Verhalen

Het brood is uitstekend gelukt, je eet er dan alleen natuurlijk te veel van.
Het probleem is nog niet opgelost. Pim is er druk mee en ik ga de was doen en naar de Chandler (watersportwinkel) op zoek.

Eindelijk werkt alles weer en we ruimen de onvermijdelijke rotzooi weer op en gaan jerrycans scoren.

Hier naar beneden, tja, dat moet je wel even weten.

Falmouth is echt een havenstadje en dat is aan het stadje te zien. Er is vertier voor zeelui en in sommige kroegen kom je elkaar dan tegen. The Chain Locker and Shipwrights bar is zo’n kroeg. I
k stond in de rij bij de bar waar twee zeelieden, die kennelijk al een tijdje aan het passagieren waren, stonden te overleggen wat ze zouden gaan drinken. Ze lieten hun beurt een aantal malen voorbijgaan voordat ze een besluit namen. Ze wilden een RedBull-Jägermeister. De barjuffrouw zei, dat ze dan een heel blik RedBull zou moeten openmaken en als ze dat over de twee glazen zou verdelen, dat er dan weinig ruimte voor de RedBull over zou blijven.
De twee “stellar pillars of society”, in goed Nederlands: deze twee hoekstenen van de maatschappij – nou, zeg maar zwerfkeien – overlegden nogmaals met elkaar en besloten dat ze dan allebei twee RedBulls met Jägermeister wilden drinken. Daarbij wilden ze dan ook nog een pint van het goedkoopste bier. Dat werd een Carlsberg.
De eerste helft van het blik Redbull werd verdeeld over twee glazen en daar kwamen twee borrelglazen Jägermeister naast te staan. Die borrelglazen zonken de heren vervolgens af in de grotere glazen om vervolgens dit setje in een keer achterover te slaan. Dit gehele proces werd nogmaals herhaald en daarna waggelden de heren met bijna kaarsrechte rug naar de kade waar ze op de grond gingen zitten om de pint te nuttigen.
Eindelijk was ik aan de beurt om onze drankjes te bestellen. Hanneke had inmiddels buiten een tafel voor ons gevonden, die – net zoals alle andere tafels van de Chain Locker – zo schuin staan, dat je een forse slok van je drankje moet drinken voordat je het neer kunt zetten. Geen probleem, het was een heerlijke pint.
Toch kozen we de volgende keer voor het horizontale terras van de Quayside Inn, direct boven de chainlocker. Het extra comfort woog niet op tegen de sfeer en het bier van de Chain Locker. De volgende keer gaan we weer daarnaartoe.

Ik ga nog een keer naar de supermarkt en Pim maakt de kotterstag klaar. Spannend, morgen gaan we de Golf van Biskaye over. Het weer ziet er goed uit, dus wegwezen hier.

Er liggen hier 2 schitterende boten, een J-class uit Nederland en nog een beeldige echte oude schoener. Moest ik nog even op de plaat vastleggen.

We varen bij Poole naar buiten, de zee is nog wat hobbelig maar de zon schijnt. Na 3 kwartier spotten we onze eerste dolfijnen. Het zijn er 2 en ze zijn ook snel weer vertrokken, maar toch een mooi cadeautje voor Pim!

We varen vannacht door en behalve dat we de wind op de kop hebben en dus de motor bijzetten gaat het prima.

Mooie zonsondergang en alleen op de wereld.
Prachtig om Falmouth binnen te lopen met laaghangende bewolking en de burchttoren van St. Mawes aan de andere kant.
We hebben later een probleempje met het bijladen van de accu’s en Pim is druk met rondlopen met de multimeter, gesteund door Thomas (Zinschitz Yacht Service). Hopelijk heeft dit het gewenste resultaat. We gaan het morgenochtend uittesten met het bakken van brood in de broodmachine.

Het is de laatste dag van de Falmouthweek en het is er gezellig vol met mensen. We eten heerlijk bij Rick Stein’s Fish and Chips. Later aan boord worden we getrakteerd op een concert van een Bob Marley Coverband en na afloop vuurwerk!

