We zijn aangekomen in Montego Bay op Jamaica. Eigenlijk waren we van plan om nog te gaan duiken bij de Jardinas de la Reina aan de zuidkant van Cuba, maar het was lekker weer en officieel waren we al uitgeklaard uit Cuba. Dat moesten we in Cienfuegos doen, want de eerstvolgende mogelijkheid zou Santiago de Cuba zijn. Daar uitklaren zou een extra 200 mijl varen betekenen en we hadden geen zin in weer een hele grote stad. We hebben genoten van Cuba en waarschijnlijk hebben wee een prachtige duikervaring aan ons voorbij laten gaan, maar de keuze was doorhakken tegen de wind in langs de Cubaanse kust of met halve wind hier naartoe zeilen. We hebben heerlijk gezeild. Veel mooier kan het eigenlijk niet. De wind was er gisteren helemaal uitgezakt, zodat we een tijdje zelfs op de motor moesten varen, maar het water lag er prachtig vlak bij. In de loop van de nacht begon het te waaien. Eerst 8-10 knoop en later 10-13 knoop, precies uit het oosten; halve wind op vlak water. Nelly Rose ging er als een scheermes doorheen.
Als je dan echter bij de Jamaicaanse kust komt krijg je bij die – heersende – windrichting echter langs de bergachtige kust wel te maken met een onvervalste acceleratie zone. Voor ons viel dat nogal mee, maar we hadden het laatste uur toch plotseling tot 25 knoop wind. Volgens de havenmeester kan het ook zo maar tot 35 knoop aanwakkeren.
We hebben hier waarschijnlijk wel internet, dus we gaan gauw weer foto’s plaatsen. Dit echter even als tussenbericht.

We’re back on board and resuming the blog. I have however decided, that the bilingual version takes up too much of my time. I do not want to assume that our Dutch readers feel comfortable reading the blog in English and hence I will drop the English version. I do hope that loyal followers like Carole don’t mind going back to their sometimes funny Google translations. They do provide you with a more or less accurate idea of what we’re up to and Hanneke’s pictures look good in both languages. In case of questions you can always reach us through the ‘Gastenboek’ on the Nelly Rose website. When we have internet we will check that page regularly.

We zijn weer aan boord na een maand in Nederland. We gingen vooral in verband met de publicatie van mijn boek ‘de Macht van Tien’, dat midden februari voor het eerst van de persen rolde. Het is te bestellen via de reguliere boekhandel (ISBN: 9789048431830), via Bol.com en ook op mijn website www.demachtvantien.nl . Op die website plaats ik iedere week – in principe op maandag – een verhaal. Dat kan van alles zijn, maar de komende weken gaat het over Cuba.
Eigenlijk vind ik dat er veel te veel geschreven wordt. Niemand kan dat allemaal bij houden en zo gaan er veel goede gedachten verloren in de massa. De Macht van Tien biedt een oplossing voor dat probleem. Het gaat over een systeem, dat wordt georganiseerd door en voor de bevolking en helpt om mensen met elkaar te laten communiceren.

