We varen met een snelle watertaxi naar El Gran Roque vlak langs een rif. Je ziet de rotsen eronder. Schijnbaar wonen hier schildpadden en later zien we er ook eentje.

Het is ook een snelle jongen.

El Gran Roque heet zo niet voor niets. Het vliegveld is eigenlijk alleen een airstrip

Er staat wel een heuse verkeerstoren.

Als je aankomt, moet je wel tot je knieën te water. Hier is niemand, zoals in Haïti, die je even
op de rug neemt, zodat je droge voeten houdt, maar in dit heerlijk heldere water is dat geen probleem.

Er zijn hier alleen zandstraten met gezellige amandelbomen en zo. We hebben een paar kleine vrachtwagentjes gezien, die spullen van de postboot en het vliegveld kunnen bezorgen, maar eigenlijk gaat alles en iedereen te voet of met de boot.

Muurtjes worden opgeleukt, zodat het geheel een mooie indruk geeft.

Nog zo’n muur.

Het dorpsplein (Plaza) is wel betegeld, zodat er lekker gedanst kan worden. Er wordt ook een spelletje voetbal gespeeld.

Dit is een Posada, wat zoveel wil zeggen als een herberg. Er zijn er een stuk of 12 en sommigen zijn zeer luxe ingericht, zien we als we naar binnen gluren. Er is op een van de eilanden ook een resort gebouwd, maar de regering heeft dat stilgelegd. Ecotourisme was daarbij het sleutelwoord. De kleinschaligheid van de posada’s betekent dat een groter deel van de bevolking profiteert van het tourisme.

Het ziet er dankzij de vele vuilnisbakken schoon uit in tegenstelling tot veel andere eilanden. Er wordt hier zelfs gescheiden ingezameld.

De huizen zijn ware kunstwerkjes.

We gaan naar de plaatselijke Italiaan, die geen pizza serveert, daar er te weinig mensen zijn. Ineens komt er tot onzer verbazing ook een schildpad door de zaak heen lopen.

Hij heet Donatello en is naast de twee teckels gewoon hun huisdier. Het stikt hier van de honden trouwens; allemaal lijkend op labradors. Ze hebben zonder uitzondering allemaal hangoren.

De bomen zijn van onderen wit geschilderd. Wat de reden daarvan is, is ons niet duidelijk, maar het ziet er leuk uit.
commentaar webmaster: Dit wordt gedaan, om er voor te zorgen dat bacteriën en ongedierte de stam van de boom niet aantasten. Het wordt ook gedaan om te voorkomen dat bijvoorbeeld mieren de boom inklimmen.

Zonsondergang tijdens een nachtje doortrekken. Alsmaar verder westwaarts.

Prachtige kleuren om ons heen.

We liggen in de lagune van Los Roques. We voeren aan de zuidkant bij de vuurtoren van Sebastopol naar binnen. Er stonden best wat golven en als het dan ondieper wordt en smal door zo’n gat heen, lijkt het erger en spannend. Als je over die natuurlijke drempel (5 meter en wij steken 1.90) heen bent, wordt het water heel kalm en kun je weer ademhalen. We kregen als tip van andere cruisers (Blabberopreis), dat er bij het eerste mangrovebosje rechts, een mooie ankerplek is. (Wat een prachtige aanduiding trouwens) Heerlijk helemaal alleen hier. We hebben gesnorkeld en ons totaal verbaasd over de gigantische hoeveelheden kleine vissen hier.

Dat duurde maar een paar uur en toen kwam deze hele Armada vóór ons liggen.

Mooie streep rood bij het ondergaan van de zon.

Verderop aan de buitenkant van het rif ligt een wrak van een trawler.

We blijven hier een paar nachten lekker liggen. Welterusten.

Als het begint te schemeren, komen er honderden vogels een visje versnaperen. Ze maken
nauwelijks lawaai. Het is een schitterend gezicht.

De onderkant van de wolken zijn, als je goed kijkt, groen van kleur. Ze weerschijnen het water
in de lagune. Daar is het erg ondiep en kunnen wij niet komen.

We varen op de motor een uur of twee naar het Noorden en varen dan de hoefijzzervormige
baai van Francisqui in. De kleuren lijken uit de brochure te komen, maar het klopt echt!

Erg ondiep hier, mensen lopen hele stukken door het water. Erachter zie je hoe de golven op het rif beuken.

