Boodschappen doen is overal anders. Hier een volledige rij met alleen maar zakken met melk.

Op Kerstochtend wordt er gewoon doorgeklust door onze buurman van de Lucky 7. Zij waren wel bij die eilandjes met die dam ertussen aan gaan leggen tegen een betonnen wal en er is toen een groot stuk van hun toerail, die van hout is, totaal kapot gegaan. Tijdens de pittige wind rondom de kaap hiernaartoe is zijn uitschuifbare ‘whiskerpole’ geplooid. Hij heeft de einden afgezaagd en er een stuk aluminium ingezet.  Pim heeft gelukkig een popnageltang bij zich, zodat ze het ook weer in elkaar kunnen zetten.

Hangbloemen boven de tafels waar we meestal met een aantal cruisers een sundowner nemen.

Sundowners doen we met Engelsen, maar er zijn ook Canadezen en onze buurman een Amerikaan, die met een Oekraïnse is getrouwd. Altijd leuk om ieders verhaal te horen.
We zijn op weg naar de Pizzeria met Sheryl en Steve.

In het parkje zijn de bomen mooi verlicht, maar om het nog mooier te maken hebben ze er plastic boompjes bij gezet.


Er is veel leven op straat ‘s avonds. Overal zitten mensen te eten op de terrasjes.

Deze jonge boxer vindt het kennelijk heel gewoon om zo vervoerd te worden.

Sun is down.

Vanavond is er een huwelijk hier op de pier van de jachthaven. De bruidstaart is enorm groot. Er komt weer een forse storm aan (we hadden vlagen van meer dan 45 knoop) en we vragen ons af of de taart daar wel tegen bestand is.

Alle roze meisjes zijn bruidsmeisjes. Ze hebben veel lol samen.

Als ze echter zien dat je een foto maakt, gaan ze meteen poseren.

Arm ezeltje, alsmaar in die zon!

Koffieverkoper.

Visverkoper.

Straatbeeld. Er is groot contrast in opgeknapd en nog op te knappen, maar de algehele indruk is verzorgd.

Deze stad is nog ouder dan Cartagena met veel standbeelden voor hun helden.

Simon Bolivar was geboren in Caracas, Venezuela en stierf hier in Santa Marta.

‘s Nachts is deze Kerststal mooi verlicht.

Dit is het Casino.

Er staan ook verschillende standbeelden van Indianen.

Dit wordt hier op de boulevard verkocht in de talloze kraampjes; Mariabeeldje in een Conchshell dat ook als lamp kan dienen!
Merry Christmas everybody!

Wij wensen al onze trouwe lezers mooie feestdagen met geliefden en vrienden om je heen.

Op zoek naar een bakkerij komen we door gezellig straten met kraampjes.

Dit staat op een rustig plein met voorname gebouwen er omheen.

Zoals dit gebouw.

Verder is het normaal heel kleurrijk hier. Zoals deze mooie muurschildering gewoon ergens in een afgelegen straatje.

Een hotel met straatverkopers.

Verscholen in een hoekje is de artinsanale markt van de indiaanse verkopers met allerlei voornamelijk zelf gemaakte snuisterijen.

Deze stad aan het strand is een toeristische attractie voor Colombianen. Gezellig naar tankers kijken vanonder een tent.

Het water in de baai is schoon, maar er is een brede uitlaat voor het regenwater dat na zware buien soms van de berg af komt donderen, maar die staat nu vrijwel droog.

De mensen hangen een beetje rond in de schaduw onder de bomen, waar alle ijs, limonade en koffie verkopers heen en weer lopen.

De nieuwe flatgebouwen beginnen hier de overhand te krijgen op de oude villa’s.

Op het parkeerterrein van de jachthaven komen we deze John Deere Toyota tegen. Die zullen de kleinkinderen wel mooi vinden.

Het laatste stuk komen er flinke valwinden vanaf de hoge bergen met 30/35 knoop. Eenmaal om de kaap wordt het rustiger, maar onder zeil gaan we op een minimaal fokje, maar inmiddels halve wind, nog steeds veel te snel.
Het is nog heel vroeg en we willen niet in het donker aankomen en daarom halen we ook het laatste beetje zeil weg en tuffen heel zachtjes richting de Marina.