We zijn met ArkeFly teruggevlogen naar Varadero, waar we een auto hebben gehuurd om naar Cienfuegos te rijden. Het was een mooie reis, maar het is niet altijd even eenvoudig om op het goede spoor te blijven. De bewegwijzering is spaarzaam en soms moet je de lokale situatie interpreteren om te bepalen of je rechts of links aan moet houden, terwijl het lijkt alsof de weg rechtdoor gaat. Als je fout rijdt, wordt dat meestal wel heel snel duidelijk, omdat je op een onverharde weg komt of in een woonwijk. Eenmaal omgedraaid zie je vaak op de terugweg dan wel een bord met de juiste richting. Het kwam allemaal goed en we waren gelukkig nog ruim voor donker in Cienfuegos (het is echt een slecht idee om hier in het donker te rijden).
De boot lag er voortreffelijk bij. Het zag er ook binnenin allemaal prima uit, maar dat was na een paar minuten al helemaal over, toen we al onze bagage aan boord hadden gebracht. We hadden de maximale 25 kg. per persoon bij ons. De laatste paar onbenutte kilo’s hadden we aangevuld met Koopmans broodbak mix. We lieten de boel de boel en gingen eerst naar het barretje van de haven om te kijken wie er allemaal waren binnengekomen. Er lagen twee Nederlandse boten in de haven; de Blue’s en de Betty Boop. Lout en Marlène hadden we net gemist. Die waren een paar dagen eerder vertrokken. Bij ons aan de steiger lag een gezellig stel Australiers, waar we nog even mee kletsten, maar we kropen redelijk vroeg onder de wol (letterlijk, het is hier ‘s nachts best fris), want we wilden de volgende ochtend vroeg met onze huurauto naar Trinidad. We ruimden de ergste rommel de volgende ochtend op alvorens te vertrekken. Het had ‘s nachts heel hard geregend en het regende nog toen we wegreden. De straten stonden deels blank en we moesten voorzichtig rijden om te vermijden dat we fietsers en voetgangers in onze boeggolf meenamen. Eenmaal buiten Cienfuegos was de weg weer goed berijdbaar. Het is een goede en mooie weg en de bewegwijzering was uitstekend. Ongeveer halverwege klaarde het weer bovendien helemaal op en konden we ontspannen de reis vervolgen.
In Trinidad reden we naar de Casa Particular die ons door Sheryl en Steve van de Emma Louise was aanbevolen. Die was vol, maar we werden meteen naar een vriendin doorverwezen, twee huizen verderop, waar we een uitstekend onderkomen vonden. Trinidad viert dit jaar de 500e verjaardag en het stadje ademt historie. De bestrating is nog origineel, maar alles ziet er goed onderhouden uit. ‘s Middags en ‘s avonds verkenden we het stadje en het museum. Op het pleintje voor het museum zat een oud mannetje te zingen, begeleid door een jonge man op de gitaar. We vonden een mooi plekje onder een boom om ernaar te luisteren. Na korte tijd kwam er een derde man met een gitaar bij en het werd een waar concert. Ze speelden Bessa me Mucho pas toen we ze een ruime fooi gaven. Tot dat moment waren het allemaal liederen, die we nog niet kenden.
Na het privé concert liepen we naar de ‘trappen’ – een grote brede trap met een paar plateaus erin – waar de band zich klaarmaakte voor het optreden van vijf uur. Na het eten bij onze gastvrouw gingen we daar weer naartoe voor het avond optreden. De trappen zaten stampvol en er werd uitgebreid en veelal goed salsa gedanst. Tevreden duikelden we tegen middernacht het bed in.
De volgende ochtend gingen we met een paard en wagen de bergen in op weg naar de waterval. Het water viel niet, maar de rit was prachtig. Het was een belevenis en het loont zeker de moeite om te wachten op de foto’s, die een prima indruk geven. Zodra we ergens Wi-Fi hebben plaatsen we die foto’s, maar dat kan nog wel een paar weken duren.
We deden boodschappen bij de verschillende kraampjes en karren in Trinidad en reden weer terug naar Cienfuegos, waar we de auto weer inleverden. Nu konden we onze aandacht weer aan de boot wijden. De bagage werd uit- en ingeruimd en even was alles weer netjes, maar de volgende ochtend moest de stuurautomaat weer worden ingebouwd. Dat betekent dat de stuurboord kooi leeggehaald moest worden evenals de stuurboord bakskist. De boot ziet er dan weer uit alsof er een bom ontploft is, maar we worden daar steeds handiger in. Het installeren verliep ongekend soepel en het lijkt of het weer werkt. Even later zag alles er weer volstrekt ordelijk uit.
We maakten onze plannen om maandag weer te gaan varen, maar hebben dat vertrek uitgesteld naar dinsdag. Er stond zondag nog heel veel wind en om nou de eerste dag met weinig wind op een ruige zee te varen leek ons geen goed idee. We gaan dinsdag weer verder. Kleine stukje naar het oosten, tot de oostpunt van het eiland, vanwaar we gaan oversteken naar Jamaica. Onderweg komen we nog de Jardinas de la Reina tegen, waar we willen gaan duiken.

We gaan op weg naar Nederland en nemen de bicitaxi naar het busstation. De tassen worden achterop gebonden.

De bus stopt onderweg een keer om nog meer mensen in te laden. We komen langs een soort van openlucht-leger-museum met dit 5 blads russisch vliegtuigje.

Aangezien het toch weer 3 en een half uur rijden is en de WC in de bus niet werkt, mogen we een sanitaire stop maken in dit keurige tussenstation.

Dorpje onderweg met totaal vervallen kerk.

Winkel waar niet zoveel te koop is.

Scooter in Varadero ziet er ook behoorlijk antiek uit.

