We blijven helemaal gepassioneerd over de golfstroom. Ook de afgelopen 24 uur werden we weer hard op sleeptouw genomen. Gisteren verlieten we de hoofdstroomdraad om te vermijden, dat we Hatteras niet meer zouden kunnen bezeilen en moesten we ons tevreden stellen met een enkel knoopje stroom mee. Toen de wind ook nog behoorlijk afnam, schoot het voor ons gevoel niet echt hard op, maar we genoten van een heerlijk zeildag. Het soort zeildag waar we eerst de theme-music van de Pirates of the Caribbean door de boot laten knallen en over het water laten schallen. Daar heeft helemaal niemand hier last van. Daarna hebben we geluisterd naar de gitaar kwintetten van Luigi Boccherini. Dat vinden we op zo’n moment ook heerlijke muziek. We doen dat maar zelden, want het vreet stroom, maar soms moet het gewoon. Vandaag is weer zo’n dag en is Leonard Cohen aan de beurt met zijn live concert uit Londen.
Zoals gezegd, ook de afgelopen 24 uur werden we weer op sleeptouw genomen door de golfstroom. Toen we weer in de stroomdraad belandden, werd de opgelopen achterstand ten opzichte van de vorige 24 uur met ras tempo ingelopen. Het log laat zien, dat we ‘slechts’ 142 mijlen door het water hebben afgelegd, maar op de kaart blijkt het ruim 206 mijl te zijn, en dat is dan gemeten in de rechte lijn, die we niet hebben gevaren. De lift van de golfstroom was gemiddeld 2,7 mijl waard. We hebben hele stukken gehad, waar de stroom 5 knoop voor haar rekening nam. Terwijl we hooguit 5 knoop zeilden, stond de SOG (Speed Over Ground) meter op ruim 10 knoop. Ik wilde dat even vastleggen met de camera en op dat moment bereikten we net ons record van 11,6 knoop. Meer dan de helft van onze snelheid dankzij de stroom, omdat de wind niet meer dan een knoop of 10 blaast en omdat het onderwaterschip van Nelly Rose op een plaatje uit het zee aquarium lijkt.
Gebiologeerd door Leonard Cohen en onze boeken hebben we net even een paar uur niet zo heel erg serieus op onze koers en op de Antaris gelet. We hadden een hele beste voorsprong op hen, maar ineens zagen we, dat ze die 4 mijl achterstand hadden ingelopen en ze weer naast ons lagen. Wij hadden iets te laag gevaren en waren aan de verkeerde kant van de duizend meter lijn gekomen. Zij hadden nog 11 knoop op de klok en wij voeren tussen de 7 en 8. Anderhalf uur relaxen was genoeg om ons in te lopen. We vertellen hen straks op de radio natuurlijk, dat we op hen gewacht hebben om onze kleine vloot bij elkaar te houden.
Dit alles heeft wel tot gevolg, dat we morgen met een dilemma geconfronteerd kunnen worden. Waarschijnlijk halen we het niet om voor donker binnen te zijn……

