We varen de tussen de pieren door de haven van Charleston binnen na ruim 36 uur varen op de motor. Niet ideaal, maar we zijn lekker op weg zo.

Terwijl we binnenvaren komt de Freedom ons tegemoet. We lagen in Beaufort naast dit prachtig gebouwde en afgewerkte schip.

Hier, bij een van de oudste steden van de Verenigde Staten, begon in 1861 de burgeroorlog. South Carolina tekende als eerste de akte van afscheiding en er werd hier voor het eerst geschoten op een schip van de Union. Een paar maanden later werd dit fort, fort Sumter, waar de troepen van de Union waren gelegerd, gebombardeerd door de zuidelijken. Na een bombardement van 34 uur moest het fort zich gewonnen geven en was de burgeroorlog begonnen.

Wij gaan op zoek naar een goedkope haven, waar we de boot een week kunnen achterlaten. Daarom varen we een stuk de rivier op onder de grootste hangbrug van de VS. Het blijft een kostbaar geintje in zo’n marina, maar het stukje doorvaren scheelt ruim $200.

Pim tussen de brugdelen

Dit is niet hetzelfde vliegdekschip waar we op zee mee te maken kregen. Dit is de Yorktown, gebouwd tijdens de tweede wereldoorlog en daarna een paar maal gemoderniseerd. Nu is ze een museumschip. Misschien gaan we het nog wel bekijken.

Zo kun je goed zien, hoe groot dat ding is.

We liggen keurig in een heel stille haven, waar alleen een kantoor/miniwinkeltje is. Wel met heerlijk warme douches, wasmachines en een captain’s lounge. Gewoon een kamer met TV en ruilboekenplank.

Dat komt dus niet alleen voor in Maine. Deze ochtendmist komt hier zelden voor en eigenlijk alleen in deze periode van het jaar. We zijn wel blij, dat ons dit gisteren bij binnenkomst bespaard is gebleven.

Ongelofelijk, hoe snel zo’n spin een web bouwt.

We moeten nog een aantal dingen aan Nelly Rose doen, voordat we kunnen vertrekken. We hebben eigenlijk de hele dag de tijd, want we willen pas tegen zonsondergang vertrekken. De jachthaven heeft daar geen probleem mee, maar verwacht wel dat ze vanaf een uur of vier onze boks nodig kunnen hebben. We beloven dat we dan in ieder geval aan boord zullen zijn, en dat we dan ‘on a moment’s notice’ weg kunnen varen. Daar hebben ze geen moeite mee.

We hebben Klontje voorlopig niet meer nodig. We weten nog niet wat we na Charleston gaan doen, maar daar zullen we haar niet gebruiken. We maken haar zorgvuldig schoon en ze ziet er weer voortreffelijk uit. Ze is inmiddels ruim een jaar bij vlagen intensief gebruikt, maar dat is haar niet aan te zien. We zijn er inmiddels handig in om haar op te rollen en bovenop het dek te binden. Pim ziet alleen nu al een beetje op tegen het oppompen, wat onvermijdelijk ook weer op ons afkomt. We spuiten ook Nelly Rose nog een keer helemaal schoon.

Terwijl we zo aan het klussen waren, kwam deze zilverreiger naast ons vissen. Er zwemmen honderden kleine visjes vlak tegen de steiger en dat leek hem wel een smakelijk hapje. De reiger werd daardoor volledig in beslag genomen en trok zich niets van Pim aan, zodat die rustig foto’s kon maken.
De reiger blijft een hele tijd vrij rustig staan, zodat de visjes onder hem aan hem wennen.

Hij kijkt aandachtig om zich heen en houdt tegelijk de vissen in de gaten.

Dan gaat hij ineens door de knieën en schiet zijn nek het water in.

Beet! Met zijn vangst in de snavel vliegt hij meteen naar een volgende steiger om daar lekker te tafelen zonder pottekijkers.
We maken onze klusjes af en gaan nog even naar het lokale maritime museum. We hebben nogal wat van dit soort musea gezien en iedere keer leren we weer iets nieuws. Het zijn vooral de lokale accenten, die het weer interessant maken.
De verhalen zijn niet echt altijd helemaal op elkaar afgestemd. In St. Michaels werd ons verteld, dat de ‘Oyster Wars’ het gevolg waren van de komst van de vissers uit de Long Island Sound toen die daar de Sound hadden leeggevist, maar dat er daarna tot ver in de twintigste eeuw een bloeiende oestervisserij mogelijk was. Hier in Beaufort werd verteld, dat de komst rond 1900 van de oestervissers uit de leeggeviste Chesapeake uiteindelijk de oorzaak was van het verdwijnen van de commerciële oestervangst bij Beaufort. Jammer dat we het verhaal in Long Island niet gehoord hebben.

Aan de wand in het Maritieme Museum hangt ook linksonder de dolfijnvis, die Pim een keer heeft gevangen en weer losgelaten. Te mooi!

Misschien niet zo groot als de scharen die in Somes Sound bij het restaurant aan de muur hingen, maar zo groot worden ze dus, als ze op leeftijd mogen komen. Overigens vertelden ze ons indertijd bij ‘Abel’s’ dat die grote oude beesten lang niet zo lekker zijn als de kleintjes, die we normaal voorgezet krijgen.

