Dit bord staat bij een kroeg in Picton.

We zien overal in Nieuw Zeeland monumenten voor de gevallenen van de ‘Great War’.(1914-18) Deze is wel heel groot. Zij hebben vooral heel hard gevochten bij Galipoli.

Inmiddels zitten we weer op de Inter Islander Ferry naar Wellington op het Noordeiland. Deze berg lijkt wel een soort beer met voorpoten.

Bakens en vuurtorens vinden we nog steeds leuk.

De ferry steekt over naar Wellington. We rijden daar doorheen, maar blijven er niet. De stad ziet er levendig uit en  ligt prachtig aan het water.

We komen weer langs besneeuwde bergtoppen.

Dit soort grote vrachtauto’s halen we vaker in. De houtindustrie speelt een belangrijke rol in NZ.

Onderweg naar het noorden stoppen we in een kleine stad. Dit malle gebouw huisvest het plaatselijke VVV kantoor en de Honey Shop. De lekkerste honingen ooit liggen daar op de plank in tientallen soorten. De duurste pot kost $96,00
Ze hebben er ook heerlijke Chutneys.

We komen dicht langs het racecircuit Pukekohe vlakbij Auckland en gaan natuurlijk even kijken. Er is totaal geen aktie, niet op de paardenrenbaan in het midden en niet op het circuit, maar het is dan ook echt heel erg nat.

Keurig op borreltijd komen we aan bij Iman en Mariette, die ons hebben uitgenodigd om bij hen te komen eten. We rijden door Clevedon heen alsmaar verder naar boven tot we op de top terechtkomen. Ze wonen op een prachtplek! Als je naar het westen kijkt kun je de ingang vanaf de Tasman Sea zien en kijk je naar het oosten dan zie je de Pacific. Clevedon zelf is een hele prettige voorstad van Auckland.

Er zijn twee ezels en twee honden bij de familie.

We worden warm verwelkomd met een gezellig drankje. Het is fijn om weer eens in een huis te zijn.

Ze hebben een mooie B & B bij het huis, maar wij slapen gewoon in onze campervan op de oprit. Dan hoeven we ook niks in of uit te pakken. Het ontbijt doen we wel mee en is voortreffelijk verzorgd met zelfgemaakte yoghurt en perziken uit eigen oogst enz..Zo zijn we het al lang niet meer gewend al die verwennerij.

Iman en Mariette wonen al 25 jaar in NZ. We blijken gemeenschappelijke vrienden te hebben en de wereld is weer klein. Aan de muren hangen prenten en aquarellen van Veere, dat ons ook zo na aan het hart ligt. Kortom we hebben een gezellige tijd met elkaar.

Het is onze trouwdag en we geven elkaar een dagje kayakken cadeau. We gaan eerst met een boot naar de overkant waar onze kayakken klaar liggen op een strandje.

Er ligt een cruiseship verscholen in de fjord alsof het een morene is.

Onderweg komen we een zeehond tegen. Hij zwaait zelfs.

We paddelen erop los en maken een flinke oversteek, waarna we mogen uitrusten en een kop koffie met sandwich krijgen.

We stappen heel voorzichtig uit, hoewel die dingen eingenlijk behoorlijk stabiel zijn. Het is gewoon laag bij het water en anders dan we gewend zijn.

Er komt een stel brutale eenden aan en een stukje van Hanneke’s sandwich verdwijnt in zijn bek.

De mevrouw van het amerikaanse koppel gaat snorkelen in dit koude water: 16* en duikelt een paar zeeegels op.

Zo zien ze er van binnen uit vóórdat de mevrouw ze rauw opeet. Zij liever dan ik. De vrouw gelooft in het eten van rauw voedsel. Haar man denkt daar heel anders over.

We leggen in totaal ongeveer 12 km af. We konden ‘s morgens wennen op stil water met nauwelijks wind. We moesten ons goed beschermen tegen de brandende zon.

Vóór ons vaart Libby, onze gids die ook honderduit vertelt over de bomen en dieren in de sounds. Erg leuk.

Op de terugweg is het water wat knobbeliger en hebben we wind en stroom tegen. Ondanks dat we dit voor het eerst doen en we spieren gebruiken, die anders nooit worden gebruikt, hebben we de dag erna geen spierpijn.

