29 december 2013 17:12

Off the beaten track.

We’re off the beaten track again and that means we’re surrounded again by other cruisers. It is immediately a different world, but of course with its own variations. We’re here with Americans who show scant disregard for the stupid blockade – more about that later – that the American Government has imposed on them. These blockade runners all have their own ways of getting here. Some keep their boat in the marina, others actually sail in and out of here risking a run in with the USCG. There are Australians, Canadians, Frenchmen, Germans, Italians, Japanese and, of course, we, the Dutch. There is also a boat in the harbour flying the Chinese flag, but that boat belongs to a Chinese man married to a Cuban lady and working for a Chinese tourist office in town. The Chinese influence in Cuba, as everywhere else in the Caribbean, is growing rapidly; we have been told.
We met all the cruisers during the Cruisers Christmas dinner at the Chinese restaurant here in the marina. Greg and Bev are from Fremantle, our age and they are on their second circumnavigation. They spent a long time in Turkey, where they took a cat on board. Unfortunately the cat ran off a couple of days ago and hasn’t been seen since; sad. They have borrowed our daughters book about her circumnavigation with her family and, although it is in Dutch, they love it. There is one boat with young people from Canada and Australia, 4 guys and a girl. They have all taken a year off work, bought the boat in the USA and are now sailing it to Australia, where they will sell it as there is a ready market for well built boats. The Japanese are on board of the first Japanese Catamaran to make a circumnavigation. They have the luxury of having a cook on board, American Sally in the Galley (www.sallyinthegalley.net), who is cooking her way around the world. It is a multicultural experience for all of them, as Japanese is of course the main language on board and Sally’s cooking is not specifically Japanese.
When we were in Old Havana we met Taira San and Sally as they sat waiting for the bus to return to the marina. The band at the cafe had a lovely trick of asking someone’s name and incorporating that in a song. They started with Hanneke, who goes by Joanna here, and that was easy. But then they got more ambitious and asked and got Taira San’s name. The band almost wet themselves laughing as they did find something that fit (that may have been the cause of their laughter). Taira was very much the excited yet restrained Japanese guy who put it all on camera.

In a group as varied as this, inevitably the discussions turned to Cuba and its politics. All of them had heard about Raul Castro and Barak Obama shaking hands at Nelson Mandela’s funeral and all read more into it than the chance meeting that it probably was or was made out to be. It brought the discussion to the stupidity of the embargo and the inability of politicians in general and the American in particular (sic) to own up to mistakes being made in the past, at the expense of the poor Cuban people. Now it turns out there may be a catch to this, a very Cuban angle. There appears to be a very wealthy and strong Cuban lobby in the USA, that has influence on any decision regarding the embargo. They want the embargo lifted, but under the specific proviso, that their possessions in Cuba, as they belonged to them before the Revolution, are returned to them. Now that would be restoring the situation, that actually caused the revolution in the first place. The first people to flee Cuba were the very wealthy; the gangsters and the landowners and the extremely corrupt rulers of Battista’s pre-revolution Cuba. The Cuban people may have a tough life as it is, but most certainly not that tough that they would want to see that type of capitalism restored to their country.
Imagine the legal wrangles that will come up once that door is opened. The lawyers are going to love it and the Cubans living in their Floridian mansions can support a legal fight longer than would be healthy for Cuba. An interesting conundrum for the Powers that Be.

Van de gebaande weg

We hebben in ons gevoel de geëffende paden weer verlaten en dat betekent, dat we weer omringd zijn door cuisers. Het is meteen een heel verschillende wereld, maar natuurlijk met al zijn eigen variaties. We zijn hier met Amerikanen, die met een verfrissende minachting de stupide blokkade – meer daarover verderop – die hen door de Amerikaanse regering is opgelegd negeren. Deze ‘blokkade runners’ hebben allemaal hun eigen recept om hier te komen. Enkelen laten hun boot hier liggen als zij via Mexico of Canada naar huis vliegen. Anderen zeilen gewoon brutaal op en neer en riskeren een ontmoeting met de USCG. Verder zijn er Australiërs, Canadezen, Duitsers, Fransen, Italianen, Japanners en natuurlijk wij, de Nederlanders. Er ligt ook een boot in de haven met een Chinese vlag, maar die boot is van een Chinees die gehuwd is met een Cubaanse en die werkt voor het Chinese toeristen kantoor in de stad. De Chinese invloed hier in Cuba neemt, net als overal elders in de Caribbean, hand over hand toe; heeft men ons verteld.
We hebben al deze cruisers ontmoet tijdens het Kerstdiner voor Cruisers in het Chinese restaurant hier in de marina. Greg en Bev uit Fremantle zijn van onze leeftijd en bezig met hun tweede circumnavigatie. Ze hebben een lange tijd doorgebracht in Turkije, waar ze een kat aan boord hebben genomen. Helaas is die kat een paar dagen geleden weggelopen en niemand heeft hem sindsdien nog gezien; triest. Zij hebben het boek van onze dochter Leonie over haar circumnavigatie met haar gezin geleend en, hoewel het boek in het Nederlands is, genieten ze er van. Er is ook een boot met jonge mensen uit Canada en Australië; vier jongens en een meisje. Zij hebben allemaal hun baan voor een jaar opgezegd, hebben in de VS een boot gekocht en zeilen dat schip nu naar Australië, waar ze het weer willen verkopen in de kennelijk nog steeds goede markt voor goede schepen. De Japanners zijn de eersten, die vanuit dat land met een catamaran een circumnavigatie doen. Zij hebben heel luxueus een kok aan boord, de Amerikaanse Sally in de Galley (www.sallyinthegalley.net) die kokend rond de wereld wil zeilen. Het is voor allemaal aan boord een multiculturele ervaring. Japans is de voertaal aan boord en Sally’s koken is allesbehalve Japans.
Toen we op de terugweg uit Oud Havana waren, ontmoetten we Taira San en Sally terwijl we bij een kroegje zaten te wachten op de bus. De band die op het terras speelde had een aardig kunstje. Ze vroegen de naam van een van de mensen op het terras en verwerkten dat in een lied. Bij Hanneke, die hier als Joanna door het leven gaat, hadden ze het makkelijk (Joanna, Joanna, Joanna, tarata ta tata tara; vul zelf maar in). Daarna werd de band regelrecht ambitieus en vroegen ze Taira om zijn naam. De band benatte zichzelf bijna toen ze iets vonden en zongen wat leek te passen, maar mogelijk volstrekt ongepast was. Taira vond het allemaal prachtig en legde het als ingetogen opgetogen Japanner allemaal vast op zijn camera.