300 BC : de eerste “Vuur Toren” bij Alexandrie.

We wisten niet, dat de beenderstructuur in de vinnen van de walvis er echt als een hand met vingers uitziet.

Deze antieke buitenboordmotor met roer werd gebouwd door ene mijnheer Evinrude in de twintiger jaren van de vorige eeuw.

In een grote hal aan de overkant is een man druk aan het schuren aan zo’n mooi bootje, zoals we die eerder hier hebben gezien. Er wordt hier ook les gegeven. Om een beetje uit de kosten te komen wordt de hal ook verhuurd als trouwlocatie. Er was gisteren net een trouwerij geweest en alles zag er dan ook pico bello uit.

Na dit bezoekje vertrekken we en gaan de zee weer eens op, lang geleden was dat.

Ruim een uur na ons vertrek worden we getrakteerd op deze prachtige lucht.

De volgende morgen heeft Hanneke de wacht van 9 – 12. Kort voor twaalven hoort ze ineens ‘Splash’ naast de boot en zijn er een stuk of 6 dolfijnen.

Naast het anker springt deze omhoog.

Vlak vóór de boeg!

Soms heel dicht bijelkaar.

Mooie afsluitsprong en na 10 minuten houden ze het weer voor gezien. Met prachtige sprongen verdwijnen ze in oostelijke richting.

De windstille dag wordt afgesloten met een mooie zonsondergang.

Inmiddels zijn we in Charleston aangekomen na 2 nachten varen, maar hier hebben we nog foto’s van Beaufort. Boofort ligt overigens in Noord Carolina. In Zuid Carolina ligt ook nog een Beaufort aan de kust – de Franse settlers hadden net zoveel creativiteit als de Engelsen met al hun plymouthes, falmouthes en portsmouthes – maar het South Carolijnse Beaufort wordt uitgesproken als Bjoefort.
We hebben een uitgebreide wandeling gemaakt door de gezellige straten van Beaufort.

Zondagmorgen na Halloween op Frontstreet. Alles gaat wat later open dan normaal, maar het gaat open.

Tegenwoordig heten ze Pharmacy

Veel vertrouwen in de mensen hier bij deze plantentafel, maar ze zullen het budget er ook niet sluitend door krijgen.

De oude gevangenis: Jale. Je bent toerist of je bent het niet.

Historisch huisje van de eerste settlers uit 1778.

Een van de kerken van het stadje. Wel de oudste, die, net zo als de meeste gebouwen hier, stamt van rond 1800.

Echt leuk om hier rond te wandelen.

We zijn een dag te laat. Gisteren was het Halloween en dan heb je pompoenen nodig. We kunnen alleen maar gissen hoeveel er gelegen hebben. Er is nog voldoende over.

Heel veel pompoenen over.

Ook hier weer veel vertrouwen.

Leuke straten met veel ruimte. Alle huizen hebben aan de straatkant een veranda.

Onder die onmisbare veranda van al die huizen hangt een bordje aan de muur met bouwjaar en de naam van de oorspronkelijke bewoners. Hier en daar is nog wel een stukje land tussen de huizen vrij waar iets nieuws gebouwd zou kunnen worden. Zou er dan een schoonheidscommissie zijn die een oogje in het zeil houdt? We denken van wel, maar gek genoeg is dit een van de vele vragen die we hier niet gesteld hebben. We gaan met veel vragen weg, zoals over de huizen op palen en de bootjes met hoogzit.

De plaatselijke herberg was vroeger het hoofdkwartier van de marine.

Het echtpaar kwam aanroeien met deze twee prachtige houten bootjes; his and hers. Ze hebben genoten van het ontbijt in het Boardwalk Cafe. Even later zien we ze wegroeien.

Kopje koffie in de Boardwalk Café, waar iedereen uitgebreid komt ontbijten. Dat uitgebreid heeft dan nog echt een hele andere betekenis dan bij ons of zelfs in Engeland. Het is een complete warme maaltijd met onder andere ‘grits’. Dat is mais griesmeel, een klassieker hier in het zuiden. Het is net zo dik als een stevige puree en ze doen er peper en zout doorheen.

De kranten in de US hebben meerdere formaten en niet alleen groot en tabloid (Is de Telegraaf al over?) Ze hebben hier vooral ook lange en smalle kranten.

Katoen was, naast tabak heel belangrijk.

Op zondag na de kerk komt dit gezelschap altijd hier gezellig samen ontbijten; al jaren. Vrouwen links, mannen rechts!

Deze auto rijdt door het water vóór de oude bioscoop na de hurricane van 1927.

De meeste boten zijn vanochtend vertrokken, maar wij gaan eerst Klontje schoonmaken en opgevouwen op het dek leggen; de boot afspuiten en vanmiddag nog even naar het maritieme museum. Wij gaan pas vanmiddag om 17.00 uur weg. We hebben besloten om toch over zee direct naar Charleston te varen.