Ik ben zo trots als een aap in een bananenrepubliek. Heb met de Nelly Rose mogen varen van 16 tot en met 22 mei 2012  naar de Wolverstone Marina voor een bezoek aan de Butt & Oyster waar we een enkel engels biertje gedronken hebben.

Vervolgens ‘s avonds in de Royal Harwich Yachtclub met de Rotterdamse Roei en Zeilvereniging een enkel glaasje genuttigd met wat engelse zetmelen onder het genot van bijvoorbeeld een aardige anekdote van een uroloog. Daags daarna naar Ipswich. Waar we een zwaan geschut hebben zien worden, of eigenlijk net niet want de sluismeester wachtte met de sluiten van de deuren tot de witte diva naar buiten was gespurt.

In Ipswich kwam Brian aan boord. Hij gaat meevaren bij de Atlantische oversteek. Een man met pijp die echt vloekt op het scheepje als het stormt. Een verteller in hart en nieren. Mooi gezelschap. Hier zie je hem staan in de Woodbridge Marina helemaal aan het eind van de rivier de Deben. Daar zijn we heen gevaren met Brian als loods. En dat was nodig. Twee uur voor hoog water de ingang nemen van de rivier, dan precies de vaargeul volgen en al gauw waren we met het grootste schip daar… Hanneke, Pim en Brian werden helemaal MMS meisje achting bij het zien van een wedstrijd van de Kadetten. Om precies op hoogtij bij de Woodbridge Marina aan te komen. De schipper nam de beslissing dat er genoeg water onder kiel zou zijn om over de betonnen muur te varen die bij eb het water in de haven ging houden. En alles klopte.

Vervolgens naar de Pub. Een bezoek aan de mooi gerestaureerde waterkrachtmolen en om de eigen biomachine op gang te houden ‘s avonds curry. Zeer Brits allemaal.

En nu komen de sterke verhalen. Maar het zijn geen sterke verhalen. Daags hierna richting Oostende. Alleen op de genua. Niet onder de 7 knopen geweest. Ging allemaal prima. Maar het ging wel steeds harder waaien. Al ras zaten we op 25 knopen. En niet veel later naar 30. Met uitschieters naar 35. 12 knopen hebben we gehaald. En Brian nam het roer in handen. Om te kijken of ie vriendjes met de Rose was. Dat vloeken kwam er af en toe uit als we van een golf de verkeerde kant op rolden. Of dat nou een manier is om vriendjes te worden… Maar dat werd dan weer gecompenseerd door zijn openhartige liefdesverklaring dat het een prachtschip is. De genua nog gereefd. Maar het bleef surfen naar Oostende. Na veertien uur zaten we daar het aankomstbiertje te nuttigen. En heb ik tot ieders schaamte het dek gekust. Want ik moest toch gepast afscheid nemen na zoveel genieten.

Voorgoed een Nelly Rose junk. Pieter Tiddens.

Nelly Rose, 23 juli

Woensdag 9 mei is onze Nelly Rose gedoopt door Floor. Zij wenste het schip en haar bemanning een behouden vaart en we hebben het evenement, evenals de boot, goed begoten. Daarmee is de volgende fase van ons leven definitief begonnen. We zijn met de voorbereidingen al geruime tijd bezig en er is behoorlijk wat geweest om mee bezig te zijn sinds wij rond de jaarwisseling onze nieuwjaarsbrief verzonden.
We hadden het huisje in Veere al verkocht en ons erbij neergelegd dat we Buggenum in handen zouden geven van een zeer gewaardeerde vriendin, die op het huis zou gaan passen. Alles was eigenlijk al geregeld, toen zich plotseling een jong stel met twee kleine kindjes aandienden, die belangstelling hadden voor het huis. Een leuk stel dat prima bij huis en dorp past. Begin februari werd de koop gesloten.
Dat plaatste ons voor een geheel nieuwe extra uitdaging. Waar zouden we gaan wonen? We hadden al bedacht, dat we in een portiek flat zouden willen wonen, omdat we daar het makkelijkste de deur achter ons dicht kunnen trekken als we op reis zijn. We wilden ook een wijds uitzicht, dus redelijk hoog. Makkelijk te bereiken voor kinderen en kleinkinderen en dicht in de buurt van openbaar vervoer, omdat we vanaf half augustus geen auto meer zullen hebben. We wilden niet overhaast beslissen, maar we hadden er ook geen zin in om de timing van het master plan aan te passen. Medio augustus willen we vertrekken en voor die tijd moet er nog veel gebeuren. De druk was dus groot om in korte tijd de onroerend goed markt door te spitten en de vele verschillende mogelijkheden met elkaar te vergelijken.

