Fietstochtje

20130428-134111.jpg
Aan bakboord: de baai en aan stuurboord de atlantische oceaan.

20130428-134253.jpg
Deze vakantiehuizen hebben schitterend uitzicht op beide kanten.

20130428-134438.jpg
Nelly Rose ligt rustig,

20130428-134533.jpg
De andere kant is heftiger.

20130428-134617.jpg
Mooie rotsformaties, waar de golven al eeuwen op beuken.

20130428-134753.jpg
Er ontstaan door het geweld grotten.

20130428-134856.jpg
Deze grot heeft een opening, waardoor het water omhoog spuit. Ze noemen dat een” blowhole”.
Spectaculair gezicht als dat zo de grond uit komt stuiven.

20130428-135126.jpg
Kleurtje hè!

20130428-135422.jpg
Mooi gevormd door de eeuwen heen.

20130428-135525.jpg
De wekelijkse postboot is er. Nu niet met de post, maar op de terugweg van de Regatta in Georgetown om wat mensen af te zetten op de terugweg. Dit is echt een groot evenement hier op de Out Islands.

20130428-135734.jpg
Beetje bijkletsen op de zondagochtend.

20130428-153219.jpg
Er valt niet veel te beleven op het vliegveldje.

20130428-153406.jpg
Dit gaan we o.a. vanavond eten bij het buffet van het eetcafé van Lorraine.

20130428-153516.jpg
Het hospitaaltje.

20130428-153554.jpg
Eigenlijk voor het eerst dat we weer meeuwen zien en vooral horen schreeuwen. Hiervoor waren het fregatvogels en pelikanen.

20130428-153755.jpg
Deze lieve man had ze niet allemaal op een rijtje en wilde graag zijn schelpencollectie verkopen. Na uitgebreid vertellen, dat we daar aan boord geen plek voor hebben, vertelde hij vol trots, dat hij uit Blackpoint kwam! Nederland was natuurlijk een volkomen onbekend iets.

20130428-154058.jpg
Weer een mooi bomenbankje.

20130428-154141.jpg
Er wordt een touwtje van de step naar de fiets gebonden, maar gelukkig breekt het vrij snel.

20130428-155032.jpg
Dit heet de Garden of Eden, gejut hout, mooi opgesteld als een beeldentuin!

20130428-154421.jpg
Nu rustig, maar in het hoogseizoen is dit een drukke dinghy-
aanlegplek.

20130428-154643.jpg
Opa zit te genieten van zijn zondag. Hij is nu met pensioen. Vroeger werkte hij voor de Telefoonmaatschappij.

20130428-171013.jpg
Het ziet er allemaal goed verzorgd uit en de mensen zijn supervriendelijk.

20130428-171210.jpg
Zo woonden ze vroeger, maar inmiddels is er veel verbeterd hier. Dit was een van de weinigen, die er nog stonden en aan oude tijden herinnerden.

20130428-171419.jpg
Ook hier, in dit dorp met 150 permanente bewoners, zijn er weer drie kerken. Het is religieus, maar je mag hier op zondag gewoon de was ophangen. Dat was vroeger in Krimpen aan de Lek ( zwarte kousenkerk) wel anders.

Comments { 0 }

Black Point

20130427-172623.jpg Dit is Nelly Rose in de heerlijke baai,waar we perfect voor anker liggen. Onder de boot zwom een haaitje van 50 centimeter, die wel de sneden brood, die we overboord gooiden in één hap wegslikte. Het was vanochtend toch even lastig om Hanneke ervan te overtuigen, dat ze zonder gevaar zou kunnen gaan zwemmen.
Aan de wal zijn alle benodigde faciliteiten, zoals douches (waar we geen gebruik van maken), een wasserij, een boekenruil beurs en een eenvoudige kruidenier. Brood halen we bij oma thuis. Hanneke was emotioneel zo gegrepen door dit huiselijke tafereel, dat ze vergat een foto te maken. Maandag gaan we weer een brood halen, dan komt er een foto.

20130427-172858.jpg Klontje ligt aan het Government Dock. Als we aankomen is het nog laag water, maar tegen de tijd dat we terugvaren kunnen we van de steiger zo instappen. Het is springtij.