We zijn gisteren om vijf uur ‘s middags uitgevaren op weg naar Charleston in South Carolina. Het is 220 mijl varen en daar doen we normaal gesproken zo’n 36 uur over. We zouden ‘s morgens in alle vroegte kunnen vertrekken. Het begint om 6 uur licht genoeg te worden om het toch relatief onbekende vaarwater uit te kunnen varen en dan zouden we de maandagavond om 6 uur aan kunnen komen. Dan mag er echter niets tegen zitten, want anders moet je in het donker een volstrekt onbekende haven met veel stroming binnen varen. Dat doen we eigenlijk uit principe niet. De maan is in het laatste kwartier en komt pas na middernacht op, dus daar moet je het ook niet van hebben. We kiezen liever voor een vertrek aan het einde van de dag. Dat betekent dan wel twee nachten op zee en langzaam aan doen, maar dan hadden we ook nog een kans, dat we een stukje kunnen zeilen. Als dat zou lukken, dan zou het zeker langzaam geweest zijn, want de weersverwachtingen geven weinig hoop op wind van enige betekenis, hoewel waarschijnlijk wel uit de goede richting. Terwijl ik dit schrijf is inmiddels gebleken, dat de hoop om een stukje te zeilen volstrekt ijdel is. Er is minder dan 1 knoop en de oceaan ligt erbij als een spiegel. Op de motor, met een gereduceerd toerental, mikken we nu op een aankomst in Charleston dinsdag ochtend rond een uur of zeven.
Later vertrekken was ook niet echt een optie, want er komt een rest van een tropische storm aan, die nog steeds 35 knoop wind geeft, en dan recht op de neus. Daar hebben we ook geen zin in en we willen echt om Cape Hatteras heen. We verwachtten daarvan een zelfde effect als het verschil tussen de noordkant en de zuidkant van Cape Cod opleverde, maar dan met een nog aangenamere stap in de temperaturen en die verwachting is inmiddels volledig uitgekomen. Het zeewater is in temperatuur gestegen van 20 naar 24 graden en we zitten overdag weer in luchtige zomerkleding aan dek. ‘s Nachts voldoet ‘iets’ extra’s met lange mouwen, maar is het nu ook aangenaam.
We hadden wel een onrustige nacht, dankzij de US Navy. Het lokaal varende verkeer (wij, nog een andere zeilboot en een visserman) werd regelmatig opgeroepen door de US Aircraft Carrier 5 km afstand te houden. Ze voeren met ‘niet standaard verlichting’ – zeg maar onder vrijwel volledige black out – en deden nachtvliegoefeningen. Voortdurend vlogen 4 helikopters af en aan. Er was één ontzettend grote heli bij. De carrier lag eerst nog stil, maar ging uiteindelijk varen. Dan gaan ze hard. Hij kruiste ons pad een kleine mijl voor ons. Het hield ons goed bezig, vooral toen het apparaat in beweging kwam. We hebben hen toen opgeroepen en kregen de geruststelling dat we onze koers en snelheid mochten aanhouden.
De rest van de wachten verliepen rustig. Tot ik (Pim) bezig was met mijn ochtendslaapje. Vlak voor het wisselen van de wacht riep Hanneke ineens “Dolfijnen”! Daarvoor maken we elkaar bij nacht en ontij altijd wakker en het was al heel lang geleden, dat we ze op open zee nog uitgebreid hadden kunnen bewonderen. De tuimelaars in de noordelijke wateren zijn niet zo sociaal als hun grotere verwanten in deze buurt. Het waren er een stuk of zes, die gezellig met ons kwamen spelen. We hebben er een paar foto’s van, maar de mooiste sprongen staan er helaas niet op. Daar hebben we nog meer oefening voor nodig en die krijgen we maar zelden. In ieder geval nooit genoeg, want we krijgen er nooit genoeg van om deze beesten om ons heen te mogen bewonderen.
We gaan in Charleston een plekje zoeken waar we de boot een paar dagen met een rustig gevoel kunnen achterlaten, want we gaan naar Charlotte in North Carolina, waar een nichtje van Hanneke met haar man (en hun honden!) woont.
Morgen komen er weer foto’s.

We beginnen aan het – in ieder geval voorlopig – voor ons laatste deel van de ICW. We zijn op weg naar Beaufort en we zijn duidelijk weer beland in een meer bewoond deel van North Carolina.

Op de hoek van de Neuse River en het volgende stuk van de ICW staat dit grote en wat bijzondere huis.

Een visarend met een lekker hapje tussen de poten.
br />

Huis met zeilboot en motorboot op de steigers.

Lekker kleurrijk

Alle boten worden hier naar boven gehesen.

We krijgen keurig een slowpass, zodat we nauwelijks last van hun hekgolf hebben.

De spoorbrug staat altijd open, tenzij er een trein aankomt.

Mijlpaal 200

Ineens zijn er, en dat is totaal onverwacht zover de rivier op, een stuk of 6 dolfijnen. Later horen we dat ze hier vaker komen spelen. Zelfs voor de town quay, de boardwalk van Beaufort, komen ze de wandelaars, die daar flaneren, vermaken.