De zon is nog niet op en we krijgen over de marifoon geen contact met de Marina. We wagen het erop, er is vast wel een passantensteiger.

We liggen op de T-steiger en gaan eerst maar eens een tukje doen. Het blijkt hier één uur eerder te zijn, dus we verschillen nu 6 uur met Nederland.
Later gaan we op een andere plek liggen en begint de ietwat verwarrende inklaringsprocedure.

We rijden samen met iemand van de Marina en een immigratiemeneer in een kleine taxi gepropt naar een kantoor in de stad. Onderweg komen we deze begrafenisstoet tegen.

Ons uitzicht voor de komende weken. Er komt van 3 kanten muziek op ons af en het is gezellig om weer eens middenin het gedruis te liggen. We komen Jane en Tony van de Capisce tegen. We hebben hen nog in Spanje ontmoet. Ze hadden al van Steve en Sheryl van de Emma Louise gehoord dat we zouden komen. Morgenavond gaan we daar een borrel drinken.
Na een dagje wassen, opruimen, post bekijken en heerlijk lang onder een echte douche staan, is het leuk om een sundowner te doen aan boord van Capisce met Jane en Tony.

De boot naast ons, is kennelijk verlaten. Geen idee wat het verhaal erachter is.

We liggen comfortabel aan de ponton, maar de valwinden over de bergen zorgen er wel op merkwaardige momenten voor dat we hard liggen te rukken aan de landvasten.

We lichten om 07.30 uur het anker en varen langs een stuk of 10 tankers en vrachtachepen, die hier voor anker liggen te wachten, door de zee weer op richting 2 kleine eilandjes.
Ze zijn van Venezuela. We lopen 6 / 7 knoop achter de fok aan met heerlijk weer en vliegende vissen om ons heen. Het leven is goed.

Gisteren toen we aan kwamen varen vlak vóór de boeien, doken er 2 schildpadden omhoog, die zich kennelijk rotschrokken van ons, want met veel geplons en gespetter doken ze meteen weer naar beneden.

Heerlijk weer en rustig achter de fok aan.

We wiegen van bakboord naar stuurboord en je hele lijf is voortdurend bezig om dat op te vangen. De wind trekt aan en de golven worden hoger. We surfen eraf en genieten.

Geen vrolijk wapperende vlag, want als er niemand in de buurt is, wikkelen we hem om zijn standaard heen, ter voorkoming van verkleuring en slijtage. Bovendien als je voor de wind vaart, blaast ie voortdurend tegen de zeereling aan. Die vlaggen zijn best duur en dit is al nr. 3.

Hanneke zoekt het enige plekje in de schaduw waar ze rustig kan lezen.

We zien een brok graniet opdoemen op de horizon. Een enkele meeuw komt ons tegemoet vliegen.
Inmiddels zijn we bij die eilandjes. Ze zijn verbonden door een dam. Er staat een vuurtorentje bovenop de granieten rots. Er vliegen tientallen redfooted boobies achter ons aan.

Er liggen twee Venezolaanse vissersboten, maar de mannen zeggen geen Buenos dias.

Er is een post van de Venezolaanse coastguard op gevestigd.
Er lopen een paar mannen rond, die in snel Spaans wat dingen roepen. No comprendo.
Er is een oud touw gespannen tussen 2 punten aan land, waaraan twee Venezolaanse vissersboten hangen. Ankeren is hier geen optie, te diep en geen zand. Pim staat voorop klaar met de pikhaak en een lijn om om dat touw heen te doen.
Het ziet er een beetje unheimisch uit allemaal en de mannen kijken ook niet erg vriendelijk.
Een man op de kant roept, dat we de marifoon op kanaal 14 moeten zetten. Vervolgens praat ie in rap Spaans. We kunnen het niet volgen. Dan vraagt ie of we AIS hebben. Dat hebben we inderdaad. Hij zegt dat we die moeten uitschakelen, omdat er te veel ruis op de marifoonverbinding zou zijn. Daar merken wij niets van. We horen hem goed praten, alleen veel te snel voor ons beginnersSpaans.