Het was natuurlijk geen verrassing, dat er een dag record gevestigd kon worden. We zijn er echter niet helemaal voluit voor gegaan. Uiteindelijk moeten we om Cape Hatteras heen en hebben we te maken met de wind om ons daar te brengen. We zijn dus eerder gaan oploeven om maximaal – nou, beter gezegd: toch nog redelijk – gebruik te maken van onze hoogte. Anders had er een nog ongelooflijker record in gezeten.
We kwamen gisteren om 12.00 uur in de golfstroom en het effect was onvoorstelbaar. We hadden af en toe tot 5 knoop stroom mee. We haalden dan snelheden over de grond tot wel 11 knoop, terwijl we rustig met twee reven een kleine 6 knoop door het water voeren. Uiteindelijk voeren we de afgelopen 24 uur 158 mijl volgens het log, dat de snelheid door het water optekent. Onze route wordt vastgehouden in de iPad, en dat laat ons zien, dat we in diezelfde 24 uur 226,4 mijl zijn opgeschoten. Een cadeautje van de golfstroom van 68 mijl. De hoeveelheden water, die zich verplaatsen om dat mogelijk te maken, tarten mijn voorstellingsvermogen. Vergeleken daarbij is de Rijn, of welke rivier dan ook, een armzalig slootje.
De golfstroom is geen constante stroom. Hij veranderd gedurende de dag afhankelijk van wind en temperatuur en hij wordt minder snel naarmate hij verder is gevorderd. Bovendien is hij hier ook vrij smal. De Trinity probeerde de binnenbocht eerder te nemen en raakte daardoor het contact met de golfstroom kwijt. Ze ligt nu behoorlijk ver achter ons. De Antaris, een vrij nieuwe Hallberg Rassy 40, zat in het begin nog iets westelijker dan wij en had zelfs iets langer die 11 knoop op de meter. Nu we naar het noord oosten varen, redelijk hoog aan de wind, zijn wij sneller op bootsnelheid. De golfstroom doet nog een mijl of 2.0 We hebben nog wel een aantal keren per dag radiocontact met elkaar over het weer en de verschillende versies van de spaghetti Bolognese. Dat is gezellig.
De wind is behoorlijk afgenomen en we hebben het tweede rif er vanochtend vroeg al uit gehaald. De verwachting is, dat hij nog verder zal afnemen. Hoofdzaak is dat hij geruimd is naar oost-zuid-oost en met een beetje mazzel nog verder draait naar zuid-oost. Als hij dan inderdaad nog wat afneemt, dan kan het eerste rif er ook uit. Dan zouden we – maar dat is uiterst speculatief – Hatteras overmorgen rond het middaguur kunnen ronden. Vandaar is het nog 120 mijl tot Norfolk, waar we dan zaterdag in de loop van de ochtend binnen zouden kunnen lopen. Als we echter vanwege de wind nog een ‘klapje’ van een mijl of zestig moeten maken, dan kan het een stuk later worden.
Wordt vervolgd.

Rond het middaguur bereikten we de golfstroom. De snelheid door het water bleef min of meer hetzelfde, maar de snelheid over de grond ging vrij snel omhoog en bereikt af en toe de tien knopen! Dat betekent, dat we ongeveer 3,5 knopen stroom mee hebben. We hebben de logstand van 12 uur opgeschreven en dat doen we morgen om 12 uur weer. Daaraan kunnen we dan zien hoeveel mijlen we door het water hebben gevaren. Vervolgens hebben we dan ook de GPS posities van vandaag en morgen 12 uur en daaraan kunnen we zien hoeveel verder we over de bodem, zeg maar op de kaart, zijn gekomen. Als de wind blijft zoals die nu is, dan zal die afstand over de grond een record worden voor Nelly Rose. Mijn verwachting is 160 mijl door het water en misschien wel 230 mijl over de grond. Mensen die daar hun inschatting aan toe willen voegen kunnen dat doen via de Nelly Rose pagina op Facebook of via de berichten op de website!
We hadden vannacht nog even een klein avontuur, vergelijkbaar met het probleem tijdens de Atlantische overtocht. Ik (Pim) lag te slapen en Hanneke had de wacht. Toen ik het overgaf, voeren we halve wind. Niet nodig om een bulle talie te plaatsen tegen het gijpen. Natuurlijk ruimde de wind tijdens de wacht van Hanneke; niet veel, maar ineens voeren we ruime wind. Nog niets aan de hand zou je zeggen. Maar ineens kwam er een combinatie van ‘iets’ met de wind en een rare golf. Van die gekke golf werd ik al wakker, zodat ik de klapgijp goed kon horen. Ik wist niet, dat ik zo snel boven kon staan. De Raymarine was weer helemaal de kluts kwijt en stuurde ons 90 graden de verkeerde kant op. Dit keer hadden we het meteen door, zodat binnen een paar minuten het zaakje weer op orde was. We schakelden de instrumenten even uit, zodat de automatische piloot zich kon resetten, en we gijpten – nu gecontroleerd – terug. Vanzelfsprekend ging de bulle talie er nu wel op. Het was stom, dat we dat niet eerder al gedaan hadden. We hebben een heel makkelijk systeem om de talie in gebruik te nemen en ook bij gijpen kunnen we er heel makkelijk mee werken. Geen reden om hem niet te gebruiken. Gelukkig geen schade.
Helaas hebben we nog steeds geen dolfijnen gezien. Wetenschappelijk stelt zo’n individuele waarneming natuurlijk niets voor, maar op al onze vroegere reizen hebben we veel vaker – bijna dagelijks – dolfijnen gezien. Zou dit een gevolg zijn van de overbevissing van de wereldzeeën? Ik heb van Olav, de Duitser van de Antaris, een boek te leen gekregen: Der Schwarm van Frank Schätzing. Dat boek gaat over de zee en over de schade die de mens door oliewinning en overbevissing aanricht. Het is een roman, maar wel met een behoorlijke feitelijke ondergrond. Het is even wennen om weer eens Duits te lezen, maar het is boeiend genoeg om me daar doorheen te slaan. Het boek, een hardcover, zwiept daarbij me in de handen. Om in golfstroom te blijven moeten we op 80 graden westerlengte blijven en varen we dus pal naar het noorden met een wind die tussen oost en noord oost is en rond de 17-18 knopen (vannacht mogelijk nog wat meer). We gaan dus wel hard, maar comfortabel is anders. Nelly Rose danst over de golven.