20130427-172946.jpg Drie negers bij de molensteen voor Scorpio’s, onze stamkroeg. De heren zitten in de schaduw, want ze willen niet verbranden. Voor het geval u het niet wist, negers kunnen niet alleen verbranden, maar ook blozen. Het kost alleen iets meer moeite om het te zien. Vaak vinden we het erg moeilijk om met de lokale bevolking te praten, vanwege het zware accent, maar misschien wennen we er langzaam aan of het is hier minder. Als ze overigens overschakelen op het Creools is enige kans om iets te verstaan meteen voorbij.

20130427-173022.jpg Vanavond drinken we bij Lorraine’s Café. Scorpio’s is dicht, want de baas is met het vliegtuig naar Georgetown, waar het de laatste dag van de Regatta week is. Een week wedstrijd zeilen met traditionele zeilboten. Lorraine is druk in de keuken en heeft ons gewezen waar de drankjes staan. Het is zelfbediening. Ze heeft perfecte WiFi en ook een internet – afdeling, waar je een PC kunt huren. Morgen is het buffet en gaan we misschien bij haar eten.

20130427-173406.jpg
Bij Lorraine kun je ook eieren en tomaten enz. kopen uit de Coca Cola ijskast. Ernaast staat een tafel met ruilboeken.

20130427-173645.jpg
Kunst aan de muur

20130427-182453.jpg
Op haar gloednieuwe fiets komt ze nog even een lekker kokosbrood halen.

Comments { 0 }

Bahama’s, Grand Guana Cay

20130426-121313.jpg Het vissen blijft een redelijk vruchteloos avontuur voor ons. We hebben wel de zee wat kunnen opschonen toen we een pallethoes vingen. Een hoop plastic afval aan boord, maar niet echt eetbaar. Vervolgens vingen we nog wat wier, maar uiteindelijk was het toch raak. Een grote. Pim zag hem boven het water uitspringen in een poging los te komen. Waarschijnlijk werd hij toen wat te opgewonden en te ongeduldig en zette hij de rem er te snel en te hard op. Resultaat was een gebroken vishaak. Helaas is nu ook de houder voor de hengel afgebroken en het zal even duren voor we een vervanging kunnen vinden.

20130426-122228.jpg Dit soort gezellige constructies vind je bij veel huizen onder de bomen.

20130426-122329.jpg De boom is niet dood. Het is lente en hij was gewoon niet helemaal kaal geworden. De eigenaar verzekerde ons, dat hij over een paar weken weer een volledig bebladerde kroon zal hebben.

20130426-122413.jpg Er wordt hier onder de bomen een heleboel afgekletst

20130426-122504.jpg
Hotelhuiskamers aan zee

20130426-122555.jpg
Barman bij Scorpio’s

20130426-175102.jpg Als ze er morgen weer zit maken we er een video filmpje van. Het tempo waarmee ze zit te vlechten is indrukwekkend.

Comments { 0 }

En toen ging de telefoon!

Eerst nog even een paar beelden van Mayaguana.

20130425-183839.jpg
De schooljuffrouw maakt een praatje vanonder haar parasol.

20130425-183951.jpg
Hier eten we een prima hamburger.

20130425-184046.jpg
Wij besluiten onze burger aan de bar te eten, maar we hadden natuurlijk ook in het restaurant plaats kunnen nemen.

20130425-184146.jpg
Dit is het zuidelijkste eiland van de Bahama Archipel. Zie het hoofdstukje POSITIE, dat weer prima door Pieter is verzorgd.

20130425-184251.jpg
Aangezien er hier weinig bomen zijn, worden ze goed benut. Dit soort constructies kom je in allerlei verschillende gedaantes overal op de Bahama’s tegen. De mensen zitten met hele families graag onder de boom.

20130425-184404.jpg
Dit zijn Conch schelpen. Vanavond gaan we ze voor het eerst eten.

20130425-184858.jpg
Dit is die ingang van Little San Salvador, waar we al over schreven. Let op de branding die links op de rotsen slaat.

20130425-185052.jpg
De zgn. Jachthaven. Deze grote big game fishing boats liggen met hele grote tenders tegen de muur èn hebben lijnen naar de andere kant van de haven staan. Dat is voor ons niet haalbaar.

20130425-185216.jpg
We besluiten dat dit het niet wordt en gaan weer naar buiten de zee op nu richting Exuma. Dat betekent wel nóg een nachtje doortrekken.

20130425-185412.jpg
Wel een prachtige kleur!

