Deze iguana zit lekker bovenop het dak te zonnen.

We lopen langs een kerkhof met vrolijke Caribische kleuren.

Hier zijn nog wat plekjes vrij.

We zijn op zoek naar een klein soldeerapparaatje dat op gas werkt, maar ze hebben hem niet. Wel ook vrolijk gekleurde plantenbakken.

Ja, die heb je hier echt nodig!

Dit is een van de mooie overheidsgebouwen Bonaire, waar we langslopen op weg naar onze afspraak met Hélène en Frank.

Het wordt weer een gezellige avond en we blijven nog even naar de Salsaband luisteren.

Deze twee jochies varen al de hele dag samen zonder zwemvest op de oude surfplank in de hoop een visje te vangen.

s’Avonds zijn ze nog steeds aan het vissen en paddelen.

Samen met Laura en Jaap van de Margalliti wachten we op het busje, dat ons naar de supermarkt brengt.

De taximevrouw heeft nog een verrassing voor ons : een artikel in de krant met een foto van Pim erin. Helaas kunnen we hem niet lezen, want hij is in het Papiaments. Even voor de duidelijkheid en om misverstanden te voorkomen. Pim wilde niet aan Plasterk vertellen wat er in Bonaire moet gebeuren. Dan zou hij zich net zo bevoogdend opstellen als de Nederlandse regering aan de hand van de Eilandraad. Na jaren van koloniaal bewind is er een datum geprikt met grote gevolgen voor de toekomst. Die datum had aan het einde moeten komen van een lang project dat de eilandbevolking had kunnen voorbereiden op de keuze die er die dag gemaakt zou moeten worden. Nu is die keuze gestuurd door machtsgroeperingen en gemaakt met een schijntje democratie. Dat vinden we jammer. Als je dit soort cruciale processen al niet kunt begeleiden voor zo’n heerlijk dorp met haar diverse bevolking, dan is dat wel heel erg triest.

Dit is de boot van de Nederlandse Shelly. Ze is een solozeilster, die nu een half jaar op Bonaire werkt en daarna weer een half jaar naar Nederland gaat voor haar eigen bedrijf.

Het seizoen van de Cruiseships is begonnen. Ongeveer 3 x per week komen ze aan en soms met twee tegelijk. De straten van Kralendijk zijn dan overladen met toeristen, die bij de snel opgezette kraampjes hun souvenirs kopen. Toen dit schip vanmiddag vertrok en aan de andere kant van Klein Bonaire was, kregen ze een MayDay (Help!) oproep. Er was een vissersschip aan het zinken. Het is kennelijk allemaal wel goed afgelopen gelukkig. Een onvermoede extra attractie voor de passagiers, die toeschouwer mochten zijn bij de onfortuinlijke  avonturen van een ander.

We houden met zijn vieren kantoor bij El Mundo, onze favoriete plek met Free Wifi, waar ze ook heerlijke uitsmijters of pannekoeken hebben.

Op de terugweg naar Nelly Rose komen we langs dit ludiek geverfde schip. Het lijkt op een savanne ofzoiets.

s’Middags krijgen we twee mensen aan boord van TV Bonaire voor een interview. De mevrouw die ons op de Radio had geinterviewd, had ons een mailtje gestuurd met de vraag of we wilden meewerken aan een programma.

Na anderhalf uur bracht Pim ze weer naar de wal. We zijn benieuwd hoeveel minuten ervan overblijven. Het was een leuke ervaring!

Naar aanleiding van het vorige blog, worden we uitgenodigd voor een hapje eten bij Hélène en Frank.

Het uitzicht is schitterend en we hebben een zeer gezellige avond.

We liggen toevallig weer aan dezelfde mooring en dus horen we weer veel duikers onder de boot doorkomen.

Dit is de Freewinds, het cruiseship van de Scientology Church. Het komt hier iedere zondag. Er is een bioscoop aan boord, waar je naar toe kunt. Afgelopen week draaiden ze Alien met natuurlijk Tom Cruise in de hoofdrol. Die film vonden we op de Quantum al vreselijk, dus dat hebben we overgeslagen.

Alle flipflops die aandrijven op het strand worden hier opgehangen.

Sinterklaas komt ook in Bonaire, waarbij de bruine pieten zwart worden geschminkt.

Minister Plasterk kwam op bezoek op het eiland. Tijd voor een demonstratie teneinde een referendum voor onafhankelijkheid af te dwingen. De uitkomst van het referendum van 10-10-’10 heeft een andere invulling gekregen, dan een groot deel van de inwoners voorzien had. Het is niet aan mij om daar inhoudelijk op te reageren. Daarvoor is mijn informatie vele malen te oppervlakkig. Toch heb ik uit vele verschillende hoeken van de samenleving op Bonaire kritiek gekregen over de manier waarop Nederland met het eiland en haar bewoners omgaat. Ik herken mij er in, omdat het mij deed denken aan het referendum over de Europese grondwet. Ja of nee, en de politiek schreeuwde om het hardst wat er zou gebeuren, als we voor of tegen zouden stemmen. We zouden gebeten worden door de kat of door de hond, maar waar het over ging wist niemand.