Erg veel meeuwen bij elkaar.

Die grote rots ziet wit van de schijt.

Alweer een onbekende bloem. Nieuw Zeeland blijft voor verrassingen zorgen.

We gaan een biertje drinken in Kaikoura in een kroeg met nautische dingen aan het plafond.

Als we de volgende dag het stadje weer uitrijden op weg naar de ferry in Picton, zien we zeeleeuwen langs de kust liggen.

Lekker een eigen plekje in de zon.

Deze heeft een wondje boven zijn oog.hij staat wel mooi op zijn voeten.

Deze zelfgebouwde campervan staat naast ons bij de lunch. Hij trekt het paarse busje erachter voor het snelle vervoer naar een winkel.

Onderweg zijn we weer zeer onder de indruk van al het schoons dat we te zien krijgen.

We rijden door zacht glooiende heuvels, die er droog, dor en bruin uitzien. Hier heeft het al lange tijd niet geregend kennelijk.

We komen langzaamaan weer terug in de wijnstreek. Wijnstronken hebben geen last van de droogte, want die kunnen tot 50 meter en meer wortelen.

Later kom je dan weer langs een rivier die de heuvel behoorlijk heeft uitgesleten.

Als we in Picton naar de winkel gaan, liggen daar deze smalle visjes te koop. Lijkt ons veel werk om ze te eten.

Leuk oud gebouw op de hoek op de boulevard van Picton.

We gaan naar het Antarctic Centre, want dichterbij zullen we er niet komen dan waar we nu zijn.

Dit is een erg koude afdeling, waar je een jas krijgt aangereikt en beschermhoezen om je schoenen heen. Ze laten je voelen hoe koud het zou zijn, als je werkelijk op Antartica bent. In de zomer wel te verstaan. We hebben vergelijkbare omstandigheden in Rusland in de winter meegemaakt en begrijpen niet helemaal waarom je dat voor je lol zou opzoeken. We zijn blij dat we hier ook een indruk kunnen opdoen.

Pim drukt op een knop en dan begint het te waaien en op de thermometer naast hem kun je dan zien hoe koud het is en wat de Chill Factor is.

Ze hebben een stel little Blue Penguins.

Ze zitten in hun holletjes en komen er maar met moeite uit als een meisje hun terrein opkomt om visjes in de vijver te gooien.

Bij deze moet ze zelfs het voervisje in zijn bek duwen, want hij heeft geen tong meer om mee door te slikken. Dit zijn nl. allemaal geredde penguins. Er is er een mank, een heel erg oude en wat zieken. Ze proberen ze hier weer op de poot te helpen met veel aandacht en zorg. Het meisje kent ze allemaal bij naam en ze voelen zich door haar in het geheel niet bedreigd. In tegendeel.

Aan de andere kant van de vijver kun je een verdieping naar beneden, zodat je ze onderwater kunt zien zwemmen.

Grappige kleine beesten. Dit is de kleinste soort. De keizerspinguin kan 1,2 meter hoog worden, deze halen de dertig centimeter niet.

We maken een ritje in zo’n zelfde treintje, die men ook echt op Antartica gebruikt. Ze kunnen heel ruig terrein doorkruisen. We gaan door water heen en klauteren een heuvel op en razen naar beneden onder het gejoel van een stel kinderen, die het geweldig spannend vinden.

Pim praat nog even met de driver over de teechnische aspecten van zo’n  ding. Alle rupsbanden zijn aangedreven met dezelfde snelheid. Er zit een gewoon stuurwiel in, dat de hydraulische duwstang bediend, waardoor de aanhanger de trekker de bocht om duwt.
Het was weer een mooie ervaring en we hebben veel geleerd over hoe de wetenschappers daar leven en werken.

Schapen, schapen en nog meer schapen! De volwassenen zijn al geschoren.

De rivier wordt soms heel erg breed, maar het heeft nu al een poosje niet geregend. Wij rijden straks over die brug.

Vergezicht richting zee.

We zijn in Christchurch aangekomen.

Quake City, Christchurch.    De grote aardbeving was net in het jaar dat Leonie en Adam op het Noordeiland woonden in 2012.