In de heterogene groep die wij hier vormen kwam het gesprek tijdens het diner onvermijdelijk uiteindelijk op Cuba en de politiek. Iedereen had gehoord over de vluchtige ontmoeting tussen Raúl Castro en Barack Obama rondom de begrafenis van Nelson Mandela en iedereen zag die ontmoeting als meer betekenisvol dan de toevallige ontmoeting die het waarschijnlijk was of werd gezegd dat die het was. Het bracht het gesprek op de stupiditeit van het embargo en het onvermogen van politici in het algemeen en de Amerikanen in het bijzonder (sic) om fouten uit het verleden toe te geven, ten koste van het arme Cubaanse volk. Nou lijkt hem daar de kneep te zitten, een venijnig Cubaans probleem. Het schijnt dat er een zeer actieve, rijke en sterke Cubaanse lobby zijn invloed doet gelden in de VS daar waar het gaat om het embargo. Deze lobby wil ook, dat het embargo wordt opgeheven, maar onder de uitdrukkelijke voorwaarde, dat hun bezittingen in Cuba, zoals die hen voor de revolutie toebehoorden, aan hen worden teruggegeven. Dat zou dan juist die situatie weer in ere herstellen, die geleid heeft tot de revolutie.
De eerste mensen die Cuba ontvluchten waren de puissant rijke uitzuigers; de gangsters, de landeigenaren en de extreem corrupte machthebbers van het Cuba van Battista van voor de revolutie. Het Cubaanse volk heeft nu dan misschien wel een moeilijk leven, maar zeker niet zo zwaar, dat ze dat type kapitalisme zouden willen zien terugkeren in hun land.
Stel je de juridische doos van Pandora voor, die hier kan worden geopend. De advocaten wrijven zich reeds in de handen bij de gedachte daaraan en de Cubanen kunnen vanuit hun paleizen in Florida een juridisch gevecht in alle nationale en internationale rechtbanken langer volhouden dan gezond zou zijn voor Cuba. Een interessante Gordiaanse knoop voor de betrokken machthebbers.

27 december 2013 22.46

Someone once told me that if you embark on a rather substantial venture, you should compare it to eating an elephant; it goes bite after bite. That is wat discovering Cuba is going to be like. With the risk of mixing my metaphores, we decided to ride the elephant first, like any other tourist would do.
Cuba as a country is comparable in size to England and it has about 12 million inhabitants. Those people speak their own brand of Spanish and by and large little English. They have their very own culture formed by their history, a history that dates from the days of the Spanish Conquistadors, as they more or less wiped out the indigenous population of Indians. That history was greatly shaped by the events from the 20th century, that first saw right wing dictators abusing the country. That resulted in the revolution 1959 lead by Fidel Castro, his brother Raul and Che Guevara amongst others. Their government and the USA fell out, leading to an almost total embarge on relations that still continues today. At first the Russians were an important trading partner and source of subsidies, but all that came to a halt when the USSR collapsed in 1990. The country opened up to tourists, now one of the most important sources of badly needed foreign currency. This leads to a dual, or better triple economy. The local pesos based economy, the international CUC (convertible peso) based economy and a sizeable inofficial economy.This complex economic picture all by itself makes it already very difficult to find our way in this country.
When we arrive on any Caribbean Island it is a lot smaller and on most of them the population spoke French or English. It made life a lot easier. When we were in the States both culture and language were entirely familiar so that was really easy as well. We realised what we were up against coming to Cuba, so we decided to take it really easy and get to know the country step by step. We have all the time in the world, so we don’t have to get everything done in 2 weeks. First we will want to find a teacher, who will help us with our rather too basic understanding of the language and will teach us a bit more about Cuba and life here.
However we didn’t want to postpone a visit to Old Havana, a city that – thanks to the lack of investment – is probably the most pure colonial historic monument in existence. It is incredibly run down, sometimes only the building fronts are left standing, but it is astonishing in its attractiveness. Together with the people – the tourists, locals and hustlers alike – it creates an unbelievable atmosphere, that we completely fell for. We rode the elephant and those rides are expensive. We managed to beat off the first dozens of hustlers (they are called promotores) but finally fell for José and Juana. As the day progressed, we saw that they all operate along the same lines, some of the Josés forming a couple with more women. José stole our naive hearts by saying a few very Dutch things and exclaiming hiow mucch he loved our country. We allowed to be dragged into a bar which he said was basically only for Cubans. At that point you still want to believe that. I was given a really nice Romeo and Juliet cigar at 11 o’clock in the morning and they ordered drinks for us. José wrote down all sorts of things we would have to see, where we should go for good food and good music and then wanted to sell us cigars. They took us to a private house, where an entire collection of Cohiba’s, Romeo and Juliets and Rey del Mundo cigars in various sizes and quantities were presented to us for really reasonable prices. We weren’t planning to buy anything yet, but hey, who can resist a bargain. Then it was Juana’s turn. She showed us pictures of her and her baby daughter and asked if we would be prepared to buy milk in the tourist shop for her. Milk is a rare product here and although it should be available with the food rations here, it rarely is. We bought probably a year’s supply for the little one, which may help Juana to stay of the streets for a bit, but we still hadn’t learned our lesson. We needed a fresh supply of CUCs, so we took a bicycle taxi for a crazy amount to find a bank for us, where the CUCs came out of the wall, just like they do at home. Armed with the fresh cash we went to the restaurant that José had recommended. After that we were really done with his suggestions.
It was however a funny experience. Our bicycle cab driver rang a bell of what looked like a private house and we had to get up three flights of stairs that took us to a – I must say – really nice roof terrace, where we had lunch for a price that we would have scorned in the USA. It was eatable, but boy, don’t think about value for money here. We noticed that all other tourists that were brought up were ushered in by their respective promotores.
We hope, that eventually we will find a way to get pictures of all this on the site, because the last rip-off-of-the-day was a meeting with one of the last relics of the Buena Vista Social Club scene: Amaránto Fernandez. At the ripe old age of 86 now, he had been a band leader of a real big band in the Batista days of the 1950’s and was part of the European tour of the BVSC at the keyboard. He is a feisty old character and although his skills on the keyboard certainly haven’t improved with age, we did enjoy this trip down memory lane nonetheless. However, after we picked up the extravagant tab for this tourist trap, we decided we were done with riding the elephant and we came down to earth. We went off the beaten track and were drawn in to a little soccer bar, where a six (!) people band squeezed themselves in a corner and played great music around an excellent musician on an alto sax. Although it will surely be possible to find a cheaper beer here somewhere, the prices were no longer over the top and we enjoyed the band. Much closer to the Cuba we’ll be looking for, but not quite there yet. That will come as we eat our way through this challenge: bite after bite.