Het interview met www.caribischnetwerk.com, dat de volgende ochtend op de radio te horen was.
Zo ook het referendum op Bonaire. De lokale politiek voorspelde kennelijk gouden bergen, maar de uitkomst schijnt voor vele mensen van de lokale bevolking desastreus te zijn. Er heerst ontevredenheid en vele inwoners willen een nieuw referendum. Een absolute zeperd voor het koloniaal bewind vanuit Den Haag. Als je er niet in slaagt om met de – toen – 12.000 inwoners van het eiland te communiceren, hoe wil je dat dan ooit met de Nederlandse bevolking doen, laat staan met de cultureel nog veel gevarieerdere Europese bevolking.
Dat is de reden dat ik me vrij voelde met de demonstranten in gesprek te gaan. Vooral als schrijver van “de Macht van Tien”, een boek dat er voor pleit om juist bij grote beslissingen de bevolking te betrekken, teneinde draagvlak te creëren voor de uiteindelijke beslissing, maar ook als Nederlander, die vindt dat wij ons koloniale verleden kennelijk niet los kunnen laten. Bevoogdend bepalen ambtenaren vanaf een grote afstand wat goed zou moeten zijn voor de mensen hier. Als twee PvdA’ers hun sturing krijgen vanuit Turkije, moeten ze het veld ruimen, maar als Nederlanders hier de dienst willen uitmaken, is dat normaal. We zien het eiland nog steeds als ons bezit.
Goed, we gingen de demonstranten dus sterkte wensen met hun actie. Dat werd op prijs gesteld. We kwamen in gesprek en vroegen hen of ze het boek van Trix van Bennekom “De Tragiek van Bonaire” kenden. Dat bleek voor de meesten niet het geval. Het boek, dat zeker ook een politieke lading heeft, schildert duidelijk wat er sinds 10.10.’10 gebeurd is. Het leek mij een goed idee om dat aan Plasterk aan te bieden, dus stelde ik een exemplaar ter beschikking, zodat de mensen hem dat aan konden bieden. Dat leidde weer tot een interview voor de lokale radio en uiteindelijk de suggestie dat ik het boek aan Plasterk zou geven. Hij kon ieder moment uit zijn vergadering met de Eilandraad naar buiten komen. Ik overwon mijn initiële aarzeling op aandrang van de lokale mensen en sloot mij aan bij de rij van geduldig wachtende mensen.
Na geruime tijd kwam de minister naar buiten en stond de pers te woord. Hij werd door de charmante reporter hard geattaqueerd en leek daardoor even verrast. Hij viel in ieder geval terug op vertrouwde retoriek. Hij legde uit, dat de Eilandraad, de democratisch gekozen Eilandraad, de gesprekspartner is van de Nederlandse regering en dat het via die democratische weg mogelijk zou zijn om invloed op het beleid te hebben. Dat herhaalde hij op verschillende manieren op de vragen die daarna volgden. Hij zei een lesje op.
Daarna was ik aan de beurt. “Excellentie, mag ik u dit boek aanbieden. Het is geschreven door een makamba (zeg maar het equivalent van een allochtoon), die vermoedelijk partijgenoot van u is en die ook vindt, dat u beter naar de bevoolking zou moeten luisteren. Er zijn veel dingen niet goed gegaan.” De minister probeerde ook mij te sussen met het verhaal over de democratisch gekozen Eilandraad, waarop ik zei, dat democratie slechts een keuze biedt, soms tussen twee kwaden, maar dat het toch mogelijk zou moeten zijn een wat minder eenvoudiger, een wat menselijker benadering te kiezen. “Democratie is iets anders dan luisteren naar de mensen. Mensen zijn nu niet gelukkig met wat ze hebben.” Plasterk antwoordde toen, dat dit ook in Nederland kon gebeuren en dat het ook wel voorkwam dat in ‘Europa’ besluiten werden genomen, waar bijvoorbeeld de mensen in Amsterdam niet zo gelukkig mee waren, maar dat was nou eenmaal niet anders.
Na die ongepaste vergelijking stapte hij snel in de auto. Europa en Amsterdam vergelijken met Nederland en Bonaire? Alsof de enige maatstaf hiërarchie is. Ik hoop, dat hij het boek wel zal lezen.

