Wandelingetje door het vissersdorpje.

Ondanks het koude water wordt er gezwommen.

Klein, maar een radar moet je hebben!

Een van de vele projecten hier.

Hier bestellen we een kopje koffie en daar krijgen we een lekker sardientje en een plakje aardappel bij en dit:

Het heet Percebes, ziet er uit als pootjes van kleine beestjes, proeft zout en echt geen idee wat het is. We zoeken het op en vinden het op eetsnob.nl.
Merkwaardig vertaald als de eendenmossel. Het is geen mossel, maar een kreeftachtige en wordt hier als lekkernij beschouwd. Komt uitsluitend voor aan de kust van Galicië. Percebes worden gestoken van de rotsachtige steile oceaankust. De stekers dalen af aan touwen om middenin de woeste branding deze delicatesse los te snijden. In Nederland is het gerecht nooit aangeslagen. Het geheel heeft ons € 2 gekost.

Hangjongeren bij eeuwenoud pelgrimskruis.

Het waait hier nu 35 knoop, dus we blijven gewoon lekker liggen, we hebben geen haast meer, wat een heerlijk gevoel!

Omdat de elastieken en touwtjes waar de Jerrycans mee vast zaten toch onvoldoende bleken, is Pim begonnen met het maken van tuigjes van smeerreep. Een monnikenwerk, maar er is er al ééntje klaar en het resultaat mag er zijn.

We gaan nog een ijsje halen bij onze favoriete ijstent, waar een Cubaan achter staat met wie we later nog een biertje dronken. Hij had natuurlijk allerlei mooie tips voor ons ,voor als we straks naar zijn prachtige land gaan. (kan best volgend jaar zijn hoor). Pim kreeg een mooi armbandje van hem met allemaal boze oogjes om de geesten weg te houden en ik kreeg een kralenkettinkje met de vlag van Cuba. Samen met de goodluckcharm, die ik van Matja kreeg en mijn eigen bedeltjes hangt het nu behoorlijk vol om mijn nek.
We hebben een laatste avond voor vertrek uit La Corūna met de Noren en het was weer mooi en laat.
Na het tanken de volgende dag haken ze toch af, omdat hun motor onbetrouwbaar is.

Dit is de oudste vuurtoren ter wereld van de Romeinen.
We zien eigenlijk meteen buiten weer 2 dolfijnen, maar ook deze blijven niet lang, maar laten wel hun onderbuik nog even zien.
Verderop varen Tony en Jane met hun “Capisce”. We kletsen over de Marifoon gezellig.
We halen ze uiteindelijk in en ze komen pas een uur na ons aan in Las Camarinãs.
Alweer dolfijnen en nu een hele groep, echter druk aan het vissen en snel weer weg.

We ronden de kaap en hij is indrukwekkend, vooral die tegenstelling tussen oud en modern.
Pim staat al een hele tijd te sturen, want het waait inmiddels toch wel 20 knoop en na onze goed gecontrolleerde gijp surfen we heerlijk de golven af. Daarbij maken we zelfs een keertje een snelheid van 9.9 knoop! Echt supergaaf!

Let op die mooie tas die aan de beugel hangt met al onze losse rotzooi erin, verrekijker, marifoon, zonnebrillen, waterflesjes, noodmes etc. Gemaakt door www.halversails.nl , top!
Om 18.00 uur lopen we de haven van Las Camarinãs binnen, waar Jaques en Marlene ons uitnodigen voor de borrel.
We krijgen nog bericht van de Noren dat ze waarschijnlijk een hele nieuwe motor moeten installeren en dat ze daar de volgende 8 dagen wel mee zoet zijn. Heel sneu voor ze, maar we gaan elkaar straks in Madeira weer zien gelukkig.

Wasje draaien, zout wegsoppen en naar de markt.