Iemand vertelde me ooit, dat als je aan een groot project begint, je dat kunt vergelijken met het eten van een olifant; je moet dat gewoon hap voor hap doen. Het ontdekken van Cuba is zo’n groot project. Met het risico, dat ik mijn beeldspraken door elkaar haal: we besloten eerst maar een ritje op de olifant te gaan maken, zoals iedere andere toerist dat zou doen.
Cuba is een land, dat qua afmetingen vergelijkbaar is aan Engeland en het heeft ongeveer 12 miljoen inwoners. Die inwoners spreken hun eigen versie van het Spaans, en dat doen ze zonder uitzondering heel snel. Een enkeling spreekt ook wat Engels, maar wat we tot nu toe hebben meegemaakt, was wat dat betreft nogal beperkt. De Cubanen hebben hun hele eigen cultuur, die gevormd is door hun typische historie, die niet echt verder terug gaat dan de Spaanse Conquistadores, omdat zij de oorspronkelijk Indiaanse bevolking min of meer hebben uitgeroeid. Die historie wordt zwaar beïnvloed door de gebeurtenissen in de twintigste eeuw, toen eerst een aantal extreem rechtse dictators het land misbruikten voor hun eigen gewin. Dat leidde vervolgens tot de revolutie in 1959 geleid door Fidel Castro, zijn broer Raúl en Che Guevara en wat geestverwanten. Hun regering en de VS leefden op een dusdanig gespannen voet, dat de VS een vrijwel totaal embargo oplegden op alle relaties tussen de landen. Dat embargo duurt voort tot op de dag van vandaag en ook Obama zal er waarschijnlijk niets meer aan kunnen of willen veranderen. In het begin was dat geen probleem, want de USSR ontwikkelde zich tot een belangrijke handelspartner en bron van subsidie. Dat kwam echter abrupt tot een einde toen de USSR in 1990 in elkaar stortte. In een poging toch aan broodnodige deviezen te komen, opende Cuba de deuren voor toerisme, nu een van de belangrijkste bronnen van inkomsten. Dit leidde tot een duale of beter gezegde drievoudige economie. De lokale op peso’s gebaseerde economie, de internationale op de CUC (converteerbare peso) gebaseerde economie en een niet onaanzienlijke onofficiële economie daaromheen. Alleen al de complexe situatie op zich, maakt het ons moeilijk onze weg te vinden in dit land.
Als we arriveren op andere Caribische eilanden, zijn die meestal een stuk kleiner en overzichtelijker (we zijn nog niet in de Dominicaanse republiek, Haïti of Jamaica geweest) en op de meesten is de voertaal of op zijn minst de tweede voertaal Engels of Frans. Dat maakt het allemaal een stuk makkelijker. In de VS waren we van meet af aan vertrouwd met de taal en de cultuur, dus dat was ook heel toegankelijk. We realiseerden ons vanaf het begin wat ons in Cuba te wachten stond en we hadden dan ook besloten om op ons gemak stap voor stap kennis te maken met het land en onze grenzen geleidelijk te verleggen. We hebben alle tijd van de wereld en het hoeft allemaal niet in twee weken vakantie. Eerst willen we op zoek naar een leraar, die ons kan helpen onze veel te beperkte kennis van het Spaans op een hoger plan te brengen. Ook later op onze reis hopen we daar nog veel plezier van te hebben. Bovendien kan zo’n leraar ons meer leren over Cuba en het leven hier.
Dit alles gezegd hebbende, wilden we onze kennismaking met Oud-Havana niet uitstellen. Oud-Havana is een stad, die dankzij het gebrek aan investeringen, het meest puur overgeleverde historische monument van het koloniale verleden is. Het is enorm onderhevig aan verval, soms staan alleen de historische gevels nog overeind en is het daarachter een regelrechte puinhoop, maar het is ongelooflijk mooi en boeiend om het te zien. Samen met de mensen die de straten bevolken, de toeristen, de lokale bevolking en hun ‘hustlers’, heerst er een ongelooflijke sfeer, die ons meteen en volledig in zijn ban had. We bereden de olifant en dat soort ritjes zijn kostbaar. We slaagden er in om ons de eerste paar dozijn ‘hustlers’ – ze worden hier ‘promotores’ genoemd – van het lijf te houden, maar we werden uiteindelijk toch geschaakt door José en Juana. Naarmate de dag vorderde zagen we, dat al deze promotores op min of meer dezelfde manier werken, waarbij sommige ‘José’s’ met afwisselende vrouwen een paar waren. José stal ons naïeve hart met een paar welgeplaatste aan Nederland refererende opmerking, zoals de simpele kreet “Ah Olanda, Radio Veronica!” OK, je moet ergens voor vallen. We lieten ons gewillig een bar binnen sleuren waarvan hij zei dat die eigenlijk vooral voor Cubanen was. Op dat moment wil je dat nog graag geloven. Ik kreeg meteen – het was nog geen 11 uur – een lekkere Romeo en Juliet sigaar in de mond geschoven en er werd een drankje voor ons allen besteld.
