We gaan weer cruisen. Het was een beetje een merkwaardige maand. We waren met hele andere dingen bezig. Natuurlijk hebben we genoten van de uitjes naar de Miami Dolphins en de Miami Heat. Hanneke van haar reis met een terugweg vol hindernissen naar het huwelijk van haar nichtje in Californië, waar ze ook haar broer weer eens zag. Pim ondertussen in een heus huis in Miami om te werken aan de vertaling naar het Engels van zijn boek de Macht van Tien, dat in januari in productie gaat. ‘s Avonds gewoon televisie kijken naar de tv-serie Scandal, die kennelijk in Nederland nog niet te zien is. Inkopen bij een soort Makro, de Costco, waardoor we nu niet meer kunnen slapen in de zeekooi, omdat die vol ligt met van alles veel. Dat kan ons in de eerste maanden in Cuba alleen maar gaan helpen. Helemaal niks mis mee met dat landleven, maar nu moeten we toch maar weer eens verder.
We varen eerst in één keer naar Key West, onze laatste stop in de Verenigde Staten.

Het is prachtig weer en we zijn blij om weer op zee te zitten. We kunnen meteen zeilen hijsen en gaan 7,5 knoop. Er zijn in het begin nog wel wat vierkante golven, omdat de oostenwind het uitstromende water van de New River en het getij tegenkomt.

We varen weer dicht onder de kant om de golfstroom te ontlopen. Tot 25 meter diepte valt het met de tegenstroom wel mee, maar zodra het dieper wordt, heb je voor je het weet 1-2 knoop stroom tegen. We zien Miami vrijwel meteen al liggen.

Miami

Vuurtorens zien er anders uit hier.

We zitten eindelijk weer met T-shirts aan; de temperatuur is 28 graden. Als we ‘s nachts wacht lopen kunnen we zonder grote verkleedpartijen vanuit het bed meteen aan het werk; heerlijk.

Onze Amerikaanse courtesyflag is helemaal vergaan. Normaal gesproken zouden we het niet meer hoffelijk vinden om deze vlag te laten staan, maar dit is ons stille bezwaar tegen het volledig gebrek aan respect voor onze nationale driekleur. Die wordt bedrukt met grote letters OPEN in de witte baan om te laten zien dat een winkel niet gesloten is. Het wordt tijd om dit land achter ons te laten.

Allerlei soorten wolken met op de achtergrond dreigende buien, maar hier schapenwolkjes.

Dit is het soort dia’s, waar we vroeger na de vakantie urenlang naar moesten kijken. Dia’s waarbij de toelichting altijd ging over wat er nėt niet op de foto te zien was. Hier stonden de meters even allemaal op de zelfde stand: 2 sec. vóór de foto gingen we 6.9 knoop en ook over de grond, dus geen stroom en het was 6.9 m. diep. Voordat je dan die camera in de hand hebt, is dat moment natuurlijk weer verdwenen. Het wordt vroeg donker, maar er is ruim een halve maan en we blijven de hele tocht lichten van de kust zien.
We schrikken bij het wisselen van de wacht om 03.00 uur nog wel van een hoog baken, waar we op 50 m. langs varen. Je weet natuurlijk wel dat het er staat, maar niet dat het niet verlicht zou zijn. Lampje kapot zeker.

Het eerste deel in het duister varen we nog buiten het rif, omdat er daarbinnen een paar krappe passages zijn, waar we in het donker absoluut geen zin in hebben, maar zodra we die voorbij zijn, duiken we achter het rif. Daar heb je wel de wind, maar vrijwel geen golven, de stroom helpt ons af en toe zelfs mee. Zoals de mensen uit de Keys ons al verteld hadden, het is een joy-ride. Het gaat heerlijk. De Keys zijn een rijtje lage eilanden – er zijn er 800 in totaal – die met een hele serie bruggen allemaal met elkaar verbonden zijn. Een aantal zijn bewoond met kleine dorpjes. Key Largo, Marathon en Key West zijn de wat grotere plaatsen.

Rare vuurtoren bij Key West.

We varen het kanaal naar de stad in en zien meteen al het vertier voor de toeristen; aan een ballon de lucht in, voortgetrokken door een raceboot.

Op de toeristen-catamaran zitten allemaal hekken om te zorgen dat niemand overboord valt.

Het achterste schip is de Majesty of the Seas, ook van de maatschappij waar Naomi voor werkt. Dit is een van hun kleinere schepen.

Er kunnen aan de voorkant toch nog boten de haven uit varen.

