We varen om half zeven weg voor de 80 mijl naar French Cay. Met een beetje geluk doen we dat binnen de 12 uur. Op een derde van de tocht hebben we een mogelijkheid om te ankeren als we denken dat we niet voor donker kunnen aankomen, maar het is weer zo’n heerlijke zeildag waarbij Nelly Rose voor de wind een knoop of zes loopt en later loeven we op en zeilen halve wind naar French Cay. French Cay is voor duikers een pracht plek. Er liggen twee grote ‘live aboard’ boten waarvandaan gedoken wordt. Het eiland zelf is erg plat met alleen maar gras en heel veel vogels.

Het hoogste punt van het eiland komt maar een paar meter boven de zeespiegel uit en het duurde dan ook lang voor we het zagen op de horizon.

Het zijn hele elegante vogels, een soort sterntjes en ze kunnen bijster goed vliegen.

Het is een komen en gaan gedurende de laatste minuten zonlicht.

De volgende ochtend lijkt het bijna alsof de vogels aan de onderkant azuurblauw zijn. Ze zijn echter spierwit, maar de kleur van het water weerspiegelt op hun veren.

We snorkelen voor het ontbijt naar het strand en worden verwelkomd door een luid schreeuwende kolonie vogels. We hebben het eiland verder helemaal voor ons alleen.

Het was best een stevig stukje zwemmen om bij de kant te komen. We konden met Nelly Rose niet dichter bij de kant komen, omdat de laatste paar honderd meter niet dieper waren dan anderhalve meter of nog minder. Wat een leven!

Als je over het eiland heen kijkt zie je alleen maar heel veel gras en geen andere begroeiing. We durven niet door dat gras te lopen in de angst de ontelbare vogelnesten te verstoren of te beschadigen.

Het laatste stuk voor het strand is bezaaid met Conch-shells. Sommigen zien er nog gezond uit, maar voor het grootste deel lijkt het toch op een Conch-kerkhof.

Pim zag nog een grote barracuda die hem nijdig aanstaarde van redelijk dichtbij. Het is voor die barracuda daar tafeltje dekje, want het barst van de kleine visjes tussen het gras en boven de zandplaten daartussen.

We zijn weer bijna terug bij Nelly Rose.

We durfden met gemak weg te zwemmen bij de boot, want het anker ligt goed ingegraven. Het eiland gaf ons wel beschutting tegen de golven, maar de 20 knoop wind werd er nauwelijks door afgeremd. Als het anker zo erbij ligt mag het rustig nog een heel stuk harder waaien. Wel kun je aan de sporen van de ketting zien, dat we wat liggen te zwieren. Daar merk je helemaal niets van.

Mooi koraal vlak onder de boot. Terwijl we het onderwaterschip aan het schoonmaken waren zwommen daar allerlei hele mooie vissen omheen.

We voeren na de lunch over het rif de 15 mijl naar Providenciales, waar we morgen gaan uitklaren. Het was een merkwaardige gewaarwording om weer eens in helblauw 4-5 meter diep water te varen in plaats van het diepblauwe duizenden meters diepe water. We moesten er echt aan wennen. De golfslag leek verdacht veel op die van het IJsselmeer. Er waren maar een paar echt linke ondieptes (koraal), maar die waren goed aangegeven op de kaart. Morgen aan de westkant eruit wordt een stuk spannender.