Pim kijkt zeer bedenkelijk en zegt dat we dat zeker niet gaan doen, want dan weet niemand meer dat we hier zijn. We vertrouwen het niet en maken rechtsomkeert. Dan nog maar 2 nachten doorvaren naar Santa Marta in Columbia… Even later zien we al bergen aan bakboord. We gaan nu een hele tijd langs de kust varen.

Later ontmoeten we in de Marina in Santa Marta de bemanning van de “Lucky 7”, zij bevestigen dat het er niet pluis is. Ze zijn na een een twee uur durende inspectie, waarbij ook de EHBO kist is gecontroleerd, al hun alcohol aan die lui kwijtgeraakt.

Ik ga koken met de brandnieuwe pannenklemmen. Ze zijn veel veiliger dan de oude, omdat ze dubbel zijn en de pannen nu niet aan de achterkant van het fornuis af kunnen glijden.
Zo glijden we zachtjes de nacht en ons ritme in. 3 uur op en 3 uur af tot Santa Marta. Er zijn onnoemelijk veel sterren en de maan komt om 04.00 uur als liggende sikkel naar boven. Pim heeft de fok weggedraaid tot een klein lapje, want anders komen we middenin de nacht aan. Ondanks dat, gaan we nog steeds te hard eigenlijk. Misschien gaat de wind vannacht liggen. Gedurende de hele nacht zien we maar twee tankers, die ons een eindje verderop aan stuurboord inhalen.We houden ons zoet met lezen en zetten om de beurt de koptelefoon op, om de Spaanse les op de I-pod te doen.
De tweede nacht staan er intussen fikse golven en het onweert verderop. 25 knoop wind en we gaan 7 mijl per uur.

Dit is de Helena Christina van Aad en Hella, een stalen ketch.Die varen al sinds 1978 rond. Hun kinderen zijn aan boord opgegroeid tot ze 11 en 13 waren. Daarna zijn ze weer een poosje aan wal gaan wonen. Hanneke is nu zijn derde boek aan het lezen over hun reizen : “Dochters van Kaap Hoorn”. We hebben hen in Pinn Mill ontmoet in 2011, maar Leonie kenden ze al veel eerder vanuit Portugal.

Zij komen nog even goeiendag zeggen voor ze zo gaan tanken in de marina.

Zij gaan nu langs de Noord terug naar Europa. Eerste stop wordt Puerto Rico voor hen.
Wij gaan de andere kant op richting Columbia, maar pas morgen.

Eerst zijn we nog uitgenodigd voor de verjaardagsborrel van Paul op de Harmattan.
Er hangen uiteindelijk 10 dinghies achter zijn boot.

Nelly Rose op de achtergrond.
.
We zijn met 24 man aan boord en moeten een beetje inschikken, maar het past altijd.

Dit zijn de staanplaatsen.

De volgende ochtend gaan ook wij weer op weg. Om 12.00 uur varen we naar buiten langs de Santa Barbara Plantation resort.

We naderen na een een poosje Willemstad. De Julianabrug steekt er hoog bovenuit.

Hier zie je de 2 beroemde bruggen onder elkaar.

We gaan om 16.00 uur voor anker in de baai van Santa Cruz. Er ligt nog één ander jacht met een Poolse vlag. Na een ietwat vlagerige zonsondergang gaan we op tijd naar bed, want we willen morgen vroeg weg. Het is vanaf hier nog 55 NM naar Aruba.

We vertrekken op de motor. Er staat nog geen wind en de zon komt net op. Gelukkig kan na een uur of twee de fok uitgerold worden en kan de motor uit. We zien het hele stuk overal vliegende visjes. Grappig hoe sommigen een bocht maken in de lucht. Om 11.30 kunnen we Curacao nog steeds zien liggen, maar is ook Aruba met zijn 10 windmolens al op de horizon te zien. Het lijkt erop dat de raffinaderij stil ligt.

Om 16.15 laten we het anker zakken vlakbij de runway van het vliegveld. Het is een beetje lawaaiig, maar we gaan morgenvroeg alweer weg. We hebben gehoord over 2 Venezolaanse eilandjes, die verbonden zijn met een staalkabel, waar je met je boot aan mag gaan hangen. Er mogen 5 boten aan die kabel, dus we hopen dat er nog plek zal zijn… Daar zal geen internet zijn, dus voor een update moeten jullie wachten tot we in Santa Marta in Columbia aankomen.