Het gaat niet goed met deze dinghy. We zijn vlakbij onze ankerplaats in de buurt van de ‘Aurora’ van Jeff en Rachel. Er liggen meer van dit soort wrakke projecten hier te vergaan. Bovendien is dit voor veel Cubaanse vluchtelingen de eerste plek waar ze in het beloofde land aankomen. Dat gaat volgens het principe wet feet/dry feet. Als ze met beide voeten boven de vloedlijn staan, dan hebben ze droge voeten en mogen ze blijven. Staan ze nog tot hun enkels in het water, dan worden ze met ongekende regelvastheid weer ingepakt en teruggebracht naar Cuba.

Nelly Rose ligt bij de blauwe stip.

Enkele schoeners uit Maine brengen hun winterseizoen hier door. Ze doen sunset-tours. Welterusten.

Op mijn wandeling door de buurt kom ik meerdere van dit soort bordjes tegen. Ik weet niet of ze dan meteen met een pistool klaar staan, maar dat proberen we maar even niet. De kerstlichtjes liggen op een soort kristallen, ziet er s’avonds vast leuk uit.

Dit huis is meer mexicaans. De lange cactus moet minstens 50 jaar oud zijn vóór hij zijstronken krijgt.

Deze vriendelijke meneer is kerstballen in zijn tuin aan het ophangen. Dit is natuurlijk wel zijn tweede huis.

Het huwelijk was een prachtig gebeuren en enorm leuk om erbij geweest te kunnen zijn. De poppetjes bovenop de meringuetaart lijken ook echt op het bruidspaar.

Het kersverse echtpaar doet zijn eerste dansje!
Het blijft ondanks de voorspellingen gelukkig droog. De volgende dag doe ik nog wat sightseeing, waarvan alle foto’s door een foute druk op de knop helaas verdwenen zijn. Madeleine en ik zijn de bergen ingereden, waarvandaan we een prachtig uitzicht op de woestijn en Palm Springs hadden. Ook hebben we de Botanical Gardens bezocht met een onwaarschijnlijke diversiteit aan cactussen. En last but not least gingen we naar een indianenreservaat, waar we een Canyon ingelopen zijn. Het leek wel of we in een film meespeelden. Een snelstromend riviertje met aan beide kanten 3 meter groen in de vorm van palmbomen en wat struiken. Daarnaast meteen hoge mooigekleurde en gevormde rotsen; steil omhoog.


Op weg naar het vliegveld van Ontario komen we langs hele grote windmolenparken. Tja, de airco’s moeten wel blijven draaien natuurlijk.

Er zijn hier sporen van dinosaurussen gevonden; reden genoeg dus om een standbeeld neer te zetten. Het waait flink hard.


De sneeuwgrens ligt erg laag. Dat is ongebruikelijk hier.


Melanie en Chase brachten me weg : Thank you!


Op de dag van vertrek blijkt dat mijn vluchten via Dallas naar Miami zijn geannuleerd wegens sneeuw op de runway in Dallas. Ook dat gebeurt maar zelden. Het materiaal om dat op te ruimen moet ergens anders vandaan komen, want er is daar nooit sneeuw. De eerstvolgende vlucht gaat pas over 3 dagen, dus besluit ik via LA te vliegen. Dat is hier maar een uurtje rijden vandaan, maar hoe kom je daar? Een auto huren is voor mij geen optie, daar ik in het enorme verkeersstelsel van LA beslist de weg kwijt zou raken. Ik ga met de forenzentrein, die helaas pas over 4 en een half uur vertrekt. Gelukkig schijnt de zon en heb ik een goed boek.

Daarna in een bus dwars door LA naar het vliegveld. Om 17.30 uur kom ik eindelijk op het vliegveld aan, maar moet dan wachten tot de volgende ochtend 05.45 als het eerste vliegtuig naar Miami vertrekt. Met 7 man hangen we in stoelen in het servicecenter van American Airlines. Gelukkig krijgen we dekentjes uitgereikt. Ik lig als tweede op de grond, maar als ik later opkijk, ligt iedereen plat. Aangekomen in Miami staat Pim klaar met de auto van Naomi om mij op te halen. We gaan meteen boodschappen doen, zodat we de volgende dag kunnen varen. Dan profiteren we nog net van het ‘weatherwindow’ op weg naar Key West.


‘s Avonds komen Naomi en Bella de auto weer ophalen. De volgende dag wordt alles zeevast gezet en vertrekken we om 10.30 na 3 weken in Fort Lauderdale aan de kant gelegen te hebben.