Container City.   Zelfs de banken zitten in dit container stadsdeel.

Er rijdt nog wel een historische toeristentram rond tussen de open plekken, bouwputten en containers.

Men probeert een kerstsfeer te creeëren.

De goeie winkels zitten er weer.

Sommige gevels zijn bewaard gebleven.

Ze worden gestut door stapels containers.

Er heerst onvrede in de stad. De bureaucraten durven geen beslissingen te nemen en laten veel kapotte gebouwen helemaal vernietigingen om er moderne dingen voor in de plaats te zetten. Ze moeten natuurlijk tegen een aardbeving kunnen, maar ook tegen omhoogkomend water en dat is toen in 2012 gebeurd. Op de schaal van Richter was ie 6,5. In 2011 was er wat verder weg ook al een aardbeving geweest en die was groter en dieper.

Containers, oude gevel en een modern glaspaleis alles naast elkaar geeft een goed beeld van deze stad 5 jaar na de aardbeving.

Het barst in Nieuw Zeeland van de auto, truck, tractor en vliegtuig musea. Het zijn echte petrol heads en bovendien zijn veel van de origineel geimporteerde machines in goede staat gebleven. Voor de auto’s is dat waarschijnlijk te danken aan het feit dat in het overgrote deel van het land nooit strooizout op de weg is gekomen.

In Geraldine bezoeken we het Vintage Car and Tractor Museum. Pim heeft in Rusland nog ooit als interim manager leiding gegeven aan een handelsonderneming in machines voor de landbouw. Veel van dat bedrijf moest worden gesloten of afgestoten, maar de John Deere dealerschappen bleven behouden. Het was heel boeiend om met die prachtige John Deere machines te mogen werken en het bedrijf bouwt nog steeds voort op een hele sterke geschiedenis. Het is dan ook leuk om in Nieuw Zeeland een reis terug in de tijd van de landbouwmechanisatie te maken. Buiten is het terecht een  John Deere die als vaandeldrager van die ontwikkeling op de muur van het museum is geschilderd.

Er staan ook weer rissen prachtige oude auto’s. Met de lichtblauwe MG zijn nog Grand Prixs gereden, omder andere op Mount Panorama in Australië.

Alles glanst je tegemoet. De liefhebbende vrijwilligers houden het allemaal heel goed bij.

Het hele museum wordt bestiert door vrijwilligers, die ook het grootste deel van het onderhoud verzorgen. Helaas is het geboortejaar van de meeste van die vrijwilligers  in de zelfde periode in te schalen als deze Rolls Royce

In de eerste jaren waren er nog geen banden voor de traktoren. Deze wielen werkten wel, maar alleen als het terrein echt goed begaanbaar was. Veiligheid en ergonomie speelden in deze vroege ontwerpen nog geen enkele rol. Deze tractor verving echter 9-11 paarden en dat was wel heel erg aantrekkelijk

Tweewiel aangedreven en met motoren van 30-40 PK was het in die tijd een trots bezit voor de boer.

Dit is een 6-serie met een 170 PK motor. Dat is eigenlijk een kleintje tegenwoordig, maar met vierwiel aandrijving en een hele bende techniek, die het apparaat veilig maakt en zorgt dat de bediening heel eenvoudig is.
https://www.deere.com/en_INT/products/equipment/tractors/6r_series/6r_series.page

De oudste tractor die we konden vinden stamt uit 1913. Waar de plaat met Universal tegenaan zit,  is een grote kist. Ongetwijfeld om al het gereedschap in mee te kunnen nemen dat nodig was om het spul aan de praat te houden. Economisch was de tractor in die tijd nog geen concurrent van het paard, maar dat duurde niet lang.

Campervan Anno 1928.

Met een gietijzeren fornuis op kolen gestookt!

Motorfiets van de begrafenisondernemer met zijspan voor de lijkkisten. Harley Davidson uit 1925.

Bentley

Er stonden nog vier hallen vol met oude meuk.

Als we Geraldine binnenrijden valt meteen dit bord op. We hebben het zelf al goed gemerkt. Na een kwartier in de zon begin je al te verbranden en moet je een hoed opzetten en in gaan smeren. Het gat in de Ozonlaag is aan deze kant van de wereld groot en dus moeten alle schoolkinderen ook een hoed op bij hun schooluniform.

