We zijn dus in opdracht van de autoriteiten 40 NM buiten het Nationale park gevaren op de motor. Via de AIS kan men zien of we inderdaad de 40 Mijl hebben gevaren.

Pim gaat overboord met duikuitrusting om de boot van onderen schoon te maken. Dat is niet makkelijk aangezien Nelly Rose voor top en takel nog steeds 1,1 knoop loopt.
We laten de boot ‘s nachts drijven en varen de volgende dag op de motor weer terug. We gaan het niet halen om voor donker in Santa Cruz te zijn, maar krijgen gelukkig toestemming om naar Isla Isabella te gaan. De laatste 6 uur hebben we heerlijk kunnen zeilen. Vlakvoor we binnenkomen in de baai halen we de zeilen weg en doen ook alvast de hoes over het grootzeil. Dat was net op tijd, want daarna barst er een enorme bui los. Het zicht verminderd zo erg dat we geen hand voor ogen kunnen zien. De UnWind heeft ons op de AIS gespot en loodst ons via de marifoon het kanaal door de baai in. Oef, gelukkig ging dat allemaal goed met dank aan Niels.
Inmiddels liggen we voor anker en kunnen Klontje opblazen om naar de kant te gaan. Toccata en Boxing Kangaroo (een jong Belgisch stel) liggen ook hier. Als we aan de kant komen, worden we verwelkomd door deze Marine Iguana’s.
Het is niet bepaald druk op het mooie strand.

De stad is een langgerekte straat vol restaurants waar bijna geen mensen te vinden zijn. Het regenseizoen is hier aangebroken. Niemand heeft haast en alles gaat relaxed.
De was hangt tussen de palmbomen.
De regen heeft zijn sporen achtergelaten. De auto’s maken golven in de straat. Er zijn grappige lantarenpalen; bomen met een bol erbovenop.

Er wordt hard gewerkt aan een nieuwe, volgens ons veel te dure weg met fietspad ernaast. Zonde, het was een mooie zandweg. We zijn bang dat op dit minst toeristische eiland van de Galápagos binnenkort wel projectontwikkelaars zullen neerstrijken en dan is het ook hier gedaan met de rust. Dat zal dan zeker ook ten koste gaan van de tot nu toe onverstoorde fauna alhier. De groei van het toerisme zal ervoor zorgen dat wat wij hier nu in levende lijve zien,  straks slechts historische beelden zullen zijn op National Geographic Television. Massatoerisme en deze vorm van toegankelijkheid van de natuur gaan niet samen. De toegang is nu voor de happy few zoals wij, maar zolang dat zo blijft kunnen er mooie beelden van gemaakt worden, die voor iedereen toegankelijk zijn.

De Marine Iguana’s zijn net als de andere dieren hier absoluut niet onder de indruk van mensen.
Je kunt ze van zeer dichtbij op de foto vastleggen. Ze zijn aan het vervellen.
Dit zijn de boten, waarmee de toeristen worden rondgevaren om al het moois te bekijken. Samen met Anne en Peter van de Toccata gaan we duiken bij Isla Tortuga. We zien twee Hammerheadhaaien en een aantal schildpadden, in de verte niet goed zichtbaar een Manta Ray en een grote school met kleine Barracuda’s (ongeveer 500).
Er komt ook een zeeleeuw met ons meezwemmen. Hij daagt ons uit om net zulke mooie pirouettes te draaien en salto’s met flipflops enz.Het is werkelijk prachtig om te zien.

De boot brengt ons terug naar Nelly Rose, maar niet voordat we langs een aantal pinguins zijn gevaren. Rechts staan er twee op een rots en de anderen zijn aan het zwemmen. We hopen ze later nog wat dichterbij te kunnen zien.

We klimmen naar de krater van de hoogste vulkaan.

Er vliegen een hoop fregatvogels rond, die hier langs de rand nestelen. Deze man heeft een rood zakje onder zijn bek hangen. Als ie ‘m opblaast lijkt het wel een ballonnetje. Hij hoopt er vrouwtjes mee aan te trekken.