S’avonds komen de Noren een glaasje drinken en het wordt een hele leuke avond met gitaar en samenzang, waarna we veel te laat op een terrasje belanden met een Paella voor ons neus.
Wij gingen daarna naar de boot, maar Noren weten niet van ophouden. We hebben ze de volgende dag niet meer uit hun boot zien komen.
Nog een lekkere wandeling gemaakt om La Corūna eens goed te bekijken.

Hieronder het gebouw dat je als eerste ziet als je hier naar toe vaart, het Oceanografisch Instituut.

Mooi oud kerkje gewijd aan Santiago Matamores. Hij ging ten strijde tegen de Moren.

Het stadhuisplein, waar de avond ervoor nog een sopraan hartstochtelijk stond te zingen.

Sommigen van de oude gebouwen staan er nog, maar de meesten zijn vervangen door hogere met beglaasde balkonnetjes.

Er zijn nogal wat lieden op straat die wat bij proberen te verdienen. We zien onder andere een jongleur, die met stokjes in zijn hand een ander stokje kunstig omhoog gooit. Op zich niet zo bijzonder, maar het wordt wel heel apart als je de stand van zijn ogen in aanmerking neemt. Hij kijkt met zijn rechteroog in zijn linkerbroekzak. Er speelt een hele grote man op een kleine mandoline, er staat een aardige – geen goede – violist te spelen, maar de kroon wordt gespannen door een man met een doedelzak. We zijn in Galicia, Gaelic oftewel Keltisch dus en de doedelzak is een nationaal instrument hier. Wel kun je zien, dat de crisis ook bij de straatmuzikanten heeft toegeslagen, want ‘s mans zak is lek en dat doedelt toch wel heel anders. Hij moet zich de pestpokken blazen, maar ook af en toe stoppen om adem te halen. Op die manier neemt hij toch wel iets heel karakteristieks van de doedelzak weg. We hebben hem beloond voor zijn ijver en bovenstaande foto genomen. Ik had ook graag de jongleur nog op de prent gezet, maar dat werd door Hanneke afgestemd.
We zijn weer eens op weg naar de chandler voor wat reserveharpjes. In de winkel kruipt Pim achter de toonbank en doet of ie daar al jaren werkt en zoekt op zijn gemak uit wat van zijn gading is. De meneer naast Pim is Hr.Pombo, de kleinzoon van de man, die in 1950 de winkel heeft opgericht.

We maken nu plannen voor het vertrek, maar laten dat afhangen van de Noren, die misschien hulp nodig hebben vanwege motorproblemen.

Nog even lekker douchen, betalen en de vuilnis weggooien, OK we gaan dan nu tanken in de andere haven. Daar roept de havenmeesteres dat de fuelbarge over een uurtje terugkomt. Dat wordt dus wachten.

Pim ziet daar een catamaran liggen en kijkt dan recht in de ogen van mijn neef Eddy, terwijl hij net de roos op onze boeg ziet en roept ” hey , Nelly Rose!” wat een idioot toeval (?). Jean en Eddy drinken een kopje koffie en het is erg leuk om ze weer te zien. Ze zijn gisteren in een ruk uit Plymouth komen scheuren.

De fuel barge ligt weer op zijn plaats en we kunnen tanken. Eddy en Jean helpen even mee. We vullen ook onze 4 jerrycans met diesel.

We varen langs de Black Rock naar buiten, terwijl Pim nog bezig is om de jerrycans goed vast te zetten.
Met een lekker windje zien we Lizard Point steeds vager worden. Voorlopig geen land meer in zicht.

Met 6 knoop door het water dankzij 6 knoop wind

We zien een vuurtoren en dat betekent dat we nu in Frankrijk zijn.
De volgende ochtend worden we bij het ontbijt verrast door een paar dolfijnen, dat is leuk wakker worden! Op een gegeven moment staat er nog maar 6 knopen wind, maar de bootsnelheid is ook 6 knopen, wat loopt ze lekker!

Pim doet zijn best
We amuseren ons prima, lezen wat en Pim doet een poging op zijn gitaar.

