Deze 2 boten van de Coastguard zijn uren aan het trainen en houden dinghy’s aan om te kijken of ze wel genoeg reddingsvesten bij zich hebben. Wij durven niet naar de kant, aangezien bij ons de boel niet klopt, sinds het ontplofte vest.
Als ze weer weg zijn, gaan we diesel halen in de jerrycans en klaren vast uit bij de douane. Nu moeten we binnen 48 uur weg zijn. Echter niemand gaat dat hier controleren. Het weer is nog steeds onstabiel en we kijken morgen wel hoe het het er dan uitziet.
Steve en Sheryl zijn vanmorgen naar Buck Island vertrokken. Wij hebben daar geen permit voor aangevraagd, daar we vorig jaar al geweest zijn.

Gisteren heeft het de hele dag geregend. Het kwam met bakken uit de hemel en het onweerde vrijwel de hele dag. Je kunt op de foto zien hoe hoog het water in de dinghy, Klontje, kwam te staan. Er stond zelfs zoveel water in, dat de tas, die onder het bankje hangt in het water hing. Daar zitten de – hier verplichte – automatisch opblaasbare reddingsvesten in. Die blazen automatisch op als een pilletje in het opblaas mechanisme nat wordt, en dat werd het. Eén van de reddingsvesten, nog in de tas onder het bankje, blies zichzelf op. Gelukkig zonder verdere schade, maar we zullen een nieuw gaspatroon en zo’n pilletje moeten aanschaffen.
Pim heeft zeker 500 liter water uit de bijboot gehoosd en gepompt.
Na deze ochtend gymnastiek heeft Pim een ‘Full English Breakfast’ gemaakt waarvoor we Steve en Sheryl hadden uitgenodigd. ‘s Avonds hebben we aan boord van de Emma Louise lekkere curry gegeten. Eén met kip en een andere met garnalen. Een goede zondag na een verzopen zaterdag.

Borrelen aan boord van Emma Louise met uitzicht op Nelly Rose en de ondergaande zon. Het is een van de vele mooie dingen die wij meemaken. We beseffen wat een bofkonten we zijn.

Als je naar de andere kant kijkt is het ook prachtig.

De Chicken Curry is zalig.

We gaan voor de verjaardag van Sheryl uit eten bij onze favoriete kroeg aan de boardwalk : Angry Nates.

We doen de volgende ochtend nog wat laatste boodschappen en koken vast voor 2 dagen daar we morgenochtend willen vertrekken. Het regent de hele middag en dan begint het te onweren en pas daarna steekt de wind op. Gevolg is dat er wat deining staat en we wiebelend in slaap zullen vallen.
De achterburen zijn overigens nog een tandje groter dan we dachten. Het is een Gunboat 66 (www.gunboat.com/launched/gunboat-66).

Dit is genomen vlak na het onweer als het weer een beetje op begint te klaren.
Eigenlijk wilden we vandaag weer verdergaan, maar vannacht passerde de eerste in een serie buien waar veel water en bij vlagen ook veel wind uit komt. Daar hebben we geen zin in. We wachten in ieder geval tot maandag en dan bekijken we het opnieuw.

De grote catamaran, een Gunboat 48, heeft allerlei luxe speeltjes aan boord. Ze hebben een wasmachine, zodat de boot er gisteren uitzag als een waslijn. Voor in de romp hebben ze een reuze berging, waar gewoon echte grote mensen fietsen in passen. Niet van die dingen met mini wieltjes. De dinghy is groot genoeg om die fietsen naar de kant te vervoeren. Terug aan boord laten ze de fietsen gewoon op het net dat de voorste twee rompen verbind liggen. Vandaar dat we konden zien, dat ze die fietsen aan boord hebben.
Ben benieuwd hoe lang die meegaan met al dat zoute water. Hoewel, het zullen wel carbon fiber fietsen zijn.

Het is weer leuk om door de mooie straatjes te wandelen. Gezellige kleuren en mooie bogen.

Dit is geen gouden regen, maar wat het dan wel is?

Christiansted is echt een mooie stad.

Er ligt een overleden tarpon op de bodem. We zien tijdens het duiken en snorkelen eigenlijk zelden zulke lijken. Je ziet hier waarom. De kleine visjes vreten hem tot op de graat leeg.

De grote jongens interesseert het niet zo kennelijk. Ze eten zichzelf waarschijnlijk niet graag. Deze tarpons zijn bijna een meter lang en sommigen nog langer.