Het was een goede beslissing om San Salvador maar te vergeten, maar we hadden daar op ons gemak willen uitzoeken wat de volgende bestemming zou kunnen zijn en daar dan ons reisplan op aanpassen. De afstand naar Great Exuma zou ongeveer 50 mijl zijn en daar zouden we dan kort na middernacht aankomen. Dat is geen optie met alle riffen en andere ondieptes. Hanneke ging op zoek en vond een bestemming, die een uur of 6 verder zou zijn, zodat we daar rond negen uur in de ochtend zouden aankomen. Dat leek er meer op. We besloten op weg te gaan naar de Farmer’s Cay Yacht Club and Marina. Het werd een goede tocht daar naar toe, hoewel de zee wel behoorlijk knobbelig was. We voerden alleen het grootzeil, en dan nog met een rif er in, zodat de snelheid tussen de 5 en de 6 knoop bleef. We hebben allebei goed geslapen.
We zijn duidelijk wat meer in de bewoonde wereld beland. Er is af en toe weer verkeer op de marifoon en vanmorgen zagen we een boot, die we ook al in Porto Santo en Las Palmas waren tegengekomen. Zij moesten weg bij Exuma, omdat de diepgang van hun 60 voet lange Amel zeilboot 2,7 meter is en dat is hier net niet comfortabel. Toen wij Nelly Rose kochten, waren we eigenlijk een beetje onzeker over het feit, dat we de ondiepe kiel hadden met 1,85 m diepgang en niet de 2,25 meter diepe kiel. Aan de wind is dat werkelijk een nadeel, maar we varen bijna nooit aan de wind (niet als we het kunnen vermijden) en dat verschil in diepgang maakt een groot verschil in ankerplaatsen en vaargebieden, waar we zonder zorgen kunnen komen.
En toen kwamen we bij de Dotham Cut tussen het eiland, waar we naar op weg waren, Great Guana Cay en Gaulin Cay. Wij kwamen van de Atlantische Oceaan, waar het al laag water was, en we gingen het rif op, waar het nog laag water aan het worden was. Dat betekende, dat er 3-4 knoop stroom het gat uit stond en wij er dus met een snelheid van ongeveer 2 knoop, over de grond gemeten, doorheen zouden gaan. Wij hadden bovendien de wind mee, en dat betekent, dat de wind tegen de stroom in stond, wat de golven altijd hoger opklopt. Het water was dan ook erg onrustig. Het klotste alle kanten op. In dat gat zouden wij bovendien moeten gijpen. Gijpen is iets, waar je nauwelijks over nadenkt, als je een weekend gaat zeilen in Zeeland. Dat hoort erbij, maar voor ons is dat een avontuur. “We moeten morgen wel een keer gijpen” is de mededing bij de dagelijkse route bespreking. Voor de zekerheid startten we wel de motor. Je weet maar nooit wat er allemaal kan gebeuren, maar verder gingen we er gewoon voor.
Vanuit de toch al knobbelige zee gingen we echt de wasmachine in en we kropen met 2 knoop per uur op weg naar het gat dat nog geen 80 meter breed was. De golven kwamen van alle kanten en voor één echte valse konden we allebei net op tijd wegduiken, want anders hadden we geen droge draad meer aan het lijf gehad. Hanneke stond aan het roer en Pim stond klaar om de grootschoot te behandelen voor de gijp. Net toen we op het hoogtepunt van deze uitbundige dans waren, ging de telefoon. Die hebben we toen toch maar even laten rinkelen. Nog geen 50 meter later is het contrast enorm. De zee is zo glad en comfortabel, als we hem in geen maanden gehad hebben. Wij dus meteen achter dat telefoontje aan. Dat bleek van kleinzoon Pieter (5) te zijn, die ons wilde vertellen , dat hij met zwemmen naar badje 3 mocht, dat hij helemaal los op de eigen fiets naar school èn naar de voetbal was gegaan en dat hij voor mamma iets heel moois had gemaakt voor moederdag, maar wat, dat mocht hij nog niet zeggen.
Nu liggen we in de baai van de Farmer’s Cay Yacht Club and Marina. Een Marina is hier nergens te zien, maar dat hoeft ook echt niet. We laten veel liever ons anker zakken, dan dat we al die ingewikkelde handelingen met landvasten en stootwillen uitvoeren, terwijl we achterwaarts een box invaren. Na het ankeren maken we de dinghy weer bedrijfsklaar en varen naar de kant, waar we belande in een geweldig vriendelijk dorpje met mensen, jong en oud, die je aankijken en vriendelijk goedendag zeggen en zelfs nog tijd hebben voor een kletsje. In de Scorpio Inn hebben ze fantastisch internet, een lekker biertje en een goede hap: Conch.