Wol is natuurlijk een groot ding hier. In deze winkel liggen uitsluitend door het echtpaar zelfgemaakte truien, vesten, spencers, dassen, mutsen enz… Deze trui heeft het Guinness Book of Records gehaald in 1999. Hij weegt 5,5 kg. (http://www.giantjersey.co.nz linksbovenin) en is nog steeds niet verslagen!

Een klein eindje uit de stad komen we weer zo’n weiland tegen, waar het zwart ziet van de koeien.

We gaan kijken bij een vliegtuigbedrijf, waar je voor $75 zou kunnen vliegen. Er wordt gevlogen met micro lights. De eigenaar/liefhebber rijdt er een een beetje naar buiten, zodat we ze allemaal goed kunnen bekijken. Het zijn vliegmachientjes die in Nieuw Zeeland 600 kg mogen wegen. In Europa is de grens echter 450 kg. Hij had gehoopt op klandizie vanuit Europa, maar het sluit dus allemaal niet goed aan. De motoren zijn tweetakt Rotax motoren. Leuk voor een skelter, maar om er in de lucht op te vertrouwen? We laten het voor wat het is.

Het is weer zo’n enthousiaste man, die blij is om gehoor te hebben en honderduit vertelt. Pim had wel graag in deze Tiger Moth omhoog gewild. Gebouwd onder licensie in Nieuw Zeeland en nog met de originele motor.

De micro lights zijn wel net echte vliegtuigjes. Je mag er alleen niet mee boven de bebouwde kom vliegen. Wel tweezitter met neuswiel, maar het gaat niet echt hard.

Dit is de snelheidsmeter van de Tiger Moth. Ook geen snelheidsmonster. Je kunt er heel langzaam mee vliegen. Met een beetje wind kun je dan bijna rechtstandig landen.

Vader, zoon en vriend zijn er nu weer een voor zichzelf aan het bouwen, maar de volgende wordt weer verkocht. Het ontwerp is weer verbeterd en ze zijn er erg enthousiast over. Aanstekelijk, maar we laten het maar zitten. Als we wel hadden willen gaan vliegen, hadden ze eerst de landingsstrip moeten maaien….

Onderweg naar het noorden stoppen we op een landweggetje om te lunchen. Dit is het uitzicht naar de ene kant.

Dit is de andere kant. Het is genieten!

Er is hier een groot nature reserve park. Er staat een enorm hek omheen om de door europeanen meegebrachte diersoorten buiten te kunnen houden. De stoat, de weasel en de ferret, eten de oorspronkelijke loopvogels van NZ op.

We gaan een kijkje nemen bij een kaasboerderij. Zou het veel verschillen van die bij ons in Buggenum? Zouden ze Gouda kaas maken?

Weinig verschil, alleen maakt Heleen van zuivelboerderij Buggenum ook nog zelf ijs.
We raken in gesprek met de eigenaresse en ze vertelt ons van alles over de melkkoeien in dit land en nog meer interessante dingen.

Nu zijn we in Moeraki. Er liggen perfekt bolvormige stenen op het strand, die gevormd zijn rondom een objekt, een beetje vergelijkbaar met de manier waarop een parel groeit. Ze liggen in de zandstenen kust, die geërodeerd wordt door de zee. Zo komen ze op het strand te liggen. Daar vallen ze uiteindelijk wel uit elkaar.
Zie https://en.m.wikipedia.org/wiki/Moeraki_Boulders.

Sommige stenen breken op hun aderen.

Je moet wel met laag water komen kijken!

Er ligt ook dit dikke zeewier in mooie kleuren.

Van bovenaf zie je het beter.

Dit is ‘flax’, vlas dus. Het zijn hoge planten, die we ook overal langs de weg zien staan. Het lijkt alsof ze heel spectaculair gaan bloeien, maar dat valt reuze tegen. Vroeger werd hier touw van gemaakt.

Weer zo’n voor ons totaal onbekende plant.

Doorkijkje.