Ze zijn een beetje aan het spelen.

Weer zo’n hoogzit-bootje. De buitenboordmotor zit middenin onder de toren ingebouwd.

De mannen staan met grote lieslaarzen aan te vissen in het 19 graden water.

Prachtig bootje. Die worden hier bij de werkplaats van het maritiem museum gebouwd.

Hond voorop.

Beaufort

Hier is vanavond de Halloweenparty. We liggen er vrijwel recht voor en er komt live-music. We gaan er dus maar naartoe. Dat heeft meer kans dan slapen.

We overleggen met de havenmeester hoe onze verdere route eruit zal zien. Er gaat niks boven local knowledge.

Gezellig in de schommelstoelen een drankje drinken!

Het stadje heette eerst Smith’s Creek, maar toen een van de bewoonsters aan het einde van de 19e eeuw de naamplaat van de gezonken USS Oriental ergens tegen een muur zag hangen, vond ze Oriental leuker dan Smith’s Creek. Een dorpsvergadering werd belegd, waar de naamswijziging werd voorgesteld en goedgekeurd. Vandaar deze wat uit de toon vallende naam. Het was van oudsher een thuishaven voor een vissersvloot en het is uitgegroeid tot de – zelfbenoemde – ‘sailing capital of North Carolina’.

Het stadje ziet er vanaf het moment dat je er voet aan wal zet, gezellig en verzorgd uit. Het is leuk om weer bloemen te zien na een paar dagen moeras.

In het kleine haventje bij het Towndock liggen deze mooi onderhouden oude vissersschepen uit het jaar 1948. Die boot aan de wal heet Nellie Crockett. Dat geeft meteen een soort verwantschap.
Onze eerste gang is natuurlijk naar de watersportwinkel en daar slagen we meteen heel goed. Veel beter dan zo’n WestMarine ellende, die nooit hebben wat je zoekt. Bovendien hebben ze ‘complimentary’ fietsen. We maken daar dankbaar gebruik van, en gaan met een flinke omweg naar de supermarkt.

We merkten het al toen we vanochtend wakker werden. Het is nog steeds steenkoud. Hier is de bevestiging dat het herfst is; grote bollen vol paddestoelen.

Geen idee welk soort dit is.

Er staan prachtige grote, omvangrijke bomen.

Het is een mooi dorp en zodra we even stoppen om op onze kaart te kijken stoppen vriendelijke mensen, die vragen waar we naar toe willen en ons dan uitgebreid de weg wijzen en belangstellend van alles vragen. We zijn echt in het zuiden. De mensen zeggen Howdy en Y’all.

Ook dit huis is helemaal anders dan de Victoriaanse huizen, die we tot nu toe in New England hebben gezien.

De Buitenbibliotheek is een initiatief wat kennelijk veel breder is dan deze ene ruilkast. We hadden het nog niet eerder gezien, maar er schijnen er veel te zijn. Het is een initiatief om het lezen te bevorderen.

Overal staan Amerikaanse brievenbussen. De meesten zijn redelijk standaard, maar sommige mensen maken er toch iets individuelers van. Deze mensen zijn daar in ieder geval volledig in geslaagd.

Een stoere Dodge politieauto met zeilbootje, het logo van Oriental; sailing capital of North Carolina.

In de supermarkt slaan we de kikkerpoten uit China maar over.

De vismarkt, waar alles in grote koelkisten klaar lag.

‘Witt’s End’ was ooit een kroegje met biljarttafel en Jukebox gerund door een weduwe met 2 kinderen, die nadat haar man, een visser,was gestorven, toch de eindjes aan elkaar moest knopen. Er was toen nergens bier te koop, dus ze voorzag duidelijk in een behoefte.

Het is ook een commerciële vissershaven. De schepen kunnen hiervandaan dichtbij de oceaan op.

In het weekend is de vissersvloot thuis

Na een bord met hutspot en rookworst ( ja, zó koud is het!) gaan we op tijd onze kooi in.

Tegen het einde van het kanaal, komt er weer wat bewoonde wereld in de vorm van een enkel huis. Vrijwel alle huizen zijn hier op palen gebouwd. We weten niet of dat tegen overstromingen of dat de naam Alligator River nog steeds betrekking heeft op haar bewoners. We hebben geen alligator gezien, maar weten ook niet echt hoe je die kunt vinden. Zin om er naar te zoeken hebben we ook niet en zwemmen doen we niet in water onder de 19 graden.

Dit is niet het laatste huis, dat we op dit deel van de tocht te koop zien staan.

Dit is ‘De spannende brug’. Het zou net moeten kunnen, maar we hebben geestelijk eigenlijk al afscheid genomen van de windex. Meer schade riskeren we echt niet. We varen vanaf stilstand heel langzaam op de brug af. Van te voren roept Pim nog een motorboot op, die ons net voor of zelfs onder de brug dreigt in te halen. We vertellen hem dat we een marginale doorvaart hebben en vragen of hij zou willen wachten. Zijn hekgolf zou zeker het verschil maken, maar hij legt zijn boot meteen stil. Uiteindelijk kun je het niet echt zien of het nou wel zo geweldig krap was of niet, maar we hebben niets geraakt.