José schreef allerlei dingen voor ons op een papiertje, zoals een goed restaurant voor de lunch, een café met goede muziek, maar hij wilde ons vooral goede sigaren verkopen. We werden meegesleept naar een privé woning, waar een collectie Cohiba’s, Romeo en Julietta’s en Reuy de Mundo sigaren van verschillende afmetingen en in verschillende hoeveelheden verpakt in fabrieksdozen voor ons werd uitgestald. We waren eigenlijk nog niet van plan al sigaren te kopen, maar hé, wie kan er een koopje aan zich voorbij laten gaan. Daarna was het Juana’s beurt. Ze toonde ons foto’s van zichzelf met haar twee jaar oude baby (of met een of ander geleend kind, zoals cynische denkers ongetwijfeld zouden kunnen zeggen) en vroeg ons of we , na deze geweldige meevaller met de sigaren voor haar misschien wat melkpoeder zouden kunnen kopen in de toeristen winkel. Melk is een schaars product hier en hoewel het in de voedsel rantsoenen voor kinderen beschikbaar zou moeten zijn, is het dat meestal niet. We kochten waarschijnlijk voldoende melkpoeder voor een jaar voor de kleine, en we hoopten, dat dit Juana voor een tijdje van de straat af zou kunnen houden. We hadden ons lesje echter nog niet geleerd. Daarvoor moesten we eerst naar een muurbank toe om een verse voorraad CUC’s te halen. We namen een fietstaxi, voor een prijs waarvoor we nu een Chevy cabrio uit 1955 zouden huren, die ons naar een flappentap bracht waar het geld net als thuis uit de muur kwam. Gewapend met het verse geld , de nummers op sommige biljetten waren opeenvolgend, bracht de fietstaxi ons naar het restaurant, dat José ons had aangeraden. Daarna waren we echt helemaal klaar met zijn adviezen.
Toch was het wel een leuke ervaring. Onze fietstaxi chauffeur belde aan bij een – zo te zien – gewoon woonhuis. we moesten drie trappen op en kwamen toen op een, dat moet gezegd, een fraai dakterras. Daar kregen we een lunch voorgezet voor een prijs, die in de VS niet zou misstaan. Het was goed eetbaar, maar de prijs-kwaliteit verhouding was totaal zoek. we merkten dat alle andere bezoekers door promotores naar boven gevoerd werden.
Ik hoop, dat we op een gegeven ogenblik erachter komen hoe we foto’s op ons blog kunnen krijgen, want de laatste ‘rip-off-of-the-day’ was een kennismaking met een van de laatste overblijvende leden van de Buena Vista Social Club beweging: Amaránto Fernandez. Hij is een nog redelijk kwieke 86-jarige, die in de dagen van Batista in de vijftiger jaren een big band leidde en als toetsenist onderdeel was van de Europese tournee van de BVSC. Hoewel zijn vaardigheden op het keyboard er met de jaren zeker niet beter op zijn geworden was het toch een nostalgische reis door het muzikale verleden. Toen we echter de extravagante rekening gepresenteerd kregen voor deze toeristische trekpleister, besloten we dat we klaar waren met onze rit op de olifant en zetten we onze voetjes weer stevig op de aarde. We gingen van de gangbare weg af en we vonden al snel een of andere voetbalkroeg, waar in een hoekje een zes man sterke band ingeklemd stond, die heerlijke muziek maakten rondom een uitstekende musicus op een alt sax. Hoewel we ongetwijfeld nog wel ergens goedkoper bier zullen kunnen vinden, waren de kosten hier niet meer buitensporig en genoten we van de band. Dat kwam al veel dichter in de buurt van het Cuba, waar we naar op zoek zijn, maar we zijn er zeker nog niet helemaal. Dat komt naarmate wij onze olifant opeten: hap voor hap.