Vanmorgen om half zeven zijn we vertrokken uit Salt Cay. Best wel spijtig.
We ontmoetten gisteren weer wat mensen die een tweede huis op Salt Cay
hebben. Er zijn ongeveer 25 huizen, die zo bewoond worden. We hebben drie
eigenaren ontmoet. Ze hebben verschillende redenen om daar te zijn. David
houdt enorm van vissen, Philip vliegt er graag met een van zijn eigen
vliegtuigen naartoe en van de leukste van het stel zijn we helaas de naam
vergeten. Het is een New England Amerikaan die in Parijs woont. Hij zoekt er
vooral de rust en de eenvoud. Als zijn vrouw, een fotografe die een boek
over het eiland heeft gemaakt, er niet was geweest, was de verkoop aan de
Slovenen, die het hele
eiland lock, stock and barrel van de vorige corrupte regering hadden
gekocht, waarschijnlijk wel doorgegaan. Zij kreeg het echter op de “rol” bij
het Britse Lagerhuis, waardoor er ingegrepen werd. Uiteindelijk schijnt er
met de Slovenen een deal gemaakt te zijn, dat als zij alle aanspraken
opgaven
en zich nooit meer zouden laten zien, de Engelsen er geen werk van zouden
maken. Dat schijnen de Slovenen zo geaccepteerd te hebben.
We werden uitgenodigd voor sundowners bij Philip, maar we besloten, dat het
niet verstandig zou zijn en bedankten. Hanneke heeft nog een hele tijd
zitten praten met Debbie, die een winkeltje, het restaurant, Salt Cay Divers
en een mini resortje runt. Ze is wel zo’n beetje de bazin op het eiland,
hoewel Tim, van het Witte Huis, daar misschien anders over denkt. We moesten
een beetje een keuze maken. We moeten of donderdag het land uit
zijn of we moeten een cruising permit voor $300 kopen. Pim wil echter werken
aan zijn website die de lucht in moet en dat gaat hiervandaan niet echt
lukken. Voor het internet zou hij afhankelijk zijn van het terras van
Debbie, maar juist daar strijkt Philip rond een uur of drie neer om daar
zijn twee kolossale Margaritas te drinken en met wie dan ook, Pim dus, te
gaan praten. Dat je ,met een open Mac voor je neus zat te werken weerhoudt
hem niet. Hij legt dan wel uit dat de PDA toch wel een erg grote invloed
heeft op het sociale gedrag van mensen. We praten niet meer met de mensen om
ons heen, maar doen vingeroefeningen met de mensen op afstand. Pim begon
niet te sms’en toen hij er al zat, maar hij zat te werken. Het was
natuurlijk wel gezellig en leerzaam om met de man te praten.
Eerder op de middag was Lionel langsgekomen. Lionel hadden we voor het eerst
ontmoet toen we aankwamen op Salt Cay. Hij vertelde toen al, dat hij
minstens vijf keer als bemanning van een supertanker in Rotterdam was
geweest en dat hij Holland prachtig vond. Dat verhaal vertelde hij ons ook
de volgende dag om 10 uur, na onze eerste duik, met een biertje in de hand
en toen hij die middag weer in de kroeg kwam vertelde hij het hele verhaal
voor de derde keer. Dit keer niet aan Pim, maar aan de mensen om ons heen,
die het ook allemaal moesten horen.
Op Salt Key werken gaat niet werken.
Het volgende alternatief is Providenciales, het drukste eiland van Turks en
Caicos. Als je van resorts houdt, dan is dat echt iets om uit te checken.
Voor ons geldt dat echter niet en we geven er dan waarschijnlijk ook de
voorkeur aan op tijd het land te verlaten en naar de Bahama’s te gaan. Ook
daar moeten we waarschijnlijk een dure cruising permit kopen, maar
vermoedelijk hebben we dan wel iets meer faciliteiten. De website
www.demachtvantien.nl krijgt nu de voorrang.
We schrijven dit op weg naar French Cay. Dat schijnt het juweeltje van T&C
te zijn wat betreft snorkelen en duiken en dat willen we niet missen. Dan
kunnen we ook de onderkant van de boot weer een keer goed schoon maken, want
dat is echt nodig. Er moet nodig nieuwe anti fouling op. Dat is aan de
vroege
kant, maar er zaten maar twee lagen op. We gaan kijken of dat voor een
schappelijke prijs op de Bahama’s kan of dat we dat in Florida moeten doen.
We willen het werk zelf doen, maar daarvoor moet Nelly Rose een paar dagen
de kant op. Bovendien moeten we het goede spul eerst zien te bemachtigen.
Op French Cay is helemaal niets of niemand, vandaar dit bericht via de
sateliettelefoon. We gaan morgenavond of donderdagmorgen vroeg door naar
Provo, zoals intimi Providenciales noemen. Daar gaan we weer voor een dag of
tien voer inslaan en dan verder naar het noord-westen. We gaan onszelf dan
voortdurend voorhouden, terwijl we vlak  langs Cuba varen, dat we daar
volgend jaar naartoe gaan. Nu eerst de website.

We zijn weer de enige boot.

Dit is het kanaaltje van de zoutmijn naar zee.

