.
We gaan op verkenning met de dinghy. Iets verder in English Harbour is nog een goed geconserveerd overblijfsel uit ‘Georgian Times’. Het had vroeger een wat andere functie, opslag voor pek en teer, maar het is nu de Admiral’s Inn.
Op weg daar naartoe zien we eerst een rij kolommen uit het water steken waarvan we ons afvragen wat het zou kunnen zijn. We dachten eerst aan een scheepshelling, maar daarvoor lijkt de constructie niet helemaal handig.

Tussen de palen ligt een laag wit zand, maar daarnaast ligt een kanaal. Dat is voor een helling niet zinvol.

Dichterbij gekomen, denken we te zien, dat het kanaaltje er echt bij hoort.

Dan moeten we maar aan land om uit te vinden waarvoor de constructie ooit gediend heeft. In de pilot en op wikipedia komen we er niet achter.

De Admiral’s Inn heeft een prachtige aanlegsteiger en ze zetten er een voortreffelijk bakje koffie.

Deze foto laat duidelijk zien, dat het kanaaltje onderdeel was van de oorspronkelijke constructie.

Het uitzicht leidt ons even af van onze oorspronkelijke missie. Het is een prachtig plekje. Er ligt een koffietafel boek met allemaal prachtfoto’s van Antigua en Nelson’s Dockyard. In dat boek staat een mooie foto van de pilaren met als tekst er onder ‘the Careening Yard’. Geschiedvervalsing! Het ‘careenen’ van de schepen, het hellen van de schepen, gebeurde even terug met behulp van enorme kaapstanders, daar komen nog foto’s van. Een schip werd dan aan zijn ankers vastgelegd midden in het vaarwater en met lijnen aan de mast schuin getrokken, zodat er aan de onderkant van de boot gewerkt kon worden. Deze mooie pilaren hadden er niets mee te maken.

De man aan de balie kon ons niet meer vertellen dan dat het de oude sail loft, de zeilmakerij was. Wij zagen in onze fantasie al hoe de zeilen tussen de palen werden gespannen om er aan te werken, maar dat leek ons ook niet echt handig. Er bleef ons niet anders over dan een bezoek te brengen aan het lokale museum, nou, ‘museum’. De mevrouw die daar de shop bemande kon ons eindelijk het verhaal vertellen.
Het gebouw was inderdaad de zeilmakerij. Dat was een houten gebouw boven op de pilaren met een mooie vlakke houten vloer en een grote sleuf boven het kanaaltje. De zeilen werden met roeiboten daar naartoe geroeid en in het kanaal gesleept, zodat ze vandaar naar boven getakeld konden worden, de zeilmakerij in. Als het werk klaar was, ging het de omgekeerde weg.
Er bestaan helaas geen afbeeldingen van. We zullen het dus met deze bouwstenen en onze fantasie moeten doen.

Oorspronkelijk waren we van plan om gedurende de nacht van Les Isles des Saintes naar Antigua te varen. Dan zouden we in ieder geval met daglicht aankomen bij die onbekende haven. Een beetje optimistisch rekenen overtuigde ons er echt van, dat het ook overdag zou moeten kunnen. We moesten alleen wat geluk met de stroom hebben en voor dag en dauw wegvaren.
Om 05.15 gingen we anker op. Onder de kust van Guadeloupe stond geen wind en voeren we op de motor. Water maken en om de beurt nog even wat bijslapen.

Je kunt aan de kust van Guadeloupe overigens goed zien, dat de Fransen niet alleen croissants als belangrijke cultuur drager hadden geïmporteerd. De kustlijn wordt behoorlijk verziekt door gebouwen die in een alpendorp voor massatoerisme niet zouden opvallen. Jammer, want het is een prachtige kustlijn.
Om kwart over tien waren we bij de noordkant van het eiland en konden we gaan zeilen. We begonnen met één rif, maar al gauw werd duidelijk, dat een tweede rif ook zinvol zou zijn. Toen we daarmee bezig waren trof de eerste vlaag van een squall ons. Snel het rif afgewerkt en we gingen er als een speer vandoor. De stroom stond van oost naar west en gelukkig niet tegen, zoals de Sundancer dat een paar dagen wel had. Ze moesten de hele weg tegen 0,8 knoop stroom knokken.
Voor ons betekende de stroom wel, dat we behoorlijk hoog aan de wind moesten varen om niet onder de rhumbline te komen. Er stond voortdurend 20-22 knoop wind en dat met een forse deining schuin van voren. Dan is de dynamische belasting van en door Nelly Rose veel hoger dan wanneer je op de ruimere rakken vaart. Op de video kun je daar een redelijk beeld van krijgen.
Het ging hard en we kwamen om kwart voor vijf English Harbour in varen. Wat een prachtig plekje. Het uitzicht is rondom heel mooi.

Een prachtig huis op de heuvel.
Het zal daarvandaan een prachtig uitzicht hebben.

Een fort ook uit de tijd van de heer Shirley, die we ook op Dominíca al tegenkwamen.
Bugs en Hellen van de Sundancer II lagen daar al en het was een gezellig weerzien.
Dat het een van de mooiere haventjes is die je kunt treffen blijkt ook wel aan het luxe toerisme dat het aantrekt. Het ene superjacht is nog mooier of groter dan het andere.

Ook start morgen de Oyster round the world Rally. Een toertocht voor Oysters waarvoor voldoende belangstelling blijkt te bestaan.

De volgende ochtend gaan we inklaren en zijn onder de indruk van het gebouw waar we op af varen. Het ziet er allemaal prachtig en met smaak verzorgd uit. De faciliteiten zijn formeel, maar in een mooie omgeving.

