Om 12.00 uur gaan we anker op en varen we richting St.John op de U.S. Virgin Islands. Onderweg worden we opgeroepen door de Ostrea van Pieter en Sabine. Zij zijn een paar dagen bij Cooper Island blijven plakken om te snorkelen. Pieter heeft onder de boot zijn anodes gecheckt en werd daarbij gadegeslagen op anderhalve meter afstand door 3 barracuda’s. Ze gaan nu naar Soper’s Hole en komen straks ook naar de U.S.V.I..
We krijgen voor het eerst sinds lange tijd een klein regenbuitje over ons heen. We varen naar de St.Cruz baai op St.John in de verwachting dat we daar kunnen ankeren en inklaren. De baai is veel kleiner dan we dachten en bovendien helemaal vol met lokale boten. Alleen aan noordkant van de vaargeul is plaats om te ankeren. Het is er heel ondiep. Volgens de kaart staat er niet veel meer dan twee meter water. Er ligt een ander schip voor anker, maar we hebben geen idee wat de diepgang van dat schip is. Wij redden het in ieder geval niet. Als we willen ankeren lopen we vast. Dat is ook een manier om op zijn plaats te blijven, maar niet wat we willen. Gelukkig is het zandgrond, anders hadden we het niet eens durven proberen, en Pim heeft haar zo weer los. Een Frans jacht geeft het niet zomaar op en ankert net voor de vaargeul. Dat wordt een nachtje dansen aan het anker. Geen gezellige slow, maar rock and roll. Wij besluiten om dan maar in te gaan klaren bij St.Thomas. Dat is nog 10 Nm verderop.
Als we St.Thomas Harbour binnenvaren valt het verschil met de BVI meteen op.

We zien iemand, die met twee waterjetstreams aan een apparaat de lucht in vliegt, vreemd gezicht. De contraptie is met een leiding verbonden met een superjacht, waar een joekel van een pomp op moet staan om voldoende druk op te bouwen om de man vliegend te houden.
Terwijl we doorvaren naar het grenskantoor komt er een watervliegtuig, dat aan het starten is, onze kant op. De piloot moet ons gezien hebben realiseren we ons (hopen we) en het gaat inderdaad net op tijd omhoog. De piloot maakt wel meteen een bocht naar rechts om van ons vrij te blijven en niet veel boven masttop hoogte buldert het voorbij. Het water stroomt nog van de drijvers.
Na al deze commotie gaan we voor anker in de westhoek van de haven tegenover de aanlegsteiger van de watervliegtuigjes, want daar is ook het douanekantoor.

Gelukkig zijn ze op zondag open tot 17.30. Helaas is dat ook de reden dat we $35 moeten betalen. Door de week zijn de formaliteiten gratis, maar op zondag en op officiële Amerikaanse feestdagen moet je die overtijd vergoeding betalen. Pim loopt gauw ergens naar een flappentap en ontdekt tot zijn grote schrik, dat ze hier in de Verenigde Staten links rijden! Hanneke worstelt zich ondertussen door de berg formulieren heen. Zij is door de douane ambtenaar aangewezen, omdat zij wel het betere handschrift zal hebben. Alles moet in een keer goed en zonder een enkele doorhaling.
We worden keurig geholpen en na een dik uur staan we weer buiten met een mooi stempel in ons paspoort. Uitklaren zullen we op een zaterdag of een maandag doen. Die $35 besparen we de volgende keer.
De volgende dag regent het flink om de haverklap, dus dat betekent de hele tijd: luiken dicht en weer opendoen.

De watervliegtuigjes komen ieder half uur binnen, mooi gezicht. We blijven rustig liggen en Hanneke smeert allerlei ritsen in met een soort vet en poetst wat schoenen en laarzen. Ze drogen nogal uit hier. We lezen weer eens een boek uit en kijken naar de laatste afleveringen van de Big Bang Theory.

