Er is een klein meningsverschil bij uw bloggers. We zouden op blogvakantie gaan, maar we hebben het nog even zo leuk, dat we dat toch nog even moeten schrijven.

We zijn nog in Rockland, waar we Nelly Rose van binnen en buiten een grote schoonmaakbeurt geven, met steun van de werf. De schade aan de kiel na onze dreun op Swan’s Island valt gelukkig erg mee en wordt door de werf opgeknapt. Onder de vloer is het schoon dus die ging er vandaag weer in. Daardoor hebben we de ruimte om alles leeg te halen, schoon te maken en weer in te ruimen.

‘s Avonds eten we nog gauw een keer kreeft. Dat zal straks in Nederland niet meer gebeuren.

Deze mooie oude foto van een Rocklandse zesmaster hangt in het eetcafeetje.

Dit zijn kleintjes en volgens Pim onder de maat, maar wel lekker.

Kreeften Klauwen Kunst.

Nog meer Kreeften Klauwen Kunst

IJsje toe. Dat is nog moeilijk kiezen met al die vreemde namen.

Kunst gemaakt met schelpen in een van de talrijke gallerietjes hier, die de groenteman en bakkers winkels hebben overgenomen nadat die waren verdreven door de grote supermarkten. Dat heeft het aanzien van dit soort stadjes heel ingrijpend veranderd.

Er is vanavond (maandag) Bluesnight in deze bar.

Anthony Gomes (Dat spreken ze hier uit als Kooms, met een zacht K, zeg maar Guooms) treedt op met een superdrummer en basgitarist. Hij speelt de sterren van de hemel en is helemaal bezeten van zijn muziek. Een nummer van Jimi Hendrix speelt hij, als rechtshandige, op een linkshandige Fender Stratocaster, zoals de linkshandige Hendrix het op een ‘normale’ gitaar speelde. Hij vertelt Pim een heel verhaal daarover. Het heeft echt zin om het zo te doen. De knoppen zitten dan anders onder je handen en als je dan langs de fader gaat met je handen is de actie volgens hem logischer. Onder zijn voeten heeft hij een orgie van voetpedalen, waar hij echt van alles mee kan.

Er is hier iedere maandag bluesnight. Dat is natuurlijk normaal een avond waarop er weinig gebeurd en daarom kan een man als Anthony hier voor een man of honderd vaste fans komen spelen. Hij komt graag vanwege het enthousiaste publiek en die maken dat helemaal waar. Het is een allegaartje, maar met gemiddeld een hoge leeftijd. Deze overgrootmoeder heeft de avond van haar leven. Er loopt ook een Schot rond met een kilt aan.

We hebben een briljante avond en iedereen gaat uit zijn dak bij dit schitterende optreden!

Je kunt met de Windjammers cruises boeken van 3 tot 5 dagen, aanbevelingswaardig!

Vanavond gaan we nog naar een concert van John Hyatt, die hier in The Strand komt spelen, maar morgen nemen we echt afscheid van lobsterland!

Het blog www.nellyrose.nl gaat bijna een maand met vakantie. Het eerste deel van onze reis zit er op. Vandaag precies een jaar geleden voeren we de Veerhaven in Rotterdam uit. We wilden naar Maine en daar zijn we aangekomen. De reis was de moeite waard en de bestemming ook. Wat kun je nog meer wensen. Nelly Rose heeft het voortreffelijk gedaan. We hebben nauwelijks technische problemen gehad. De anti fouling was wel een beetje aan zijn laatste eindje. We hadden maar twee lagen anti fouling aangebracht en we merkten na de lange stop in St. Maarten, dat de boot begon aan te groeien. Het stilliggen in het warme en alles behalve schone water in de lagoon was daar debet aan. Pim heeft toen twee keer het onderwaterschip gereinigd en in Norfolk heeft een professionele duiker dat nog een keer gedaan. Iedere keer dat je dat doet, haal je ook weer anti fouling weg en er zat nu dan ook nog maar weinig op. Als vrouw met baard zou Nelly Rose het op de kermis goed hebben gedaan. Het werd echt tijd om haar een keer op het droge te zetten. Nelly Rose heeft een rustperiode verdiend.

Pim vaart haar met iemand van de werf naar de juiste plek.

Daar gaat ze in de hangbanden.

Op de zijkant van de boot zitten kleine merktekentjes, zodat ze precies weten waar die banden bevestigd moeten worden. Je wilt niet, dat de banden de saildrive raken.

Je kunt nog net de giek zien, ze is helemaal verstopt.

2 mnd. geleden in Norfolk Virginia is ze nog helemaal schoon gemaakt. Daar is niks meer van te zien.