Zoals zo vaak gaan dit soort goed bedoelde acties in de anonimiteit verloren, maar dat was dit keer niet helemaal het geval. Nog dezelfde dag hoorde Helène, de echtgenote van een vroegere baas van mij, het interview op de radio. Zij wonen alweer tien jaar op het eiland. Toen de volgende ochtend bij een andere nieuwsuitzending ook Hanneke aan het woord kwam met een oproep aan de Nederlandse regering om in ieder geval AOW aan de ouderen uit te keren, wist ze het zeker. Pim en Hanneke zijn in de stad. Helène toog naar de demonstranten en vroeg hen, waar ze ons zou kunnen vinden. Die vertelden haar, dat wij op een boot zaten en dat de douane waarschijnlijk wel meer zou weten. Daar kwam Helène Jaap van de Margalliti tegen, die ons weer wist te vertellen, dat Helène en Frank die avond bij Karel’s zouden borrelen. Het werd een hele gezellige avond!

Als dank voor het zich inzetten voor hun zaak, krijgt Pim dit mooi roze petje van Bonaire. Roze, vanwege de flamingo’s.

Pim biedt het boek “De Tragiek van Bonaire” geschreven door Trix van Bennekom aan Minister Plasterk aan.

Misschien helpt het?

We zijn weer aan het klussen, want we constateerden weer een kleine lekkage in de koelwaterleiding. De vloer van de ‘schuur’wordt eruit gesloopt en dus ligt alles weer overhoop. Het is lekker om weer in de warmte te zijn, maar ook wel weer even wennen.
Het onderwaterschip heeft tot onze verbazing geen groene baard gekregen en het beetje stof wat aan boord ligt, is er zo weer afgespoeld.

We huren de auto één dag langer, zodat we makkelijk kunnen uitklaren in Willemstad en we gaan nog een keer naar Albert Heijn om wat spullen te halen. Het bureau van Budget bevindt zich in het luxe hotel van de Sant Barbara Plantation, waar ook een mooie golfbaan bij hoort.
Ondertussen is Pim weer 2x in de mast geweest om te kijken of we de wifi antenne gerepareerd kunnen krijgen, wat tot gevolg heeft dat we nog een paar keer naar de verschillende watersportwinkels gaan. Nog geen geluk helaas.

De lobby is ruim opgezet en helemaal open.
s’Avonds gaan we nog naar Pier One, waar altijd op donderdagavond een borrel + daghap voor de cruisers is. We komen weer wat bekenden tegen en hebben een gezellige avond.

We slaan ook nog wat wijn in, omdat we het nu makkelijk kunnen vervoeren.

We rijden Willemstad binnen langs leuk beschilderde huizen.

Ze doen het nog! De oude getrouwe ANWB wegbewijzering.

Bij Albert Heijn doet Pim zich tegoed aan een verse haring bij het karretje buiten.

Hanneke kiest voor een vers gebakken stroopwafel.

We komen weer langs de vrolijke huizen, alleen nu van de andere kant.
Op de terugweg vanuit de stad komen we wat geiten tegen.

Het blijken er wel een stuk of 20 te zijn.

Bijna 1000 PK. Je kunt het maar nodig hebben.

Dit is Seru Boca Marina, waar we heel rustig liggen.

We zetten alles weer zeevast en halen de hoezen vast van de zeilen af. Morgen heel vroeg vertrekken we weer naar Bonaire. Daar komen eind deze maand vrienden aan boord, die met ons mee terug naar Curacao gaan zeilen. Welterusten..

We zijn inmiddels weer terug op Nelly Rose in Curacao, waar we inkopen en een paar klusjes moeten doen voor we uit de Marina vertrekken naar een ankerplaats in het Spaanse Water. Hieronder nog wat foto’s van onze cruise op de Quantum of the Seas.

Naomi regelt voor ons een bezoek aan de brug, waar we een uitgebreide uitleg krijgen van de Staff Captain, een heel vriendelijke Fin.

Er zit ook een raam in waarin je onder je de zee kunt zien voorbijrazen. We varen meestal 20/21 knoop.

Gigantische ruitenwissers houden het zicht schoon aan de achterkant.

Geen enkel schip op de horizon.

Alles wordt hier strak in de gaten gehouden.

Boven op de brug zit het solarium met verschillende pools en whirlpools, waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt.

De hutten aan boord zijn heel plezierig.

Iedere avond vinden we een ander handdoekenbeest op ons bed.
Natuurlijk hebben we ook in de botsautootjes gezeten.

16 verdiepingen telt dit schip!

Hanneke waagt zich ook in de I-Fly. Het filmpje dat ervan getuigd staat onder Video in de menubalk.

Overal aan boord is spraakmakende kunst te zien. Dit ding knipoogt als je erlangs loopt.
De vlinders zijn van beschilderd emaille en allemaal anders, 16 verdiepingen hoog.

Heel vroeg in de ochtend komen we langs het Statue of Liberty.

Manhattan ligt er mooi bij! Het was een bijzondere leuke ervaring, waar we erg van genoten hebben en het is heerlijk om zonder jetlag aan de overkant te komen.