Hopelijk is er vannacht wat minder vliegverkeer, want ze komen echt dicht langs ons. Het ankerlicht staat natuurlijk wel aan!

De motor heeft een nieuwe impeller, die waren ze er in Trinidad vergeten in te zetten toen de motor goed bereikbaar was, dus moet het nu. Een heel lastig bereikbaar plekje. Bert en Nelie komen hier de Biba gaan achterlaten en we drinken nog even een heerlijke kop Surinaamse soep bij hen aan boord.
Daarna nemen we afscheid, omdat ze weer een paar weken naar huis gaan. Wie weet zien we ze straks nog in de San Blas eilanden.

We verkassen van de jachthaven naar het Spaanse Water, waar we voor anker gaan in het Nederlandse drijvende dorp. We liggen naast de Bella Chiao en de Blabber en vóór de Harmattan. De Sylfer en de Rafiki, de Twentsche Meid en de Bodyguard en nog meer, die we niet persoonlijk kennen, liggen een eindje verderop. Kortom gezellige boel hier, waarbij iedereen elkaar helpt met het oplossen van probleempjes aan boord. Ongeveer een uur nadat wij de haak erin hebben, komt de Helena Christina van Aad en Hella ook binnenvaren. Ze gaan vlakbij het dinghydock liggen, want Aad roeit altijd naar de kant in zijn mooie bootje. Zo blijft ie goed in conditie.
s’Avonds gaan we naar de Cruisersborrel bij The Pier, waar we ook gezamenlijk de daghap eten. Daar wonen onder de boardwalk 4 schildpadden en we zien er een voorbijkomen.

In het midden ligt de Blabber van Ingrid en Ben, die ook richting Columbia gaan.
(www.blabberopreis.nl)

We hangen s’avonds Klontje aan de zijkant, zodat ie moeilijker te stelen is en bovendien mooi schoon blijft aan de onderkant.

Bij de Blabber wordt druk vergaderd. Ze hebben een nieuw zeil besteld, maar het blijkt dat de beschermende UV strip er aan de verkeerde kant zit opgenaaid. Aii…

Na een biertje op de Blabber gaan wij ter gelegenheid van ons 40 jarig huwelijk lekker uit eten.

Langzamerhand zien we steeds meer kerstbomen en krijgen we zin om naar Columbia te varen, waar wij onze kerstdagen gaan doorbrengen.

We zijn uitgenodigd door de broer van Machteld om bij hen te komen eten. De presentatie en daarna het eten waren allemaal prachtig op elkaar afgestemd.

Zelfs het verrukkelijke toetje is geheel in kleur en zeer curacaos.

We gaan met zijn allen inklaren de volgende dag bij het rijkversierde kantoor van de immigratie.

Aangezien de pontjesbrug openstaat, gaan we met de Ferry naar de overkant.

Een van de Venezolaanse boten die hier hun groenten en fruit komen verkopen.

Ff snekken onder het viadukt.

Lekker Caribisch gezicht.

Politiekantoor in Willemstad.

We gaan een kopje icecoffee drinken op de eerste verdieping van het Renaissance Hotel in Otrabanda. De infinitypool met strand bereik je door met een trap een verdieping omhoog te gaan en dan door de gangen van het hotel te lopen. Pas later bleek natuurlijk, dat dit strand alleen voor hotelgasten is bedoeld.
Sinterklaas zwaaide nog even naar ons voor hij zijn drukke werkzaamheden hervatte.

Kijkdoos op een hoedenplank.

Deze  iguana kleurt mooi groen bij het bosje en zit hevig met zijn hoofd te schudden.

Dit is de Ecolution van Wubbo Ockels uit Scheveningen. Hij ligt hier in de jachthaven te wachten om verkocht te worden.
Witgewassen?

De motor krijgt een servicebeurt en de koelvloeistof die alsmaar in de kelder lekte, wordt van de boiler afgekoppeld.