Ik kook met behulp van mijn Hooimadammen (hooimadam.nl), zo zijn we zuinig met het gas.

S’avonds zitten we net met een bordje op schoot als de dolfijnen zich weer laten zien.
Tijdens mijn wacht s’nachts zie ik op mijn scherm een bataljon vissersschepen aankomen van stuurboord. Ik zie er 2 oranje worden en 3 rood, ramkoers dus! Uiteindelijk zet ik de stuurautomaat op standby en stuur een beetje af. Pfoei zo in het donker in je eentje is dat best spannend ondanks een schitterende sterrenhemel met een lichtende zee.
De volgende dag is er praktisch geen wind en moeten we de motor bijzetten. Aan het eind van de middag krijgen we bezoek van een heel klein vogeltje, dat eerst 3x rond de boot vliegt en vervolgens doodmoe op de zeereling komt zitten. Hij is grijzig met een okergele buik. Na een poosje vertrekt ie weer.
En dan zien we een walvis, lange kromme rug en daarna een staart en een fontein! Hij blijkt niet alleen te zijn, er zijn er 4. Dit is nou zo’n moment waarom we vertrokken zijn, echt geweldig!
Nooit gedacht dat we ze al zo vroeg zouden zien, we zijn pas net weg. De walvissen blijven 10 min. in zicht en onze dag kan niet meer stuk!
Voordat we s’avonds wacht gaan lopen, leggen we het eerste rif erin en niet veel later het 2e, want de wind trekt aan. We vonden dat de boot harde klappen te verduren kreeg dus uiteindelijk de fok weggehaald en gaan motorzeilen. Inmiddels is het BF 7 met uitschieters boven de 30 knoop.
We worden best moe en doen hazeslaapjes. Pim slaat op een gegeven moment zijn arm om de lier en legt zijn hoofd erop en valt in slaap, ha ha!

Het wordt allengs beter en de zon gaat schijnen, dan ziet het er allemaal weer wat vriendelijker uit.

Nog wel hoge deining. Pim hijst de spaanse courtesyflag.

We passeren Cabo de Prior.

Om 20.00 uur varen we La Corūna binnen. We liggen vlakbij de noren met wie we in Falmouth al kennis maakten. We eten een hapje en gaan dan 11 uur slapen!

Het brood is uitstekend gelukt, je eet er dan alleen natuurlijk te veel van.
Het probleem is nog niet opgelost. Pim is er druk mee en ik ga de was doen en naar de Chandler (watersportwinkel) op zoek.

Eindelijk werkt alles weer en we ruimen de onvermijdelijke rotzooi weer op en gaan jerrycans scoren.

Hier naar beneden, tja, dat moet je wel even weten.

Falmouth is echt een havenstadje en dat is aan het stadje te zien. Er is vertier voor zeelui en in sommige kroegen kom je elkaar dan tegen. The Chain Locker and Shipwrights bar is zo’n kroeg. I
k stond in de rij bij de bar waar twee zeelieden, die kennelijk al een tijdje aan het passagieren waren, stonden te overleggen wat ze zouden gaan drinken. Ze lieten hun beurt een aantal malen voorbijgaan voordat ze een besluit namen. Ze wilden een RedBull-Jägermeister. De barjuffrouw zei, dat ze dan een heel blik RedBull zou moeten openmaken en als ze dat over de twee glazen zou verdelen, dat er dan weinig ruimte voor de RedBull over zou blijven.
De twee “stellar pillars of society”, in goed Nederlands: deze twee hoekstenen van de maatschappij – nou, zeg maar zwerfkeien – overlegden nogmaals met elkaar en besloten dat ze dan allebei twee RedBulls met Jägermeister wilden drinken. Daarbij wilden ze dan ook nog een pint van het goedkoopste bier. Dat werd een Carlsberg.
De eerste helft van het blik Redbull werd verdeeld over twee glazen en daar kwamen twee borrelglazen Jägermeister naast te staan. Die borrelglazen zonken de heren vervolgens af in de grotere glazen om vervolgens dit setje in een keer achterover te slaan. Dit gehele proces werd nogmaals herhaald en daarna waggelden de heren met bijna kaarsrechte rug naar de kade waar ze op de grond gingen zitten om de pint te nuttigen.
Eindelijk was ik aan de beurt om onze drankjes te bestellen. Hanneke had inmiddels buiten een tafel voor ons gevonden, die – net zoals alle andere tafels van de Chain Locker – zo schuin staan, dat je een forse slok van je drankje moet drinken voordat je het neer kunt zetten. Geen probleem, het was een heerlijke pint.
Toch kozen we de volgende keer voor het horizontale terras van de Quayside Inn, direct boven de chainlocker. Het extra comfort woog niet op tegen de sfeer en het bier van de Chain Locker. De volgende keer gaan we weer daarnaartoe.