Een vaste telefoon hebben we niet meer, maar onze mobieltjes blijven bereikbaar. Ons gemeenschappelijke email adres blijft tiddens@home.nl
Wie ons iets wil sturen kan dat doen naar Pieter Tiddens. Theemsstraat 56. 2014 RZ Haarlem. Hij zal dan zorgen dat het op de juiste plek komt.

Natuurlijk moest er ook nog veel aan de boot gebeuren. We hebben ons deels opgesplitst, zodat het werk aan boot en flat door kon gaan, maar kort na de verhuizing konden we ons weer helemaal concentreren op de Nelly Rose. De flat is wel al gezellig, maar er staan nog ongeveer 25 van de 150 dozen ongeopend te wachten tot de maand juli. Die maand ga ik de laatste klussen op de Nelly Rose uitvoeren en gaat Hanneke het in Breda echt gezellig maken. Ik kom af en toe een dag voor het boren van gaten, maar zal me vooral wijden aan de kluslijst, die het leven van iedere zeiler schijnt te bepalen.

Vanaf 13 mei wonen we inmiddels aan boord. Tot eind juni zijn we aan het varen om de boot goed leren kennen. We voeren eerst een stukje lokaal in de buurt van Muiderzand om te kijken of alles functioneerde. Vrij snel daarna zijn we via de Six Haven naar IJmuiden gegaan vanwaar we de Noordzee zijn overgestoken naar Pin Mill aan de rivier de Orwell. Daar troffen we nog een stuk of 20 andere boten van ‘De Maas’, die ook meededen aan deze jaarlijkse zeiltocht. Met de bemanning van die schepen dineerden we ’s avonds op de Royal Harwich Yacht Club. We reisden ook nog naar Ipswich, voeren de rivier de Deben op naar Woodbridge.

Vandaar voeren we naar Oostende. Op die rit bleek dat Nelly Rose ook met veel wind een heerlijk schip blijft. Vanuit Oostende staken we de Noordzee weer over naar Ramsgate, vanwaar we vervolgens de Thames op voeren tot St. Katharine’s Haven, de marina bij de Tower bridge. We genoten een paar dagen van het heerlijke weer in London en voeren toen via Nieuwpoort en Blankenberge weer terug naar Nederland.
Daar toeren we nu wat rond om meer en meer vertrouwd te raken met het leven aan boord. We doen dit zonder al te veel vaste plannen. We laten ons leven door de wind, maar we willen wel mijlen maken. Dat bracht on vrijdag 8 juli in de Veerhaven in Rotterdam. Dat was een uitermate gelukkige keuze. Harm en ik keken zondag avond naar de Grand Prix van Canada terwijl Hanneke en Floor bezig waren om de laatste voorbereidingen te treffen voor de aanstaande bevalling van “Flopje”. We vertrokken redelijk vroeg weer naar huis, zodat het jonge stel bijtijds te kooi kon gaan voor de volgende werkweek van Harm. Wat een verrassing toen we de volgende dag gebeld werden en Harm en Floor ons vertelden dat Michiel Willem Robert die ochtend was geboren.
Dat geeft ons een heleboel extra tijd om te genieten van onze derde kleinzoon. Tot 28 juli kunnen we ons geheel concentreren op Michiel, maar we verheugen ons tegelijkertijd natuurlijk enorm op 28 juli. Die dag keren Leonie, Adam, Mees en Pieter met de Elena terug in Rotterdam na hun circumnavigatie. Van hun terugkomst in Nederland willen we een paar weken genieten alvorens op zaterdag 11 augustus 2012 om 12.00 uur zelf te vertrekken vanuit de Veerhaven in Rotterdam.
Leonie gaat ons helpen met het bevoorraden van de boot voor de eerste grote etappe, die ons zo snel mogelijk naar de Spaanse en Portugese kust zal brengen. Vandaar varen we via Madeira naar Las Palmas op de Canarische Eilanden. We willen daar rond 1 november aankomen. Op 25 november klinkt dan het startschot van de Atlantic Rally for Cruisers, waar wij aan deelnemen. Voor onze eerste grote oversteek vinden we het een prettig idee om die in dit los-vast georganiseerde verband te doen. De finish van de ARC is in St. Lucia. We gaan er van uit, dat we ongeveer 3 weken nodig zullen hebben voor de oversteek. We zullen dit spannende jaar besluiten op Dominica, een parel in het Caribisch gebied. Tegen de tijd dat we daar zijn hebben we vast ook een concreter beeld van onze plannen voor 2013.

