We liggen ook hier weer mooi om van de zonsondergangen te genieten. De ene avond is spectaculairder dan de andere, maar het blijft altijd een mooi schouwspel.

We zitten nog even lekker buiten zonder muggen en ineens horen we het borrelende geluid van Duikers weer. ‘s Nachts met lampen erbij is het mooi duiken, omdat je dan met een eigen lichtbron duikt waardoor de  kleuren van het koraal en de vissen veel beter zichtbaar zijn.

De Sunfish is een populair bootje op Bonaire. Er gaat een team meedoen met de wereldkampioenschappen in Florida, maar eerst is er nog de Bonaire week, waar tientallen Sunfishes aan de start verwacht worden.

Ze hebben de zon tussen hun fok en grootzeil gevangen!

De volgende dag lopen we over de kade naar de sleepboten en komen deze gecamoufleerde iguana tegen.
We komen langs Fort Oranje, waar nog een paar kanonnen staan.

Onze zoon heeft geregeld, dat wij een tochtje mee mogen varen op een sleepboot. Het is voor Hanneke een verlate verjaardagsverrassing. Wij gaan met die blauwe, de Smit Lamnalco Lucaya mee.

Dit is het controlesysteem in de machinekamer. We mogen alles bekijken en machinist Willem geeft tekst en uitleg. Behoorlijk indrukwekkend allemaal.

De seinvlaggetjes zitten keurig in een kastje. Bij ons aan boord gewoon in een plastic zak.
Willem legt van alles uit over hoe het werkt allemaal. Hij gaat zelf niet mee dit keer.

Bekend logo.
We zitten hoog en hebben een mooi uitzicht op de straat met moorings. Nelly Rose ligt helemaal achteraan.

We zijn op weg naar de olie-overslag. Daar  komen kleine tankers met geringe diepgang uit Maracaibo, die hier hun lading lossen. Grote supertankers met 22 meter diepgang halen het hier dan weer op om de olie vooral naar China te brengen. We gaan zo’n ‘kleine’ tanker assisteren bij het wegvaren.
De Smit Tahiti vaart naast ons. Ze doen alles met zijn tweeën. Een moet duwen en de ander trekken.

Wijlen onze zwager Jan zou genieten van deze geologische formaties. Wij vonden ze in ieder geval ook indrukwekkend.

Dit is een spectaculaire blowhole, waar het water door een gat in de rotsen meters omhoog wordt geperst.

Prachtige terrassen, waar het water dan overheen schuift.

Deze vuurtoren staat aan de noordkant van Bonaire.

Dit is een oud landhuis gelegen aan een natuurlijke inham. Het is gebouwd in 1868. De naam is een verbastering van ‘slachtbaai’. Vroeger werden hier geiten geslacht en gezout om daarna naar Curacao te worden vervoerd. Later alleen het zout zelf.

Als het water verdampt blijft het zout achter, dat kun je hier goed zien.

Het zijn harde brokken.

De omgevallen oude cactussen zijn wel hol.

We gaan lunchen in Rincón, waar deze vriendelijke mevrouw aan het werk is.

De honden horen hier bij mensen. We hebben nauwelijks zwerfhonden gezien zoals op andere eilanden.

Op aanraden van andere Nederlanders, die hier ieder jaar terugkomen, besluiten we om Geitestoof te eten. Die Nederlanders zijn van het soort dat kieuwen probeert te groeien. Ze liggen het grootste deel van de dag onder water op een van de bijna 100 duikplekken aan de westkust en rondom Klein Bonaire. Voor hen is het hier een waar Mekka  en ze hadden gelijk. De geitenstoof blijkt inderdaad heerlijk te zijn.

We zijn weer terug in Kralendijk, een verbastering van Koralendijk.

De volgende ochtend komen we bij de heel goedkoop gehuurde rent-a-wreck en helaas blijken we een lekke band te hebben. De krik blijkt te klein te zijn, maar de man van wie we de kar gehuurd hebben, komt na een halfuur aan met een grotere krik, zodat we weer verder kunnen.
We komen hem later weer tegen in Jibe City, want er is daar een mooi concert van een band uit Curacao, waar we van genieten. Het is een coverband en ze spelen ook heel goed nummers van ‘De Dijk’.

Nou die Golf willen we wel eens zien…

De zevende hole ziet er gortdroog uit, allemaal trouwens.

Zou hier ooit iemand spelen?

Er lopen wel overal geiten te zoeken naar een sprietje gras.
Ze worden Lora’s genoemd en het zijn een soort parkieten.

Cactus-afrasteringen zijn populair, maar het duurt even om ze precies zo te laten groeien.

We zijn weer terug bij het kerkje in Kralendijk en gaan nu naar het noorden.

Dit is een overslagplaats voor de olie die vanuit Venezuela komt. Daar kunnen kennelijk geen supertankers aan de wal komen, dus die halen het hier op. Later komen
we er nog van de zeekant bij.