Er komt een joekel van een catamaran naast ons liggen. Dat is echt een compleet
appartement met aanverwante speakers met luide muziek

Op het smalle strand staan de parasollen, die vanochtend vroeg al werden opgezet om de
toeristen ( rijke Venezolanen) op te vangen. Ze worden met kleine bootjes vanuit het
hoofdeiland hier naartoe gebracht. ‘s Avonds wordt alles keurig opgeruimd en zie je er niets
meer van. Het is hier namelijk een Nationaal Natuur Park.

Op woensdag komt de grote boot met alle voorraden naar het hoofdeiland El Gran Roque
Er is zelfs een klein vliegveldje, waar 4x per dag deze 4 propellervliegtuigen aankomen vol
toeristen.

Er staat één strandtent, waar we nog wel eens zullen komen….

Het contrast kon natuurlijk niet groter. We hadden er ook echt weer zin in. Mensen, veel mensen. We werden, na een verrukkelijke zeiltocht vanaf de verlatenheid van Las Aves de Barlovento, in Bonaire verwelkomd door Gerard van de Sylfer, die ons hielp om een mooring op te pikken. Als er vlagen van 25 knoop doorkomen is dat soort hulp echt altijd welkom. Hij vertelde ons, dat het Nederlandse contingent hier op Bonaire om vijf uur ‘s middags bij Karel’s borrelt. Daar ontmoetten we dan ook, behalve de Sylfer, de Blabber en de Acapella. Reuze gezellig. Zij vertelden ons, dat er die avond een evenement zou zijn.
Als je zo rondreist als wij, beland je af en toe bij evenementen waar je in Nederland nooit aan toe zou komen en misschien zelfs niet welkom zou zijn. Omdat je er niet bij zou passen vanwege je leeftijd of omdat je er zelf niet over zou piekeren daar naar toe te gaan. Hier gaan iedereen mee in de vaart der volkeren en hebben ze elkaar nodig om het gezellig te maken. Zodoende belandden wij vanavond bij de Pop-Quiz bij Little Havana. Een quiz waarbij jong en oud zich met elkaar meet op het gebied van kennis van de popmuziek. Je zou denken, dat je daar als oudere een voordeel bij zou moeten hebben. Je hebt immers al die jaren top-40 muziek meegemaakt. Top-40 muziek vanaf 1956. Helaas, niets is minder waar. De jeugd blijkt alle belangrijke popmuziek uit de historie met naam en toenaam te kennen, terwijl onze kennis in ieder geval staakte bij de negentiger jaren. De Blabber en de Acapella voegden daar nog een decennium aan toe, maar daarna zaten wij als team redelijk stuk en konden ook de Harmatan en de Foxy Lady ons niet echt op het hoogste niveau helpen. De lokale jeugd zong alles gewoon mee en wist met naam en toenaam waar het om ging. Het is overigens wel leuk om te zien, hoe de muziek uit onze jeugd beklijft. Net zoals het jammer is vast te moeten stellen, dat wij ergens rond ons veertigste levensjaar het contact met de nieuwe muziek hebben verloren. De poedelprijs werd ons bespaard, maar de Hall of Fame van Little Havana zullen we niet verrijken met onze portretten.
Zoals we hier met al die boten liggen, zijn we wel met zijn allen van de klas van 2012. We hebben dan ook een groepsfoto gemaakt, die we zullen opsturen aan het blad Zeilen. Het was immers dat blad dat de bijeenkomst bij de Vereeniging in Loosdrecht had georganiseerd voor de vertrekkers van dat jaar. Het is leuk om te horen wat iedereen sindsdien heeft gedaan en wat ze nog gaan doen. Daar gaan we de komende dagen uitgebreid van genieten. Vanavond was vast een heel gezellig voorproefje van wat ons de komende weken hier rondom het onderwaterparadijs Bonaire ook boven water te wachten staat.