Dit is een varend restaurant dat mensen gaat ophalen van de cruiseships. Voor diegenen die daar nog niet genoeg gegeten hebben!
Om 08.00 gaan we anker op richting St. Croix, nog een U.S.V.I., maar 35 Nm. zuidelijker.
Deze eilanden zijn in 1917 door de Denen voor $25 millioen verkocht aan de United States.
Om 15.00 uur ligt het anker er weer in na een werkelijk prachtige zeiltocht! Morgen het stadje bekijken, nu eerst een amerikaans courtesyvlaggetje gaan scoren in de watersportwinkel.

We varen op de motor naar de volgende baai. Ook hier waren we 25 jaar geleden en is er veel veranderd.

Bij de strandtent “Rhymers” zijn de roze geverfde palmbomen door een hurricane geveld en het is intussen ook een hotel geworden. We laten het voor wat het is en gaan voor de Pina Colada naar “Quito’s”.

Er zijn hier een stuk of 4 pelikanen, die onafgebroken naar vis duiken. Het is zo fascinerend om naar te kijken, we krijgen er geen genoeg van.
Er liggen ongeveer 30 boten aan moorings, wij zijn de enigen voor anker.

Pim doet zijn duikspullen aan en maakt de boot van onderen schoon. De laatste keer dat we daar serieus naar hadden gekeken was op Las Palmas en daarna heeft de boot wekenlang stil gelegen in de lagune van St. Maarten. Er heeft zich een heel koraalrif onder de boot gevestigd. Er groeiden inmiddels allerlei schelpen en mosselen op. Een volgende keer dat we de boot langere tijd achterlaten is het misschien toch een beter idee om de boot ‘on the hard’, op het droge, achter te laten. Van al dat poetsen wordt de anti fouling ook niet beter.

Hanneke houdt zich ondertussen bezig met het chroomwerk, dat ook wel een opknapbeurt verdient.
Er is hier nu ook een supermarkt en ja hoor, echte yoghurt zonder smaakje!

Gelukt en kennelijk lekker.

Hier mag je met merkstiften je naam of in ons geval ons logo: de roos op de bar schrijven.

Leuke tent!

Sundowners smaken goed.

Goed, er klonk iets of wat teleurstelling door in ons bericht over de BVI 25 jaar na ons vorige bezoek. We hadden ons onvoldoende gerealiseerd, dat wij hier toch op een ander soort reis zijn, dan de mensen die hier een boot komen charteren. De publicaties zijn er trots op, dat hier de grootste chartervloot van de Caribbean vaart. Dat is volstrekt begrijpelijk, want het is hier briljant als je maar een paar weken de tijd hebt.

Wij hebben iets meer tijd en we zijn op zoek naar iets meer authenticiteit. Dat bestaat hier gelukkig ook nog, maar dan moet je wel een straatje verder dan de jachthaven en het plein waar de cruise schepen hun ladingen lossen. Dat straatje verder kom je bij Kelly’s Bar, Restaurette and Superette.

Daar legt de lokale visser zijn bootje even aan de wal voor een snelle lunch, een biertje en wat kletsen met een andere dorpeling.

Het terras is natuurlijk minder design dan in de jachthaven of in Soper’s Hole, maar we genieten wel van de pelikaan, die hier zijn privé jachtgebied van heeft gemaakt. Hij heeft kennelijk een gezonde honger, want hij blijft vlak voor het terras het water induiken. De camera komt natuurlijk iedere keer te laat.

Voldaan gaat hij uiteindelijk poseren.

Als we gaan afrekenen bljkt de kassière uit Roseau op Dominíca te komen. De rest van het personeel is lokaal.
We wandelen door naar een klein resort op Frenchman’s Cay. Hier zie je wat we bedoelen met design.

De stoelen geven het ‘elegant dining’ extra allure. Ook de ligstoelen aan het zwembad zijn byzonder.

Het oog voor detail valt op bij het koperen buizenwerk waar de glazen aan hangen.
Dit prachtige plekje is ver weg van het gewone toerisme en echt een verademing!