De eerste vrouw van de kasteelheer is overleden en zijn tweede vrouw ook. Hij was lid van het parlement en erg veel afwezig. Dat begon zijn derde vrouw te vervelen en zij legde het aan met de zoon uit zijn eerste huwelijk. Er volgden nog wat fatale financiële perikelen en als klap op de vuurpijl beroofde hij zich met een pistool middenin het Parlement van het leven.

Wij zijn nog in Dunedin, aan de zuidoostkant van het Zuideiland.

Een grote kathedraal in het centrum van de stad, waar net de kerst dienst voor de schooljeugd en hun ouders was afgelopen. Het is een presbyteriaanse kerk. De kerkvloer was tot onze verbazing aflopend, als in een theater. De vicar zei dat dit vaak het geval was met presbyteriaanse kerken in Nieuw Zeeland. “to prevent the people from dancing” voegde hij daaraan toe.

Als je Dunedin uitrijdt naar het noorden, lijkt het alsof je zó de containerterminal inrijdt. Het weer knapte later gelukkig op. Je hebt hier echt vier seizoenen op één dag met de daarbijbehorende temperatuursverschillen.

Er worden twee paarden in de trailer geladen om naar het strand te gaan.

De hond mag ook mee en kruipt meteen bij Hanneke op schoot, die daar natuurlijk geen enkel bezwaar tegen heeft.

Het is een beetje vreemd. Cheryll gaat te voet voor ons uit. Zo nu en dan wacht ze ergens en kunnen wij even onze gang gaan. Lekker draven en zelfs even galopperen. Pim’s paard doet raar en dus beperken we de galop maar.

Een impressie.

We zien één meneer, die zijn hond uitlaat en verder uitgestrekte lege stranden, heerlijk!

Het is wel een leuk mens. Na afloop krijgen we cheese met crackers en een kopje thee.

Alweer eeen mooie dag!

Voordat we vertrokken controleerde Oliver, de zaken partner van Cheryll, de hoeven van de paarden. Hij was niet tevreden over het schoeisel van Shannon, de merrie waar Hanneke op zou gaan rijden. Hij zei de prachtige zin:  Shannon’s shoes look shocking Cheryll. Hij deed zijn best om de ijzers goed vast te zetten, maar onderweg  hoorde Hanneke dat de twee achterhoefijzers nog steeds los zaten.

Harry en Shannon kijken ons na, als we weer vertrekken.

We kunnen heel dichtbij dit paartje komen. Lekker samen op het nest.

Daar gaat de boot die toeristen nog dichterbij de albatrossen, zeeleeuwen en penguins gaat brengen. Het strand erachter is de locatie waar we morgen gaan paardrijden.

Mammie kijkt een beetje boos, kwam misschien toch te dichtbij.

Waarschijnlijk woont hier een van de vissers uit deze baai.

De weg is uit de klif gesneden, goed te zien met dit bergje zand met een boom die zich nog vastklampt.

Er staan gezellig geverfde bushokjes, ook van binnen.

Wij draaien linksaf de berg op om naar het enige kasteel van Nieuw Zeeland te gaan. Natuurlijk weer prachtige uitzichten.

We gaan de Camp road op, die ons naar het kasteel brengt. De man die het liet bouwen, refereerde altijd aan het kamp. Dat was het natuurlijk ook tijdens de bouw met 200 mensen gedurende drie jaar. Daarna duurde het nog twaalf jaar voordat de binnenkant gereed was. De bouw begon in 1871.
Het is al vier uur geweest, maar we kunnen nog naar binnen zegt de poortwachter, omdat de tuinen pas om 18.30 gesloten worden.

We lopen naar de ingang door een bos en komen dan in de tuinen. De eerste echtgenoot van Mr.William Larnach begon met de aanleg van de tuinen tegelijkertijd met de bouw van het kasteel.

Het ziet er nogal schots uit.

Dit zijn exclusieve Nieuw Zeelandse planten, waarvan we de naam al niet meer weten.

Eerst maar even een kopje thee drinken in de oude Ballroom. Met scones, cream and jam ofcourse.

Je kunt hier mooi zien hoe een varen omhoog komt en dan langzaam ontrolt.

Wie zou hier wonen?

William wist wel een mooie plek te vinden. Vanuit de toren kon hij de zee aan de andere kant van de peninsula zien.

Prachtige kleuren! We zijn echt op het goede moment hier.