Ze schudden zich in de lucht uit en zien er dan war verfomfaaid uit.

Deze is bijna wit.

Mooie bloemen, die hier in bosjes volop groeien.

S’avonds eten we bij iemand thuis in de garage met nog een stel cruisers van de Wandering Dream. 3 Engelse mannen. De soep is lekker, maar het is toch een beetje raar dat ze er popcorn in gooien. Smaakt prima trouwens.

Mooi versierd huis.

Muurschildering met de volle rode zak bij de mannelijke fregatvogel.

De trap ligt weer vol.

s’Avonds komen de zeeleeuwen het strand op om te slapen. Deze ligt heerlijk op zijn rug.

Een heel kluitje bij elkaar.
Het strand is s’nachts niet meer zichtbaar, alleen maar zeeleeuwen!
In deze winkel kun je zelf met een schepje je pasta of maiskorrels pakken en in een zakje doen.

De kerk ziet er imposant uit.
Als we later op de middag alle formaliteiten om uit te klaren hebben afgerond gaan we aan boord en dan krijgen we ineens toch weer bezoek van onze agent om te zeggen dat we onmiddellijk moeten vertrekken. Zie het verhaal van enige blogs geleden. Balen, maar niks aan te doen.

We liggen inmiddels alweer een paar dagen in Villamil op Isla Isabella, het
grootste eiland van de Galapagos. Isabella is een van de rustigste
toeristeneilanden. We liggen hier met een hele gezellige ploeg boten, die
van hieruit de grote sprong gaan maken.
Toen we hier aankwamen was het natuurlijk wel even spannend of we zouden
mogen blijven. Of we onze bodem schoon genoeg hadden gemaakt. Op zich waren
we tevreden over wat we hebben kunnen doen, want het is geen eenvoudige klus
om op volle zee lekker te gaan poetsen. Bij dat poetsen bleek ook wel dat er
nog een derde reden is waarom we meer vervuild waren dan we verwachtten. We
hebben de boot natuurlijk behoorlijk vol geladen als voorbereiding op ons
seizoen in de Pacific en hoewel de waterlijn als de boot stil ligt nog
duidelijk boven water uitsteekt, is het water rondom de boot natuurlijk
nauwelijks stil. De kern van de aangroei lag dan ook vooral op de rand van
de antifouling en de onbehandelde romp. Vooral onder onze ´racy´
achtersteven, is het erg gevoelig voor aangroei. Die is erop gebouwd om zo snel
mogelijk het water te raken als de boot onderweg is, om zodoende de
waterlijn te verlengen (een trucje om de meting naar beneden te brengen en
toch hard te kunnen varen. Iets wat meer bij een racer dan bij een cruiser
hoort). We hadden dat allemaal kunnen voorkomen door de antifouling hoger op
de rop te smeren, maar daar is onze Nelly Rose te mooi voor en het zou de
proporties verstoren. Geen optie.
Toen we aankwamen op de plek waar we mochten gaan poetsen (40 mijl buiten
het park) was het inmiddels pikkedonker en bovendien was de zee erg
onrustig. We zetten de wekker op 5.30, zodat we bij het krieken van de dag
kunnen beginnen en kruipen vroeg onder de wol. Zonder zeilen op en neer
zwiepend op de deining is geen garantie voor een goede nachtrust, maar het
wordt in de loop van de nacht wel beter, maar opstaan om half vijf kostte
geen moeite.
Ik deed mijn duikspullen aan, maar keek met meer dan een beetje spanning
naar het kielzog van de boot. We voeren voor top en takel bij 3-4 mijl wind
nog steeds 1-1,5 knoop. Ik weet, dat ik, ook met mijn zwemvliezen, niet zo