We liggen bij Round Island, een van de vijf of zes drooggevallen stukjes land van een klein plateau ergens midden in de Caribische zee. De eilandjes vormen een Archipel die Las Aves de Sotavento wordt genoemd. Isla Larga – smal en nog geen drie mijl lang – schijnt ooit nog door Nederlanders bewoond geweest te zijn. Ik vind het knap, dat ze het gevonden hebben, want wij konden het pas op 4 mijl afstand met moeite zien. Vanuit een zwiepend kraaiennest in een mast 15 meter boven zee en met een hongerige buik na een maandenlange overtocht zal je het wel wat eerder opmerken, maar het blijft klein en behoorlijk laag. Het is hier heel erg mooi. Een verstilde schoonheid zoals je die op steeds minder plaatsjes op deze aardbol kunt vinden.
Round eiland is vierkant. Ongeveer 350 meter lang en 200 meter breed biedt het ons prima beschutting tegen de passaatwind die met 30 knoop door het wand huilt. We hebben besloten er nog een dag te blijven liggen voordat we ons weer in het rumoer van Bonaire storten. Dat is eigenlijk gek, want we hebben ook wel weer zin in dat rumoer, maar als we daar eenmaal aan toegegeven hebben zal het maanden duren voordat we dit soort leven weer mogen meemaken. Dat zal pas in de San Blas eilanden zijn, ergens in januari.
Eén dag extra dus nog. We zijn inmiddels aangewezen op eten uit blik en zo weinig melk hebben we al twee jaar niet meer aan boord gehad, maar die ene dag redden we ook nog. We kunnen nog 6 broden bakken. We hebben geen idee hoe laat het hier is. Sommige van de klokken aan boord staan nog op de tijd van Trinidad, de iPad heeft zichzelf in Gran Roque toen we even op het internet zaten op Venezolaanse tijd gezet (die verschilt een half uur) en we zijn nog maar 35 mijl van Bonaire, wat weer een andere tijd heeft. Het maakt niets uit. Als de zon erg laag begint te komen maken we een inschatting van de te verwachten schoonheid van de zonsondergang. Als die mooi lijkt te worden wachten we nog met koken, anders proberen we dat voor donker achter de rug te hebben.

We hebben nog steeds geen internet, dus gij zult het allen voorlopig met mijn woorden moeten doen. We zijn net aangekomen op Aves Barlovento (11 56,761′ N en 67 26,101′ W). Dat is in een minuscuul archipelletje in het midden van niets. Ik snap niet dat ze het vroeger konden vinden. Ze wisten ook niet echt precies waar het lag. De cartograaf die het geheel rond 1860 in kaart gebracht heeft, had kennelijk een kromme sextant, want volgens zijn kaart liggen we op het land. Dat was in Los Roques ook al zo, dus we vertrouwen vooral op onze ogen.
De zeiltocht hiernaartoe ging voorspoedig. Brian, onze Hydrovane, hield de boot ook voor de wind (20-25 knoop) redelijk goed op koers. Alleen een enkele golf probeert de kont voorbij de neus te drukken en dan loeft ze af en toe wat verder op dan met de Raymarine of handbesturing het geval zou zijn. Afzien op niveau. We doen wel een concessie aan de zeegang bij het bepalen van de koers. Zo varend sparen we stroom en we bakken toch ook nog een brood. Ik ga nog een paar kleine aanpassingen aan de montage doen, maar alles bij elkaar is het een wonderbaarlijk apparaat.
Hoewel de tocht op zich voorspoedig ging was de aankomst wat rommelig. De rolreef inrichting van de genua bleek ineens vast te zitten. Gelukkig wilden we vroegtijdig al wat reven, zodat we er bijtijds achter kwamen. Anders waren we met 8 knoop voorbij dit eiland gescheurd. De trommel bleek zich opgedeeld te hebben in een onder en een bovendeel en de reeflijn had zich strak helemaal daartussen gedraaid. Als een volwaardig Gerdjan Poortman heb ik mij naar het voordek begeven en heb de hele bende vrij kunnen krijgen en vervolgens met de hand op kunnen draaien. Toen dat klaar was stierf eindelijk de (niet zo) BESTO zak van de man over boord reddingslijn en sleepten we plotseling een meter of dertig fluorescerend gele lijn achter ons aan. We proberen dat ondeugdelijk product (wie maakt zoiets nu van niet UV bestendig materiaal?) al een tijdje te vervangen, maar de laatste Budget Marine winkels hadden ze steeds niet. Hopelijk op Curaçao wel. De Jan van Gendten (Genten?) dachten dat we aan het vissen waren en wachtten vol spanning op de vangst. We hadden net alles op tijd op orde om de archipel binnen te varen.
We zijn eigenlijk met gemengde gevoelens al uit Los Roques vertrokken. Carenero was een droom en kennelijk zijn Dos Mosquises en nog zo’n eilandje nog weer mooier. Maar we willen eigenlijk gewoon ook een beetje verder en weer wat mensen zien. Bovendien mochten we deze Aves (na Barlovento komt Sotovento) kennelijk ook niet missen. De onderwaterwereld van Bonaire trekt echter ook en we hebben al sinds 18 augustus geen winkel meer gezien. De eieren en alle verse spullen zijn op. Scheurbuik dreigt. Wat een problemen, wat een keuze.
Hanneke heeft wel al een aantal fotoblogs in de steigers staan, dus als we eenmaal internet vinden, dan gaat het hard.