Er zijn veel ezels. s’Nachts hoor je ze balken.

Omgeknakt tijdens de hurricane, maar nu wel met een groot nest bovenin.

Ooit was hier een disco.

Moeilijk om een leuk voortuintje te hebben als het zo weinig regent. Laatste regenbui was vorig jaar augustus.

Als je goed kijkt, zie je een reiger middenin staan.

Geen idee of het hier druk is op zondag.

Mooi plekje om te liggen.

Dit ook!

Debbies winkeltje.

In plaats van prikkeldraad hebben ze geverfde conch-shells.

Er wonen hier maar 75. mensen.

Ook hier weer kanonnen natuurlijk.

Het is een plat driehoekje met een paar huizen erop.

We blijven op aandringen van de eigenaresse Debbie een hapje eten. Het menu is spareribs en ondanks dat we niet van te voren hebben gereserveerd, mogen we toch blijven.

Het wordt een gezellige avond met dansen na. Hanneke danst met een man, die vroeger een dansstudio had. Pim met Debbie, heupomvang: 1 m.

Heerlijk rustig hier.

We gaan duiken met Richard.

We zien heel langzaam een schildpad langszwemmen en later 2 sharks. Op hun gemakje een beetje cruisen. Zelfs een zwart zeepaardje, dat is vrij byzonder.

Dit is de “White House”. Het staat zelfs op de kaart. De eigenaar was ook de eigenaar van de zoutmijn. Zijn kleinzoon woont er nog.

Er zijn 2 dorades gevangen. Dat is beter dan een alleen!
Op Salt Cay wonen ongeveer 75 mensen permanent. Dat is een uitdagende levensstijl. Heel simpel, als je niet geliefd bent, kun je beter vertrekken en je krijgt alleen iets voor elkaar, als je het met elkaar doet. Zo zagen wij Richard, de gids met wie wij gingen duiken, handsignalen maken met iemand, die een blauw pakket oppakte en naar het einde van de pier liep. Zodra hij daar was aangekomen startte Richard de buitenboordmotor en voeren we rustig naar het einde van het havenkommetje. Toen we ongeveer halverwege waren kwam het blauwe pakje weer boven. Het was een net en ze openden het boven de pier en er vielen tientallen spartelende sardines op de pier. Richard voer rustig door en de man kon het net nog twee keer gooien, voordat wij er voorbij waren. Onze duikende collega vertelde ons, dat ze dit iedere keer deden rondom deze tijd. De sardines schrikken van de motor en gaan op de vlucht. Het is een voorbeeld van het soort samenwerking, dat het mogelijk maakt in zo’n kleine gemeenschap te leven.

Na het bezoek aan het museum dronken we eerst een biertje op weg naar de Salt Raker (het eiland produceerde vroeger veel zout) waar we met Nicky een biertje gaan drinken. Je moet dat soort reizen een beetje opbreken en we zijn blij, dat we dat gedaan hebben, want toen we door wilden lopen naar de Salt Raker was er ineens een heleboel commotie rondom de steiger waar onze dinghy lag. James Godet, een eilander met Nederlandse voorvaderen uit Suriname riep naar Hanneke en vertelde dat de dinghy los was. We hadden eerder uitgebreid met James staan te praten en dat bleek onze redding te zijn.

Een aantal kwajongens hadden voor de lol onze dinghy losgegooid. James stuurde meteen iemand er achteraan, die probeerde Klontje in te halen. Soms leek hij te winnen, dan was de wind weer de baas. Een andere local besloot, dat dit niet ging lukken. Hij holde naar zijn huis en greep zijn zwemvinnen en dook ook het water in, maar hij had wel al een hele grote achterstand op het bootje. Gelukkig kwam er op dat moment een soort speedbootje langs, die de hele zwempartij overbodig maakte en ons klontje terughaalde.

Pim had nog een van de jongens aangesproken en hem gevraagd waarom ze in hemelsnaam zoiets gedaan hadden. “Oh, just a bit of fun” was zijn onbegrijpelijke antwoord, voor hij het weer op een rennen zetten om uit handen van de politie, die inmiddels ook was gewaarschuwd, te blijven.