Ik ga nog een keer naar de supermarkt en Pim maakt de kotterstag klaar. Spannend, morgen gaan we de Golf van Biskaye over. Het weer ziet er goed uit, dus wegwezen hier.

Er liggen hier 2 schitterende boten, een J-class uit Nederland en nog een beeldige echte oude schoener. Moest ik nog even op de plaat vastleggen.

We varen bij Poole naar buiten, de zee is nog wat hobbelig maar de zon schijnt. Na 3 kwartier spotten we onze eerste dolfijnen. Het zijn er 2 en ze zijn ook snel weer vertrokken, maar toch een mooi cadeautje voor Pim!

We varen vannacht door en behalve dat we de wind op de kop hebben en dus de motor bijzetten gaat het prima.

Mooie zonsondergang en alleen op de wereld.
Prachtig om Falmouth binnen te lopen met laaghangende bewolking en de burchttoren van St. Mawes aan de andere kant.
We hebben later een probleempje met het bijladen van de accu’s en Pim is druk met rondlopen met de multimeter, gesteund door Thomas (Zinschitz Yacht Service). Hopelijk heeft dit het gewenste resultaat. We gaan het morgenochtend uittesten met het bakken van brood in de broodmachine.

Het is de laatste dag van de Falmouthweek en het is er gezellig vol met mensen. We eten heerlijk bij Rick Stein’s Fish and Chips. Later aan boord worden we getrakteerd op een concert van een Bob Marley Coverband en na afloop vuurwerk!

De vlaggen staan inmiddels iets minder strak aan de mast. We zitten nog even een kop koffie te drinken op de eerste verdieping van het clubgebouw van de Parkstone Yacht Club. Ik beantwoord mijn verjaardag post. We verzamelen de moed om de ongetwijfeld nog opgeklopte zee te gaan trotseren.
We zijn nu een week onder weg. Het voelt nog als vakantie. Ik heb nog lang niet het levensritme gevonden dat hoort bij ons nieuwe bestaan, maar we genieten volop. Als ik in Poole zou wonen, zou ik lid willen zijn van de Parkstone YC. Het is een gezellige bende met een hoop mensen die er komen lunchen, borrelen of eten. Op dinsdag avond organiseert de Poole YC wedstrijden met steun van Parkstone en op donderdag is Parkstone aan de beurt, met steun van de Poole YC. Die wedstrijden zijn met de grotere schepen. Zij starten in de estuary en varen dan naar buiten. De finish is weer in de buurt van het clubhuis. het is verrassend om te zien hoeveel boten er nog aan de start kwamen ondanks de Cowes week een paar uur verderop.
Op woensdag avond zijn de dinghies aan de beurt. Zij varen in het zicht van het clubhuis. Er waren nu maar een goede 20 boten aan de start vanwege de vakantie, maar normaal zijn het de 2-3 keer zoveel.
Ik stel me zo voor, dat we later op de reis veel langer zullen blijven hangen in dit soort plaatsen en dat we dan de kans krijgen een keer op te stappen. Meedoen zal er niet gauw van komen. Ons huis is daarvoor niet optimaal geschikt en we zouden dan een behoorlijke bemanning als opstappers aan boord moeten meenemen.
Onze blog wordt in principe bijgehouden door Hanneke, maar af en toe zal ik – in navolging van mijn dochter cursief geschreven – ook een bijdrage leveren. Ik wil bijvoorbeeld toch ook even laten weten, dat ik geweldig heb genoten van ons afscheid.
Ik ga echter ook een eigen blog beginnen. Daarin zal ik niet zo zeer over onze reis berichten. Ik wil daarop verhalen en verhaaltjes plaatsen uit mijn herinneringen. Ik meld me wel op deze blog als het zover is.
Voorlopig zijn we nog te intensief aan het varen. We moeten een beetje opschieten. Het wordt pas rustiger als we de golf van Biscaye over zijn, omdat we dan mogelijk iets stabieler weer krijgen. Daarna krijgen we nog een redelijke oversteek naar Madeira, die we ook in een gunstig weer ‘window’ willen plannen. Dat kan alleen als je de tijd hebt, vandaar dat we nu nog wat haast maken. Alles is relatief.