We liggen nu in een baai aan de oostkant van Carenero. Er is ook een Venezolaanse game fishing boot bij komen liggen en het is hier zo ideaal, dat er nog wel iets of iemand zal komen,maar de Venezolanen zijn wat anders
dan de Trini’s. Ze houden van rust en er galmt dan ook geen luide muziek door de baai.
Onze ankerperikelen in Trinidad hebben ons vertrouwen, wat betreft ankeren, wel een knauwtje gegeven en dat is nog helemaal niet hersteld. We hebben sinds onze aankomst in Los Roques vier boten om ons heen aan hun anker zien krabben. De eerste nacht bij Sebastopol zaten Hanneke en ik gelukkig nog aan dek, toen een superjacht voor ons begon te krabben. Alleen de professionele bemanning was aan boord en de heren waren stagnakel bezopen (zal je denken dat je miljoenen speeltje in goede handen is). Net op tijd hoorden zij ons schreeuwen, hoewel het dankzij een gelukkige draaiing van de wind was, dat ze tijd hadden om hun motor te starten. Dat was net voordat ze met het hele dertig meter lange gevaarte tegen ons aan zouden zijn geknald. Wij zouden nooit tijd genoeg hebben gehad om ons anker op te halen, maar we hadden wel de motor al gestart om eventueel naar een kant weg te sturen, maar dat bleek dus net niet nodig. Tijdens het ophalen van het anker slaagden ze er nog weer bijna in om ons te rammen. De stuurman was uitsluitend geconcentreerd op zijn voordekker, zoals dat de dronken man vergaat, zodat hij ons helemaal over het hoofd zag. Weer schreeuwen en met een forse dot gas en het roer gelukkig de goede kant op bleef hij maar net vrij van ons. Zijn dinghy in de davids ging minder dan een halve meter langs onze preekstoel. We hadden bijna terug gemoeten naar Trinidad voor de volgende reparaties. We waren bang dat hij onze anker ketting geraakt zou kunnen hebben, zodat wij ook aan het krabben zouden slaan, maar dat bleek gelukkig mee te vallen. De volgende nacht ging een catamaran, die naast ons lag, aan de wandel en, eenmaal in Francisqui, knalde een andere catamaran ‘s nachts tegen een joekel van een sportvissers boot. Zij kwamen met de ankers in elkaar en het was een langdurige show, voordat alles weer rustig lag. Daarna voeren ze nog met de luxe bijboot tussen de beide schepen heen en weer, waarschijnlijk om de verzekeringspapieren uit te wisselen en in te vullen. De volgende nacht ging er nog een kleiner bootje met twee 350 pk buitenboordmotoren walkabout, terwijl er niemand aan boord was. Gelukkig waren er andere oplettende lieden, die het op sleep konden nemen en weer veilig konden parkeren. Het is duidelijk, dat ik tegenwoordig iedere nacht een paar keer ga kijken of alles nog in orde is.
Wij gaan nu langzamerhand afscheid nemen van deze archipel. We hebben nog lang niet al het moois gezien, maar we willen nog naar Aves Barlovento en Sotovento en dan naar Bonaire. Over een week of zo willen we daar wel zijn. We denken dat Carenero mooi genoeg is om een blijvende indruk van deze prachtige eilandengroep in ons geheugen te prenten.

We zijn nog steeds bij Los Roques, maar we zijn verkast van Francisqui naar Noronqui. Er is hier een prachtige baai gevormd door Noronqui Arriba en Noronqui del medio en de riffen er omheen en daartussen. Er staat wel een soort van muziektent op het strand, maar er is hier geen sterveling. We voeren stapvoets naar binnen; Hanneke op de boeg ik aan het roer, zodat we de smalle doorgang makkelijk konden vinden. We gaan straks snorkelen. Dat schijnt hier spectaculair te zijn.