Tussen de huizen een landje, waar de mensen worden begraven.

we varen met prachtig weer langs Nanny Cay en daar kun je goedzien hoe druk het tegenwoordig is.

Soper’s Hole is een prachtige baai, omsloten door bergen. We ontmoeten er Bas en Monique van de Selena. Bas is in zijn eentje overgestoken van Las Palmas naar St.Maarten met een eierwekker om iedere 20 min. even rond te kijken en weer verder te slapen. Respect! Monique is hiernaar toe gevlogen en zij gaan ook de oostkust van de VS doen, dus we komen ze vast nog wel eens tegen.

We hebben eindelijk zelf ons favoriete Carribean Spices kunnen scoren. De laatste jaren voorzag Saskia ons van dit onmisbare zout op ons zachtgekookte eitje.

Even sjouwen met de servetten en tafellakens van het restaurant in de hoop dat zij voor mij die schaarse muntjes op dit piepeilandje hebben om de wasmachine aan te kunnen zetten.

We gaan 2 uurtjes varen naar Roadtown op het eiland Tortola en ankeren naast een flatgebouw. Pim heeft een houtbewerkingsmachine nodig om een klein plankje te maken om onder de boordPC te zetten, aangezien ie door begon te zakken.Wij waren 25 jaar geleden in de BVI om ons 12 1/2 jarig huwelijk te vieren. Dat was een ongelooflijke ervaring. We voeren toen met een boot van 37 voet, wat voor ons toen het equivalent van een superjacht was. Nelly Rose is 41 voet en dat vinden we nu een hele normale en plezierige maat. Wij huurden die boot 25 jaar geleden bij ‘the Moorings’, die hier toen als eerste een basis hadden, waar misschien een stuk of 20 boten verhuurd werden. Die boten werden compleet met eten en drinken verhuurd, omdat het onmogelijk was voor de huurder om dat zelf te doen. De Moorings had een soort van eigen supermarktje van waaruit de huurboten bevoorraad werden. Roadtown was niet veel meer dan een dorpje met wat kroegen met een hoog rasta gehalte en een paar kraampjes waar groenten en fruit stuksgewijs te koop was. We hadden echt het gevoel in een andere wereld beland te zijn.
Natuurlijk is er veel veranderd sinds die tijd. Waar ter wereld niet, maar de veranderingen hier worden meteen duidelijk als je de jachthaven van de Moorings, Sunsail en nog twee andere charterbedrijven ziet, waar honderden huurboten liggen. Er liggen vandaag weer twee grote cruise schepen in de haven. Er loopt een vierbaans snelweg langs de haven, er is een uitstekende supermarkt en Roadtown is het logistieke centrum geworden van dit eilandenrijk. De haven is dan ook uitermate druk geworden en als we niet wat moesten klussen zouden we er geen nacht willen liggen. Dit paradijs biedt voldoende mogelijkheden om deze drukte te ontvluchten, maar het heeft wel al zijn oorspronkelijkheid verloren. Het blijft een volstrekt ideaal zeilgebied met veel mooie baaien en stranden op een aantal eilanden dichtbij elkaar. Ankeren is een peulenschil, want de bodem is overal zand en je kunt je anker zien vallen. Je kunt er ook fantastisch duiken en snorkelen.
Toch, als je met mensen hier in aanraking komt, valt op, dat de toeristen industrie bemenst wordt door mensen van overal, maar niet van de BVI. Pim vraagt aan iedereen waar ze vandaan komen en dan hoor je vooral Trinidad, Guyana en Dominica. De Franse bakkerij wordt bemand door mensen uit Guadeloupe. De 25.000 oorspronkelijke bewoners kom je niet of nauwelijks tegen.
Het is een economische overval, die de ooit kleine zelfstandige gemeenschap onderwerpt aan de toeristenindustrie. Het is niet makkelijk om je te onderscheiden binnen die industrie. Er lopen vandaag een kleine 4000 mensen te passagieren.
Ze vinden hier vrijwel dezelfde snuisterijen als op alle andere eilanden. Een enkeling gaat duiken of snorkelen. Dat is hier op de BVI prachtig. Het duiken naar het wrak van de Rhône trekt veel duikers. De riffen hebben mooi koraal en veel vissen. Omdat de BVI op een relatief ondiep plateau ligt, zijn dat vooral kleinere vissen. Er zijn hier geen monumentale oude panden of andere historische hoogtepunten. Prijs is dan al gauw een belangrijk concurrentie wapen en dat werkt dan alleen maar als er voldoende massa is. Zo loopt dit eens zo rustige en nog immer prachtige eilandenrijk het risico te verworden tot een soort Valkenburg.
De lokale gemeenschap kan alleen maar toekijken hoe zij ten prooi vallen van de toeristenindustrie omwille van een beloofde grotere welvaart. Juist die welvaart die de bezoekers proberen te ontvluchten op zoek naar betere oorden. Wij zijn benieuwd naar de grotere eilanden. Eilanden met een grotere bevolking, waar de invloed van een paar duizend toeristen niet zo dominant kan zijn.