20130425-185459.jpg
Aankomstbiertje in Grand Guana Cay na een spectaculaire doorgang naar het rif met veel stroom tegen.

Comments { 0 }

Rondleiding op Mayaguana

20130425-181347.jpg
De Abraham Bay High School, met 30 studenten in drie lokalen, waar we een rondleiding krijgen.

20130425-181451.jpg
De principal Brian Williams

20130425-181529.jpg
Prijzen voor Basketball en Track door de Vipers, het schoolteam.

20130425-181709.jpg
De storageroom!

20130425-181746.jpg
Belangrijke mensen hier.

20130425-181836.jpg
Dit is een katoenstruik.

20130425-181957.jpg
Het waterreservoir met het dak, waarvandaan het water direct in de kelder loopt.

20130425-182106.jpg
Hieronder dus.

20130425-182139.jpg
Goed drinkbaar.

20130425-182224.jpg
Uit de bloem van deze plant wordt Sisal gemaakt.

20130425-182329.jpg
Dit is zo’n bloem.

20130425-182529.jpg
Deze stond in de tuin van Jule Charlston, onze zelfbenoemde gids.

20130425-182628.jpg
Hij haalt zijn water uit een bron.

Comments { 0 }

Bahama’s, Mayaguana

Eerst nog de beloofde foto’s:

20130425-174205.jpg
De “Vango” kwam naast ons liggen, maar de helicopter bleef ingepakt.

20130425-174348.jpg
Besto heeft slechte kwaliteit geleverd. Pim moet weer aan de klus.

20130425-174721.jpg
Je kunt aan het kleurverschil goed zien, dat we weer naar de diepe zee overgaan!

20130425-174915.jpg
De Settlement op Mayaguana, een van de Out Islands van de Bahama’s, die bestaan uit 750 eilanden, waarvan 14 grote.

20130425-175112.jpg
Het is niet gelukt om dit met emmers te blussen.

20130425-175213.jpg
Een van de 3 kerken, waar je mensen droog kunt afzetten door er met de auto onderdoor te rijden.

20130425-175419.jpg
Het Politiestation met de auto , die het niet doet. De andere kwamen we op onze rondwandeling tegen.

20130425-175550.jpg

20130425-175603.jpg
Leuke huizen.

20130425-175728.jpg
Zelfs één iemand, die een tuintje heeft.

20130425-175826.jpg
Dit bootje ziet voorlopig geen water.

20130425-180233.jpg
De tweede kerk. Toch byzonder in een dorpje met maar 80 mensen.

20130425-180408.jpg
Zo’n veranda ziet er altijd gezellig uit.