Nog wat superjachten.

De havenmeester O’Neil (niet het merk) kwam ons vragen of we wat wilden gaan verliggen, in verband met de verwachte aankomst van een aantal grote schepen, die de ruimte waar wij lagen nodig zouden hebben om te manoeuvreren. We bespraken met hem wat een goede plaats zou zijn en wij verkasten conform verzoek.
‘s Avonds hadden we de Aussies te eten en konden we over onze wederzijdse ervaringen van de eilanden tot nu toe, verhalen.

Vanochtend werden we door luid geroep ruw gewekt. De Leander (http://www.myleander.co.uk/) kwam met haar 2000 ton naar binnen zetten. En wij lagen in de weg! Nou is het ophalen van een anker geen sinecure en zeker niet binnen 2 minuten gedaan en de Leander had haar manoeuvre al ingezet. Het was dichtbij, maar niet overdreven. De begeleiders dachten daar anders over. “Nelly Rose, you have to move!” We startten de motor en lieten de boot wat naar voren lopen en we haalden de anker ketting iets op. Toen lagen we bijna tegen de Sundancer aan en die hoefde niet weg, dus daar zijn we maar blijven liggen.

Later kwam er nog een groot jacht binnen, maar dat voer uiteindelijk toch door.

De wind huilt vandaag regelmatig door de stagen en we zijn dan ook blij dat we lekker hier liggen. Een prachtige baai, met heerlijk zwemwater. We duiken er weer even in……

. We naderen Les Saintes.

mooi rustig plekje, Frans, toeristisch, welvarend met gezellige winkeltjes en dagjesmensen, die met de ferry uit Guadeloupe komen.

Snorkelend is er niet veel te zien, dus zijn we gewoon lekker een eind gaan zwemmen. We hebben de verlenger op de handel van de buitenboordmotor gezet en dat werkt prima. Zo kun je op het bankje zitten en ben je sneller in plané. Dat mag hier niet er liggen veel boten aan de moorings. Vannacht was de wind zo variabel dat we enkele malen tegen de mooring aan bonkten. Pim is er 3 x uit geweest om de lijnen langer en korter te maken.

Allereerst wensen wij allen die dit lezen een heel voorspoedig, gezond en
gezellig 2013!
Vanochtend om half elf zijn we vertrokken uit Dominíca. We hadden weinig
hooggespannen verwachtingen over de wind en dachten dat het motoren zou
worden langs de lijzijde van het eiland. Niets bleek minder waar. Er stond
meteen al een 12-15 knoop wind en we hesen de zeilen met een enkel rif in
het grootzeil. Dat bleek snel te optimistisch. De valwinden over de
bergtoppen van het eiland kwamen met 20-25 knopen naar beneden denderen. Dat
waren best wel lange vlagen en dan wordt het redelijk oncomfortabel aan
boord. Nelly Rose gaat dan behoorlijk op één oor. Kortom, een tweede rif
erin. Tussen de vlagen door ging het dan niet erg hard, maar we maakten
gemiddeld een lekker tempo. Na ruim drie uur passeerden we de noordpunt van
Dominíca en maakten we ons op voor de acceleratiezone die normaal de wind
tussen de eilanden behoorlijk doet toenemen. Niet vandaag. Vrij snel
besloten we het rif eruit te halen en voeren we heerlijk relaxed met een
mooi gangetje onder een stralende zon naar de Franse archipel rondom
Guadeloupe.
Onderweg kregen we gezelschap van een mooie vogel met een witte staart en
een felblauwe snavel. Die dook met enige regelmaat achter vliegende vissen
aan. We konden net niet zien of hij succesvol was, maar het waren mooie
capriolen. De walvissen die hier met grote regelmaat rondtouren waren er
vandaag helaas niet. We blijven er op hopen.
In plaats van door te varen naar Guadeloupe, had Naomi ons aangeraden om te
stoppen op Les Isles de Saintes; een kleine eilandegroep net ten zuiden van
Guadeloupe. Met twee wat grotere (alles is relatief) en een aatal kleine
eilandjes. Er staat weinig over in de pilots en op www.noonsite.com en we
waren dan ook verbaasd om te zien, dat werkelijk in alle baaitjes boten voor
anker lagen. Wij zijn doorgevaren naar de moorings in de baai van
Terre-de-Haut, de hoofdplaats van de eilanden. Er wordt voor morgen tot
overmorgen slecht weer uit het Noord tot Noord West verwacht, en dan liggen
we hier waarschijnlijk net wat veiliger. Voor €11 per nacht kan dat ook goed
uit èn….. morgen om half acht worden de verse croissants en een stokbrood
aan boord bezorgd. We gaan vanavond niet meer aan de kant. Dat doen we
morgen na het ontbijt. Dan moet eerst de dinghy weer van het dek het water
in, de buitenboordmotor er weer achter en meer van dat al. Vanavond zijn we
daar te lui voor. We waren gisteren dan ook ver na cruiserbedtime nog op in
verband met de oudejaarsviering. We hebben geprobeerd via uitzending gemist
naar de conference van van Muiswinkel te kijken, maar dat trok de internet
verbinding op Dominíca helaas net niet. We hebben gezellig spelletjes
gespeeld en ons op TV verbaasd over de manier waarop de politiek in de
States het oudejaar domineerde. Morgen, gesterkt door het Franse ontbijt,
kunnen we er vast weer tegen.

Als toetje van 2012 kregen we bezoek van een 12 cm. grote sprinkhaan!