Terugkijkend naar dat hoge ding. Het ging goed! Pfoei, opluchting…. We bedanken de motorboot voor zijn consideratie en iedereen gaat weer rustig verder.

Na de brug houdt het kanaal meteen op en wordt het water weer breder en komt er weer wat meer afstand tot de hoge bomen aan de kant, zodat we weer kunnen gaan zeilen.

We zeilen de Kindred Spirit voorbij en op dat moment ziet hij onze Nederlandse vlag. Hij roept ons op over de marifoon in het Nederlands! Hij heeft de eerste acht jaren van zijn leven in Delft gewoond en heeft nog familie onder andere in Vinkeveen. Hij heet Pam en spelt zijn naam P A M. Wel verrassend voor hem dat Pim daarna zijn naam spelt P I M. Grappig moment.

Hier veranderen de merktekens. Stuurboord wordt groen en vierkant voor het vaarwater, maar de gele merkjes voor de ICW blijven aan stuurboord wel driehoeken.

Het rode merkteken heeft nu dan ook gele vierkantjes.

Hanneke dacht eerst dat er een vuurtoren aan kwam varen, maar het was een duwboot. Blij dat we die niet in het kanaal tegenkwamen. We hebben de mooie vuurtorens van de Chesapeake en New England nu definitief achter ons gelaten. We weten niet wat het zuiden ons wat dat betreft te bieden heeft. We gaan ons misschien wel toeleggen op duw- en sleepboten, hi hi.

We zien verscheidene stilliggende of langzaam varende bootjes met mensen ,die hoog staan en speurend het moeras gadeslaan. Ze zijn goed gecamoufleerd en het licht helpt ons ook niet. Geen idee wat ze zien, zoeken of jagen…..
We ankeren weer in een andere kreek. De Kindred Spirit en een andere Amerikaan gaan al iets eerder aan de oostkant van het vaarwater een kreek in, maar wij willen liever onder de westwal. Daar ligt niemand en dat maakt je misschien wat onzeker. Gelukkig komen er even later twee andere boten ons gezelschap houden. Kennelijk hebben we het toch goed gezien. Of vertrouwen zij juist op ons? Het zijn meer melige spelletjes dan werkelijke zorgen.
Dit keer gingen de luiken bijtijds dicht en het hor er in, zodat de grote muggenjacht ons bespaard is gebleven.

We zijn om half 8 als tweede weggevaren, maar we halen de Cara al snel in.

Is onze Australische vriend Bugs toch kapitein geworden? Er liggen hier een paar van die hele grote vissersschepen. Het is maar een paar mijl varen naar de Oceaan.

Het is erg koud als we vertrekken en het duurt uren voordat de zon eindelijk doorbreekt. Dat scheelt meteen een jas. In het begin is het maar 8 graden en we dragen handschoenen en vele laagjes kleren. We weten dat zo nauwkeurig, omdat Hanneke een buitenlucht thermometer heeft aangeschaft, zodat we haar lijden beter kunnen documenteren. De Amerikanen praten alleen in graden Fahrenheit en daar begrijpen we niet veel van. We weten wel, dat 35 graden verdomd koud is en 100 graden woest heet. Dat zijn zo’n beetje de extremen waartussen de temperaturen hier in North Carolina zich tussen bewegen van de winter tot de zomer.

Verder heerlijk gezeild, dat dan weer wel. Om 11.30 laten we het anker vlak voor de brug van Oriental zakken. Die brug is duidelijk veel te laag voor ons, maar we liggen hier goed.
Eerst even lunchen en dan Klontje klaar maken om naar de kant te gaan.

We vertrekken om 08.00 uur uit Elizabeth City. Het zal zeker geen hoogtepunt van onze reis blijken te zijn. Het was meer het contrast wat je nodig hebt om te zorgen,dat je niet blasé wordt voor alle prachtige dingen die we onderweg tegenkomen en beleven.
We varen naar de Albermarle Sound, een soort van IJsselmeer en er staat genoeg wind om alleen op de genua toch een knoop of 7 te kunnen varen. Meer is ook echt niet nodig. De zon laat het een beetje afweten in tegenstelling tot de verwachtingen. Pas laat in de morgen laat die zich uiteindelijk zien. Het is hier ook redelijk diep, zodat we niet zo gespannen de vaargeul hoeven te volgen. Sommige van de moerasmeren lijken heel breed, maar de vaargeul is smal en daarbuiten is het soms minder dan een meter. Het is dan belangrijk om te weten waar je bent en we zeilen vaak van paal naar paal en plakken pijltjes bij de palen, die we gehad hebben, zodat we ons niet kunnen vergissen. Het is lekker als dat even niet hoeft.

Dit vind Hanneke een mooi huis.

Hier bouwen ze Zeppelins of Blimps, zoals ze die hier noemen. Rechts zie je nog de pilaren staan van een nog grotere houten hangar, de grootste geheel houten hal die ooit bestaan heeft, maar die volledig is afgebrand. Er waren onderhoudswerkzaamheden geweest waarbij ook gelast was. De brandwacht had tot middernacht toezicht gehouden, maar toen dacht men dat het genoeg veilig was om naar huis te gaan. Om twee uur is het echter alsnog gaan branden en toen was er binnen enkele minuten al geen redden meer aan.