De Jungle Queen komt nog een keer langs, dit maal in Kerst tenue. Vooral in het donker ziet dat er bizar uit.

We gaan onder de brug door en varen de New River af. Er komt ons een convooi tegemoet, maar het lukt allemaal prima.

Er staan hier weer grote huizen langs de kant.

Hier kun je mooi zien, waar de speeltjes liggen achterin de boot.

De laatse brug heeft een leuk brughuis. We gaan hier onder de grote weg door en zullen dus wel een file creëren.

Nog wat leuke optrekjes. Nu eindelijk weer de zee op!

Terwijl Pim bij Naomi in Miami blijft gaat Hanneke naar het huwelijk van Ellen, de jongste dochter van haar broer.
Mocht in de cockpit zitten, terwijl de copiloot de foto maakte.

Bijna in Ontario na een overstap in Dallas. Alles is bruin en dor. Wel zie je ver weg een golfbaan, die natuurlijk wel groen is.

De zusjes halen me op en we rijden nog een uurtje verder naar Palm Springs.

Er wordt druk bijgekletst tijdens de autorit.

We logeren in het huis wat ze gehuurd hebben voor het huwelijk. Hier is straks ook de ceremonie.
maken.

Het zal allemaal buiten gebeuren en iedereen houdt zijn hart vast, want er is net voor zaterdag regen en kou voorspeld.

Er moet nog van alles worden voorbereid en het is leuk om daar al bij te kunnen zijn. Dit is bij het Visitorscenter, waar we folders hebben gehaald, die de gasten mee naar huis krijgen. De bergen zijn indrukwekkend, maar o zo bruin.

Niet te geloven hoeveel er hier in het midden van een woestijn wordt gesproeid om het een beetje gezellig te maken.

Dit shoppingcenter heeft luxueus buitenmeubilair.

Deze cactus op het trottoir heet Purple Prickly Pear.

Dit beeld van Marilyn stond eerst voor een expositie in Chicago, maar is vorig jaar hier neergezet. Toepasselijk, want ze is hier in een nachtclub ontdekt. Ze is nu een echte toeristentrekker.

Zo kun je goed zien hoe groot het beeld is naast mijn schoonzusje Madeleine.

Dit is natuurlijk dan ook dé plek om met wat spelen en valszingen wat geld bijelkaar te sprokkelen. De hond houdt hem gezelschap en mij in de gaten.

Dit is een oud gebouw, wat hier al was in de binnenstad toen ik hier tijdens onze huwelijksreis was, 39 jaar geleden.

Er wordt nog snel een beeldige jurk gescoord met hele lange gouden rits op de rug.

Er wordt door de dames nog volop gefröbeld met menukaartjes, naambordjes, gastentasjes enz. Dit alles tegen de achtergrond van het volledig in fifties-stijl ingericht huis. Modernisme boeken liggen overal op de kasten.
Let op de oranje/bruin gekleurde fiets op de achtergrond. Ik wilde hem buiten neerzetten om wat meer ruimte te hebben, maar dat was niet de bedoeling. Hij staat daar uitsluitend als decoratie!

De volgende ochtend heerlijk gezwommen in de eeuwig warme pool met bijbehorende jacuzi. James Dean hangt boven de open haard.

Dit is de voorkant van het SwissMiss huis. Dat noemen ze zo, omdat ze vinden dat het op een Zwitsers chalet lijkt. Ik denk niet dat ze daar ooit geweest zijn.

Ik ben helaas de naam van deze cactus vergeten, maar ik heb geleerd dat je er niet te dicht langs moet lopen, want dan zuig je de stekels als het ware naar je toe.

Prachtig die vormen van de bast van de palmboom.

Er wordt veel aandacht besteedt aan de ontwerpen van de tuinen.

Nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten cactussen zijn.

Grappige brievenbus vol oude kentekens.

Er staat op de voorgrond een kleine boom met volledig groene bast.

Dit is wel de betere buurt in Palm Springs. Hoe dichter onder de voet van de bergen, hoe minder wind en last van zandstormen je hebt.

We mogen met Naomi en Bella, haar vriendin mee naar een game van de Miami Heat. Pim is een paar maanden geleden al eens geweest, maar voor Hanneke is het de eerste keer. Het begint met dansjes van een school uit de buurt om de mensen te amuseren.

Terwijl de spelers vast wat ballen erin gooien om te oefenen, komen er hele families binnen met veel kleine kinderen in volledige colorcoordinated outfits.