We hebben om 11 uur vanochtend de trossen los gegooid. We zijn samen met de Antares van Olav en Andrea en de Trinity van Robert en Kyrsten op weg naar Norfolk in Virginia. In een rechte lijn zou dat ongeveer 750 zeemijlen zijn, maar we gaan niet in een rechte lijn. We varen eerst naar de kust van Florida om daar de warme golfstroom op te pikken. Als we bijna bij 80 graden westerlengte zijn gaan we naar het noorden varen, zodat we op die 80 graden lijn blijven. Vervolgens buigen we met de kust mee en volgen die naar het noord oosten tot aan Cape Hatteras, waar we ver vandaan willen blijven. Daar botst namelijk de koude golfstroom die uit het noorden komt op de warme golfstroom, zodat het daar zelf bij windstil weer uitermate onaangenaam kan zijn.
De route die we nu hebben uitgezet is ongeveer 950 mijlen lang. Daarvan krijgen we de eerste 4 dagen alleen al minstens 200 mijlen cadeau dankzij de golfstroom. De rechtstreekse route is uitermate impopulair, want je hebt daar eerder stroom tegen dan mee, zodat de rechtstreekse route vrijwel altijd langer uitvalt dan de route die we nu hebben gekozen. Een navigator van de Volvo Ocean Race zou de rekensom misschien gedetailleerd uitplussen, maar wij gaan met de gangbare wijsheid mee. Een bijkomend voordeel is, dat je dan nooit meer dan 100 mijl uit de kust zit en wie weet waar dat ooit goed voor kan zijn.
De eerste paar uren vandaag waren heel plezierig, maar al snel waarschuwde Olav, dat hij een forse bui op de radar tot ontwikkeling zag komen en het duurde niet lang of we voeren redelijk hoog aan de wind, die rond de 23 knoop was. Dat is windkracht 6. Nelly Rose loopt dan best wel lekker hard. Hoewel het onderwaterschip echt aan een nieuwe laag antifouling toe is, en we daarom een redelijk schelpen tuin met ons meevoeren, knalt ze met 6,5 knoop door de golven. Gelukkig hadden we weer als vanouds de Bolognese saus al voorbereid, zodat we toch lekker en makkelijk konden eten. Het blijft een hele dans voor Hanneke. Nu, om 8 uur ‘s avonds, varen we een ruime windse koers, en hoewel de wind nog net zo hard blaast, is de zeegang daardoor een stuk comfortabeler. Pas als we bij 80 west zijn gaan we weer oploeven. Dat is nog 110 mijl. De wind verwachting blijft voorlopig hetzelfde, dus dan zal het wel weer hakken worden, maar voorlopig is het prima om bij te slapen. Om de beurt. Pim van 21.00 tot 24.00, Hanneke van 0.00 tot 3.00 en zo verder. We houden dat ritme ook overdag aan, zodat we ruim dutjes kunnen blijven doen.
We melden ons morgen weer.

Oorspronkelijk waren we helemaal niet van plan de Bahama’s te bezoeken. Pim kende Nassau vanwege een zakenreis die hij ooit daar naartoe had gemaakt. Een conferentie van software leverancier Wonderware in het Atlantis hotel alhier. Daardoor was een beeld blijven bestaan over Bahama’s wat in het geheel niet bleek te kloppen. Gesprekken met andere cruisers en het blog van de Lamawaaie (?) brachten ons gelukkig op andere gedachten. We hebben hier genoten. Nassau zal nooit een favoriete bestemming worden, maar de Exuma Cays vonden we het absolute einde en zo schijnen er nog een paar juweeltjes te zijn. Het zou geen straf zijn om hier ooit weer terug te komen.