Als we met Sheryl en Steve op een terras aan de boardwalk zitten, loopt deze meneer langs met zijn huisdier in zijn armen : een kleine Iguana.
Steve vertelt dat ze vandaag een zwemmende Iguana tegenkwamen op hun rit naar de stad. Ze legden meteen hun dinghy stil om het beest te fotograferen. Dat probeerde vervolgens om in hun dinghy te klauteren. Ze hebben er zelfs een foto van kunnen maken. We weten niet of wij dat wel zo leuk zouden vinden. Ze hebben klauwen met hele lange scherpe punten en de dinghy is maar van een dun laagje PVC.

Inmiddels zijn we aangekomen op een voor ons vertrouwde plek. We waren hier vorig jaar april ook , maar toen op weg naar het noorden.

Vroeg in de ochtend werden we verrast door een merkwaardig schouwspel. Eerst dachten we dat er een school grote vissen aan het spelen waren, maar nadat we nog eens goed keken, bleken het mensen te zijn. Een heleboel mensen die op een onbegrijpelijke afstand van de kant hard aan het zwemmen waren; niet een of twee, maar honderden. Toen we gingen inklaren hoorden we bij de CBP (Custom Border Patrol), die hier vriendelijk en efficiënt zijn, dat er dit weekend hier een Iron Man Triathlon gehouden wordt. In plaats van hun energie te sparen, gingen de mensen het parcours verkennen en zwommen ze de hele afstand vast een keertje, maar dan op hun gemak.

De hele stad staat in het teken van dit evenement. Pim heeft een vriendje die deze Iron Man drie keer heeft volbracht. Het is een van zijn favoriete triathlons. Het is een kleine stad, dus valt de grote groep atleten behoorlijk op. Het heeft iets onwerkelijks, zo’n verzameling mensen met een lichaamsvet percentage dat waarschijnlijk onder de 15% ligt. Het lijkt op een uitgehongerde bende. Alle restaurants bieden pasta specials aan in de hoop nog wat vlees op de knoken te kunnen kweken.
Er wordt van alles georganiseerd. Overal staan bands opgesteld, die meteen na zonsondergang losbarsten. Bovendien is er een hardloopwedstrijd voor kinderen georganiseerd. Zeker vooraan gaat het er daarbij heel fanatiek aan toe. Twee jonge mannen lopen het vuur uit hun Nikes in een poging om een uiterst snelle jonge dame achter zich te houden. Aan de staart van het veld gaat het er gemoedelijker aan toe en hollen kinderen, die volgens ons net hebben leren lopen, aan de hand van pappa’s en mamma’s voor de eer.

De finish is in het parkje bij het oude Deense Fort. Daarvandaan gaat iedereen weer het feestgedruis in, dat wel niet al te lang zal duren, want de atleten heb hun rust hard nodig. Wij zijn ook nog best wel moe van de reis en houden het vroeg voor gezien.

De volgende ochtend bakt Pim een prachtig brood (Koopmans mix). We willen maandag pas naar de winkel. Dat ruikt altijd heerlijk aan boord.

Het is een beetje buiig en we doen om de 5 min. alle luiken open en dan alles weer dicht.
Achter ons ligt een grote catamaran, een Gunboat 48, voor anker. Alles gemaakt van carbon fibre en kost een stevige stuiver. Zo’n apparaat zeilt rondjes om Nelly Rose. Da’s jammer, want dan ben je overal eerder en zit je dus minder op zee. Bovendien, als je twee keer zo hard vaart, dan moet je ook twee keer zo vaak aan dek om te kijken of alles goed gaat. Wij kunnen hazenslaapjes maken van 15-20 minuten. Met zo’n boot moet je eigenlijk continue op wacht staan. Zo houden we enige jaloezie onzerzijds geheel in de greep.

De zwemtrap hangt permanent naar beneden, als we hier voor anker liggen. Het is best wel warm en we duiken gemiddeld drie tot vier keer per dag overboord om even lekker af te koelen. De laatste keer net voor het slapen gaan in het pikkedonker.
We worden vandaag, na ruim drie maanden, weer herenigd met onze Engelse vrienden Steve en Sheryl van de Emma Louise. We hadden hen voor het laatst gezien in Cienfuegos, toen wij naar Nederland vertrokken. Het was een heel gezellig weerzien en we hebben bij een goede borrel onze ervaringen over dezelfde route uitgewisseld. Grappig hoe we de dingen verschillend beleven, maar we zijn het er over eens, Cuba is de favoriet.
We moeten hier nog een paar dagen blijven. De Mac van Pim begon kuren te vertonen en er is hier een Apple centrum. We hebben er alle vertrouwen in , dat ze dat op kunnen lossen. Ook de iPad heeft aandacht nodig. De batterij wordt snoeiheet. Dat kan zo erg worden, dat hij gaat vervormen en dan gaat het hele ding naar de barrebiezen.
Voor mensen, die foto’s van St. Croix willen zien, verwijs ik naar het archief aan de rechterkant : 21 March 2013.
Heel leuk historisch Deens historisch stadje.