hard kan zwemmen. We hadden een lange drijvende lijn achter de boot hangen
als een soort vangnet, maar die had ik net niet nodig. Met een behoorlijke
sprint slaagde ik erin de lijn die we langs de romp hadden hangen te
bereiken. Ik was daarvan al behoorlijk kapot. Hangend aan de lijn werd ik
door het water gesleurd en het geheel kostte zoveel kracht, dat ik me
besefte, dat dit een onmogelijke klus was. Achteraf weten we, dat we heel
slecht hebben nagedacht. als de boot zo hard vaart, kun je ook sturen. Ik
denk, dat we de kop zelfs op de wind hadden kunnen krijgen. Dan zou ze
daarna wel weer wegvallen voor de wind en snelheid oppikken, zodat het een
behoorlijk geklooi zou blijven, xaar ik denk, dat het zo ook had gekund.
Ik klauterde met de hele spullenboel weer aan boord en we hielden beraad. We
konden het geheel opgeven en doorvaren naar de Markiezen. De wind was
daarvoor zeker aantrekkelijk, maar we hadden echt nog niet genoeg gezien van
de Galapagos. We besloten dat ik eerst zou gaan proberen wat ik gewoon
snorkelend zou kunnen bereiken. Het was duidelijk dat ik dan niet aan
saildrive en kiel toe zou komen, maar de rest was dan redelijk bereikbaar.
Zeg maar tot anderhalve armlengte vanaf de waterlijn. Zonder de hele
duikuitrusting had ik inderdaad weinig weerstand in het water en kon ik
hangend aan een touw goed werken. Ik was tevreden et het resultaat, alleen
onder de achtersteven, die steeds hard op het water klapte, kon ik er niet
lekker bij. Met een bezem kreeg ik het roer wel behoorlijk schoon. Rond een
uur of acht was het resultaat redelijk toonbaar en besloten we koers te
zetten naar Isabella. Niet naar Santa Cruz, want wind en stroom hadden ons
‘s nachts zover naar het westen gezet, dat we Santa Cruz bij daglicht nooit
zouden halen, maar Isabella wel. Via de satelliet telefoon communiceerden we
met Bolivar onze agent, die van de autoriteiten toestemming kreeg voor deze
verandering van plannen.
In de ochtend hadden we de motor nog vol bij, maar vanaf 1 uur konden we
heerlijk zeilen. Het was een prachtige dag en we zouden et daglicht in
Villamil aankomen. Dat was ook zo, maar toen we net onze zeilen hadden
gestreken om de lastige haven binnen te varen begon het waanzinnig hard te
regenen. Het zicht was slechter dan bij een donkere nacht. Ik stond op het
punt om om te draaien en te accepteren dat we nog een nacht op zee zouden
moeten doorbrengen toen Niels van de UnWind ons op de marifoon opriep. Hij
had ons op de AIS aan zien komen. Hij had op zijn plotter zijn koers nog
staan van zijn binnenkomst en zag onze positie aan de hand van ons AIS
signaal. Daarmee kon hij ons prima naar binnen loodsen. Het ankeren viel bij
dat slechte zicht ook nog niet echt mee en het was dankzij de begripvolle
medewerking van de Boxing Kangaroo en de Toccata dat we uiteindelijk een
plekje voor de nacht hadden en met een gerust hart aan boord van de Toccata
gezellig konden borrelen.
We zijn blij dat we terug zijn gegaan. Wat is hier veel te zien. 

‘
We bezoeken het Breeding Station van de reuzeschildpadden.
Even ingetrokken.
Ze zijn echt groot.

Lekker in zijn zwembad met de kop omhoog.
Hanneke’s nieuwe T-shirt met een bluefooted boobie erop. In het echt hebben we ze nog niet gezien.

Babyschildpad is ongeveer 12 cm.