Comments { 0 }

Tegenvaller

Dat was een beetje een tegenvaller. We dachten voor een schappelijke prijs
een luxe marina gevonden te hebben op een mooi en rustig eiland en wie weet,
wordt het dat ooit nog eens. We hadden telefonisch contact gehad en een
plaats gereserveerd. Vandaag belden we een uur voor aankomst nog even om te
vragen naar de manier van aanleggen. “Oh, you’re a little boat. Don’t worry,
just come in and there will be someone on the dock to help you”. Vragen over
vingerpontons of “stern to from the bow anchor” werden allemaal niet
beantwoord. We begonnen al licht schichtig te worden.
Eenmaal dichterbij konden we eigenlijk de haveningang tussen de brekende
golven nog steeds niet zien. Pas op het laatste moment zagen we een klein
motorbootje naar buiten dansen en realiseerden we ons dat het inderdaad bij
die grote zandhopen moest zijn; een smalle ingang met de branding mee. Dat
is echt niet wat je wilt, maar het lukte zonder problemen. Eenmaal binnen
was onze verrassing groot. Er lagen inderdaad een aantal grote “Big game
fishing boats”, maar geen enkel zeiljacht. We werden naar een rotsmuur
gewezen, waar we aan zouden moeten gaan liggen. We hebben hier een redelijk
tijverschil en dat is zonder drijvende steiger aan een gladde stenen muur al
een onrustige zaak. Dit is niet waar we op gehoopt hadden en we hebben geen
zin om Nelly Rose en haar fenders tegen rotsmuur aan te leggen. Dat is op
zijn best een onrustige nacht en alle andere scenario’s zijn veel slechter.
We hebben er nog even over gedacht om voor Cockburn Town op de rede te gaan
liggen, maar diezelfde deining, die de branding voor de haven veroorzaakt,
maakte dat een weinig aantrekkelijk alternatief. We besloten nog maar een
nachtje door te varen en naar Great Exuma te gaan. Op die rede lag wel een
superjacht te slingeren, dat ons vanochtend in alle vroegte al voorbij was
gevaren. We hadden visueel contact, maar op de AIS was ze niet te zien. Ze
wilden kennelijk niet gezien worden. Zij brachten met een dinghy mensen naar
de wal.
Het is jammer, dat we San Salvador niet gaan zien. Het ziet er vanaf het
water aantrekkelijk uit. Er vliegen grote verkeersvliegtuigen naartoe, dus
er zal redelijk ontwikkeld toerisme zijn. Het is eerste eiland waar Columbus
in 1492, zijn eerste reis, voet aan wal zette. Die claim begint ons
overigens wel steeds bekender voor te komen. Het jaartal is daarbij
doorslaggevend. Columbus heeft vier reizen deze kant op gemaakt en is op
vier verschillende eilanden uitgekomen. Lang leve de moderne navigatie
technieken.
Uiteindelijk betekent dit, dat we een ommetje maken van een mijl of 50-60.
Helemaal geen probleem bij deze voortreffelijke condities. Vannacht werd de
wind wel een beetje erg licht. Bij minder dan 5 knoop wind wordt de deining
dominant en begint de boel te klapperen en te slaan. Dat kunnen we allemaal
wel opvangen en vastzetten, maar iets meer wind is toch wel prettig. Nu
hebben we een bakstag wind van een knoop of tien (windkracht drie) en
snijden dan heerlijk met 7,5 knoop door het water heen. Dat is te snel. Dan
komen we in het pikkedonker bij Exuma aan. We gaan straks dus maar een
beetje reven…..