Het noorden is bergachtig en er moeten ook flamingo’s te vinden zijn.

Gevonden! Dit is echter een van de weinigen, de rest staat veel te ver weg.

Eindelijk weer wat bloemen in de droogte.

Dit is de tweede stad van Bonaire. Het ligt in een soort grote kom. De mensen vestigden zich hier, omdat de piraten vanuit zee hen niet konden zien. Vanuit de zoutmijnen liepen de slaven 10 uur lang zonder schoenen op zaterdag naar hun families, die hier woonden.
We zijn bij het museumpje van Washington-Slagbaai Park. Het skelet van de flamingo ziet er erg breekbaar uit.

Er zijn volop salamanders en zo zien ze er van binnen uit.


Hier kun je goed zien hoe de lagen der aarde zijn opgebouwd. Wij zijn dus langs de kust van Venezuela langs al deze eilanden gekomen. De ena laatste is Bonaire en helemaal midden onderin ligt Curacao.

De pick-upauto’s, waar duikers hun flessen achterin op een speciale pallet leggen, zodat ze niet kunnen schuiven, staan overal langs de kust.

Duiken Bonaire Style.

Allemaal zout in dat roze water.

Gewoon wild langs de weg.

We gaan een kopje koffie halen bij een bekend windsurfplekje.

De Hangout Beach Bar bij de surfschool.

Het blijft heel lang ondiep en is dus een perfecte plek om het te leren.

Erg prettig plekje.

Deze vogeltjes heten niet voor niets Suikerdiefjes.

De lockers voor je waardevolle spulletjes.

We komen hier een BN’er tegen: Henny Huisman met zijn vrouw.

Op de terugweg naar Kralendijk hebben we geluk; heel veel Flamingo’s vlakbij de weg.

Mooi koppel.

Nog zo’n prettige plek aan dat prachtige water.

Een van de laatste echte Caribische huisjes in de stad.

We rijden naar de oostkust en daar wordt het steeds droger. De vegetatie bestaat eigenlijk alleen nog maar uit diverse soorten cactussen.

Geiten zoeken de schaduw op.

De hoofdstraat in Kralendijk, de eerste stad op Bonaire ziet er gezellig caribbisch gekleurd uit.

Dit kun je hier dus verwachten. Ben benieuwd of we het ook allemaal echt te zien krijgen.

We huren een auto en gaan het droge eiland verkennen. We komen bij de slavenhutten, die werden gebruikt door de tienduizenden slaven, die hier in de zoutmijnen moesten werken. In iedere hut sliepen er waarschijnlijk vier.

Je kunt er niet in rechtop staan…..

Het zijn echt maar hutjes, wel met uitzicht aan de achterkant op een meer met soms flamingo’s en aan de voorkant naar de zee.

De oranje pilaar op de achtergrond werd gebruikt om aan te geven, waar de vrachtschepen, die het zout kwamen ophalen, hun anker konden laten vallen. Er wapperde dan een oranje vlag ergens. Er staan meerdere van dit soort pilaren in verschillende kleuren langs de kust. Achteraan staat er nog een Roze Pilaar.

In het weekend gingen de slaven naar hun gezinnen, die in het noorden in de tweede stad van Bonaire, Rincón woonden. Dat moest dan wel blootsvoets, want ze mochten geen schoenen dragen.

We zien onze eerste flamingo, die rustig staat te grondelen, net als bij ons de zwanen.

Overal langs de kust zie je soort kunstwerkjes van gejut hout en wat er verder nog maar aandreef.

Salamanders lopen hier overal en Pim moet uitkijken dat ie er niet overheen rijdt.

Er lopen nog zo’n 400 ezels in het wild rond; een ander overblijfsel uit de slaventijd. Langs de kant van de weg zie je overal hun uitwerpselen liggen, zelfs in de stad.

Grappig vogeltje; ongeveer 15 cm. groot.

Nog een paar flamingo’s.

Grote cactusformatie.

Overal zie je auto’s langs de kust staan met duikers in verschillende stadia van ontkleding en uitrusting. Bonaire is Diver’s Paradise. Dat staat ook op alle nummerborden van de auto’s.

Er ligt een schip bij de Zoutpier in te laden. Hij komt eens per maand en dan mag je er niet onder duiken. Het schijnt een topplek voor duikers te zijn. Dat willen wij ook wel eens zien.

De duikschool achter ons, waar het eindelijk weer rustig is. Als ze onder Nelly Rose doorduiken, horen wij binnen allemaal borrelende geluiden, heel grappig. We liggen kennelijk ook boven een topplek, want het is druk onder de boot.

Nelly Rose ligt aan het einde van de straat met moorings tegenover
een van de talloze duikscholen. In hun afgescheiden zwembadje krijg
je een opfriscursus, waarna je onder onze boot gaat duiken. We
liggen namelijk boven een van de 63 duikplekken van Bonaire.