Na een minuut of 20 is ze al weer schoon. Er zaten geen harde schelpen en dat soort dingen op, alleen maar wier.

Ze wordt naar de plek toegereden, waar ze 4 weken zal blijven staan tot wij weer terug zijn uit Nederland.

Toch best spannend allemaal als ze met je huis gaan slepen.

Ze zetten de steunpilaren er tegenaan en een ladder, zodat we erin kunnen klimmen.

Hanneke gaat de was in de machine proppen en ziet dit merkwaardige transport langskomen.

We lopen later naar ons motel aan de rand van de stad en zien, dat er hier deco-bouw wordt gepleegd. De gevel moet net wat indrukwekkender zijn dan wat er achter schuil gaat. Helaas werkt dat niet, als het huis er naast niet wordt gebouwd.
We moeten wel in een hotel, want er gaat aan de boot gewerkt worden en de vloer moet eruit. Dan kun je niet meer goed aan boord wonen. Ook is er geen water meer en kun je niet meer naar de WC.

Rockland is een oud stadje met bakstenen huizen. Dat hebben we lang niet meer gezien.

Snelle hap in een oud café met een tinnen plafond, zoals je hier wel vaker ziet. Dat tin wordt zowel als wand versiering als aan de plafonds aangebracht.

De First National Bank. De gebouwen stammen uit het midden van de 19e eeuw.

Detail

‘s Avonds gaan we naar het oude theater. Er draait een film met een moderne versie van Shakespeare’s Much ado about nothing. We zijn helemaal aangestoken, sinds onze avond met Peter, Lucybelle, Jimmer en Alicia. Het was uitstekend gespeeld met hele goede acteurs, maar toch moeilijk te verstaan dat oude engels. Jammer dat er geen Engelse ondertitels waren. Pim is het verhaal nu aan het lezen op de E-reader, waar we voor $4 de complete werken van Shakespeare op hebben kunnen downloaden. De reis mag nog véél langer duren, maar nu gaat het blog met vakantie.
We vliegen woensdag naar Nederland en zijn op 15 september weer terug bij de boot. Tegen die tijd kunt u een volgende aflevering van onze avonturen verwachten. Tot dan!!!

We hebben gisteren een gezellige avond gehad met Amerikaanse vrienden, die deze schitterende baai hadden uitgezocht. Eigenlijk had er nog een stel bij zullen zijn, maar die hebben in een uitermate angstig avontuur zware schade gevaren en hebben hun boot naar Camden moeten brengen om gerepareerd te worden. Voor hen is het – in Maine toch al korte seizoen – vroegtijdig ten einde. Bij het incident is zij overboord gevallen in het koude water. Het geheel was een traumatische ervaring en onderstreepte eens te meer, dat Maine mooi, maar moeilijk varen is.

Vanochtend regende het flink. We hoopten, dat het in de loop van de ochtend zou afnemen en hebben het lekker rustig aan gedaan. Rond een uur of elf werd het inderdaad even droog en hebben we de buitenboordmotor van Klontje afgehaald. We waren net weer binnen om alles klaar te maken om te vertrekken, toen we herhaald getoeter hoorden. Hanneke ging kijken wat er aan de hand was. Het bleek een achterbuurman te zijn. Hij vroeg ons om onze marifoon even aan te zetten. Dat hadden we net gedaan, we gingen immers vertrekken, maar toen stond hij inmiddels aan dek te schreeuwen. Toen dit eenmaal was kortgesloten, konden we met elkaar via de marifoon communiceren. Hij meldde, dat zijn dinghy los was gebroken en tegen de rotsige kust was gedreven. Hij had wel gezien, dat we net onze buitenboordmotor aan boord hadden gehesen, maar hij zag geen andere oplossing. Geen probleem. We hebben de motor er weer achter gehangen en hebben hun dinghy opgehaald. Dat voelde goed. Op Culebra heeft iemand anders onze dinghy voor ons kunnen redden en nu gaf dit ons de gelegenheid “to pay it forward”. (Fantastische film met Kevin Spacey en Helen Hunt. Gaan we weer eens bekijken als we volgende maand in Nederland zijn).

We voelen ons erg beperkt in onze fotografische vermogens. Ook al werkte het weer niet echt mee, toch was dit een van de mooiste baaien die we op onze reis zijn tegengekomen. We lagen rechts achteraan op deze foto. We zijn goed in het maken van kiekjes, maar een echte fotograaf zou hier veel meer van kunnen maken. Dat past bij onze reis. We doen overal een vluchtige indruk van op, we maken een kiekje, maar veel van die indrukken zou je graag willen verdiepen. De kennismaking met de wereld van de kreeftenvangst zouden we graag veel intensiever willen beleven, maar we willen ook doorgaan.
Maine heeft onze harten gestolen, maar we zullen de kreeftenfuiken ook met een groot genoegen vaarwel zeggen. Wat kunnen die dingen in de weg liggen!