25-12-2013 18.35

Na ruim een half jaar in de Verenigde Staten zijn we nu in Cuba. Dat zal een beetje van het ene uiterste in het andere blijken of lijken te zijn. Wat betreft de bureaucratie zullen de verschillen minder groot zijn. Wat kunnen Amerikaanse overheidsdienaars onaangenaam zijn. Volgens onze informatie moeten niet commerciële vaartuigen die de intentie hebben om binnen de 12-mijls zone van Cuba te gaan varen een ‘Acknowledgement of Security Zone and Permit to Depart During a National Emergency’ hebben. Die zou te krijgen zijn bij de US Coast Guard. Als je niet aan deze voorwaarde zou voldoen hangt inbeslagname van je schip, $10.000 boete en tot 10 jaar gevangenisstraf boven het hoofd. Er is behoorlijk intensieve USCG controle en ze gaan regelmatig ook aan boord bij jachten zoals het onze, dus werd ons wel degelijk aangeraden deze formaliteiten serieus te nemen.
Dat was het begin van een eindeloze reis van het kastje naar de muur, die Hanneke met bewonderenswaardig geduld aflegde. Het gevolg van de nodige ervaring inmiddels met dit soort instanties in de States. De toon die sommige overheidsdienaren daarbij aan durven te slaan is ongelooflijk. Hanneke werd toegesnauwd omdat ze volgens een official zou schreeuwen. Daar was geen sprake van, maar de halve stemverheffing die gepaard gaat met het woord ‘wàt’ in de vraag ‘wat zegt u’ was voldoende om van deze vermoedelijk zwaar overwichtige, gedrogeerde en aan PMS lijdende mevrouw in een kantoor zonder ramen en zonder air conditioner een ware duivelin te maken. Zij schreeuwde: “MADAM DON’T RAISE YOUR VOICE TO ME!!!!” en haar spuug kwam bijna met de GSM verbinding mee. Ik zat tegenover Hanneke, en had eigenlijk de telefoon uit haar handen willen nemen om die mevrouw haar vet te geven, maar ja, je hebt zo’n papiertje nodig. Deze mevrouw was niet het juiste contact en Hanneke slaagde erin haar voldoende te kalmeren om een ander telefoonnummer aan haar te ontlokken. Dat was een nummer in Miami waar een man Hanneke omstandig begon uit te leggen,dat het dom zou zijn om naar Cuba te gaan. We zouden ons grote zorgen moeten maken over onszelf en ons schip. Ook niet de goede man. Daarna kwam er weer een mevrouw, die het ook onverstandig vond om naar Cuba te gaan en die Hanneke probeerde te laten zeggen dat we dan maar niet zouden gaan. Vervolgens draaide Hanneke per ongeluk hetzelfde nr. nog een keer, waarop het mens haar durfde toevoegen: “Madam, you are disgusting. Don’t you ever, and I mean EVER dare to call here again”. Uiteindelijk kregen we dan toch een vriendelijke mevrouw aan de telefoon, die ons uitlegde dat wij als boot onder een buitenlandse vlag en zonder Amerikanen aan boord dit papier niet langer nodig hadden. Gezien onze ervaringen met de andere instanties of andere afdelingen van dezelfde instantie, vroegen wij de mevrouw of ze ons dat per email kon bevestigen. Binnen de vijf minuten hadden we de gevraagde email binnen.
Het zijn niet allemaal hufters en kennelijk zijn ze dat alleen, als ze niet weten waar het over gaat, want het hele circus had een tweede aflevering toen we maandag gingen uitklaren bij de CBP, de Customs and Border Patrol. We hadden vrijdag daarvoor een afspraak gemaakt bij het ‘town office’van de CBP in Key West, maar daar aangekomen was er niemand. De gespannen vriendelijkheid die je dan moet volhouden om de wel aanwezige mensen ertoe te brengen om uit te vinden, waar we dan wel moesten zijn, leidde uiteindelijk tot een taxi rit naar het vliegveld, waar we afgezet werden voor het kantoor van de CBP. Dat is een ‘secure facility’ en daar kun je alleen naar binnen als je de mensen binnen belt om de deur te openen. Daar sta je dan als buitenlander zonder telefoon. Het is kennelijk een burgerplicht geworden in het 21e eeuwse Amerika om een telefoon te hebben. We gingen bij het kantoor van de Sheriff daarnaast naar binnen en die was zo vriendelijk om voor ons te bellen. We moesten maar even wachten. Er zou zo iemand komen.
We stonden daar vijf minuten te bakken in de zon, toen iemand de deur kwam opendoen. Hier begon het hele theater weer van voor af aan. We mochten niet naar Cuba. De mevrouw van de Coast Guard wist niet waar ze het over had gehad. Als we zouden gaan zouden we onze cruising license kwijt raken en wisten ze niet of we er ooit nog een voor de VS zouden kunnen krijgen. Voor onze ogen werd onze Cruising License doormidden gescheurd. Na dit gehele theater werden onze paspoorten ingenomen en voelde ik me slechter dan ik me waar ook ter wereld, zoals bijvoorbeeld in Rusland, ooit gevoeld heb. We moesten wachten in een ruimte achter een glazen pui, waar de zon volop stond te schijnen en waar de A/C uitgeschakeld was. In een orchideeën kwekerij in het Westland zouden ze trots zijn op de temperatuur en het vochtgehalte dat hier bereikt werd. Na een klein half uur kwam er eindelijk een mijnheer met een half ingevuld formulier, waar de bestemming nog op ingevuld moest worden. We hebben uiteindelijk opgeschreven, dat we naar de Dominicaanse Republiek zouden varen en die leugen met een handtekening bezegeld. De man slaakte een zucht van verlichting en ging weer achter de gesloten deur, waarschijnlijk om zijn baas te vertellen dat hij ons toch had kunnen overtuigen. Na nog een kwartier mochten we betalen en daarna kregen we onze paspoorten terug. Oeffff.
Ik beschrijf dit zo uitvoerig, omdat we nu van het vrije Amerika naar de bureaucratie Cuba zijn gegaan. Het welkom hier was hartelijk. We moesten ons via de marifoon melden bij het binnenvaren van de 12 mijls zone, maar het duurde tot ongeveer 6-7 mijl uit de kust voordat de havenmeester van de Marina Hemingway reageerde. Hij wenste ons heel hartelijk welkom in Cuba en gaf ons instructies voor het binnenvaren en afmeren bij het gebouw van de maritieme politie. Er kwam iemand met een bruin uniform aan boord, die achtereenvolgens een arts en daarna twee mannen van de Cubaanse maritieme politie aan boord bracht. Vervolgens kregen wij onze ligplaats aangewezen, waar de havenmeester en nog twee mannen van de agrarische en veterinaire dienst aan boord kwamen. Dat kostte wat tijd en zo, maar iedereen was vriendelijk en blij dat we naar Cuba kwamen. Allen wensten on ‘Feliz Navidad’.

De overtocht was op zich niets bijzonders. We hadden een dag met licht weer uitgekozen, zodat we de motor veel zouden kunnen laten draaien. De accu’s hadden echt wel weer een keer iets extra’s nodig. Onze informatie over de stroomvoorziening in de Marina Hemingway was bovendien niet erg positief. Dat bleek overigens geheel onterecht. Toen de formaliteiten waren afgewikkeld kwam er een elektricien, die ons in no-time aan de 220 volt had liggen. Dat hebben onze accu’s in het 110 V Amerika lang moeten ontberen. Dat motoren hadden we ons kunnen besparen, maar het blijft handig om een rustige dag uit te kiezen. De golfstroom loopt tijdens de overtocht van west naar oost en de heersende wind is oost. De koers is bijna zuid (209 graden) en dan kan het samenspel redelijk oncomfortabel worden.