We hadden gisteren een hele gezellige dag met alle Duitse vrienden hier van de Antaris, de Trinity, de 2Mickies en de That’s Life. Zo gezellig, dat Pim al vroeg onder de wol was gekropen. Hij lag er nog maar net in, toen er op Paradise Island een groots vuurwerk begon. Na twee klappen stond hij alweer boven.

Hoog, veelkleurig en met keiharde knallen.

De Birdman.

Grande finale! Bahama’s bye bye en wie weet, tot ziens.

We stappen met onze nieuwe duitse vrienden in de religieuze taxi richting café, waar we de voetbalwedstrijd gaan bekijken.

Nog een van de weinige kleine huizen, die zijn overgebleven in Nassau sinds de intrede van de cruiseshipindustrie.

Oranje is wel verkeerd geschreven, maar toch een aandenken aan vroeger tijden.

Strand met tentje

Nadat de 3 vorige projektontwikkelaars onderuit zijn gegaan hebben de chinezen het ook hier overgenomen, net als in Dominíca. Ze slapen in die blauwe barakken aan de voorkant.

Onze taxichauffeur is een kleurrijk figuur met schitterend glimpak.

Totaal nieuwe wijk, aangelegd met heuse kanalen.

Er staat nog veel leeg.

16 TV schermen laten het spektakel tussen de 2 duitse clubs zien.

Die abrikooskleur doet het goed hier met een zonsondergang.

De duitse club, 4 boten.

Er ligt een “Tunatower” met pretverlichting in de haven, gelukkig niet naast ons.

We’ve probably all seen one of those unbelievable sports movies where the unlikely nerdy kid scores in the final second of the game, to win the match. Well, the Miami Heat doesn’t have nerds on the team (they do have some characters though). They are a great team, but still there is an undisputed star within that team, their Most Valuable Player Lebron James. So, if the game hinges on one final desperate chance for a win, with less than 2,5 seconds on the clock, that’s who you pass the ball to. And he scores! The Heat beat the Indiana Pacers in the first game of the semi-finals for the NBA 2013 championship, and I was there!
My niece Naomi lives and works in Miami and she is a fan. She kindly sacrificed a load of Air-miles to fly me in from Nassau in the Bahamas and organised great tickets for the game. Naomi and I had dinner before the game together with Bella and her brother in law Peter. We then drove to the American Airlines Arena and handed the car over to the Valet Parking service. We were welcomed in the Dewar’s Club for a pre-game drink and then went to our seats for the game.
The game was pretty evenly matched for most of the time, although the Pacers lead the score most of the time. Both Naomi and Bella tried to appease me and said that the game would really start in the third period, but even throughout those 12 minutes of net playing time, the Pacers were definitely not beaten. The girls also were now starting to display signs of nerves, but felt mighty confident, that the Heat would prevail and indeed, with about a minute left in the game, they managed to score and reached a three point lead. A question of playing a clever defence and even allow the Pacers to score once more to regain possession, as long as it wasn’t a three pointer, but a three pointer it was! The game was tied and that is not acceptable, so it went into overtime. Another 5 minutes of net nail biting playing time, but the Heat finally seemed to be in control of the game and once more managed to move ahead; this time by two points. The Pacers however had possession of the ball and once more needed to score a three pointer, however this time, that would be for the win. Then Dwayne Wade fouled and the Pacers were awarded three penalty shots!
All hell broke loose in the AAArena, as 20.000 Heat fans tried to put pressure on the player from the Pacers. He didn’t flinch and all three shots went in without so much as touching the ring. The score was now 101-102 with 2.2 seconds left on the clock. We all looked at each other sadly. It had been an exciting game, but we would be denied the desired results. The Heat called a 20 second time out. However the audience had accepted defeat and it was very silent in the hall. The referee hands the ball to Battier and James moves from under the basket towards the middle of the court. The ball went directly to LeBron James, Mississippi one, who turned to his right, around his opponent and with three strides, Mississippi 2, and a jump lays up the ball and twists it with his fingers so that it drops through the net as the buzzer sounds. It was within the regular playing time and the hall erupted in sheer amazement and admiration; final score 103-102.
http://www.youtube.com/watch?v=zaM5nMur4Tw
It was past midnight by the time we got outside, but it had been worth every minute of it. I wish the Heat every success during the remainder of this best of seven series, but I do hope for the collective blood pressure of their fan-base, that they don’t make them all just as exciting as this one. I think however I have been watching the 2013 Champions. Not just a team, a great team, until the last tenth of a second of the game.