Comments { 0 }

Mayaguana verslag

Dit verhaal komt weer tot u via de satelliet telefoon. Internet op Mayaguana
bestaat wel, maar is niet echt makkelijk toegankelijk. Hanneke vond een
plekje, zittende op de stoep voor het overheidsgebouw, waar ze op het web
kon, maar verder was het allemaal lastig.
We kwamen eergisteren aan het einde van de middag aan in Abraham’s Bay, met
voldoende licht om de “bombies” (soort grote bloemkolen van rots en koraal
onder water) te kunnen zien, zodat we ze goed konden ontwijken. Pim op de
punt en Hanneke aan het roer. De hele baai is ondiep en wordt, naarmate je
dichter bij de settlement Abraham’s Bay (de hoofdstad) komt, te ondiep voor
Nelly Rose. We ankeren rond een uur of 5 op ongeveer 1 mijl van het
Government dock. We besloten pas de volgende ochtend aan de kant te gaan.
De volgende dag blijkt het zelfs voor onze dinghy te ondiep te zijn. We
moeten uitstappen en door glibberige modder Klontje voortslepen. Dat was dom
van ons, want er is een “paadje” met staken aangegeven waar we wel genoeg
water gehad zouden hebben. Dat was, na een hartelijk welkomstwoord, het
eerste wat Yule Charlton ons wist te vertellen. Het is even een weetje.
Je moet verder naar buiten varen, dan je zou denken om dat pad op te pikken.
Yule, genoemd naar Yule Brunner (the koning van Siam), was van plan om een
hoop geld aan ons te gaan verdienen. Hij kon alles regelen. Probleem is
wel, dat wij niets nodig hadden. Hij liep verder gewoon met ons mee en was
eigenlijk niet bij ons weg te slaan. Hij wees ons het kantoor waar we konden
inklaren en onze cruising permit voor de Bahama’s konden kopen. Hanneke aan
het internet en Pim anderhalf uur lang bezig met de procedure. Het was
gewoon echt druk op het kantoor. Het importeren van 100 kg van iets levert
net zoveel papierwerk op als het importeren van een veelvoud daarvan. Er
wonen 225 mensen op het eiland, maar die hebben natuurlijk vrijwel net
zoveel verschillende spullen nodig als op een meer bevolkt eiland. Ik moest
tussendoor geholpen worden. Als dank voor de “vlotte”afhandeling mocht ik,
naast de $300 voor de permit, ook nog $10 doneren aan de reis voor de
jongeren van de St. James kerk (een van de drie kerken in deze settlement
met 90 inwoners) naar Dominíca. Ik hoop tenminste dat het Dominíca is en
niet de Dominicaanse republiek.
Yule had staan te wachten, terwijl Hanneke de Wi-Fi van de overheid
gebruikte. Hij wist een internet café. Daar aangekomen bleek dat gesloten,
zoals eigenlijk alles gesloten was. We waren ook echt de enige boot in de
baai op de boot van een local na. Yule leidde ons rond door de settlement.
We zagen de kliniek waar 2 zusters werken. Eén van hen is ook dominee in de
St. James kerk. De dokter komt eens per maand ingevlogen van een ander
eiland. Daarna kwamen we bij de Abraham’s Bay High School, waar we kennis
maakten met principal Brian Williams. Hij liet ons zijn kantoor zien met
alle trofeeën die de “Pitons”, het track team en het basketbal team van de
school, hadden gewonnen. Er waren 3 lokalen voor de 30 leerlingen van groep
7 tot 12. De lagere school is in Pirates Well aan de andere kant van het
eiland, zodat er optimaal gebruik gemaakt kan worden van de schoolbus.
We zagen ook nog een afgebrand huis. Er is geen brandweer op het eiland en
de bevolking had geprobeerd met emmers het vuur te blussen. Ze hadden de
strijd verloren. Midden in het dorp is een verzamelplaats, waar een aantal
mensen geanimeerd met elkaar stond en zat te praten. Daar in de buurt was
ook een kerk met een merkwaardige voorbouw, bedoeld om bij regen droog
binnen te kunnen komen vanuit de auto.
Het eiland heeft 3 politie mensen met twee auto’s, waarvan er één helaas de
geest heeft gegeven. Of zij er iets mee te maken hebben, weten we niet, maar
het eiland zag er overal goed opgeruimd en schoon uit. De huisjes stonden
meestal goed in de verf en zagen er gezellig uit. Eén ervan had zelfs een
tuin aangelegd. De rest deed daar niet aan. Rondom de huizen werden de resten
van de oude sisal en katoen plantages weggerooid, maar verder gaat dat
gewoon zijn gang.
De meeste huizen hebben een waterput, waar glashelder water uitkomt. In het
midden van de settlement staat ook een grote schuur met een golfplaten dak
waar regen mee wordt opgevangen. Dat water wordt gefilterd en in een kelder
opgeslagen en smaakt werkelijk voortreffelijk.
Na deze rondleiding, van ruim een uur, waren we weer terug bij het begin,
het restaurant van Reggie. Daar hebben we een hamburger met een frisdrank
genuttigd. Yule werd voor de frisdrank naar de winkel gestuurd. De burgers
kwamen uit de vriezer, waarvan de deur met een stok tussen de bar en de deur
werd dichtgehouden.
Het was een bizarre rondgang door een kleine leefgemeenschap, die verder
overal op de Bahama’s familie heeft wonen, maar de Charlestons wonen hier al
zes generaties (de helft van het eiland heet Charleston) en uiteindelijk komen
ze dan toch graag weer hier terug.
Wij zijn vanmorgen om half 11 vertrokken naar San Salvador, een tocht van
ongeveer 24 uur. De Bahama’s zijn ontzettend groot en er zijn heel veel
eilanden. Er zijn hier in de zuidelijke Bahama’s ook veel banken en riffen,
en dan vooral aan de lijzijde van de eilanden, waardoor het niet echt
makkelijk is om beschutte ankerplaatsen te vinden. we zijn benieuwd naar San
Salvador. Vanaf daar komen we in het meer ontwikkelde deel van de Bahama’s.
De foto’s volgen.