Maar goed, we hebben toch gewoon moeite om dit prachtige gebied te verlaten.

Deze vuurtoren hebben we op de heenweg gemist vanwege de mist en ook nu wordt de wereld steeds onzichtbaarder.

Het nationalisme viert weer hoogtij zellfs op een totaal verlaten rots.

Als we in de inmiddels stromende regen de baai van Rockland binnenvaren, komt deze schoener ons tegemoet varen, terwijl de zeilen nog worden gehesen. Als we net voor anker liggen komt de Stephen Taber, ook zo’n mooie schoener, weer aanvaren. Hij passeert ons aan stuurboord, gaat overstag, vaart voor ons langs en stuurt dan in de wind. Ze laten de vaart er uitlopen en het anker zakken. Net zoals dat 150 jaar geleden ook gebeurde. Deze lieden kunnen wel varen.

De Antares lag al hier en nam deze foto van 2 verzopen mensen.

Het is weer erg rustig in de baai. Nauwelijks wind en wolken. Het levert een prachtige zonsondergang op.

Er staat eindelijk een klein beetje wind. het is nog steeds maar 5-7 knopen en uit de richting waar we naartoe willen, maar we gaan toch lekker zeilen. We hoeven maar 17 mijl en we hebben geen haast. Het is best lang geleden, dat we meer aandacht konden hebben voor de reis op zich, dan voor het doel; heerlijk. We varen de hele dag langs dit soort eilanden. Op de meesten staat wel een of andere bebouwing, maar vrijwel altijd onopvallend tussen de bomen en beschaafd uitgevoerd.

Het is wel weer oppassen geblazen. Blij dat er geen mist is.

Al zeilend heb je minder last van de vissersboeitjes. De lijn kan behoorlijk vast komen te zitten in een draaiende scheepsschroef, maar al zeilend glijden ze meestal zonder ernstige gevolgen onder de boot door. De kreeftenkooi is zwaar genoeg om het boeitje onder water door te trekken. Desondanks blijft er een keer een stelletje van twee, die kennelijk in elkaar verstrengeld zitten, lang achter de kiel, vervolgens achter de saildrive (met een klapschroef) en daarna achter het roer hangen. Pas als het weer wat dieper wordt, zakken ze er onder uit. We hopen, dat de visser ze weer terug kan vinden, want een paar honderd meter hebben we het zooitje wel verlegd.

Verderop zeilt weer een beauty.

Dit gebied is gevormd door de ijstijd. mooie grote ronde keien, gletscher-morenen, bedekt met dennenbomen.

En dan ziet Pim door de verrekijker zeehonden. Hanneke denkt eerst nog, dat het rotsen zijn, maar we varen dichterbij en het blijken inderdaad zeehonden te zijn.

Ze kijken verstoord op als we in de buurt komen.

Ze lagen te slapen, maar er komt beweging in de groep.

We hebben begrepen, dat we naar de Galapagos moeten, als we ze van dichtbij willen zien.

Hier zijn ze zo bang voor ons, dat ze uiteindelijk allemaal te water gaan. Dat is waardeloos, want dat kunnen we een volgende keer dus niet meer doen.

Soms is er een heuvel, maar de meeste eilanden komen maar net boven het water uit. We varen naar een nauwelijks zichtbare onderbreking in de kustlijn, inmiddels hebben we de zeilen wel gestreken, naar een smalle opening. Een haakse bocht naar bakboord en dan weer naar stuurboord en dan wordt het ineens weer breed. We zijn in een prachtige baai terecht gekomen, waar we morgen foto’s van zullen maken.
Als we goed en wel liggen komt er een stel met hun dinghy naar ons toe. Ze hadden onze Nederlandse vlag herkend ( niet veel Amerikanen kennen onze nationale driekleur, tenzij er OPEN in het witte gedeelte staat). Ze hebben in 1970 de staande mast route gevaren van Delfzijl door Amsterdam naar Breskens. Ze nodigen ons uit om als we straks in Woods Hole komen, om bij hun op bezoek te komen. Gaan we doen.

Onze buurman op de ankerplaats is een aalscholver, die zichzelf lekker zit te drogen op een werkeiland met kreeftenkooien.