We krijgen nog één draaibrug tot Beaufort. Pim roept hem op en we hoeven niet eens vaart te minderen. Superservice. “Alligator River Bridge”.

Hij gaat meteen achter ons weer dicht. Het is inmiddels lekker weer en we varen nog steeds gemoedelijk achter onze genua aan.

Het is 14.00 uur en het lijkt wel een zonsondergang, zo donker wordt het naast ons. We weten uit ervaring van de oversteek, dat zo’n squall dan onze koers gaat kruisen. Hanneke trekt alvast wat regenspullen aan, want die ziet de bui al hangen.

Er valt nauwelijks regen uit deze bui. Er komen maar een paar druppels uit, maar destemeer wind. Het ene moment varen we lekker met 12-15 knoop wind en het volgende ogenblik staat er 30 knoop. Pim draait gauw de genua weg, totdat er nog maar een derde van het zeil overblijft. Toch lopen we op die zakdoek nog steeds 7 knoop en meer. Nelly Rose vindt het heerlijk.

Hier kun je goed de strepen zien, die de wind over het water trekt.
We varen over de Alligator River en passeren Rattlesnake Bay. Het is hier puur natuur en er woont geen sterveling. Het is dan ook een ideaal oefengebied voor de Amerikaanse piloten, vermoedelijk van de Navy, die hier met hun Tomcats en andere speeltjes uitgebreid aan het oefenen zijn. Ze komen op boomtop hoogte langs razen. Het is een enorm lawaai!
We gaan voor anker tegenover 2 andere boten, die hier ook voor de nacht blijven, vlakbij Deep Point. Zij liggen in een hele klein stukje naast de vaargeul waar het voor hen diep genoeg is. Wij gaan iets verder aan de andere kant en liggen daar in water van twee en een halve meter diep. Wat later komen er nog twee andere zeilboten naast ons liggen. Voor een derde is geen plaats meer en die moet een stukje terug om een plekje te vinden. Verderop is de eerste mogelijkheid om te ankeren ruim twee uur varen verder en daar is niet genoeg daglicht meer voor.
De motorjachten hoeven dit soort tussenstops niet te maken. Zij varen van marina tot marina, van bewoonde wereld tot bewoonde wereld, maar dat halen wij niet bij daglicht. Vandaar dat we dit soort plekjes op zoeken. Het waait nog steeds hard en er staat een behoorlijke deining, maar al aan het begin van de avond gaat de wind liggen en wordt het rustig, totdat de nachtvluchten van de Navy aan de beurt zijn. Als het net goed donker is, breekt de oorlog weer uit en wordt er weer hard geoefend. We bedenken, dat het rond negen uur wel klaar zal zijn en dat blijkt gelukkig te kloppen, zodat we toch rustig zullen kunnen gaan slapen, maar we hebben nog een foutje gemaakt. We hebben iets te laat het hor in de opening naar de kajuit gedaan. Niet handig als je in een moeras ligt en we moeten dan ook flink op muggenjacht. We hebben daarvoor een absoluut onmisbaar apparaat: ‘the Jolt’. Het lijkt op een tennisracket met ijzeren draadjes waar elektrische spanning op gezet wordt met behulp van batterijen. Als er een mug tegenaan vliegt, dan knettert het en je vindt nauwelijks iets van de mug terug. We ontdoen ons met dat apparaat van 26 muggen. Het rook geroosterd, maar we slapen mugvrij. Helaas begint het om een uur ‘s nachts weer te poeieren, zodat het toch een wat onrustige nacht wordt.
De volgende morgen staan we om zeven uur op en varen om half acht weg. Er zijn al drie boten weg als wij vertrekken. Die zijn echt met het eerste licht vertrokken. Het is erg koud; 10 graden en we kleden ons dus warm aan, maar het is wel strakblauw.

De zon wint snel aan kracht en het wordt wat aangenamer. De route lijkt ineens erg avontuurlijk te worden. We varen op de volgende palen af, de nummers kloppen, de richting klopt, maar het lijkt alsof de palen in het riet staan.

We komen dichterbij, maar zien nog steeds geen opening.

Pas op het laatste moment blijkt, dat er iets naar bakboord een heel kanaal achter dit riet verscholen gaat. Geen verrassing, maar toch een opluchting.

Er wordt door de motorboten hard gevaren in het kanaal, echt hard, zodat de oevers behoorlijk voor hun kiezen krijgen. De wortels worden bloot gespoeld door de golven.

Daar worden de bomen niet beter van en die gaan dus dood. Na een tijdje verliezen ze dan alle houvast en vallen om. Daar wordt niets, of in ieder geval niet veel aan gedaan. Op de kaart staat aangegeven, dat je in het midden van het kanaal moet varen om vrij te blijven van al deze dode bomen en andere rommel.