Nassau is genoemd naar “onze” Nassaus en we hebben historisch banden met de Bahama’s waar we eigenlijk niets meer van zien. Ze rijden hier links en de politielui zien er uit als Bobbies, met witte uniformen, maar deze Dutch oven op het vliegveld is de eerste duidelijke referentie die ik zie.

Ik vlieg uitermate comfortabel met het vliegtuig van American Eagle. Het is een vlucht van minder dan 40 minuten. Helaas vliegt zo’n jet op redelijk grote hoogte. Je krijgt dan wel een idee van de schoonheid in groen en blauw van de Bahama’s, maar het mooiste is dat vanuit een propeller vliegtuigje van het soort waarmee Flamingo Air en Watermakers Air vliegen. We hebben foto’s van Blaine en Danna gezien vanuit zo’n vliegtuigje en dat is spectaculair.

We leveren de auto van Naomi bij de valet parking in, zodat we na de wedstrijd redelijk snel weg zouden kunnen zijn. We hadden toen natuurlijk nog geen idee, dat het pas na middernacht zou zijn, zodat het dubbel goed uitkwam.

Pim, Bella en Naomi

Hoog vanuit de Dewar’s club

Een meisje van negen zingt de National Anthem. Ze doet het fantastisch en beter dan de playbackende Beyonce bij de inauguratie van Obama.

De spelers van de Heat worden individueel voorgesteld begeleid door grote vlammen. Een totaal spektakel.

Mc Wrap stokken om mee te zwaaien en de concurrentie mee uit de concentratie te halen. Zouden het in Indiana Wopperstokken worden of gebruiken ze bij de Pacers gewoon dezelfde?

De Heat dancers, zijn red hot Cheerleaders.

Ook de marching band doet een dansje met veel beweging van de heupen.

Tijdens ‘halftime’ gaan we naar buiten op het terras van de American Airlines Arena voor een biertje. Er speelt een uitstekende rockband.

LeBron James neemt strafworpen. Ze hebben bij de Heat geen nerds, maar wel karakters, zoals Andersen (links) met zijn hanenkam. Hij wordt door de fans ‘the Bird’ genoemt en als hij de bal heeft of iets goeds doet, begint iedereen ,met zijn armen te doen alsof het vleugels zijn.

Pim en Naomi

De uitslag staat er al, maar LeBron wacht nog op de bevestiging. Die kwam. Wat een avond!

We gaan met een stel Amerikanen een hapje eten na een flinke regenbui.

Alles is hier ingericht op het naar binnen lokken van de toeristen.

Ned en Kathy van de Passage, ze waren buren in Blackpoint en Norman’s Cay en eigenaren van hondje Molly.

We belandden in deze tent, na eerst het halve rijtje restaurantjes te hebben verkend. Het zijn er wel dertig,

Tijdens het eten horen we, dat het weer enorm regent en onweert en als we naar buiten komen is het inmiddels echt noodweer. We rijden met de auto, die Ned had gehuurd terug naar huis, maar het gaat erg langzaam. De straten zijn rivieren geworden!

Het Politiebureau is niet meer bereikbaar tenzij met hele hoge laarzen.

De bank

De ravage morgenochtend zal niet mis zijn, maar hier hebben ze floodboards erin gezet. Dat doet vermoeden, dat het hier vaker voorkomt.

We zwemmen voorzichtig verder.

We maken wel golven!

Tanken wordt lastig

Het water komt nu ook de auto binnen en we hopen dat we het halen naar de haven zonder dat de auto ermee kapt.

Gelukkig goed afgelopen en veilig thuis gekomen. We schuilen nog even in de wasserette vóór we aan boord gaan. Er bleken wel wat raampjes een heel klein beetje lek, maar het zag er allemaal goed uit. Wijzelf waren echter tot op het bot doorweekt, maar dat droogt morgen wel weer, alhoewel ze hier voor de volgende 10 dagen nog onbestendig weer afgeven.

Dit is Molly van onze buurman Ned. Molly is bijzonder behendig op het rubberbootje en rent heen en weer zonder eraf te donderen. Ze keft voortdurend, maar altijd met een reden. Zo vindt ze het niet fijn als het vrouwtje gaat zwemmen en als het anker omhoog gaat. Dan hapt ze Ned zelfs in de billen en ze heeft al shorts gescheurd.
Ned kwam vertellen, dat hij conch’s had gevonden en vroeg of wij er ook een paar wilden.