Diegenen, die ons uit willen zwaaien zijn van harte welkom om met ons te
brunchen op zaterdag 11 augustus om 10 uur op de sociëteit van de KR&ZV de Maas, Veerhaven 1 te Rotterdam.

Wij zullen gesterkt door een voedzame en gezellige brunch exact om 12.00 uur de trossen losgooien. Graag voor 25 juli een mailtje aan tiddens@home.nl als u van plan bent om te komen.

Hartelijke groet,
Hanneke en Pim Tiddens
www.nellyrose.nl

Na een laatste week van nog even dit en nog even dat, het heerlijke weerzien met Adam, Leonie en Mees en Pieter zijn we bijna zover dat we kunnen vertrekken.
We houden nog een keer een familiedagje, waarop we naar het Scheeps Maritiem Museum gaan en een rondvaart maken met de pannekoekenboot, die een gigantistische ballenbak in het ruim heeft. De auto’s zijn verkocht en nu krijgen we dus geen bekeuringen meer.
Pim legt eindelijk zijn ei wat betreft de energievoorziening, het worden flexibele zonnepanelen bovenop de Bimini.
Dat betekent wel dat ze vanuit Italie moeten worden opgestuurd, want dat zijn de beste. Ons italiaanse schoonzusje Rosaria wordt volop ingeschakeld en verdraaid ze zijn de volgende dag in Rotterdam, waar Thomas van Zinschitz Yacht Service (Zie de links) ze komt ophalen om ze in het zeildoek te naaien. Groot respect voor de manier waarop hij dat doet ondanks allerlei tegenslag. De laatste avond klust hij er de elektrische verbinding nog even bij, terwijl wij van ons laatste avondmaal met de kinderen en kleinkinderen genieten.
Zaterdagochtend versiert Pim de boot en tankt het water nog even af.
Walter en Hanneke komen nog een notariële akte passeren en daarna volgt een prachtig vertrekfeest op “De Maas”.
Het is heerlijk weer met oostenwind, perfect!
Mees en Pieter delen onze visitekaartjes uit , het zijn statische stickers, die je op alle gladde ondergronden kunt plakken zonder dat ze sporen achterlaten! (www.partystickers.nl)
Bijna iedereen is in het rood gekleed, wat een zeer feestelijk accent geeft.
Zelf krijg ik alleen een laatste boterham met hagelslag door mijn keel. Aan boord verder alleen nutella, want die rotzooi wil je niet op hoeven te ruimen.
Leonie zingt samen met een onvoorbereidde en verkouden Pim het prachtige duet van de zeemeermin uit de musical “Aspects of Love” van A. Loydd Webber.
Fantastisch om iedereen nog even te zien! Klolslag 12.00 uur lopen we de deur uit en nemen op het steiger afscheid van onze naasten. Hoe zal het zijn als we de volgende keer Michieltje zien? Dan kan ie al zitten, oh, wat gaan we veel missen.
Harm helpt met het losgooien van de trossen en ‘ze zijn weg’ onder luid getoeter van alle boten in de veerhaven, indrukwekkend!
Terwijl de tranen over onze wangen biggelen, varen we al zwaaiend met Jelle onze opstapneef, die achter het roer staat langs al die lieve mensen.
Ik houd me vast aan de gedachte dat we in februari al weer terug zijn, maar dat duurt toch nog best een hele tijd.
Jelle stuurt de Waterweg af, terwijl wij het boek bekijken dat we hebben gekregen.