De strook met bomen is maar heel smal. eigenlijk is het hele gebied moeras, maar toen dit kanaal werd gegraven, stortten zij de aarde uit de vaargeul op de oever, zodat die strook daar kon ontstaan.

Iemand heeft besloten hier nieuwe bomen aan te planten. Geen idee wat daar de achtergrond van kan zijn. Je kunt er over land niet bij komen en er woont niemand in de buurt. Dit was het enige teken van welke menselijke inspanning dan ook minimaal 10 mijl beide kanten op.

Door slaven keurig recht gegraven.

Twin sisters.

Stootvogel. Geen idee wat voor soort.

De zoveelste brug. Deze is geen probleem, de volgende echter wordt penibel.

Mijlpaal met waterstand hoogte. Nu worden we echt een beetje zenuwachtig, want de volgende burg is door een slordigheidje geen 65 voet hoog geworden, maar slechts 64 voet. Wij hebben echt 62 voet nodig en het water staat 1 voet boven peil. Dat betekent, dat er maar 63 voet voor ons over zal blijven. Moet kunnen toch? Dit wordt vervolgd.

Je moet echt in het midden varen, want sommige boomstronken zitten onder water zelfs.

Het welkom in Elizabeth City was echt hart verwarmend. De mensen probeerden er echt wat van te maken, maar alle enthousiasme kan niet goed maken, dat het een redelijk verlopen stadje is, dat al in de ‘Great Depression’ afscheid heeft moeten nemen van zijn rijke verleden. Oude foto’s laten grote bedrijvigheid en mooie gebouwen zien, maar daar is maar weinig van over.

Zo ziet het museum er grandioos uit, maar het valt een beetje tegen. Het is een leuke geschiedenis les over het leven in vroeger tijden, maar er is weinig echt bezienswaardig. Een uitzondering is een schilderij van Elisabeth I, die in werkelijkheid een stuk minder aantrekkelijk was dan Cate Blanchett in de film over haar leven. Het museum had natuurlijk een schilderij van de virgin queen, waar de stad naar genoemd is aan het begin van de 19e eeuw, maar niemand vond het een echt aantrekkelijk schilderij. Op een goede dag kwam er echter iemand op bezoek, die verstand had van schilderijen en die vaststelde, dat het waarschijnlijk een op hout geschilderd origineel portret van hare majesteit betrof, en dat de waarde ervan zeker rond een miljoen dollar zou kunnen bedragen. Sindsdien is dit schilderij het pronkstuk van het museum.

We zijn in North Carolina duidelijk in een van de eerste zuidelijke staten terecht gekomen. North Carolina was de laatste staat, die zich voor de burgeroorlog aansloot bij de afscheidingsbeweging, maar het accent is er niet minder duidelijk zuidelijk om. Misschien heeft dat er iets mee te maken, dat dit bord geplaatst moest worden. Wij zijn nog niet eerder zo’n bord tegengekomen.

Er wordt uitgelegd hoe het leven er hier aan toe ging. De meeste boeren hadden wel een stuk of 5 slaven en een enkele plantagehouder kon er soms wel 200 bezitten. We leren ook weer over de Civil War.

Eén afdeling gaat over ‘The making of the movie “Gone with the wind” , naar het gelijknamige boek van Margaret Mitchell uit 1936. Deze foto is van de Première in 1939. Mitchell kreeg voor het boek de Pulitzer prijs en de film was genomineerd voor 13 Oscars en heeft er uiteindelijk 8 gekregen. De film staat nog steeds in de top 10 van de beste of belangrijkste films aller tijden. Pim dacht er even over om het boek te gaan lezen, maar in de museum winkel blijkt, dat de pocket meer dan 1300 bladzijden dik is. Of het nou werkelijk de moeite waard is om er zoveel tijd aan te besteden? Hoewel het indertijd een redelijk baanbrekend boek was, schijnt het toch, vanuit onze huidige tijd bezien, de slavernij wat te romantiseren. Er zijn nog veel meer boeken die gelezen moeten worden.

Met dit soort bootjes zeilden ze over de Albemarble Sound. Die is half zo groot als het IJsselmeer.

Dit is een van de weinige oude gebouwen, die goed bewaard is gebleven. Hiervan is de gevel in ieder geval nog intact. Even later kwamen we in de hot dog winkel, met een kleurloze herstelde renovatie gevel, maar met een duidelijk interieur uit de vorige eeuwwisseling. Het historisch besef heeft het onderspit moeten delven tegen de economische realiteit. Dat is jammer, want het was echt ooit een belangrijk stadje. Andere oudere steden zoals Edenton en Hertford hebben na een oorspronkelijke belangrijke periode geen echte opleving gekend en zijn dus in hun oorspronkelijke staat bewaard gebleven. Daar plukken ze nu de vruchten van.

Hout was een belangrijk product van de streek. Door de Great Depression zijn de meeste lumbering companies echter failliet gegaan en daarna is het nooit meer goed gekomen. De huidige crisis gaat daar nog eens dunnetjes overheen. Er zijn veel leegstaande winkels, de shopping centra zijn buiten de stad en het centrum ziet er nogal desolaat uit.