Zo zien ze er dan uit, nog helemaal begroeid. Het schijnt dat ze heel moeilijk open te maken zijn. Daarvoor heb je serieus gereedschap nodig om er een gat in te slaan en dan moet je nog een hele tijd peuren om het beest eruit te frutselen. Wij hebben het aanbod, met dank, afgewimpeld.
De locals maken een conch hier in een paar minuten schoon. We zagen Ned bezig aan dek en hij deed er veel langer over. Wij denken, dat wij de boot van voor naar achteren ermee bevuild zouden hebben met een onzeker resultaat.

We hadden het over de verschillende kleuren blauw van het water, maar het is eigenlijk echt groen, vergeleken bij het blauw van onze Nelly Rose.

Nassau is wel weer even echt iets heel anders. Het is een grote stad met veel mensen. We gaan hier boodschappen doen en Pim gaat op en neer naar Miami om zijn nichtje daar op te zoeken. Ze gaan samen naar de eerste van de finale wedstrijd van de NBA Eastern Conference tussen de Miami Heat en Indiana Pacers. Daarna zoeken we weer snel de rust op.

We liggen bij de Nassau Harbour Club. Dat klinkt luxer dan het is, al hebben ze wel een zwembad erbij. Echter geen Marina zoals in Europa met drijfsteigers en fingerpontoons om makkelijk aan te leggen en op- en af te stappen. Het went en we liggen prima.

Er komt van alles voorbij varen.

Dit soort boten is veel geliefder dan zeiljachten. Ze hebben heel vaak namen die refereren aan een “fin de carrière”, zoals “At Last”.

We lagen eerder op de kop van de steiger en dat was niet bepaald rustig, met alles wat er langs vaart en golven maakt. Gelukkig kunnen we gaan verliggen naar een beter plekje.

Pim roeit naderhand Klontje ook naar de nieuwe ligplaats.

De contrasten zijn groot. Op de achtergrond het grote gokpaleis Atlantis op Paradise Island
http://media.expedia.com/hotels/1000000/470000/460500/460429/460429_189_b.jpg

Het is niet makkelijk om het kleurenspel met de blauwe tinten goed in beeld te krijgen, maar we kunnen er geen genoeg van krijgen.

We hebben een vaste gast aan boord tijdens ons verblijf in het park. Niet echt schuw, maar dichterbij dan een meter mogen we niet komen, dan vliegt hij of zij naar de andere kant van de boot.

Hier zit het vogeltje naast de antenne van de satelliet telefoon. Die is ongeveer 15 cm hoog. Het is echt een heel klein vogeltje.

We varen van Warderick Wells langs de Atlantische kant naar Norman’s Cay. Dat betekent dat we weer door zo’n nauwe snelstromende Cut moeten waar het water alle kanten op spat.

Meteen na de Cut gaan we rechtsaf een doorsteekje in. Omdat het hoog water is, bij een redelijk vlakke zee en met goed zonlicht kan dat. Je vaart echt op de tinten blauw. Hoe donkerder hoe dieper.

Het ultieme tropische eiland uit een strip verhaal. Niet groter dan wat je ziet en een palmboom precies in het midden. Vermoedelijk een van de meest gefotografeerde en bezochte plekjes hier in de buurt. Je komt er langs op weg naar de DC3

Deze DC3 was van een drugsbaron. In de 80’er jaren is het apparaat hier neergestort en is goed ingepast in de omgeving. Het wordt bewaakt door zeer brutale Sergeant Major visjes. Het is nu hoog water. Bij eb ligt meer dan de helft van de romp boven water.

Het hele vliegtuig is bedekt met allerlei soorten koraal.

Raar gezicht, een scheepswrak verwacht je wel, maar dit zie je toch niet vaak. Verder naar het zuiden ligt er nog een kleine Cessna ondersteboven in het water.

De Sergeant Major komen echt tegen je aan en happen dan, zoals bijvoorbeeld in Hanneke’s buik! Dat voelt net alsof een velletje tussen twee vingers geknepen wordt.

Het geraamte

Het is heel gezellig zwemmen met zo’n cordon waakzame vissen om je heen. Ze zwemmen tegen je aan, maar ze blijven goed weg bij de handen.

Pim op de vleugel van het voormalige drugsvliegtuig. De lens werd een beetje geblokkeerd door een Sergeant Major.

En dus met het hoofd boven water.