Het is extreem vervelend om het slachtoffer te zijn van dit soort kwajongensstreken. Zij zien het als een alternatief voor belletje trekken, terwijl wij onze dinghy, en dat is onze boodschappenauto om van huis waar dan ook te kunnen komen, kansloos weg zien drijven. Dinghy’s worden ook wel gestolen, maar dit soort botte grappenmakerij komt veel vaker voor. Vandaag ligt de dinghy weer aan de stalen kabel op slot. Het was echter hartverwarmend om te zien hoe de mensen ons hielpen. Zij waren minstens even teleurgesteld in het gedrag van de kinderen als wij dat waren; plaatsvervangende schaamte is het betere begrip.

Als we s’ochtends 30 meter achter de boot snorkelen zijn we bij de “Wall”. Vanaf daar gaat het 700 meter naar beneden. We zien weer een hoop vissen, blijft altijd leuk.

Dit is de bibliotheek.

Kanonnen genoeg hier.

De anglicaanse kerk.

En er komen weer wat toeristen aan op sedgways.

Samen met Nikki gaan we naar een hotel, waar haar man Raymond op de bongo’s speelt.

Lekkere muziek, eindelijk eens geen Marley.

We wagen zelfs nog een dansje samen met 3 honden, die ook de dansvloer op gaan!

Samen met de Ostrea in Fajardo op Puerto Rico!

We nemen natuurlijk nog veel meer foto’s van elkaar.

Deze hond heeft dus wel een nestje gekregen ondanks Stephanie.

Onbewoond.

Hiernaar toe gesleept en einde verhaal.

Hier wonen nog wel mensen. (5000 totaal op dit eiland)

Er staat veel te koop.

Er schijnen ook ezels los rond te lopen, maar die zien we een andere keer.

Zonde, ook leeg.

Het lokale biertje smaakt goed.

George kun je even opzij gaan?

Nee, George, het gaat om de boot, niet om jou!

Dit zijn de mannen, die later ons zo hebben geholpen, Helden!

Alles staat klaar voor de aankomst van de cruiseships passagiers.

Het gaat er hier wat simpeler aan toe dan op andere eilanden.

In het linkerhuisje zat vroeger de douane. Aan de kade kwamen de schepen het zout ophalen dat hier op de zoutvijvers werd gewonnen. Er lagen altijd hele bergen zout klaar voor transport. Rondom stonden ook nog meer gebouwen, maar die zijn in 2008 door hurricane Ike allemaal verwoest. Hurricane Ike was categorie 5 en heeft 6-8 uur boven het eiland gewoed met windsnelheden tot 165 mijl per uur. Nikki vertelde dat dit de angstigste uren van haar leven waren.
Vrijwel de totale regering van de eilanden die aan de macht waren na de orkaan zitten trouwens in het gevang. Alle uitgekeerde hulp is verdwenen. Sindsdien staat het eiland weer onder Engels bewind.

Die passagiers worden op allerlei manieren hiernaartoe gezeuld. We hebben ook zo’n treintje gezien als in een of ander pretpark.

Dit is een erg luxe auto voor het eiland. Er rijdt nog een luxere auto rond; een paarse metallic Jaguar met extreem laag profiel banden op de meest ordinaire chromen velgen die je kunt bedenken. Drie keer raden waar die man zijn geld mee ophaalt. De “naughty planes” landen op Salt Island.

Cacti

We gaan op weg naar de Saltraker Inn, waar we een biertje gaan drinken.

Onderweg komen we de stille getuigenissen van “Ike” tegen.

Het is vreemd dat je van een dag met zoveel problemen toch zo’n goed gevoel over kunt houden.

Het begon met het anker. Wij hebben twee voetschakelaars voor het anker. De schakelaar om het anker omhoog te halen is van meet af aan een beetje eigenzinnig geweest. Op St. Maarten dacht ik het probleem opgelost te hebben, maar de laatste dagen wordt het weer lastig met een geheel nieuw probleem gisterenmorgen. De schakelaar bleef hangen, terwijl het anker omhoog kwam. Het anker ging niet stoppen! Het kwam met de verkeerde kant naar voren omhoog en BANG, het stopte gelukkig toch, omdat de zekering van de lier door overbelasting eruit sloeg. Er ging dus gelukkig niets echt kapot, maar het anker zat verkeerd om in het boegbeslag en vast als een huis. Er was geen beweging in te krijgen. Dat was echter even een secundair probleem, want Hanneke riep van achter het roer, dat dit vast zat als een huis.