De spelers worden voorgesteld met enorme vuurspektakels, het is een echte happening.

Jaaa, hij zit in het netje!

Op het grote TV scherm krijg je instructies wanneer je lawaai moet maken en hoeveel.

Ondertussen komt alles op de nationale TV. De cameraman heeft een plaatje met foto’s van alle spelers voor zijn neus!

We liggen ineens achter en het gaat er heftig aan toe.

Naomi en Bella doen dit vaker en genieten volop van alles.

Er zijn de hele tijd pauzes in het spel voor de reklames. Dan komen de dansmeisjes van de Heat met hun haren zwaaien als reklame voor een speciale shampoo.

of een deodorant.

We winnen weer….

Ondertussen lopen mensen heen en weer om eten en drinken te halen.

Dan komen de dames opgerolde T-shirts van de Miami Heat het publiek ingooien. Een andere keer focussen ze de camera’s in het publiek en als je op dat moment enorm aan het swingen bent op de muziek, nemen ze je op en dan probeert iedereen een foto van zichzelf te maken op dat grote TV scherm, erg grappig allemaal.

Uiteindelijk winnen we net en kunnen in feeststemming naar huis.

Het is natuurlijk onmogelijk om het grootste cruise schip ter wereld in een enkel blog meteen te behandelen. We gaan dus nog even door.

Er zijn overal liften in het hele schip. Zelfs in de love suite zijn er liften om van de begane grond naar de slaapkamer te komen.

De boardwalk is natuurlijk niet compleet zonder heuse carousel.

Achterop het schip zijn er ook twee serieuze klimwanden

Dit is een aquatheater, waar ze shows laten zien met schoonzwemmers en duiksprongen en duikdemonstraties. Het zwembad is 6 meter diep.

De grote eetzaal beslaat drie verdiepingen. Het diner hier is inbegrepen in de ticket prijs. Je hebt nog steeds de keus uit zeven verschillende gangen.

Een flink Casino met allerlei verlokkingen.

De heuse ijsbaan, waar ze ‘Holiday on Ice’ uitvoeringen laten zien.

Een theater speciaal voor Stand-up Comedians.

Met een grappig plafond.

Dit is het grote theater, waar 1200 man in kunnen. Hier worden bekende musicals ten tonele gebracht, zoals Chicago.

Natuurlijk is er ook een grote Wellnes-afdeling met vrijwel alle verwennerijen die je kunt bedenken. Daarnaast is er ook een gigantische fitnessruimte met alle toestellen in hoeveelheden.

Zo ziet een normale hut eruit.

We gaan heerlijk eten bij de Italiaan, waar een Turkse ober net doet of ie Italiaan is en er mee wegkomt. Lasagne en Aubergine uit de oven.

We lopen door de Promenade naar de uitgang.

Erg leuk om het allemaal een beetje mee te beleven en van dichtbij te zien na alle verhalen die we er al over hadden gehoord.

We hebben best wel een beetje een moeilijke relatie met cruiseschepen. De impact die ze hebben op kleine eilanden is enorm groot. Ze vormen een grote bron van inkomsten voor die eilanden, maar ze laten ook forse sporen na. Het is onmogelijk voor ons om een gebalanceerd oordeel te geven of het uiteindelijk effect positief of negatief is. Het is wel degelijk duidelijk, dat een heleboel mensen erg graag cruisen. Zo duidelijk, dat het een grote industrie is geworden.
Wij waren vandaag te gast op het grootste schip van de Royal Caribbean Cruise Lines (www.royalcaribbean.com), de Oasis of the Seas en onze bewondering van wat we daar te zien hebben gekregen, staat geheel los van onze vraagtekens bij het fenomeen cruises. Het is een ongelooflijk schip, dat met ruim 2000 man bemanning meer dan 6000 passagiers een onvergetelijke vakantie kan bezorgen.

We gaan de loopplank op van het 18 verdiepingen hoge schip. De reddingsboot kan 350 mensen herbergen. De eerste dag van de cruise wordt er een uitgebreide veiligheidsoefening voor de passagiers gehouden. De crew oefent apart ook iedere week, maar nooit allemaal tegelijk. Dat doen ze in shifts, zodat het normale leven aan boord doorgang kan vinden.

Er is een lichtkrant die vertelt over het schip, waar 8000 manjaren aan gewerkt is. Het is groter dan een vliegdekschip en net zo lang als een supertanker. Het schip is smaakvol ingericht en goed afgewerkt, ook al lijkt het hieronder alsof de laatste hand er nog aan wordt gelegd.