Bruce komt aan het einde van zijn werkdag nog even goeiendag zeggen. Hij stelt vast, maar dat wisten we ook wel, dat Nelly Rose geschoren moet worden. Er hangt echt een baard onder en dat is niets voor zo’n mooie dame. Bruce trekt er meestal ‘s morgens om vijf uur op uit. Het water is dan meestal nog vlak en hij is dan om twee uur ‘s middag klaar. Dan heeft hij nog wat aan zijn dag op het land.

Zo komen de auto’s op de eilanden. De veerboten zijn alleen voor voetgangers. Het is een raar gezicht, zo’n duwlobsterboat.

In de verte bij North East Harbor zijn ze een wedstrijdje aan het varen met IOD’s (International One Design). Pim was gevraagd om op een van de boten te bemannen, maar heeft daarvoor bedankt. We gaan weer verder.
Het kon niet uitblijven. Het is laag water en de zon schijnt recht in ons gezicht. We varen aan de verkeerde kant van een slecht zichtbare markeringsboei langs. Zwart met een paar vale gele stippen erop. We zagen hem pas, toen het al te laat was en we horen de boei door de schroef tegen de romp geslagen worden. Hanneke duikt meteen naar het gashendel en zet de motor in zijn vrij. We zetten de motor uit en hijsen snel de zeilen en hopen dat de hele bende er dan afgesleept wordt. De boot komt al zeilend snel op snelheid. Dat blijkt goed nieuws, we zijn onze ballast kwijt. We starten de motor weer even en het blijkt allemaal weer te werken. Dat was mazzel.
Bij het hijsen van het grootzeil is wel een van de schijven van de organiser van de vallen kapot geknald. Het blijkt, dat het blok van het grootzeil aan de mastvoet te hoog zit, zodat de val, waar veel spanning op komt, al geruime tijd onder een verkeerde hoek naar die schijf toe werd gevoerd. Oorzaak en gevolg. Oorzaak was het plaatsen van een “tijdelijk” blok aan een harp toen het oorspronkelijke blok naar de knoppen was gegaan. Niet meteen aan de top van de kluslijst gezet en dus vergeten. Je inspecteert de spullen regelmatig, maar je went aan dingen, die niet normaal zijn. Dat is niet voor het eerst. Pim baalt, maar dat wordt later op de dag nog een tandje of twee erger.

We zijn nu op de terugweg richting Rockland en komen dit keer veel dichter langs deze mooie vuurtoren. We zijn weer op weg naar het zuiden, maar eerst voert de kust ons hier naar het westen. Hoe dan ook, het is lang geleden, dat we weer eens een keer terugvaren. De laatste keer was terug uit Engeland na de proefvaarten met Nelly Rose in mei 2012.
In Rockland gaat Nelly Rose de kant op en gaan we haar groene baard afscheren en de romp voorzien van een nieuwe laag anti-fouling. Dat wordt hoog tijd.
Op 14 augustus gaan we met de bus 4 en een half uur richting Boston, waar we het vliegtuig naar Nederland pakken. We verheugen ons op 4 weken van weerzien met de kinderen, kleinkids en vrienden en verdere familie. We gaan straks dus even een paar weken de lucht uit en komen op 15 september weer bij Nelly Rose aan.
Het wordt wel tijd, dat we gaan kiezen uit de verschillende opties, die in ons hoofd leven, over de koers, die we het komende jaar willen gaan varen, ons tweede jaar aan boord.

Nu nog naar een stil baaitje op weg. Er komen 5 schoeners in een rijtje achter elkaar langs.

Wat een schitterend gezicht!
Geen idee waarom er seinvlaggen in het wand hangen met de letters NEWYARK

Lekker genieten zonder mist en met wind.

Windjammer.
We laten buiten de baai het zeil zakken en slalommen tussen de kreeftenkooien naar het baaitje, waar we gaan ankeren en straks onze vrienden van de Antares zullen weerzien. Door dat slalommen komen we verder naar bakboord dan we gedacht hadden en dan gebeurt het: we knallen op een rots! Gelukkig gingen we al zachter. Pim was al naar voren om het anker klaar te maken en smakt tegen het dek. Het blijft een harde klap, en we staan bovenop de rots. Het is precies laag water en het duurt een half uur voor we weer drijven. Er is vanuit de boot geen schade waarneembaar, maar we zijn toch wel een beetje ongerust, wat we zullen aantreffen als de boot zaterdag de kant op gaat.