Onbegrijpelijk wat daar aan de hand kon zijn, maar het roer zat ook als een huis. We dreven gelukkig richting het open water op redelijke afstand van de catamaran die aan de mooring schuin achter ons lag. Het zal ook onbegrijpelijk blijven, want ineens was het roer weer normaal gangbaar. Oefff, een probleem minder.

We waren op weg van Southport naar de ankerplaats voor Cockburn, een kleine 4 mijl verderop. We voeren maar zo langzaam mogelijk, terwijl Pim zijn hoofd brak over het loswrikken van het anker. Vergeet het maar, er viel niets te wrikken. Muurvast is onwrikbaar vast. Er zijn wel moorings op die ankerplaatsen maar die zijn allemaal privé of voor de boten die daarvandaan komen duiken. Het anker zat vast tussen een kunststof rol aan de achterkant, zo’n zelfde – maar grotere – rol aan de onderkant en het RVS beslag aan de voorkant. Uiteindelijk greep Pim de boormachine en boorde het kunststof tussen de ankerstok en de kleine “stemroller” weg. Daardoor verviel een van de punten die het anker vasthield en kon hij het anker uiteindelijk toch vrij wrikken. We waren net op tijd om het anker naast de Mare Liberum te laten zakken. Later op de dag werden we op nog meer avontuur getrakteerd. Maar eerst de wandeling door Cockburn.

Dit is father Bean, de gepensioneerde rector, van de Anglicaanse Kerk. Hij vertelde enthousiast over het eiland en over zijn ontmoetingen met de astronauten John Glenn en Scott Carpenter en met, toen nog, vice president Lyndon. B. Johnson. Dat verbaasde ons allemaal behoorlijk, maar het blijkt, dat Grand Turk een centrale rol heeft gespeeld in het Mercury Space Program. De astronauten leerden hier niet alleen duiken om te wennen aan gewichtsloosheid, maar de Mercury capsules landden vlakbij Turks in het water en werden hier aan land gebracht. Bovendien stond een van de tracking stations hier op het eiland. Voor de jongere lezers, dit had allemaal te maken met de eerste bemande ruimtevluchten in het begin van de 60er jaren, die culmineerden in de eerste bemande vlucht naar de maan aan het einde van dat decennium.

In de library uit 1887 mogen we achter de PC , voor het eerst sinds dagen weer internet. We fluisteren naar elkaar, want er zitten mensen te studeren.

In het kleine museum van Grand Turk ontmoeten we Nicky, die ons veel vertelt over het wrak, dat hier gevonden is uit de “age of discovery”. Op elke reis die Columbus maakte met zijn vloot, verloor hij wel een paar schepen. In het totaal zijn er aan het begin van de 16e eeuw meer dan 100 schepen vergaan, maar er is er maar één van teruggevonden, en dat was hier op het rif van Caicos.


In het museum zien we de zorgvuldig gepresenteerde resten van dat wrak en bovendien veel informatie over het Mercury programma. Nicky wordt onze introductie met het leven op het eiland hier. Zij is Amerikaanse, heeft lang in Duitsland gewoond en is nu getrouwd met iemand van Grand Turk. Er wonen hier mensen van over heel de wereld, blank en zwart. We zien mensen uit Duitsland, Grenada, Zuid Afrika (leuk om Afrikaans en Nederlands met elkaar te spreken), Canada en nog meer.

Dit is Stephanie.

Zij heeft hier ooit de TCSPCA opgericht en komt nu nog regelmatig terug voor de spay and neuter clinic. Dat is een programma om de vele honden op het eiland te steriliseren en te castreren. Wilde honden vormen een probleem op het eiland. Mensen gaan hier heel anders om met hun huisdieren dan wij gewend zijn. Dat geldt voor alle eilanden. Als een hond puppies krijgt, dan worden die soms helemaal aan hun lot overgelaten. Sommigen verwilderen dan en sluiten zich aan bij een roedel of ze worden doodgereden, opgegeten of worden ziek. In ieder geval is dat allemaal niet leuk en Stephanie heeft een programma opgezet dat er in voorziet dat de huishonden en katten gesteriliseerd kunnen worden. Deze twee puppies zijn toch geboren en gaan mee naar Canada.