We treffen Nelly Rose aan zonder al te veel aangroei, maar wel erg stoffig, de spuit gaat er snel overheen om het eraf te spoelen.

Het was heerlijk om weer even herenigd te zijn! Wat zullen we ze missen allemaal.

We steken de Atlantische oceaan dit keer nier per vliegtuig over, maar met een liner : de Quantum van de Royal Caribbean. Het is de maiden voyage en we zijn met zijn zessen. Pim’s zusje en haar man gaan mee en ook haar dochter en echtgenoot, die aan boord werken. Het is de proefvaart en er gaat nog van alles mis, maar wij hebben het erg gezellig met elkaar. Hierboven is de Bionic Bar, die doet het soms wel en meestal niet. Het is een van de nieuwste snufjes aan boord.

Zo nu en dan zijn er grappige presentaties en mag je op de foto met figuren uit films en TV series, o.a. Pinokkio.

De eerste paar dagen was er veel wind en ruwe hoge golven. Er lopen veel mensen rond met zeeziekte pleisters achter hun oren. De anderen lagen waarschijnlijk op hun bed.
Later ging het er iets rustiger aan toe en mochten we weer buiten komen. Lisette en Maarten zijn ook volop aan het genieten.
Op de achtergrond zie je de Azoren.

Daar er iemand een operatie moest ondergaan, die ze aan boord niet konden uitvoeren, maken we een pitstop in de Azoren.

Er zijn verschillende zwembaden en whirlpools aan boord. Met het slechte weer dat we hadden is het grappig om te zien hoe daarin flinke golven ontstaan en het water er gewoon overheen begint te klotsen.

Er is een enorm soort haak met een ei aan het eind, waarin 20 mensen omhoog kunnen worden gehesen om ook vanaf de zijkant hoog in de lucht een selfie te kunnen maken met het schip als achtergrond.

Er komt nauwelijks vieze lucht uit de schoorstenen.

Je kunt tussen de benen van dit enorme kunstwerk doorlopen om weer naar binnen te gaan.

Nog iets grappigs ; een antieke bus.

Aan de binnenkant blijkt het een Hotdog tent te zijn.

Op het sportveld kun je ook een cursus jongleren doen of aan een trapeze hangen onder deskundige leiding van de circusschool.

In de 12 liften zitten draaibare bordjes in de vloer, zodat je altijd weet welke dag het is. De tijd is moeilijker, want we gaan bijna iedere dag een uur terug in de tijd, maar dat levert soms toch problemen op.

We hebben ons niet aan de klimwand gewaagd, hoewel Pim nog even aarzelde.
Pim zit in het klaslokaal van de I-Fly in afwachting van instructie voor de Vrije Val.

Nadat we hoorden dat iemand zijn arm uit de kom was geschoten, houden we deze surfattractie maar voor gezien, alhoewel een hoop mensen zeer veel plezier hadden.

Dit is Het Witte Huis , de allereerste wolkenkrabber van Nederland met op de voorgrond een dregger, het kan niet Hollandser!Zo mooi.
We zijn 3 weken in Nederland geweest, hebben in 8 verschillende bedden geslapen, 6000 km rondgereden in ons Fiatje 500. We deden in 3 weken waar je normaal een jaar over zou doen. We hebben veel mensen gezien en veel mensen niet gezien. We hebben er weer energie van gekregen en gaan jullie allemaal heel erg missen. Toch hebben we wel weer zin om verder te trekken. Afscheid nemen voor langere tijd is best zwaar. We wensen eenieder het allerbeste en hopen jullie de volgende keer in goede gezondheid aan te treffen.

De Krakeling, het theater waar we naar de Premiére van ‘Het nut van Tantes’ van broer Pieter Tiddens gingen, is leuk geschilderd. Een hele leuke familievoorstelling, waar we zeer van hebben genoten.

Oasis of the Seas, het grootste cruiseship van Royal Caribbean, was even op bezoek in Rotterdam. Dit is een van de weinige plekken waar een droogdok is dat groot genoeg is om zo’n schip een opknapbeurt te geven. Rechts zie je het nu heel klein lijkende Hotel New York.

De veerhaven vol klassieke schepen is de plek, waar we een dikke 2 jaar geleden vertrokken.

We gaan een kijkje nemen in de nieuwe markthal in Rotterdam en het overtreft onze verwachtingen.

The inside.

Vlakbij Het Potlood en de Pierre Fleur woningen.

De Laurenskerk, die als enige gespaard bleef tijdens de bombardementen op Rotterdam, lijkt een dwerg naast de gigantische markthal.

Grappig om nu eens op een Nederlandse markt te zijn.

Moeilijk om er niet een paar te kopen. Ze zien er zeer smakelijk uit.
Het potlood gezien door de markthal.
‘