Welterusten

Toen we Maine binnenvoeren werden we verrast door de hoeveelheid kreeftenfuiken die overal zijn uitgezet. We wisten dat het erg zou zijn, maar we waren toch nog verrast. Het was zo erg, dat Pim meteen visioenen kreeg van leeggeviste oceanen, van het opofferen van de natuur aan de dollar. Daar heeft het wel iets mee te maken, maar dan in een eerdere fase. De overvloed aan kreeft wordt veroorzaakt door het wegvangen van de natuurlijke vijanden van de kreeft, zoals de kabeljauw. Een beetje kabeljauw kan in één hap een kreeft van een pond opslokken, maar niet meer. De kabeljauw is hier bijna op.
De Amerikaanse overheid was als de dood, dat het volgende debacle zich aandiende bij de kreeftenvangst. Daar waar die vangsten jarenlang stabiel waren geweest, werd er vanaf de 90’er jaren steeds meer kreeft aan land gebracht. Op basis van die statistieken, en met de bekende oppervlakkigheid, die de politiek eigen is, werd besloten dat er vangstbeperkingen opgelegd moesten worden. Dankzij het werk van een aantal maritieme biologen, zoals Bob Steneck, de NederlanderJelle Atema en Diane Cowan, die net even verder keken dan de kade, waar de vangsten aan land werden gebracht, kwam met veel moeite en tegenwerking door de ‘instanties’ een diepgaander dialoog tot stand. De maritiem biologen, gebiologeerd door het werkelijke leven van de kreeft, leerden in relatief korte tijd veel over het onderwaterleven van de kreeften. Zij leerden zoveel, dat ze de overheidsmaatregelen een halt toe konden roepen. De door de vissers zelf ontwikkelde vangstbeperkingen bleken erg effectief te zijn. Het vissen met een minimum èn een maximum maat en het beschermen van de eitjes dragende vrouwtjes leidde uiteindelijk tot een groei van de vangst, jaar in jaar uit. Ook dit jaar wordt op een hogere opbrengst gerekend.
Door het volgen van de hoeveelheid larven en het in de gaten houden van de geboorteplaatsen waar die larven tot kreeft worden aan de ene kant en door diepzee onderzoek naar grote volwassen kreeften heeft men een dusdanig goed beeld van de populatie, dat men bijna de oogst voor het volgende seizoen kan voorspellen.
De avonturen van deze dwarsliggende biologen, en de gevolgen van hun werk voor de gemeenschap op de kleine eilanden, die afhankelijk zijn van de kreeftenvangst, zijn vastgelegd door Trevor Corson. Een multi getalenteerd individu, die niet kon kiezen tussen een leven als filosoof, hij studeerde filosofie en bestudeerde het Buddhisme in China en Japan, een leven als journalist of een als kreeftenvisser. Na zijn studie ging hij twee jaar met Bruce Fernald mee vissen als ‘sternman’ op de Double Trouble. Daarna ging hij schrijven. Hij was dan ook een logische keuze toen Atlantic Monthly een artikel wilde publiceren over de wetenschappelijke achtergrond van de kreeftenvisserij. Corson is vandaag op Little Cranberry, maar we zullen hem met rust laten. We zijn gisteren door de hoofpersonen uit zijn boek met open armen ontvangen.

Het boek verscheen voor het eerst in 2004 en als pocket in 2005. Het kreeg excellente recensies en wordt nog steeds herdrukt. Het was voor ons een aanleiding om een bezoek aan het eiland in te plannen.

Bruce Fernald woont in Islesford op Little Cranberry genoemd. Als je op www.islesford.com klikt en dan naar: where is islesford , kun je goed zien hoe ver verwijderd dit is van Nederland.

‘s Morgensvroeg is er dit keer geen mist in onze baai. Er is ook geen wind. We besluiten om deze foto ondersteboven op de Nelly Rose Facebook pagina te zetten.

We varen Somes Sound uit en manoeuvreren tussen de duizenden kreeftenboeitjes door in de richting van Little Cranberry Island.

We komen langs de door Peter zelfgebouwde Friendship Sloop ‘LucyBelle’. De LucyBelle is 38 voet lang. Dat werd bepaald door de garage waar ze gebouwd is; die was 40 voet lang. De bouw heeft meer dan 10 jaar geduurd.

Als we het eiland naderen, worden we weer helemaal gestoord van de gigantische hoeveelheden vissersboeitjes. Het lukt gelukkig om er ongeschonden doorheen te komen.

We beginnen het bijzonder te vinden om gebouwen van baksteen te zien. Dat is hier echt een zeldzaamheid. Dit is het historische mseum van Cranberry Island. We komen te laat, het wordt net gesloten, maar de Ranger wil het best nog even voor ons openen. Er wonen op dit eiland 75 mensen gedurende het hele jaar en in de zomer worden dat er 300. Bruce en zijn vrouw wonen er het hele jaar. Alleen toen hun tweeling op de middelbare school zat, hebben ze een aantal jaren een huis op Mount Desert Island gehuurd.