Plotseling komt er een watertaxi keihard aanscheuren met daarin Floor, Harm, Adam, Leonie, Walter, Bendel en de kleintjes! Een laatste vaar wel en zelfs Michiel zwaait mee, top is dit!
Eerst nog een poosje motoren en dan trekt langzaam de wind aan en kunnen we de zeilen bijzetten. Na een poosje wordt Jelle zeeziek en gaat de vissen voeren. Wij draaien wachten van 3 uur op en 3 uur af. De hoeveelheid sterren is echt ongelofelijk op zee.
De volgende ochtend is het weer lekker weer en als we net Dover voorbij zijn, doemt er op ramkoers een vissersbootje op om 10.00 uur. We varen er voor langs om niet in zijn netten te komen en zien dan ineens iemand zwemmen. Een badmuts met de Union Jack erop en enorme spierballen eronder! Helemaal geen vissersbootje, maar de begeleidingsboot van een kanaalzwemmer, die al 4 NM vanaf Dover is, maar nog een teringeind te gaan heeft. We geven hem een staande ovatie.
De wind is op en we motoren verder. Om 17.30 liggen we in het sluisje van Eastbourne, waar Jelle weer van boord gaat. Het was een schitterend begin van ons avontuur!
De volgende dag heerlijk gezeild naar Chichester en s’avonds nog een shandy en pint gedronken in de Yachtclub.
Iedereen hartelijk dank voor al jullie goede wensen en ook natuurlijk voor jullie bijdragen aan de buitenboordmotor!!

Familiefoto.

Ik heb gisteren vergeten te vertellen , dat we de nulmeridiaan over voeren. Dat betekent, dat we het oostelijk halfrond verlaten hebben. Het zal lang duren voordat Nelly Rose daar weer terug is. We waren aan het luisteren naar de musical Aspects of Love en juist bij de passage van de nul meridiaan klonk hard uit de buitenluidsprekers het lied van de Mermaid, dat Leonie op het afscheid met Pim had gezongen. Even later kwamen we een vissersboeitje tegen waarop stond, dat ie van William Henry is. We vatten het op als een teken dat we op het goede pad zitten. (Pim heet eigenlijk Wilhelmus Henricus).
Vandaag zijn we vanuit Chichester de Solent opgevaren. Het is Cowes Week en we kijken onze ogen uit, overal velden met spinnakers. Cowes Week bestaat al sinds 1826 ! Een kleurrijk gezicht op deze zonnige dag. Wat een feest om hier door te varen. Als we langs The Royal Yacht Squadron varen klinkt net het kanon voor iemand , die eerste werd en zien we de rookpluim! Pas als we de Needles voorbij zijn wordt het weer rustiger en wordt de wind ook weer wat stabieler tot ie helemaal wegvalt en de motor aan moet om nog tegen de stroom in te kunnen varen.
Als we Poole naderen komt er al weer een groot veld met spinnakers achter ons aan varen. Het blijkt de dinsdagavond wedstrijd van Poole Yacht Club te zijn. Zij hebben op dinsdag wedstrijden en de Parkstone YC op donderdag avond. Zeilen is hier echt een hele populaire sport.
We meren uit sentimentele redenen af bij Parkstone Yacht Club. Onze kinderen voeren vroeger in de International Cadet Class (twee persoons jeugdbootjes) en Parkstone had toentertijd een van de meest actieve squadrons. De man achter de bar verteld dat er nu nog steeds zo’n 30 bootjes actief het hele jaar door varen.