De achteruitkijkspiegel in de koets is een kapotte handspiegel, maar hij werkt.

Het strand in Varadero is prachtig en de stad zeer toeristisch. Als je alleen hier bent geweest, dan heb je echt niets van het echte Cuba gezien.

Deze avond gaan we slapen in een casa particulares, omdat morgenvroeg ons vliegtuig naar Nederland vertrekt.

Grappig cactusboompje.

Het ontbijt is prima voor elkaar.

Nu staan alle foto’s tot nu toe eindelijk op de site. Na 4 weken Nederland met alle medische servicebeurten zijn we weer klaar om terug naar Cuba te gaan. Het was heerlijk om de kinderen en kleinkinderen weer te zien en nog een heleboel anderen. We zullen iedereen weer missen, maar we komen over een half jaar alweer terug.

Het vasteland van Cuba is weer in zicht.

Welkom op zijn Cubaans.

Prachtig oud (spaans) fort.

Er wordt weer volop gevist in piepschuimen bootjes.

In de kleine jachthaven ligt o.a. deze 3-master uit de Cayman-islands langzaam te vergaan.

Alle autoriteiten komen weer aan boord om alle papieren te checken. Naast de haven is een zwemgelegenheid.

Dit is de oude jachtclub.

De volgende dag gaan we de stad verkennen en buskaartjes reserveren voor de 3 uur durende reis naar Varaderos, vanwaar we naar Nederland zullen vliegen.

Er zit niemand op dit gezellige terras, maar wat een prachtbloemen.

Dit is een hoek van het José Martí plein. Iedere Cubaanse stad heeft zo’n plein genaamd naar de nationale held. Vooral die trap daarbovenin zag er mooi uit.

In deze stad weer weinig auto’s, maar veel paard en wagens.

Kathedraal.

Er staat weer een levend standbeeld en deze man bestudeerd dat op zijn gemakje.

Pim gooit wat in haar mandje en krijgt er wat voor terug.

En dan stapt de man op de stoep en neemt zijn positie in. Cubaanse humor!

Dit is toeristengebied, dus is er een verfje tegenaan gegooid.

Enorme kapperszaak, waar iedereen zijn eigen stoel beheert.

Leuke koffietent.

Naaiatelier.

Department Store.

Op de terugweg in de bicitaxi komen we langs meerdere prachtig opgeknapte huizen.

We gaan met 2 stel andere cruisers heerlijk eten in een restaurant vlakbij. Er zitten natuurlijk alleen toeristen.

Als we terugkomen in het café bij de haven, wordt daar een verjaardag gevierd. Dan doen wij ook nog maar een Mojito.

Iedereen heeft lol en alle nationaliteiten verbroederen en doen zelfs een polonaise.

We gaan op weg naar Cienfuegos en onderweg gaan we voor anker bij Cayo Campos.

Er komt een bootje met 2 mannen erin aangeroeid. We worden uitgenodigd om bij hen op het eiland te komen lunchen. Dat slaan we natuurlijk niet af.

Er blijken wel een stuk of 80 apen te zijn, die hier gevoerd worden om ze in stand te houden.

Bizar om Nelly Rose op de achtergrond te zien liggen .

Pim mag ook wat korrels gooien.

In dit huis wonen ze normaal met zijn vieren, maar er is er een ziek. De mannen zijn hier een maand en worden dan afgelost door de volgende ploeg.

Wij zijn het tweede stel wat hier voor anker ligt dit jaar.

Het eten is eenvoudig, maar zeer smakelijk: gebakken plantaan, rijst en kreeft.

De borden hebben gaten en deuken en iedereen krijgt alleen een lepel.

Na het eten maken we een wandeling over het eiland over een pad dat met machetes in stand wordt gehouden.

We worden voor het diner weer uitgenodigd, want ze hebben een grote vis gevangen.

Het water is weer schitterend helder.

s’Avonds blijkt dat er ook een stelletje varkens rondlopen. deze staat toevallig net te lozen in zee.

De middelste man was de kok, Daniël.
br />

Deze mannen waren hier om een dag te vissen en gingen nu weer terug naar Isla Juventud, dat is wel 7 uur varen op zee! < De volgende ochtend mogen Steve en Pim mee om kreeften te vangen.

we gaan weer bij de heren lunchen. Ze zijn blij met een oude handdoek, een AH-tas en wat zeep en batterijen en natuurlijk een fles rum.

En toen aten we weer kreeft, maar nu van de BBQ. Heerlijk!