We gaan op zoek naar Bruce. Misschien dat ze in het restaurant/bar weten, waar hij woont.

De pottenbakkers wisten het niet. Zij zijn Summerpeople.

De baas van het restaurant stuurt ons naar boven in het dorp, voorbij de kerk.

We vragen ons af wat dit voor een rare toren is. We vragen het aan een mevrouw, die haar vader uit het huis haalde om daar alles over te vertellen. De eigenaar van het huis, midden in het dorp, wilde toch graag de zee zien en bouwde bovenop zijn huis een kamer. Toen kon hij de zee noch niet zien en werd er nog een verdieping op getimmerd. Het was weer niet hoog genoeg en dus kwam er nog een derde verdieping bij, zodat het echt een toren werd, maar daarna vond zijn vrouw het genoeg. Je hebt nog steeds geen goed uitzicht op de zee.

In zijn moestuintje groeien de meest bijzondere bonen. Helemaal links: to bean or not to bean!

De vriendelijke mijnheer blijkt de dominee van het dorp te zijn. Hij heeft de begrafenis van de vader van Bruce geleid. Het blijkt, dat we voor het huis van de moeder van Bruce staan en hij sleept ons mee naar binnen en stelt ons voor aan Mother Ann, die ons enthousiast ontvangt. Het is een warm onthaal. Ze verteld over haar zoons aan de hand van foto’s aan de muur.

Aan de muur hangt de foto van de begrafenis van Warren, haar man. Hij wilde graag een goede kreeftenpartij als afscheid. Dat is dus goed gelukt!

Dan ziet ze Bruce op straat voorbij lopen en nemen we hartelijk afscheid. We gaan met Bruce een biertje drinken.

Het wordt een geanimeerd gesprek. Hij vraagt honderd uit en legt ons van alles uit. Het zijn bijzonder mensen hier. De vrouw van Bruce maakt sieraden en houdt een leuk blog bij (www.barbarasfernald.com). Ook zij krijgt niet genoeg van de beelden, die we in de Maine Mist te zien krijgen en plaatst daar foto’s van.

We lopen weer terug naar Klontje langs een partij kreeftenpotten.

Bruce werkt vanaf de bakboordkant. Anderen werken vanaf stuurboord.

Veel van deze boten worden genoemd naar de echtgenote. Alleen de vorige boot van Bruce heette Double Trouble, die hij liet bouwen ter gelegenheid van de geboorte van de tweeling.
We zouden hier graag willen blijven plakken, maar we doen het maar niet.

Aangezien we de auto pas morgenochtend vroeg hoeven in te leveren gaan we nog even een kijkje nemen aan de andere kant van de Somes Sound bij South West Harbor. We lopen naar het Dock, waar de kreeften worden afgeleverd.

Hier worden de kreeften bewaard.

Maar ook onder de vloer.

Ze worden hier aan land gebracht.

Deze haringen worden als aas gebruikt en aan boord gebracht.

Dit is de keuken van het afhaalrestaurant met op de voorgrond de bak met kreeften waaruit je kunt kiezen. Ze hebben ook clams en andere lekkernijen uit de zee.

Je krijgt de kreeften opgediend in een kartonnen bakje, dat je zelf moet gaan ophalen bij het loket als je nummer wordt afgeroepen. Het plastic bestek moet je zelf pakken.

Buiten wordt het almaar mooier.

Iedereen schuift bij de lange tafels gewoon aan. Toch een bijzondere manier van kreeft eten. Ze smaken er echt niet minder om. Je moet net als bij Mc Donalds je eigen dienblad terugbrengen.

Er wordt gewacht tot er wat op de grond valt.

Mooi eetgedoe.

Na de regenboog komt zonneschijn. ( Hallo Trui)

De baai ,waar de Nelly Rose ligt, is prachtig verlicht nu.

Welterusten

Overal mooie doorkijkjes vanaf de weg als het even opklaart.

Hier gaan we eten. Het is één van de 2 restaurants op het eiland. Het andere is op de golf. Hier hebben ze geen drankvergunning. We nemen onze eigen witte wijn mee. Een Lobster Afhaal restaurant. Waar vind je zoiets nog…..

Weinig ‘Summerpeople’ hier.

Haven waar hard wordt gewerkt.

Aalscholver zit lekker uit te rusten.

Deze hangt er al een poosje zo te zien.