We hebben vandaag een sim-vrije telefoon gekocht. We halen nu in ieder land waar we komen een prepaid sim kaart op, zodat we niet via Nederland gebeld hoeven te worden. Ons nummer de komende weken is dan ook: +447512145834. SMS’en kun je gewoon naar onze normale nummers.
Als we niet opnemen zitten we midden op zee. We vertrekken rond het middaguur en varen een nachtje door naar ergens in de buurt van Cornwall. Dartmouth, Salcombe, Falmouth zijn allen kandidaten.

Gisteren naar het museum in Poole geweest, waar een opgetuigde Cadet lag uit 1951 van Rodney Pattison.
Het waait nog steeds de drollen van de diek.
Pim heeft alle weerkaarten goed bestudeerd en later op de dag zal de wind er waarschijnlijk uitzakken.
We vieren zijn verjaardag met slingers, telefoontjes, mails en een kopje koffie op de Parkstone Yacht Club.

Ik heb gisteren vergeten te vertellen , dat we de nulmeridiaan over voeren. Dat betekent, dat we het oostelijk halfrond verlaten hebben. Het zal lang duren voordat Nelly Rose daar weer terug is. We waren aan het luisteren naar de musical Aspects of Love en juist bij de passage van de nul meridiaan klonk hard uit de buitenluidsprekers het lied van de Mermaid, dat Leonie op het afscheid met Pim had gezongen. Even later kwamen we een vissersboeitje tegen waarop stond, dat ie van William Henry is. We vatten het op als een teken dat we op het goede pad zitten. (Pim heet eigenlijk Wilhelmus Henricus).
Vandaag zijn we vanuit Chichester de Solent opgevaren. Het is Cowes Week en we kijken onze ogen uit, overal velden met spinnakers. Cowes Week bestaat al sinds 1826 ! Een kleurrijk gezicht op deze zonnige dag. Wat een feest om hier door te varen. Als we langs The Royal Yacht Squadron varen klinkt net het kanon voor iemand , die eerste werd en zien we de rookpluim! Pas als we de Needles voorbij zijn wordt het weer rustiger en wordt de wind ook weer wat stabieler tot ie helemaal wegvalt en de motor aan moet om nog tegen de stroom in te kunnen varen.
Als we Poole naderen komt er al weer een groot veld met spinnakers achter ons aan varen. Het blijkt de dinsdagavond wedstrijd van Poole Yacht Club te zijn. Zij hebben op dinsdag wedstrijden en de Parkstone YC op donderdag avond. Zeilen is hier echt een hele populaire sport.
We meren uit sentimentele redenen af bij Parkstone Yacht Club. Onze kinderen voeren vroeger in de International Cadet Class (twee persoons jeugdbootjes) en Parkstone had toentertijd een van de meest actieve squadrons. De man achter de bar verteld dat er nu nog steeds zo’n 30 bootjes actief het hele jaar door varen.