Comments { 0 }

MAYAGUANA

We hebben weer land in zicht; Mayaguana, onderdeel van de Bahama’s. We zijn vanochtend om half zeven vertrokken uit Sapodilla Bay, nadat we gisteren avond al alles klaar hadden gemaakt voor vertrek. De hoes van de fok er af en de dinghy aan dek, veel meer hoefden we niet te doen. De dinghy ligt dan boven het luik van onze slaapkamer en dat kwam voortreffelijk uit, want in de loop van de nacht kwam er een stortbui over van ongekende proporties. Dat had het grote voordeel dat de boot meteen bevrijd was van alle stof dat de afgelopen dagen vanaf South Dock over ons heen was gewaaid.
Het is goed, dat we gewacht hebben tot vandaag. Het had de afgelopen dagen best wel gekund, maar dan zou het stoer geweest zijn. Nu was het gewoon weer een heerlijke zeildag. De bewolking die nog over was van de bui trok snel weg, zodat we bij het wegvaren van een prachtige zonsopgang konden genieten. De eerste twee uur voeren we nog over het grote rif en dat deden we op de motor. Zo kunnen we water maken en een beetje extra stroom draaien en het geeft toch een wat veiliger gevoel, omdat je iets wendbaarder bent en de snelheid wat makkelijker controleert. Toen we echter de ongelooflijk scherpe overgang – daar komt nog een foto van – van het azuurblauwe water van het rif naar de donkerblauwe Atlantische diepte passeerden, gingen meteen de zeilen omhoog. De wind komt schuin van achteren met ongeveer 10-15 knoop (4 Bf) en dat is werkelijk verwennerij.
Nog 5 mijl en dan gaan de zeilen er weer af, want dan begint de puzzeltocht in Abraham’s Bay. Net zoals het eerdere rif ondiep en met allerlei obstakels onder water. Dat was dan ook de reden om zo vroeg te gaan varen, zodat we met een nog redelijk hoog staande zon het allemaal een beetje kunnen overzien.
De Bahama’s, weer een geheel nieuwe bestemming. Groot, heel veel eilanden en met hele verschillende karakters.

Comments { 0 }

Providenciales (Provo voor de locals)

We varen de hele dag over 4 meter water, dat is wel wat anders dan we gewend zijn. We hebben maar twee meter azuurblauw water onder de kiel nadat we maanden alleen duizend meter en meer (bij Puerto Rico 7000 meter) donkerblauw water onder ons hadden. De golfslag is ook op zijn IJsselmeers, kort. Het is weer een prachtige zeildag en helemaal tevreden laten we het anker zakken in Sapodilla Bay.

20130418-193619.jpg We liggen hier in Sapodilla Bay, een baai waar de hoi polloi, the riffraff, door hekken wordt gescheiden van de happy few. Mensen die behoren tot de upper ten, die zich moeten afscheiden van hun omgeving, omdat het contrast met hun levensstijl te groot is, onoverbrugbaar groot. Ik (Pim) kan het die happy few niet kwalijk kan nemen, want zij spelen het spel zoals het vandaag anno 2013 gespeeld moet worden en zij zijn daar goed in. Of ik dat spel het leukste spelletje vind wat er is laat ik even in het midden.

20130418-193822.jpg Het is een kleine baai. toen we aankwamen lagen we er rustig, maar er komt meer wind. die ruimt dan eerst meer naar het zuiden, waardoor we iets meer deining te verduren krijgen. We kunnen ermee leven.

20130418-194101.jpg Het is hier op veel plekken lastig navigeren en dat blijkt ook wel uit dit omgedraaide wrak.

20130418-194216.jpg Wij zijn omringd door luxe, en ik bedoel luxe villa’s, die rechtstreeks aan het strand liggen, maar daarvan zijn afgescheiden door een decent koord. Geen echte gated community, maar de intentie is duidelijk. Providenciales, Provo voor de intimi, is de speeltuin van de ‘Überrich’. De afstand tot de bevolking kan ik alleen als gestoord kwalificeren. Wij gaan uitklaren bij de havenmeester.

20130418-194413.jpg We lopen langs een werkelijk prachtige azuurblauwe lagoon naar de industriële haven.

20130418-194552.jpg
Hier kunnen we pas naar binnen als we onze paspoorten hebben laten zien en een pasje met een nummer opgespeld krijgen. Die van Pim is : 007 ! Eigenlijk moesten we vandaag weg, maar aangezien er slecht weer wordt verwacht, mogen we tot zondag blijven liggen, maar we moeten wel morgen weer terugkomen om de papieren in te vullen.