We gaan niet mee met de walvis boot, maar Pim zit hier te praten met de kapitein van de boot en met zijn kantoor hulp. Hij heeft een 100% score als het er om gaat zijn passagiers walvissen te laten zien.

We praten op weg naar de vuurtoren nog even met een vissersvrouw. Haar man heeft net een aantal vissersboeitjes geverfd en nu hangen ze te drogen. In Canada kennen ze twee seizoenen, waarin kreeften gevist mogen worden. Het eerste seizoen is nu net afgelopen. Het tweede deel begint weer in het najaar. Nu mogen de kreeften de rust hebben om hun schaal af te werpen en een nieuwe op te bouwen. Dat is belangrijk voor hun groeiproces.
Er is duidelijk wel sprake van heel andere visies op de kreeften visserij hier en een paar kilometer verderop in de States. De Canadezen krijgen in ieder geval veel meer betaald voor hun kreeften.

We horen een walvis spuiten, heel vlakbij en even later zien we hem ook!

Lang niet gezien, deze sigaren. Zijn ze nog in Nederland ergens?

Oude achtergelaten lobsterboats.

In een koffietentje onderweg wordt live gemusiceerd door 2 schooljongens.

We zijn alweer aan de zuidkant van het eiland en zien hier toch nog een Bald Eagle.

Deze houten vuurtoren staat op Mulholland Point.

Aan de overkant zijn de Verenigde Staten.

Blueberries is een ander belangrijk product in Maine. Het seizoen staat op het punt te beginnen. Er worden onder andere heerlijke taarten van gemaakt en wij eten ze graag bij het ontbijt. We kunnen ze al maanden lang krijgen. We zijn gelijk op gevaren met het blueberry seizoen. Eerst kwamen ze uit Florida, toen uit Georgia, later uit de Carolina’s en nu is Miami aan de beurt. Deze zijn het lekkerste.

Nog even en hij gaat van zijn plek afvallen. Wortels zijn al goed zichtbaar.

Pim bezocht Campobello in 2001 in een weekend tijdens zijn verblijf op de Wooden Boat School. Hij was er indertijd erg van gecharmeerd en wilde het graag ook aan Hanneke laten zien.

We huren een auto en volgen de Scenic Coastal Route 1 naar Campobello. Het water in de rivier bij Machias staat hoog na al die regen en spoelt er krachtig doorheen. Het is lang geleden, dat we zoveel zoet water hebben gezien.

Campobello is een Canadees eiland, dat alleen vanuit de VS met een brug bereikbaar is. Naar Canada gaat een ferry. Wij gaan in de mist over de grens naar Canada.

We gaan eerst naar het zomerhuis van Franklin Delano en Eleanore Roosevelt. Roosevelt bracht zijn vakanties hier al door met zijn ouders en toen hij met Eleanor trouwde kocht hij het in 1897 gebouwde huis van de familie Kuhn, naast dat van zijn ouders. Ze verbouwden het huis, zodat ze er met hun 6 kinderen en de staf, waaronder een ‘tutor’ voor de kinderen, de zomers door konden brengen. Het is natuurlijk een groot huis, maar het is een vakantie huis voor de familie en niet, zoals de buitensporige mansions in Newport, een ‘summer residence’ om te entertainen en indruk te maken op de buitenwereld.

De speelkamer, waar de modelbootjes werden gebouwd.

Slaapkamer van de dochter en de badkamer. Het valt op hoe eenvoudig en smaakvol alles is gedaan. Er was geen telefoon en geen electriciteit. Toen Roosevelt eenmaal president was is hij hier nog maar zelden geweest. Hij was hier wel, toen hij polio kreeg.

De zitkamer met het breigerei van Eleonore.

De eetkamer.

Het waren beiden grote mensen. Roosevelt was bijna 1.90 en Eleanore kennelijk ook langer dan 1.70. Dit bed is echt het oorspronkelijke bed, de standaard maat in die dagen. Het is smal en volgens ons te kort, maar volgens de gids kregen ze wel 6 kinderen “So they made out all right”.

Een lampetkan in iedere kamer natuurlijk.

‘s Ochtends werd er lesgegeven door een inwonende leraar en ‘smiddags mochten ze zeilen, hiken en golfen. De familie had ook een mooie twee master, de ‘Half Moon’.

Louis Howe, de politieke adviseur en familie vriend van Roosevelt, had een vaste kamer in het huis, naast de kamer van De Roosevelts. Hij werkte op deze typemachine.

Als het eten klaar was en de familie weer verzameld moest worden riep moeder Roosevelt haar kroost weer bij elkaar met behulp van deze megafoon.

Keukenkastje.

Tin buffet.

Het fornuis verwarmde ook de boiler. Oud soort Aga.