Het is een beetje gênant om het te vertellen, maar we zijn weggestuurd uit het Parque National Galápagos. We zijn weggestuurd, omdat we niet voldeden aan de Resolución 50-2013, die betrekking heeft op de aangroei van de onderkant van de boot. We moesten meteen weg. We moeten 40 mijl (heen en terug. In totaal 14 uur) buiten de grenzen van het park varen en daar onze bodem schoon gaan maken, midden op de oceaan.
Laat ik allereerst dit zeggen. Je kunt er geweldig over gaan piepen en zeuren dat het overdreven is en nog veel meer, maar het zijn de spelregels van dit unieke natuurmonument en daar hebben we ons aan te houden. Er is ongetwijfeld discussie geweest tussen de biologische lobby en de toeristische belangenbehartigers en de biologen hebben gewonnen ondanks economische argumenten. Ik kan daar heel best mee leven. We wisten voor vertrek uit Panama waar we ons aan te houden hadden.
We hebben in Panama op de vrijdag voordat we op zondag vertrokken de bodem van Nelly Rose nog laten reinigen door een ‘professional’. Hoe goed dat is gebeurd, laat ik in het midden. Ik heb het pas geïnspecteerd toen we al bij San Cristobal voor anker lagen en schrok toen zelf van de bodem. Niet dat er een grote baard aan hing en er een hele schelpentuin op groeide, maar er was duidelijk een groene zweem over de hele laag antifouling te zien en er zaten overal witte stipjes van jeugdige beginnende ‘barnacles’. Ik heb toen nog zo goed en zo kwaad mogelijk getracht te redden wat er te redden viel en we dachten dat we aan de dans ontsnapt waren toen de hele ploeg mensen die aan boord kwam voor onze toelating in het park weer weg was en wij onze autografo in bezit hadden. Er was een duiker onder de boot doorgegaan en die had kennelijk niets alarmerends gezien. Wat wij toen echter nog niet wisten, is dat deze duiker gewapend was met een GoPro! Het bestuderen van de beelden daarvan later op kantoor zal tot onze verdoemenis hebben geleid.
We zijn wel wat teleurgesteld in onze antifouling, hoewel ook daar een kanttekening bij gemaakt kan worden. De boot is voor het laatst behandeld in Trinidad, nu acht maanden geleden. Normaal moet de Micron 66 het dan nog heel best doen ook al zijn er in de vuile havens van Santa Marta, Colón en vooral de ankerplaats bij Panama harde aanvallen van alle aangroeiers geweest. In Trinidad stelden we eigenlijk al vast, dat wij zelf al bezig waren met het aanbrengen van ‘onze’ zevende laag antifouling. Hoeveel lagen de vorige eigenaar erop heeft gesmeerd weten we niet, maar het zou ons niet verbazen als wij – zeg maar – aan de vijftiende laag bezig waren. Ik ben geen verfspecialist, maar ik zou mij kunnen voorstellen, dat antifouling een complex is van werkzame delen die met een verflaag op zijn plaats worden gehouden. Die verflaag blijft staan, terwijl de werkzame delen uitspoelen. Uiteindelijk heb je dan een soort van puimsteen onder de boot zitten met een gigantisch groot oppervlak dat snel uitspoelt en een uitermate dankbare groei bodem wordt voor van alles wat je er niet op wilt hebben.
Misschien kan iemand mijn theorie bevestigen of vervangen door de werkelijke gang van zaken, maar het hele verhaal komt er op neer, dat we in Trinidad al hadden besloten, dat in Nieuw Zeeland de bodem kaal moet. “Hadden we maar”zeggen we nu.
We balen er wel van, maar we zijn ook content dat er goed op dit unieke park gepast wordt. Ik hoop alleen, dat de oceaan er straks net zo vlak bij ligt als toen we vanochtend vertrokken. Het geheel betekent een onverwachte dag en nacht op zee. Daar gaan we dan maar van genieten

We gaan samen met de bemanning van de Toccata een middag snorkelen bij La Loberia.

Dit is een Marine Iguana. Alleen te vinden op de Galápagos.
Ze zijn de kleur van lava en hebben een platte staart en een wat rondere mond dan de land Iguana’s. Aan de linkerkant zit nog een kleintje. Ze zijn moeilijk te onderscheiden van de rotsen.
Deze is ongeveer 40 cm zonder de staart.
Pim is er klaar voor.
Hanneke laat zich voortslepen door een grote schildpad.
We hebben ook een enorme school grote vissen gezien, die we bijna aan konden raken. Het was prachtig, we hebben genoten.
Bradley, Anne, Peter en Saskia van de Toccata uit Zuid Afrika met wie we veel gelachen hebben.
Midden bovenin de foto zie je er nog een, die vastgeklampt zit aan een rots.
Het zwembadje wordt gewoon op de stoep gezet.
s’Avonds ligt er ineens een zeehond achter het roer! Twee treden opgeklommen! Pim jaagt hem weg en hij floept zo weer het water in. De volgende ochtend worden we wakker en heeft deze zeehond het roer overgenomen van de Nelly Rose! Ze luisteren goed. Alsof je een hond vraagt van de bank te gaan.