De ingang waar iedereen welkom wordt geheten. Wij zijn slechts bezoekers voor een paar uur, maar gaan natuurlijk ook door de strenge veiligheidscontrôles heen. We moeten onze paspoorten afgeven in ruil voor veiligheidsbadges die in de computer gekoppeld worden aan heuse foto’s van ons. De handbagage gaat door een scanner en wij moeten zelf ook door zo’n apparaat, net als op een vliegveld. De boot komt ‘s morgens hier in Fort Lauderdale aan en dan gaan de 6000 passagiers in de loop van de ochtend van boord af. Zodra de laatste passagier van boord is, begint het instappen van de nieuwe gasten. Om vijf uur vaart het schip dan weer uit. Wij moeten om drie uur weer van boord zijn. We zullen dan nog lang niet alles gezien hebben, maar we hebben dan wel een redelijke indruk van wat er aan de passagiers geboden wordt. Het gehele gebeuren achter de schermen blijft voor ons ook daar; achter de schermen. Pim had natuurlijk graag brug en machine kamer willen zien, en meer van de logistiek en dergelijke, maar dat laten de veiligheidsmaatregelen tegenwoordig niet meer toe. Zeker ook de bagage afhandeling moet het bekijken waard zijn. Het is niet te geloven hoeveel bagage de meeste mensen mee aan boord slepen.

Dit zijn fonteinen in de centrale hal. Daar zakt na de afvaart een bar in, die van een verdieping daarboven komt en die als bar en als grote lift tussen die twee verdiepingen op en neer blijft gaan.

Om een idee te krijgen waar je bent zijn overal infostands en touchscreens aanwezig.

Dit is een Royal Suite. Daar hoort een uitgebreide vergader accommodatie bij, een briljant balkon met bar en achterin zie je zelfs een vleugel staan.

Dit is een lounge waar je ongestoord een conferentie kunt houden. Cruises zijn een populair cadeau voor “the best salesman of….” En daarnaast kunnen ook hele management teams hier seminars en dergelijke houden.

De Oasis is echt bizar groot. Samen met haar zusterschip de Allure of the Seas zijn het de grootste passagiersschepen ter wereld. We kijken vanaf boven neer op een aantal – op zich toch ook al heel behoorlijke – cruise schepen zoals de Westerdam van de HAL.

Er zijn 4 zwembaden aan boord.

Het is echt ongelofelijk hoog met ‘Central Park’ in de diepte.

Minigolf

Surfpool, waar ze echt een wave maken waar je vanaf kunt surfen. Het is in de ‘splash zone’ en het is erg populair vermaak. Er zijn er dan ook twee van.

Basketbal veld.

Er zijn hutten in alle soorten van binnenhutten zonder ramen tot de Royal Suite. De love suites – erg geliefd voor een huwelijksreis – kosten $17.000 voor een week. Dat is $100 per uur voor de week dat je aan boord bent. De meeste hutten hebben een balkonnetje, dat, afhankelijk van de prijs, uitkijkt op Central Park binnen in het schip, of naar buiten op zee.

Leuke bankjes langs de kant

Voor de kinderen is dit een waar paradijs.

Ze hebben voor iedere leeftijd iets. Een laboratorium waar ze eenvoudige proefjes kunnen doen, een computerlounge, een ruimte om workshops te volgen, maar je moet wel opgeven wanneer je precies mee wilt doen aan de Barbie contest.

Een speciaal kindertheater

Naomi, 17 jaar geleden begonnen als barmeisje aan boord van een van de schepen, leidt ons rond en laat vol trots zien waar zij nu verantwoordelijk voor is: Alle drank op alle 21 cruiseships van de Royal Caribbean Cruise Lines. De bars zijn een hele belangrijke inkomstenpost aan boord van de schepen en alles moet dan ook perfect voor elkaar zijn.

Dit is een van de 38 bars aan boord.
Om een goed beeld te krijgen van de vloot surf je naar: http://www.royalcaribbean.com/findacruise/ships/home.do

Je kunt op 21 verschillende plekken voedsel verkrijgen, maar dit is de meest luxe. Hier moet je wel betalen, maar het restaurant dat inbegrepen is in de prijs van de cruise is groot, maar zeker niet verkeerd.

De tuinen worden goed onderhouden en zien er dan ook prachtig uit.

Hilton, de man van Naomi, werkt ook bij RCCL en vaart momenteel op de Oasis.