We zullen vanaf nu overigens in twee talen gaan communiceren. Een aantal mensen uit Amerika en andere Engelstalige vrienden volgen onze wederwaardigheden en dat gaat goed aan de hand van de foto’s, maar foto’s plaatsen wordt vanaf nu uiterst moeilijk. Er is wel internet, maar dan op vaste computers. We zien wel wat we kunnen doen. Eventueel plaatsen we via broer Pieter, onze trouwe Webmaster, af en toe wat foto’s. Anders worden het woorden, veel woorden. Want er valt veel te vertellen.
We hebben ondanks die laatste avonturen met de autoriteiten genoten van Amerika en we zijn benieuwd hoe de andere kant van het menselijke spectrum ons gaat bevallen.

In de rij voor een ‘selfie’ of – zoals we dat mogelijk beter zouden kunnen noemen – een otofoto.

Key West is het zuidelijkste punt van de Verenigde Staten. Dat heeft zo zijn gevolgen. Je hebt de meest zuidelijke kroeg, je hebt de meest zuidelijke loodgieter, de zuidelijkste elektriciën en je hebt – naast het huis waar de telefoonlijn met Cuba aan land komt – de boei die het zuidelijkste punt van de U.S. markeert. Daar moet je op de foto. Als we aankomen, blijkt er dan ook een hele rij te staan en dat is volgens kenners een korte rij. Pim doet zichzelf geweld aan en gaat mee in deze flauwe kul.

De zon staat precies tegen ons in, dus dat gaat niks worden. We gaan aan de andere kant staan.

Maar ja, dat is volgens de kenners niet goed, dus toch maar weer in die rij….

Dit is weer zo’n onaangenaam historisch weetje. Slaven, die via Cuba naar de verenigde Staten gesmokkeld werden, kwamen veelal hier aan land. Velen hadden hun leven dan al gelaten op de lange reis hier naartoe, maar als ze gepakt werden, gingen ze gewoon weer op transport terug naar Afrika.

Ook voor veel vluchtende Cubanen is Key West het doel, dat door velen nooit bereikt werd. Deze steen ter nagedachtenis aan de vele cubanen, die al vluchtend het leven lieten op zee, komt toch wat hypocriet over. Het beëindigen van het handelsembargo zou de economische situatie in Cuba een behoorlijke steun in de rug geven, zodat vluchten niet meer zo nodig zou zijn.

We gaan ook nog naar Mallory Square. Daar liggen de cruiseships. Het is er een ongekende kermis van jongleurs, vuurvreters, souvenirstalletjes en een heleboel mensen.

Dit cruiseship heeft net de trossen losgegooid, na 3x lang toeteren om te laten weten, dat ie vertrekt.

Wat zijn het toch een molochen, zeker naast die schoeners, die weer hun sunset-rondje doen.

Het is ook wel echt een mooi gezicht.

Deze bizarre Fransman (is dat een pleonasme?) heeft een act met gedresseerde katten, die zelfs door brandende hoepels springen. Hij maakt er zelf de meest vreemde geluiden bij. Het is absoluut verassend, dat iemand er in slaagt om katten te laten doen wat hij wil. We bekijken dit vreemde schouwspel, maar genieten ondertussen ook van het hele gedoe op het water, de zonsondergang en de Terns (sterntjes?) die aan het vissen zijn.

We komen langs een soort tuin met een heleboel beelden van beroemde KeyWestenaars.

Afscheid van Key West met hanen in de bomen!
Morgen nog uitklaren, dinghy eruit halen en opvouwen, laatste dingen doen en dan gaan we weer een nieuw avontuur tegemoet.
Cuba, here we come!

Kijk, je doet een oproep aan de lezers om via het gastenboek te laten weten dat je het leuk zou vinden om iets meer over de lezers te weten te komen. Daar is op het gastenboek een heel klein beetje op gereageerd, dat vonden we echt leuk, maar de reactie van Paul was nog leuker. Hij kwam gewoon even langs!

Een van de lezers van ons blog, Paul komt op bezoek tijdens zijn vakantie in Key West. Hij had gelezen dat we hier waren en nam contact op. We ontmoeten hem en een vriend bij de Schooner’s Warf.

Zie je wel, hij bestaat echt. Hij heeft het rijden door de sneeuw aan de hulp santas overgedragen, terwijl hij zelf ondergedoken is tussen de vele verklede kerstmannen die door Key West rondlopen.

We gaan met Paul en zijn maat bij Frank’s magische show kijken. Frank heeft – net als wij – grote moeite met de toch wel bijzondere Groningse naam van de maat van Paul en doopt hem Lewis. Dat houden wij er verder ook maar in.

De een na laatste dag in de V.S. wordt besteed aan laatste boodschappen doen, oliefilters halen en baseballen voor de kinderen in Cuba straks. Dit huis heeft een leuk hekwerk met ananassen erin gesneden.

We drinken een kopje koffie bij de Coffeeshop ( alleen koffie hoor) van een nederlander, die hier al 15 jaar woont. Ineens komt er dit vogeltje op de leuning van de stoel zitten.

Dit is een zoekplaatje. Er zit een felgroengekleurde iguana in de boom.

Met behulp van Jeff installeren we de nieuwe buitenspeaker voor de marifoon. Later haalt hij Rachel op en eten we een door Pim heerlijk bereidde vis; een grouper. De avond wordt afgesloten met een goed glas Duke de Alba en een mooie sigaar.

Paul komt met Lewis nog even goedendag zeggen. Hij is vandaag jarig en krijgt deze jetski-rit cadeau van de maatschappij op voorwaarde dat hij zijn ID bij zich heeft. De mannen hebben het naar hun zin.

We genieten nog even van de ‘makkelijke’ sociale interactie op Key West. Hier kunnen we nog in het Engels converseren en het is een maatschappij waar we ons nauwelijks voor hoeven aan te passen. Dat wordt heel anders zometeen. We moeten proberen het roestige Spaans tot leven te brengen en andere muntsoorten, welvaartsniveau, inkopen en zelfs de communicatie met thuis en het blog wordt helemaal anders. Wat zijn we gewend geraakt aan dat voortdurend beschikbare internet. Straks kunnen we wel verhalen plaatsen, maar foto’s plaatsen, zal zeldzaam worden.