Als er maar ergens een vlak oppervlak is, wordt het meteen overgenomen door deze grappige beesten. De boten, die hier aan een mooring liggen van de locals, hebben allemaal prikkeldraad over hun boot gespannen.
Ook bij de bushalte is het een normaal gezicht.

Onder VIDEO staat een filmpje van een naar zijn moeder zoekend zeehondenjong.

Eigenlijk zijn de 3000 zeeleeuwen ook wel een een beetje een plaag voor de stad. Er is een hek met gaas om ze bij het wate te houden, maar sommige zeeleeuwen zien toch een manier om daar tussendoor te glippen en de stad in te komen. De weg terug naar de zee is dan lastig te vinden.
Darwin, de man die de Galápagos op de kaart heeft gezet toen hij er met de Beagle was. Hij legde hier het fundament voor zijn evolutie theorie.
Standbeeld voor Een saddle backed land schildpad. Hun schild is zodanig gevormd, dat zij makkelijk met hun nek omhoog kunnen om blaadjes hoger aan de vegetatie te eten.
Fontein die het niet doet.
Zo groot als je hand deze hibiscus.
Weinig auto’s, maar wel één verkeerslicht.
We rijden een stukje mee met een local die zijn dashboard mooi heeft versierd.
Alles draait hier om beesten. En om Flora.
s’Avonds eten we met de bemanningen van de Macushla (Engelsen) en de Toccata (Zuidafrikanen) in een pizzeria, die geen pizza’s heeft. Het lokale Pilsner smaakt er niet minder om en ze hebben heerlijke alternatieven voor de pizza.

Mooie binnenkomst met 2 zeeleeuwen op de boei om ons welkom te heten. (Ze zitten er echt!)

Gelukkig is er nog een andere mogelijkheid om aan land te komen.
We zijn in San Christobal. Het eerste van de drie eilanden die we gaan aandoen in deze bijzondere archipel.

De autoriteiten komen in grote hoeveelheden aan boord. Pim heeft vóór ze arriveerden nog snel een rondje om de boot gezwommen om te poetsen en dat was maar goed ook, want er komt iemand speciaal onder de boot duiken om te controleren of Nelly Rose wel schoon genoeg is. We hoorden van anderen dat ze een boete moesten betalen en vervolgens buiten de 40 NM zône moesten gaan om daar de boel schoon te maken.

De mevrouw checkt ook de ijskast en alle verschillende gescheiden vuilniszakken.
Uiteindelijk wordt alles in orde bevonden en kunnen we de gele vlag weer strijken. Nu mogen we ook aan land. De bemanning van een catamaran had besloten om zonder uit te klaren uit Panama te vertrekken en zitten nu al een paar dagen op hun boot vast terwijl ze proberen dit op te lossen. Het lijkt nogal makkelijk om al de officiele papierbende uit de weg te gaan, maar dat kan je behoorlijk opbreken. De bemanning van een Nederlandse catamaran heeft in Panama zelfs een weekend in de gevangenis moeten doorbrengen en een boete van $1000 betaald omdat hun paspoorten niet in orde waren.