Deze bioscoop is in 1920 gebouwd, maar allang niet meer in gebruik. Het warenhuis daarnaast is ook opgehouden, waarschijnlijk weggeconcurreerd door JC Penneys op het winkelgebied buiten de stad.

We gaan naar een beroemde Hot Dogtent. De dogs kosten maar $ 1 per stuk en smaken werkelijk voortreffelijk.

Het interieur is niet alleen ouderwets, het is ook best wel oud. Het gebouw stamt uit 1900 en heeft een oude houten lambrizering en een tinnen plafond.

Dit is Main Street, maar er gebeurt niet zo veel.

Dit was ooit een benzine station van Pure Oil. Het dak is gemaakt van geglazuurde tegeltjes. Het is net door iemand gekocht die er iets leuk van wil maken. Je hoopt zo voor die vriendelijke enthousiaste volhouders hier, dat het gaat lukken.

Grappige planten vol besjes.

De stad heeft betere tijden gekend.

We eten in Quality Seafood Market, waar de krabbenpoten in ieder geval groot genoeg zijn.

Het is ook een afhaalservice.

Er zitten kleurrijke mensen op hun nummertje te wachten.

Neem vooral een kijkje op het menu onder positie. Pieter heeft er weer een mooi kaartje opgeplaatst van de ICW.

Het is flink moerassig hier en er zijn geen huizen te bekennen. Het kanaalstuk is indertijd gegraven door slaven. Omdat ze dit moeras goed leerden kennen, hebben velen het als een vluchtweg naar de vrijheid gebruikt, toen het noorden van de U.S wel al de slavernij had afgeschaft.

Het is heerlijk weer en geen schip te zien hier op dit stukje.

Als het water ietsje breder wordt, worden we ingehaald door dit moderne jacht. Hij vaart hier even rustig, terwijl hij ons inhaalt en geeft daarna weer ruim gas. Dit soort schepen varen tot drie keer de afstand, die wij bij daglicht kunnen afleggen. Ook zij varen niet ‘s nachts. De beroepsvaart doet dat misschien wel op de ICW, maar voor de pleziervaart wordt het echt afgeraden. Dit soort jachten varen gewoon hard en verstoken daarbij kostelijke hoeveelheden brandstof. Hoewel, de diesel kost hier minder dan €0,75 per liter.

Amerikanen houden van hun airco en dus moet je dan de hele boot van plastic hoezen voorzien. Het ziet er niet uit. Overigens zal het nu niet zijn om de kou binnen te houden, maar de warmte. Het is echt van dat typische herfstweer. In de zon en uit de wind is het lekker en is een enkele polo warm genoeg, maar in de wind en uit de zon moet je meteen twee extra lagen aandoen. Toch snap ik de lol niet van het jezelf opsluiten in zo’n plastic tent. Je wilt toch buiten spelen?

Geen lawaai, niks, alleen midden in de natuur. Voor ons zeevaarders is dat groen wel weer eens leuk.
We ankeren in de eerste verbreding van het vaarwater, die ook diep genoeg is om de vaargeul te verlaten. In het eerste deel stond er naast de vaargeul misschien maar een meter water en konden alleen kleine vissersbootjes er komen. Hier is het ook nog maar 3 meter diep. De route van de ICW wordt aangegeven in landmijlen; ongeveer 10% korter dan de zeemijl. We hebben vandaag 60 landmijlen gevaren. We gaan vroeg naar bed. Morgen door, of eigenlijk een stukje terug, naar Elisabeth City. Dat ligt aan het einde van de alternatieve route door de Dismal Swamp.

Vlak vóór Elizabeth City komt de Coast Guard overvliegen. Ze hebben hier hun luchtvaart afdeling en trainingscentrum voor piloten. Hiervandaan worden vluchten gemaakt om ijsbergen op de Atlantische Oceaan in de gaten te houden en om de Amerikaanse kust te bewaken.

Elisabeth City, waar we 48 uur voor niks aan de Citydock mogen liggen. En ja, je bent Hollander of je bent het niet!

We worden zeer hartelijk welkom geheten door een comité van de plaatselijke VVV. Met wijn, bier en kaas met crackers en een gloedvol betoog van de mevrouw om toch vooral het museum te gaan bekijken. We mogen morgen bij haar kantoor fietsen komen lenen om boodschappen te gaan doen. Alle bootvrouwen krijgen een echte roos aangeboden en de kapiteins een vliegenmepper.
Ze doen dit feestje als er 5 nieuwe boten zijn binnengekomen, dus iedereen blij dat wij ook nog kwamen als vijfde. We raken natuurlijk gezellig aan de praat met de bemanningen van de andere boten en wisselen ervaringen uit over de ICW. Het echtpaar van een van de andere boten is, hoewel ze Amerikaans zijn, in 2003 naar Cuba gevaren. Gewoon stiekem. De Cubanen zeiden er niets van, ze stopten papieren als een los velletje in het paspoort, zodat de Amerikaanse douane bij terugkomst er niets van merkte.

We liggen hier middenin de stad aan het Waterfrontpark.

Meeuw met maar één poot.