We rijden naar Rincon en naar het mooie uitzichtpunt waarbij je de hele vallei kunt overzien tot en met de zoutbergen in het zuiden aan toe.

Gekken en dwazen….

De begraafplaats ziet er mooi uit.

Met hele mooie namaak rozen.

We wilden weer geitestoof gaan eten bij de Rose Inn Garden, maar die is op woensdag helaas gesloten, zodat we bij de plaatselijke Chinees terechtkomen. Prima nasi trouwens. Deze mevrouw zit er al uren en gezamenlijk wordt er heel wat gedronken te zien aan het aantal flesjes op tafel.

De kerstversiering is ook erg fantasierijk. s’Middags gaan we uitklaren en de crewlist wordt aangepast, daar Machteld en Frank met ons meevaren naar Curacao.

s’Avonds belanden we in de tent waar ze voor de cruisers $8 hamburgers doen op de woensdag. Bert en Nelie van de Biba en Gaby van de Foxy Lady zijn ook present.

We vertrekken om 08.00 uur met her en der wat regenbuitjes, maar daar merken wij, op de regenboog na, niks van. Er is echter een groot probleem: de instrumenten laten het volledig afweten. Gelukkig vind Frank het leuk om te sturen en vind Pim het niet vervelend om zo het Spaanse Water in Curacao op te varen, daar we dit gebied al hebben verkend. Hanneke staat voorop als we door de smalle ingang varen en na 5 en half uur leggen we in Seru Boca Marina aan op precies dezelfde plek als de vorige keer.
Het bezoek gaat hier na een erg gezellige paar dagen weer van boord en het is ineens stil aan boord. Nou maar eens kijken hoe we iemand vinden, die de electrische apparatuur weer kan herstellen.

Frank en Machteld komen een paar dagen logeren. Ze kunnen het mooi combineren met een bezoek aan haar broer, die in Curacao woont. Het is een gezellig weerzien. We hebben met hen vele malen samen in Valbella geskied in de tachtiger jaren. Nu zitten we met zijn vieren aan boord van de Nelly Rose. Het is vol maar heel gezellig. Ze genieten van ons cruisers bestaan.

Op ons rondje door Bonaire om hen het eiland te laten zien, komen we gelukkig ook weer flamingo’s dichtbij de weg tegen. We hebben echt mazzel, want daarna zien we ze alleen nog heel ver weg in het water staan.

We gaan naar het Mangrove info center om een tocht per kayak te maken. Als we daar binnenkomen wordt er net een zielige uil binnengebracht. De eigenaresse van het centrum zorgt ook voor zieke dieren en het tellen van de uilen op het eiland.

We maken een uitgebreide tocht per kano door de mangrove en horen veel wetenswaardigheden over deze unieke vegetatie. Halverwege de 2 uur durende tocht gaan we ook nog te water om te snorkelen en zien allerlei mooie vissen en ronde bolvormige kwallen, maar vooral de aangroei van kleurrijke sponsen aan de wortels van de bomen. De enige soort die hier veelvuldig voorkomt is de rode mangrove, die er tegen kan om voortdurend met de voeten in de plomp te staan. De witte en de zwarte moeten af en toe lucht aan de wortels hebben.

We laten natuurlijk ook Jibe City zien met de prachtige kleuren water waar we nog een wandeling in maken. Je kunt kniehoog tot aan het rif lopen.

De heren hebben gewonnen met O’Hellen! De uitslagen worden door Frank altijd nauwkeurig bewaard, ook die van 20 jaar geleden.

Dit is een beroemde duikplaats. Je gaat dan met je zware duikfles op je rug de duizend ( nou ja, veel in ieder geval) treden af om de zee in te gaan.

Redelijk indrukwekkend, te meer als je bedenkt dat je hier ook met een boot naartoe kunt.

Er zit een mooi gecamoufleerde Iguana net te doen of ie er niet is.

Frank is van de plattegronden. Hij wijst aan, waar we zijn. We zijn bij het Gotomeer, een van de plekken waar de flamingos zich in grote hoeveelheden ophouden, maar dan wel zo ver mogelijk van alles wat op mensen lijkt. We zien heel veel roze stippen.