We zijn uitgenodigd voor een heerlijke stew bij de buren samen met hun buren Patrick en Trish. Patrick had een mooie Spaanse film over Cuba voor ons. Een road movie, die veel van het land en de sfeer als voorproefje laat zien.

De volgende dag maken we een uitgebreide wandeling door Key West op weg naar de Blue Heaven voor het ontbijt. Dit is een Conch-cruiser.

Souvenirkarretje met conchshells. De mensen die hier zijn geboren noemen zichzelf Conchs. Daar zijn er nog maar heel weinig van. Na 7 jaar verblijf hier kun je FreshWaterConch worden, maar nooit een echte Conch.

Mensen rijden op de eilanden maar hele kleine stukjes. Hoewel je met de auto van hier naar het vasteland kunt rijden over de vele bruggen van highway one, doet een echte Conch dat zelden. Dat maakt het mogelijk om de auto een eigen gezicht te geven en er een ‘Conch-cruiser’ van te maken. Deze wordt nog echt gebruikt voor lokaal verkeer.

Deze is echter onderdeel geworden van een restaurant.

Dit is de CurryMansion Inn van Meneer Al Amsterdam.

Banyantree, die worden heel erg groot. De ‘wortels’ die van de takken naar beneden groeien, gedijen alleen in een supervochtig klimaat, zoals ze dat hier hebben. Het is het gevolg van zaadjes, die in de uitwerpselen van vogels zitten en die aan de lucht ontkiemen en naar beneden wortel schieten.

Dit is voor ons echt het einde van de U.S.A. Weer een bijzondere mijlpaal.

Kapok boom.

Met de uitleg. Vroeger werden zwemvesten met kapok gevuld.

Door de hele stad lopen kippen en hanen. Het is het Trademark hier.

We gaan ontbijten bij een restaurant, dat ons werd aangeraden als een “Must Do”.

Dit is een bijzondere Smiley. Eggs Benedicte met lobster of met pink shrimp als ontbijt in “The Blue Heaven”. Beroemd vanwege de kippen die hier rondlopen en vliegen.

Er rijden veel treintjes rond.

Het plaatselijke theater in suikerzoete kleuren. Het lijkt wel een hindutempel.

De kerk

In dit pand zitten 3 kroegen. Op de begane grond zit de Bull en op de eerste verdieping zit de Whistle, maar op de bovenste verdieping zit de “Garden of Eden” en dat is een nogal ongebruikelijke kroeg.

Hier is kleding namelijk Optional!

Links gewoon een echte kerstboom op het voordek van een boot en rechts alle pelikanen op palen.

Oei, we zijn blij dat ons Klontje er beter uitziet.

Altijd moeilijk om een plekje te bemachtigen aan het dinghydock, ook al moet je er voor betalen.

Er staat een man vis te fileren op een steiger. De pelikanen wachten rustig af of er toevallig wat valt, terwijl onder hen grote vissen (tarpins) het zelfde doen.

Yeah! Vangen!

En dan vechten om het laatste stukje.

Lekker!

Kerstboom, gemaakt van kreeftenkooien. Die zien er hier heel anders uit dan in Maine, van hout.

Dit is het einde van de U.S.A., hiervandaan kun je naar de hele wereld.

Voorproefje van Cuba?

Mooie toeristenschoeners liggen klaar voor de cruiseshippers.

Dit keer een kerstboom van vissersboeitjes.

Je kunt hier allerlei soorten vis vangen.

Boom, waar veel andere struiken in groeien.

We zijn aan boord in kerststemming. Waarschijnlijk varen we maandagavond naar Cuba, zodat we daar op kerstavond aankomen. Hoe het daar verder gaat met dit blog weten we nog niet. Internet is daar zeldzaam. We kunnen wel verhalen plaatsen via de satelliet telefoon, maar foto’s zal een stuk zeldzamer en moeilijker worden.

Wishing you a Merry Christmas and a happy, healthy and prosperous 2014.

Rachel en Jeff hebben een klein zeilbootje gekocht en Rachel zeilt voor het allereerst in haar eentje en dan ook nog een enorme bui tegemoet. Ze haalt het net om vóór de bui bij de ‘Aurora’ aan te komen.

Jeff helpt met het geven van een grote beurt aan de motor. Hele dag in duizend bochten gewrongen onderin.
Ook de elektrische probleempjes zijn inmiddels opgelost. De Tricolore bovenin de mast doet het weer.

Op de trimaran die naast ons voor anker ligt, woont iemand met een wel heel bijzondere hond. Hij gaat blaffen als er een dolfijn in de buurt is. Dat is makkelijk, dan hoef je bij het geblaf maar naar boven te gaan en ja hoor, altijd raak! Een normale hond is gespitst op konijnen, maar een boordhond op dolfijnen. Het moet niet gekker worden. Het zijn overigens haven dolfijnen en die zijn lang niet zo speels als hun familie die de open zee bewonen.

Deze houten kerstboom met bijbehorende mini-kerststal ging al met Leonie en Adam mee op hun wereldreis met de www.elenaopreis.nl. (Je kunt hun boek “Vijftig tinten Blauw” op die site nog bestellen)

Van Naomi kregen we cadeautjes om in de kerstsok te stoppen, veel dank!

De kerstboom is iets groter dan de keukenrol die erachter staat, maar geeft veel sfeer. ‘Es weihnachtet sehr” zoals een vriendin van ons altijd roept.

Van Jeff, die bij WestMarine werkt, kregen we deze lampjes cadeau. Ze zijn 12 volt en gebruiken maar 2 Ampère.
Ondertussen waait het hier nogal en hebben we zelfs niet gezwommen vandaag vanwege de klotsgolven.
De volgende dagen gaan we ons goed voorbereiden op onze trip naar Cuba. We moeten hier uitklaren bij de Coast Guard en een permit halen om weg te kunnen gaan. Dit land is nl. officieel nog steeds in oorlog met Cuba.