Pim gaat met het vrijdagbusje mee naar de ‘Bijna-AlbertHeijn’ om
eindelijk weer eens wat verse groente enz. te scoren, terwijl Hanneke
door het busje van de wasserette wordt opgehaald.

We informeren meteen even wanneer we mee kunnen met de boot
naar Klein Bonaire.
Dat is een zeer plat, onbewoond eiland voor de kust met kennelijk
nog eens 36 mooie duikplekken.
‘s Middags doen we onze duikopfriscursus, het is toch alweer ruim
een jaar geleden dat we in Turks and Caicos voor het laatst onder
water zijn geweest.

We hebben de retainingpin van de Hydrovane laten vallen, toen we
het roer eruit haalden. Pim trekt zijn duikspullen aan en gaat op zoek…
Gelukkig is er een reserve meegeleverd. Hij heeft het fototoestel
meegenomen. Dat kan tot 10 meter mee onder water.

Een van onze lievelingsvisjes is de Trunkfish. Ze zijn niet zo groot en
een beetje driehoekig.

Bolkoraal

Die bloemetjes linksboven, die op het koraal groeien schieten in hun
schulp als je ze aanraakt. Er staat straks ook een filmpje onder Video
waar je Pim dat ziet doen.

2 visjes

Hier zie je waar onze mooringlijnen aan vast zitten. We liggen goed vast!

Er begint al weer wat koraal op te groeien.

Dit pijpkoraal is eigenlijk paars van kleur, maar hoe dieper je komt
hoe minder kleur er over blijft. Er hangt een trumpetfish verticaal tussen
de pijpen om niet op te vallen.

Een klasje yellowtailfish.

Een klasje duikers.

We vieren Hanneke’s verjaardag met de andere Nederlandse boten.
Die van Paul dreigt te gaan zinken, dus daar heeft ie een surfplank
ondergebonden.

Er blijven er ook een paar gezellig meeëten.

Het contrast kon natuurlijk niet groter. We hadden er ook echt weer zin in. Mensen, veel mensen. We werden, na een verrukkelijke zeiltocht vanaf de verlatenheid van Las Aves de Barlovento, in Bonaire verwelkomd door Gerard van de Sylfer, die ons hielp om een mooring op te pikken. Als er vlagen van 25 knoop doorkomen is dat soort hulp echt altijd welkom. Hij vertelde ons, dat het Nederlandse contingent hier op Bonaire om vijf uur ‘s middags bij Karel’s borrelt. Daar ontmoetten we dan ook, behalve de Sylfer, de Blabber en de Acapella. Reuze gezellig. Zij vertelden ons, dat er die avond een evenement zou zijn.
Als je zo rondreist als wij, beland je af en toe bij evenementen waar je in Nederland nooit aan toe zou komen en misschien zelfs niet welkom zou zijn. Omdat je er niet bij zou passen vanwege je leeftijd of omdat je er zelf niet over zou piekeren daar naar toe te gaan. Hier gaan iedereen mee in de vaart der volkeren en hebben ze elkaar nodig om het gezellig te maken. Zodoende belandden wij vanavond bij de Pop-Quiz bij Little Havana. Een quiz waarbij jong en oud zich met elkaar meet op het gebied van kennis van de popmuziek. Je zou denken, dat je daar als oudere een voordeel bij zou moeten hebben. Je hebt immers al die jaren top-40 muziek meegemaakt. Top-40 muziek vanaf 1956. Helaas, niets is minder waar. De jeugd blijkt alle belangrijke popmuziek uit de historie met naam en toenaam te kennen, terwijl onze kennis in ieder geval staakte bij de negentiger jaren. De Blabber en de Acapella voegden daar nog een decennium aan toe, maar daarna zaten wij als team redelijk stuk en konden ook de Harmatan en de Foxy Lady ons niet echt op het hoogste niveau helpen. De lokale jeugd zong alles gewoon mee en wist met naam en toenaam waar het om ging. Het is overigens wel leuk om te zien, hoe de muziek uit onze jeugd beklijft. Net zoals het jammer is vast te moeten stellen, dat wij ergens rond ons veertigste levensjaar het contact met de nieuwe muziek hebben verloren. De poedelprijs werd ons bespaard, maar de Hall of Fame van Little Havana zullen we niet verrijken met onze portretten.
Zoals we hier met al die boten liggen, zijn we wel met zijn allen van de klas van 2012. We hebben dan ook een groepsfoto gemaakt, die we zullen opsturen aan het blad Zeilen. Het was immers dat blad dat de bijeenkomst bij de Vereeniging in Loosdrecht had georganiseerd voor de vertrekkers van dat jaar. Het is leuk om te horen wat iedereen sindsdien heeft gedaan en wat ze nog gaan doen. Daar gaan we de komende dagen uitgebreid van genieten. Vanavond was vast een heel gezellig voorproefje van wat ons de komende weken hier rondom het onderwaterparadijs Bonaire ook boven water te wachten staat.