We hebben vandaag een sim-vrije telefoon gekocht. We halen nu in ieder land waar we komen een prepaid sim kaart op, zodat we niet via Nederland gebeld hoeven te worden. Ons nummer de komende weken is dan ook: +447512145834. SMS’en kun je gewoon naar onze normale nummers.
Als we niet opnemen zitten we midden op zee. We vertrekken rond het middaguur en varen een nachtje door naar ergens in de buurt van Cornwall. Dartmouth, Salcombe, Falmouth zijn allen kandidaten.

Gisteren naar het museum in Poole geweest, waar een opgetuigde Cadet lag uit 1951 van Rodney Pattison.
Het waait nog steeds de drollen van de diek.
Pim heeft alle weerkaarten goed bestudeerd en later op de dag zal de wind er waarschijnlijk uitzakken.
We vieren zijn verjaardag met slingers, telefoontjes, mails en een kopje koffie op de Parkstone Yacht Club.

De vlaggen staan inmiddels iets minder strak aan de mast. We zitten nog even een kop koffie te drinken op de eerste verdieping van het clubgebouw van de Parkstone Yacht Club. Ik beantwoord mijn verjaardag post. We verzamelen de moed om de ongetwijfeld nog opgeklopte zee te gaan trotseren.
We zijn nu een week onder weg. Het voelt nog als vakantie. Ik heb nog lang niet het levensritme gevonden dat hoort bij ons nieuwe bestaan, maar we genieten volop. Als ik in Poole zou wonen, zou ik lid willen zijn van de Parkstone YC. Het is een gezellige bende met een hoop mensen die er komen lunchen, borrelen of eten. Op dinsdag avond organiseert de Poole YC wedstrijden met steun van Parkstone en op donderdag is Parkstone aan de beurt, met steun van de Poole YC. Die wedstrijden zijn met de grotere schepen. Zij starten in de estuary en varen dan naar buiten. De finish is weer in de buurt van het clubhuis. het is verrassend om te zien hoeveel boten er nog aan de start kwamen ondanks de Cowes week een paar uur verderop.
Op woensdag avond zijn de dinghies aan de beurt. Zij varen in het zicht van het clubhuis. Er waren nu maar een goede 20 boten aan de start vanwege de vakantie, maar normaal zijn het de 2-3 keer zoveel.
Ik stel me zo voor, dat we later op de reis veel langer zullen blijven hangen in dit soort plaatsen en dat we dan de kans krijgen een keer op te stappen. Meedoen zal er niet gauw van komen. Ons huis is daarvoor niet optimaal geschikt en we zouden dan een behoorlijke bemanning als opstappers aan boord moeten meenemen.
Onze blog wordt in principe bijgehouden door Hanneke, maar af en toe zal ik – in navolging van mijn dochter cursief geschreven – ook een bijdrage leveren. Ik wil bijvoorbeeld toch ook even laten weten, dat ik geweldig heb genoten van ons afscheid.
Ik ga echter ook een eigen blog beginnen. Daarin zal ik niet zo zeer over onze reis berichten. Ik wil daarop verhalen en verhaaltjes plaatsen uit mijn herinneringen. Ik meld me wel op deze blog als het zover is.
Voorlopig zijn we nog te intensief aan het varen. We moeten een beetje opschieten. Het wordt pas rustiger als we de golf van Biscaye over zijn, omdat we dan mogelijk iets stabieler weer krijgen. Daarna krijgen we nog een redelijke oversteek naar Madeira, die we ook in een gunstig weer ‘window’ willen plannen. Dat kan alleen als je de tijd hebt, vandaar dat we nu nog wat haast maken. Alles is relatief.