Dit is een beetje oud nieuws, maar voor het eerst liet WordPress ons geheel in de kou staan. Nadat we allebei onze bijdrage hadden geleverd en probeerden de blog te plaatsen bleven er maar een paar regels van over. Dat leidde tot interessant en vernieuwend taalgebruik. Het geeft ons wel een kans om nog even iets anders aan de orde te stellen. We hoorden van onze webmaster, dat we inmiddels meer dan 100.000 ‘hits’ op ons blog hebben gehad. Daar zijn veel zoekmachines bij, maar het suggereert toch, dat er een paar honderd mensen ons blog redelijk regelmatig bekijken. We zouden het best wel leuk vinden om daar via het ‘Gastenboek’ wat meer over te horen. Dus, vreemde, vriend of bekende, laat eens wat van je horen?

Het is 14 december en dat is feest in huize Tiddens. Wij zijn 39 jaar getrouwd en Leonie onze dochter viert haar 37e verjaardag. We vieren dat net als vorig jaar, ver van elkaar verwijderd, maar dankzij Skype en FaceTime kunnen we er toch iets moois van maken!

We gaan samen met Jeff en Rachel met het licht van de laatste zonnestralen naar de kant om alles te vieren. Key West is een ideale plaats om te gaan stappen en Jeff en Rachel, die hier jarenlang hebben gewoond, kennen uitermate goed de weg.

Nelly Rose ligt er prachtig bij.

39 jaar is best wel veel jaren, maar we hebben het nog steeds goed!

We gaan eerst naar de door de ‘Schooner’s Warf’. Dat is een belangrijke kroeg aan de boardwalk, waar vandaan meerdere malen per jaar verschillende happenings worden georganiseerd. Vanavond is dat de ‘verlichte bootparade’. In de kroeg speelt de ‘Steel your Heart’ band. Het zijn kinderen van de plaatselijke lagere school hier. Goed voor de sfeer, minder goed voor de oren.
In het hoofdmenu onder Video kun je een filmpje zien van een van de boten, die meedeed met de verlichte boot parade.

Middenin de kroeg staat dit sigaren stalletje, waar de sigaren ter plekke worden gerold. Vroeger was er in Key West een belangrijke sigaren industrie, op basis van de Cubaanse tabak. Die is echter door het embargo van 1961 ter ziele gegaan.

Aan het plafond hangen verscheidene kleine bootjes als herinnering aan een ander jaarlijks evenement; de Minimal Race. De deelnemers krijgen een stuk hechthout, twee balken van 5×10, een rol ducttape en tie ribs. Daarmee moeten de deelnemers een boot bouwen. Ze mogen zoveel verf gebruiken als ze willen, zodat sommigen de verf zelfs structureel proberen te gebruiken. De boten moeten in staat zijn om een vast parcours af te leggen. Er zijn prijzen voor de boot die het snelst het parcours aflegt en voor de meest creatieve schepping. Er zijn hele mooie creaties bij en ook hele ranke snelle skifs.

De verlichte bootparade begint met een grote draak die de lengte van het hele dek van schoener beslaat.

Wij vonden het Monster van Loch Ness het meest creatief. Het zijn 3 kleine bootjes.

Deze grote bril kreeg Hanneke opgezet door Sammy, een neger, die kennelijk graag naar de sportschool gaat en met de bedrukking op zijn T-shirt ( ‘don’t be afraid of the dark’) veel succes bij de blanke dames heeft. We stonden met Sammy naar Frank te kijken

Frank is een uitermate vaardige Goochelaar, die direct onder je neus allerlei kunsten uithaalt met speelkaarten. Voordat hij met zijn show begin, stopte hij eerst twee biljetten van $50 en $20 in zijn glazen fooienpot, teneinde duidelijkheid te geven over zijn verwachtingspatroon. We vielen van de ene verbazing in de andere en moesten ondertussen ook hard lachen.

Het ziet er feestelijk uit in de haven.

We lopen een eindje verder door de met kerstlichtjes versierde straten.

Deze winkel is geheel versierd als Ginger-bread-house.

Een sloppy kiss vóór Sloppy Joe, de naam van de kroeg, die werd gefrequenteerd door Ernest Hemingway. Dit is niet de echte Sloppy Joe, die heet tegenwoordig Captain Tony’s saloon ( the original Sloppy Joe from 1933-1937).

Bij Captain Tony’s saloon ( the original Sloppy Joe from 1933-1937) hangt een grote grouper aan de gevel. Als je een muntje in de bek van de vis gooit, krijg je een jaar lang geluk. Je mag het 3 x proberen. Wij hebben het geprobeerd, maar we zullen moeten blijven werken voor ons geluk.

We zijn inmiddels in de beste sigarenwinkel van Key West belandt met leren banken en er mag gewoon gerookt worden.

Jeff en Pim zoeken een mooie uit.

Er staat ook een mooie schaaktafel met bijbehorende sta-asbak.

Zoals menigeen vanavond heeft ook Jeff een Santa hoed op. Om zijn nek heeft hij een ketting met krabben-scharen, zodat hij Santa Claws is. Rachel heet hier Starboard Sarah, omdat ze altijd gelijk heeft . (she’s always right).

Na de sigaren gaan we nog naar de Green Parrot, waar een super rockband speelt. Daarna hebben we grote behoefte aan een punt pizza en op weg terug naar de boot komt Hanneke deze geveerde vriend nog tegen.
Je komt in Key West vogels van allerlei pluimage tegen. Heel kleurrijke figuren van alle leeftijden. Zoals Jeff vertelt en die komt hier vandaan, je kunt aan de buitenkant zien wat voor soort mensen het zijn. Er wordt niets verborgen achter keurige kledij of kapsels. What you see is what you get. We vinden het leuk.

Note van de webmaster. De website heeft inmiddels meer dan 100.000 hits. Natuurlijk zitten daar zoekmachines bij maar ook vooral een heel trouwe schare bezoekers die dagelijks even langskomen. Dat is toch fijn. Ik zou zeggen: In Cuba een keer een sigaar opsteken.