We bezoeken een krokodillenboerderij. Opgezet om ze te kweken voor het lekkere vlees. Er zou ook een restaurant bijkomen. De plek ligt echter nogal uit de route en het werd niks. Nu worden ze opgefokt, tot ze oud genoeg zijn om in vrijheid losgelaten te worden.

Er staat zo’n fluwelen bloem te prijken.

Big one.

Dit kleintje is wel al één jaar oud.

De babykamer.

Vrachtwagen, die dienst doet als bus.

Het hooi voor het paard ligt al klaar achterop.

Wij noemen dit de Castrocontainers. Feit is dat iedereen een dak boven zijn hoofd heeft.

Aan de overkant van de rivier is een boom, waar alle Egrets uit de buurt komen slapen. Ze komen tegen de schemering vanuit allerlei hoeken aanvliegen en ruziën over wie op welke tak mag zitten.

Boekwinkel met de gebruikelijke lectuur.

Daar achteraan liggen we aan de kade.

Grote sproeimachines voor het zeer vruchtbare land.

We bezoeken de gevangenis waar Fidel en Raoul vastzaten.

Niet meer in gebruik gelukkig.

We staan in de rij voor een ijsje.

Chocolade was net op helaas.

Telefoneren met een muurtoestel zien we thuis niet meer.

De kapper laat met zijn vingers zien, dat je bij hem voor 2 cuc/dollar geknipt kan worden. Tja, Pim doet het voor niks.

De taxistandplaats bij de Ferry naar het vasteland. Die gaat alleen naar Havanna.

Aan de kade met de Emma Louise van Steve en Sheryl in Nueva Guerona

Cactussenhaag.

Benen omhoog in de fietstaxi. Het heeft fors geregend.

Begraafplaats.

Zo’n bord komen we in Nederland niet tegen.

Mooie lange opgeleukte nagels vinden de vrouwen hier prachtig.

Mooie business voor de vrouwen.

Ze wacht al een tijdje….

Uitstapje naar een ecologisch station.

Ooit begonnen door een stel amerikanen, die zich hebben ingezet voor het behoud van allerlei bomen en planten.

We lopen door een stuk regenwoud.

Als je 3x rond de “Lovetree” loopt, krijg je een jaar lang geluk.

De zeug gaat er niet meer bij liggen.

In de stad La Fé staan de kermisattracties klaar.

Er zijn een paar kraampjes, waar men zijn spullen tracht te verkopen.

Het is allemaal gemaakt van recycled plastic.

Het is een rustige stad met vrijwel geen auto’s.

In een container mag je op poppetjes schieten.

Steve en Pim wagen het erop en schieten niet onverdienstelijk.

Hij is blij dat ie klanten heeft.

Het zakje snoep wordt keurig met elkaar gedeeld.

Wij zouden onze kinderen er waarschijnlijk niet in durven zetten….

Bij de bakker kun je maar één soort brood krijgen.

Een beetje hangen onder een oude boom met knoestige wortels.

Tja, wij lopen op flipflops en zo verdient de man niks.

Er rijdt een A-Ford met een lada-motor rond.

We varen de haven/rivier op bij Nueva Gerona. Dit eiland komt lang niet op alle kaarten voor, maar hier heeft Castro gevangen gezeten na de mislukking van zijn eerste poging tot revolutie.

Trieste aanblik.

We liggen aan de kade, waar net plek is vóór de ferry. De fransen, die er net één nacht lagen, worden weggestuurd om voor ons plaats te maken. Emma Louise en Nelly Rose liggen naast elkaar.

Ze komen aan elkaar gebonden de rivier opvaren.

Clico’s hebben ze hier niet.

De Ferryterminal..

Er zijn veel minder auto’s dan op Cuba zelf.

De meeste taxi’s zijn paard -en wagens of fietsen. Deze is aan het tanken.

Ochtendgymnastiek voor ze de klas ingaan.

De boot waarmee Castro en Ché hier aankwamen.

Ze vinden het prachtig om op de foto te gaan.

De bankjes die hier overal staan, zijn van marmer, want er is hier een groeve op het eiland.

Naaiatelier.

Department Store.

Weinig variatie.

Buurthuis voor de jeugd.

Het dak is er al af….

Alle belangrijke dingen op het eiland zijn vertegenwoordigd in deze tekeningen. De grottekeningen uit de prehistorie, de boot waar Columbus mee aankwam, de gevangenis waar Castro en Raoul vastgezeten hebben en de kerk.