De waskamer.

We keken Peter en Lucy Belle nog even na in de verwachting, dat ze met een dinghy naar hun boot zouden varen. Niets van dat al. Ze zeilen naar hun zeilboot. Lucy Belle stuurt de boot meestal aan de wind en Peter neemt het over als ze voor de wind gaan.

Peter heeft de boot voor de wind de haven uitgestuurd en Lucy Belle is op weg naar het roer om het over te nemen.
Ze zijn op weg naar hun Friendship Sloop, die door Peter zelf is gebouwd. Dit is het 31e seizoen dat ze met de boot varen. De boot is te water gelaten op hun 25e trouwdag. We hebben hen niet gevraagd hoe oud ze zijn, maar ze zijn 56 jaar getrouwd, Peter voer bij de Navy op een destroyer tijdens, maar niet in, de oorlog in Korea (1950-1953) en ze noemden mensen van 80 jaar “youngsters”. Ze zijn fit, Peter rijdt redelijk vaardig in zijn handgeschakelde Renault, ze zeilen in een boot zonder motor (ook de Friendship heeft geen motor) en ze hebben een open oor voor de jeugd, zoals we later ontdekken. En ze nodigen een stelletje vreemde buitenlanders uit voor het diner en rijden hen op en neer!

Terugkomend kruist Lucy Belle de boot de haven in. Aan de wind varen met een grootzeil met een losse broek is niet eenvoudig. Ze doet het heel vaardig.

Hun “camp”, zoals dat heet, bestaat uit een paar houten huizen aan Long Pond, het langste zoet water meer van Desert Island. Ze hebben dat ergens in de zestiger jaren gekocht, toen iedereen eigenlijk nog aan het zoute water wilde wonen. Het grondstuk is 40 ha en de oprit is een kilometer lang.

Halverwege de oprit stoppen we even bij de moestuin om een krop sla te plukken.

Vogelverschrikker

Ze loopt voorop naar het strandje.

Dit is een heel lang binnenmeer, dat natuurlijk Long Pond heet.

Lucy Belle en Peter waren een van de eersten van buiten de staat, die hier kwamen voor de zomers. Ze waren benauwd, dat nieuwe “summer residents” met motorboten over dit mooie meer zouden gaan scheuren. Vanaf het eerste jaar dat ze hier zaten, hebben ze daarom een jaarlijkse zeilrace vanuit hun ‘camp’ georganiseerd. Zo leerden ze iedereen kennen en bovendien werd er een zeil traditie op het meer gevestigd. Er zijn weinig motorboten.

Peter laat zijn project zien in de werkschuur. Het groene roeibootje is een wrak, waar Lucy Belle erg aan gehecht is. Het kwam met het ‘camp’ en Peter houdt het in de vaart, zodat Lucy Belle ermee kan vissen. Peter is een groot causeur. Hij vertelt, dat vissen een hele grote hobby is van zijn vrouw. Voordat hij haar leerde kennen, stamde zijn enige viservaring uit Alaska. Hij was daar als student in de zomer naartoe gegaan, omdat daar goed geld te verdienen was. Ze reden daar met een vrachtwagen over een brug, waar de zalm in krioelde om stroomop te komen (Dit moet eind jaren veertig zijn geweest). Vanaf de brug gooiden ze met stenen naar de zalm, die daardoor een ondiepe zijstroom in vluchtten, waar de heren de vis konden oprapen. Toen Lucy Belle hem kort na de kennismaking vroeg of hij van vissen hield, kon hij naar eer en geweten zeggen, dat hij zalm had gevangen in Alaska…..

Alles keurig georganiseerd.

Een beetje te donker, maar je kunt toch goed zien hoe heerlijk ouderwets het is ingericht.

Eerst een drankje op de veranda, waar twee van de drie logées, Jim en Betsy, zich bij ons voegen.

De open keuken, want ze wil ook alles kunnen horen. “I don’t mind to cook, but I do want an audience and I want to be entertained”. We trekken er stoelen bij, terwijl ze iets heerlijks klaarmaakt. Ze vraagt voortdurend naar onze reiservaringen.
Aan tafel schuift ook Alicia nog aan. Zij is als regisseuse betrokken bij het Shakespeare project van het Atlantic College. Jimmer heeft in een aantal Shakespeare toneelstukken gespeeld en Lucy Belle heeft ook Shakespeare geregisseerd voor stukken waar Peter dan weer de rekwisieten voor maakte.
We hebben waanzinnig genoten en voelen ons bevoorrecht, dat we deze mensen hebben mogen ontmoeten. Een gedenkwaardige ervaring.