Vandaag vertrekken we naar St.Croix in de US Virgin Islands. Het wordt weer hakken tegen de wind. We doen nog een laatste bakje koffie op het ruime achterdek van de mijnenveger van Ron en Ben. Hier liggen we op de achtergrond nog aan de mooring, maar vanmiddag moeten we aan de steiger om de instanties aan boord te ontvangen voor het uitklaren uit de Dominicaanse Republiek.

Let op de speakers. Ze kunnen veel volume aan.

De boot, die als locatie voor een film wordt gebruikt. (Zie een paar blogs geleden voor het verhaal)

De actrice zit klaar in haar mooie jurk.

Maar dan gaat het niet goed. De boot schaaft langs de kop van de steiger en de verf is er al op sommige plekken vanaf.

Er wordt met man en macht geduwd om de schade te beperken.

Pim staat klaar om Nelly Rose te beschermen.

Het komt goed, maar er is door de hele Latijnse goegemeente wel heel hard en veel geschreeuwd.

De herdershond van de douane snuift de hele boot af op zoek naar drugs. Hij kijkt angstig omhoog naar die veel te steile trap en gaat dan met zijn neus plat op de grond liggen in groot protest. De beambte tilt hem naar boven. Zo, eindelijk kunnen we weg.

We vertrekken al bij dageraad naar Boca Chica.

Het is Red Right Return en dus laten we de boei aan stuurboord liggen om een smal vaarwater in te gaan. Er zijn grote breakers wegens een ondiepte hier.

Blij dat er mensen zijn, die tonnen leggen, want terugkijkend ziet het er spannend uit die breakers.

We zijn aangekomen in de Marina Zarpar. We leggen eerst aan om de formaliteiten af te wikkelen en pikken daarna een mooring op. Ankeren mag en kan hier niet, het vaarwater is te ondiep en te druk.
We zijn echt in een andere wereld hier. Rekken 4 hoog vol speedboten.

De Marina stelt een pick-up truck met chauffeur ter beschikking voor wie naar de supermarkt een eind verderop wil. Samen met 3 andere cruisers stappen we in. Dit is weer de wereld vol overdaad, dat hebben we lang niet meer zo gezien. Worsten galore.

De terugweg wordt geregeld door de supermarkt zelf, als je tenminste genoeg spendeert. Dat lukt wel met alle cruisers samen. Er gaat nog een mevrouw mee die ook wordt thuisgebracht met haar matras, die bovenop de AH-tas ligt.

Het werd tijd voor een nieuwe vlag. De oude was volledig verkleurd en bijna doorzichtig geworden. 2 reparaties deden hem ook al geen goed.

Dit is de boot van Frank Virgintino. Hij woont hier. Hij is een beroemdheid onder de cruisersgemeenschap, daar hij verschillende Free Cruising Guides heeft geschreven. Zijn boot is goed afgedekt tegen de brandende zon. We gaan hem helaas niet ontmoeten, daar hij met een voedselvergiftiging in het ziekenhuis verblijft.

Er ligt ook een oude Nederlandse mijnenveger, de ‘van Straelen’. Gekocht door twee Nederlandse broers, die er allerlei projecten mee willen gaan doen. Zie verhaal van een paar blogs geleden.

In het weekend wordt het heel druk met speedboten met harde muziek en waterscooters enz.

Ze scheuren met veel bravoure om Nelly Rose heen.

Dit is waar de lokalen zwemmen, zoals ze dat hier zeggen.

Deze prachtige French Angelfish worden hier gewoon gegeten. Deze komen uit een diepvrieskist, waarvan de deksel kapot is. Hij wordt met een oude slaapzak afgedekt en krijgt stroom via zonnepanelen.

Alle lege plastic flesjes in een netje en je hebt een boei.