Puerto Baquerizo Moreno is een kleine stad met minder mensen dan zeehonden, waarvan er kennelijk 3000 door de baai zwemmen.
s’Avonds genieten we van een mooie zonsondergang en het feit dat we hier echt op onze eigen kiel zijn gekomen, ongelofelijk!
Al snel ligt er een zeeleeuw op onze sugarscoop. Dat maakt het zwemmen lastig, want je komt niet zo makkelijk meer aan boord. Echt vriendelijk zijn ze niet. Ze verdedigen hun plek met veel gegrom.
Mooie snorharen, dat wel.
Als ie te droog en dus warm wordt, laat ie zich eraf vallen en met dezelfde beweging, springt ie weer terug, lekker nat.
Zo wordt het moeilijk om de koffiepot even om te spoelen. Het is een belemmering van onze bewegingsvrijheid, maar we vinden het zo leuk!
Arie op de sugarscoop.
Er is een vrachtboot aangekomen. Ze lossen via een kraan op deze bakken en dan weer met een kraan de kant op. Een heel gedoe en zo gaat het al jaren.
Het is prachtig om te zien en ze zijn met zovelen.
Een mammie met één jong van vorig en één van dit jaar. Ze vechten samen wie er het eeste mag voeden. Moeders gromt naar beiden.
Als het kleintje in een spleet valt, wordt ie aan zijn snorharen door zijn moeder er uit getrokken.
Ondertussen lopen overal ook deze krabben.
De rust is weergekeerd en eindelijk is de kleinste aan de beurt. Er wordt  stevig gedronken. We horen het smakken op de kant.

Het is bijna volle maan en we gaan lekker!
De volgende avond is de wind gaan liggen. We komen straks langs Malpelo.
Bij zonsondergang zien we Malpelo al  liggen. Een brok rots met 2 vuurtorens erop. Het duurt eindeloos voor we er in de buurt komen.

RRRRRRRRRRR……….. De hengel loopt af en we gaan aan het werk. Zie enige blogs geleden voor het gehele verslag.

We varen net langs Malpelo. Er is nauwelijks wind en we kruipen vooruit.
Hij is 95 cm. Gelukkig varen we heel langzaam en kunnen we de vis op ons gemak schoonmaken, zonder dat we geweldig schommelen. Ook de volle maan hielp ons bij onze eerste echte ervaring met deze klus. We hebben uiteindelijk vier dagen lekker van dze vis kunnen eten. Twee keer gebakken en twee dagen als een curry, die we op de tweede dag al gemaakt hadden.
Er is weer wat wind en nog maar 519 NM te gaan.
Pim zit even lekker voorop.
Er komt een kleine zwaluw uitrusten. We gaan de nacht weer helemaal alleen in.
Dit is weer zo’n soort zeezwaluw. Hij blijft wel 2 uur bij ons.
Neptunus komt even sturen als we die moeilijke streep over he midden van de aardbol moeten doorsnijden.
De Evenaar wordt gepasseerd! Een bijzondere mijlpaal.
Hij krijgt van de kapitein Brownies als offer.
Eindelijk na 8 dagen zien we de Galápagos. We spotten al 6 schildpadden!

We zijn inmiddels in de Galapagos archipel en doen nu even een inhaalslag met de foto’s.

We gaan in Panama City nog even snel naar de groentemarkt en zien daar deze mevrouw met antikroeskrulspelden.

Ter plekke wordt het suikerriet tot een lekker drankje geperst.

Altijd leuk zo’n markt.

Dit is geen bananenberg, maar plantain, een bakbanaan.

En dan zijn we eindelijk weer op weg. Er staat geen zuchtje wind op weg naar onze eerste stop Las Perlas, de pareleilanden. Parels die hier ten tijde van de conquistadores nog volop werden opgedoken. Hele beroemde parels kwamen hier vandaan.

Onderweg op de motor komen we honderden pelikanen tegen.

Wat een bijzonder beest.

Ze blijven op het water drijven tot we bijna over ze heen varen.

Daar zijn Las Perlas na 6 uur motoren wegens nul wind. We weten, dat we op de Galapagos de diesel nog een keer kunnen bijvullen.

Nog steeds zijn er veel pelikanen.
De UnWind en de Betty Boop (Nederlanders) komen een biertje halen. Morgen vertrekken we allemaal naar verschillende bestemmingen. De Betty Boop gaat in een keer door naar Gambier. (6 weken varen) en de UnWind heeft nog niet beslist wat ze gaan doen.

De volgende ochtend zijn wij als eerste weg. Deze foto hebben we overgenomen van het blog van de UnWind.