20130418-194907.jpg Het gevolg van de standaard van het toerisme hier op het eiland is wel, dat het voor gewone stervelingen ongelofelijk duur is. De taxirit naar de supermarkt kostte $35,-, voor een ritje van misschien net tien minuten. We dachten nog even, dat we getild werden en probeerden voor de terugweg een beter tarief af te dwingen; resultaat $36,-. Alles wat je in de supermarkt, die overigens de strijd met iedere Nederlandse grootgrutter aan zou kunnen; alles wat je in die supermarkt in de handen nam kostte ten minste $5,-; met uitzondering van de sinaasappels, die waren $1,50 per stuk.
Voor de verschillende troeteldiertjes die bij deze toeristen horen is een aparte afdeling in de supermarkt. Hanneke noemde het de hondenkamer, maar ik denk dat er ook voor de Perzische kat of een Siamees passend voer te vinden zal zijn.

20130418-195136.jpg Ze hebben hier wel hele mooie boodschappenkarretjes. Dat doet ons dan wel meteen denken aan de kleinkinderen, die we graag in zo’n kar zouden willen zetten.

20130418-195236.jpg
Geen Dinghy Dock hier, gewoon het strand optrekken. Alle mooie steigertjes zijn privé.

20130418-195508.jpg
Terug aan boord is even druk voor Pim. Hij is aan de beurt om te koken en hij heeft beloofd om voor kapper te spelen. Er gaat ongeveer 7 cm. vanaf!
Tijdens het koken en het knippen genieten we van het entertainment op de marifoon. Het mondde uit in een prachtig staaltje van “one-up-man-ship. Dat begon eigenlijk al toen we nog bij de Port Authority waren.
Rijk zijn is relatief. Het maakt niet uit hoeveel je hebt, maar het moet méér zijn dan de ander. Als je bij het rijkere kamp hoort, dan straalt dat op je af en mag je jezelf de daarbij behorende arrogantie aanmeten. Zo stonden Hanneke en ik bij de Port Authority in de rij naast de captain van de Milk and Honey. Een leuk motorjachtje van een meter of 35, dat je met zijn tienen kunt charteren. Er zijn dan 8 man bemanning aan boord om je te helpen met alle speeltjes en om er voor te zorgen dat het zwembadje op het voordek mooi schoon is. De man keurde ons dan ook nauwelijks een blik waardig. Hij in loondienst, een lakei, wij lekker op onze eigen Nelly Rose onderweg. We kunnen het hebben. Ook in die wereld heb je echter rangen en standen.
Terwijl wij aan een heerlijke Risotto al Funghi zaten hoorden we op de marifoon een prachtige discussie tussen “Provo Radar”, de verkeersleiding hier in de buurt, motoryacht “A”: en een live aboard diving boot waarvan we de naam niet verstonden. Motoryacht “A” is het speeltje van Andrey en Alexandra Melnichenko. Het is een door Philip Stark ontworpen jacht, dat we al eerder bij St. Maarten en St. Barts zijn tegengekomen en waarvan we toen al een keer een foto hebben geplaatst. De captain van Motoryacht “A” is een keurige Engelsman, die onvoorstelbaar beleefd bleef in zijn gesprekken met Provo Radar. Provo Radar gaf hem aan waar hij mocht ankeren, maar zei er wel bij, dat ze goed moesten oppassen, want dat er normaal gesproken weinig jachten van die omvang daar in de buurt ankerden. Geen probleem zei de captain, we ankeren in 40 meter diep water in de buurt van die mooring boei die daar ligt. Dat werd afgezegend door Provo radar. Niet al teveel later kwam de captain van de live aboard diving boot in de lucht. Hij richtte zich rechtstreeks tot Motoryacht “A” en stelde hen op de hoogte van het feit, dat hij best wel groot was en aan die mooring zou gaan liggen. “We will be diving from there tomorrow morning.”
“Oh, absolutely no problem sir. I will stay well clear from you. Just how long are you?” De live aboard antwoordde, dat hij 120 voet lang was en dat hij behoorlijk aan zijn mooring zou rondzwaaien. Vervolgens vroeg hij aan Motoryacht “A” (http://en.wikipedia.org/wiki/A_(yacht) hoe lang zij eigenlijk wel waren. “We are 119 METRES sir” sprak de man met nog net beschaafde stem. “We’ll stay 400 feet clear of you and anchor in 50 meters of water. Motoryacht “A” standing by on 16. Out”.

Comments { 0 }