Dit is een Amandelboom met vaak prachtige rode bladeren. De vruchten waren rijp en we hebben ze geproefd, maar vonden ze erg bitter. De man die het ons liet zien kon er geen genoeg van krijgen.


Een van de mannen laat ons vol trots zijn collectie duiven zien.
Raar gezicht op een palmboomtak.

Hij haalt een jonge duif uit het nest.

Even verderop zit een stel samen te koken. Zij stampt grove zoutkorrels klein.

Hij wrijft er vervolgens de vis mee in.

Met generatoren worden de diepvrieskisten gevoed. Er is ook een compressor om de duiktanks mee te vullen. Er wordt gedoken naar conch schelpen, in het Spaans ‘lambí’ genaamd.

Het leven is goed.

Alles wordt gebruikt om de hutten voor de vissers te bouwen. Het kostbaarste onderdeel van zo’n hut is het hangslot. Dat heeft overigens vooral een symbolische betekenis, want het kost niet veel moeite om zo’n hut binnen te komen.

Ook tenten doen dienst.

Vlinder, die wordt verorberd door een spin.

Mooi eiland, waar verder niks is.

We zijn inmiddels z’n 70 uur onderweg en Puerto Rico voorbij. Het is
hemelsbreed nog ruim 50 zeemijl naar Christiansted op St. Croix, maar wij
zullen zeker nog de dubbele afstand moeten varen. De eerste dagen vonden we
het best wel zwaar, maar inmiddels zitten we lekker in ons ritme. Het lijkt
erop of de stroming die we langs Puerto Rico en de Dominicaanse republiek
recht tegen hadden, de Caribbean Current, nu inmiddels iets minder venijnig
tegenwerkt. Zeker ook de stroming die tussen die eilanden doorkwam maakte
het leven extra lastig.
We varen rustig aan. De eerste dagen konden we het met een enkel rif doen,
maar we hebben nu, hoewel het niet echt wezenlijk harder waait, het tweede
rif ook gezet. Dat maakt het leven aan boord veel aangenamer, maar het kost
natuurlijk wel wat snelheid, een halve knoop misschien, maar dan sleur je
niet de hele tijd met het gangboord door het water en donder je met minder
geweld door de golven heen. Dat neemt niet weg, dat de hele boot onder de
zoutkristallen zit. Op de een of andere manier vindt een deel daarvan ook
altijd weer zijn weg naar het interieur en zullen we na aankomst behoorlijk
moeten poetsen. Als Nelly Rose overigens de diepe kiel had gehad (30 cm meer
diepgang) en als we vijf goed doorvoede studenten op de rails hadden zitten,
dan zouden we harder kunnen gaan. Dat vond ik vroeger geweldig leuk. Nu
zullen we er gewoon een uur of 15-20 langer over doen. Het weer is stabiel,
we hebben geen haast en we genieten van het op zee zijn. Hoofdzaak is dat we
bij daglicht aankomen. Dat zou net moeten kunnen.
In een rechte lijn is de hele trip 300 mijl en gezien over die rechte lijn
lijkt het alsof we 3 mijl per uur varen. Daar moet je dan de tegenstroom van
0,5-1 knoop nog bij optellen. We gaan dus eigenlijk als de brandweer.
Meestal hebben we ruim 6 knoop op het log staan. De zee is relatief kalm,
alleen komen de golven net niet recht in, zodat we over stuurboord minder
hoog kunnen varen dan over bakboord. Driehonderd mijl in vier dagen; kruisen
hoort toch niet echt bij het leven van de cruiser. Dat was echter het gevolg
van onze expeditie naar westelijke oorden. We moeten gewoon terug naar het
oosten om het ruime- en voor de windse pad naar het westen weer op te kunnen
pakken. Het had ook allemaal anders gekund – velen gaan langs de Midden
Amerikaanse landen -, maar dan zouden we de Grenadines, Trinidad en Tobago,
Los Roques, de ABC eilanden en Colombia over hebben moeten slaan. Dat wilden
we niet laten gebeuren. Een paar dagen kruisen is een lage prijs voor ons
fantastische verblijf van ruim 4 maanden in Cuba, Jamaica en Île à Vache. De
teleurstelling van de D.R. nemen we op de koop toe.
En dan vergeet ik nog bijna te vertellen, dat we eindelijk weer eens bezoek kregen van een gezinnetje dolfijnen, dat met zijn achten om de boot heen kwam dansen. Dat zien we niet genoeg, en daar kunnen w ook nooit genoeg van krijgen.