Dit is de kalverstraat van Nueva Gerona, paard en fietsloos.

Emma Louise vaart voor ons uit, maar al snel halen we haar in.

Melkmeisje naar de westkust van Cuba.

Wat een mooie dag.

Los Morros, daar liggen we niet goed. We beuken tegen de kant en op aanraden van de lokale autoriteiten gaan we iets verderop achter een eiland voor anker.

Oei, duiken,ze komen dichterbij….

We liggen er net lang genoeg om het document te laten tekenen en dan varen we weer weg.

De volgende dag varen we richting een grote donkere bui, maar bij ons schijnt de zon en dat levert een mooi plaatje op.

Deze vuurtoren is nog ouderwets bemand en moet iedere 12 uur worden opgewonden.

Het gaat weer heerlijk met een regenboogje dat we zelf maken!

We arriveren om de kaap heen in het aan de zuidkant liggende Maria La Gorda. In dit huis wonen 2 mensen en het doet ook dienst als kantoor voor de havenmeester en de Guarda Frontera.

Het bier heet hier Buccanero.

Er speelt weer een bandje.

De goede man zit de hele dag met zijn voeten in het water op een oude tractorband met een lijntje in zijn hand te vissen!

Deze man heeft zo’n piepschuimen vlotje als vissersboot.

Ze gaan er toch behoorlijk ver mee de zee op.

De volgende dag kunnen we weer lekker zeilen.

Voor het eerst sinds ongeveer 3 dagen komen we een boot tegen. Het zijn toeristen op een vissersboot, die naar de goeie plek varen naar de rand van waar het 1000m.diep wordt.

We komen aan bij het eiland dat onder Cuba ligt: Isla Juventud. Sommige boeien liggen er, maar de meesten zijn verdwenen, dus het is goed opletten geblazen.

We moeten hier de Guarda Frontera op gaan halen met de dinghy, want ze willen de boot inspecteren en de bootpapieren bekijken. Vriendelijke kerels.

we kunnen vandaag niet weg, want het stormt en de coast guard laat je dan niet naar buiten varen tussen die zandbanken door. We gaan dus nog een keer Havanna in.

In deze History Hall in het beroemde Hotel National van Havanna zijn alle beroemdheden, die hier geweest zijn, vastgelegd op de muren.

In de boekwinkel in de hal zijn natuurlijk weer alleen de bekende werken van Engels en Marx enz. te koop.

Het uitzicht vanaf het terras op het grote fort aan de ingang van de baai is prachtig.

Ook vanuit de taxi is het fort goed te zien.

s’Avonds eten we in een restaurantje waar alleen Cubanen komen. Er zijn 2 tafels, want ze mogen niet meer dan 12 gasten hebben. 3 mannen wachten op het muurtje tot wij vertrekken.

Als een gerecht is uitverkocht, schuiven ze het papiertje eruit. We nemen het duurste; kip met bonen en rijst en 2 plakjes tomaat en zelfs nog 2 biertjes. We rekenen 5 cuc/dollar af en zijn binnen een half uur klaar. Fast food.

De volgende ochtend zijn de golven zodanig verminderd dat we kunnen vertrekken. We varen het tweede kanaal uit en leggen aan bij de ingang om uit te klaren bij de verschillende instanties en onze Despacho in ontvangst te nemen. Met dat document moeten we ons overal melden, waar we komen.

De heren zijn er nog niet, hoewel het al 09.00 is. Ondertussen komt er een klein zeer zwanger hondje aanwandelen die niks liever wil, dan op Hanneke’s schoot in slaap vallen.

Stoere vissers.

Pim maakt foto’s van de Emma Louise. Het zijn engelsen,, die ook op weg zijn naar Cienfuegos aan de zuidkant van Cuba. We hebben besloten om te gaan buddyboaten, voor de gezelligheid en ook voor veiligheid.

We liggen in een mooie stille baai na een rustig dagje.

We hadden ze al van verre zien aankomen, maar waren toch nog verrast toen de heren ons kreeft aanboden.

Ach, het komt goed uit , want Steve en Sheryl komen vanavond eten en het wordt vast een heerlijk voorafje. Dit soort heeft geen scharen.

Dit is de gekookte spiny lobster, die op zijn kop de pan inging en hevig met zijn staart heen en weer sloeg. Brrrrrr……

Het wordt een gezellige avond natuurlijk. ⚓️