Roadtown is het logistieke centrum voor dit deel van het Caribisch gebied. Containers worden dag en nacht met dit soort schepen aangevoerd en met kleinere schepen verdeeld. Die kleinere schepen liggen met de achterkant naar de kade.

De Midnight Coast heeft haar anker laten vallen en draait daaromheen om met de achterkant naar de kant te gaan.

Klaar om achteruit naar de kade te varen.

Toch maar even niet.

Er ligt nog een boot achter en het past net niet.

Even doorzwaaien, zodat die kleine kan vluchten.

Als de hazen er tussenuit.

De puzzelstukken vallen op hun plaats.

Pim aan het snorkelen om te kijken of het anker goed ligt.

Marina Cay heeft wel een fuelpump en een winkeltje.

Heerlijk kantoor. Goede plek om de mails te checken.

We gaan nog even een sundowner drinken.

We zijn de enigen niet!

Grappige manier om je te laten kiezen uit de verschillende ijsjes!
We hebben hier de was gedaan en gaan nu anker op, op weg naar Road Town op Tortola.

We finally managed to get together with Olivia, daughter of our friends from England, John and Diana. From the times we had dinner with the family in England, we remember that Olivia is a great Chef. She worked in Verbier in a chalet as a cook, but then got a job on her first super yacht as a chef. She now works together with Katie on board of Le Rêve, where they alternate as chef and stewardess. Olivia was an absolute darling and helped us to get our shopping back to the boat, but only after she showed us around Le Rêve.

Le Rêve is a Lazarra 110. That makes her 33,52 meters long and she is made to spoil the living daylights out of 8 (10 possible) passengers. At youtube.com/watch?v=Qpxd2zml8Kw you can get an excellent idea of the yacht. She is truly a beauty.

Of course the engine room is something quite special on a ship like this. There are two V16 MTU diesel engines that can deliver 2000 HP each. Obviously you need to carry a fair bit of diesel to keep those engines going. The ship can hold 16 tons of diesel in its tanks. Her maximum speed is 28 knots.

Olivia and Katie look after the interior and catering. They also assist the captain and the deckhand when the ship is docking. It is all quite spectacular and an excellent training for the catering business that Olivia is considering as a career later on.

We hebben eerst nog enorm genoten van het weekend met ons voltallige gezin. We zullen ze missen, maar het intensieve contact tijdens zo’n kort verblijf is heel dierbaar. We zijn de kinderen dan ook erg dankbaar dat ze daar hun kostbare tijd aan besteden en er het halve land voor doorkruisen.

Nelly Rose lag er fantastisch bij. Wij hebben een kleine 40 jaar geleden een keer in Zuid Frankrijk gevaren met een Raider met Kees en zijn toenmalige vriendin – nu echtgenote – Pluis. De boot was van een oom van Kees, die slimme deal had gemaakt met zijn broer, de vader van Kees, die een identieke boot in Nederland had liggen, zodat ze zowel in Nederland als in de Middellandse Zee konden zeilen. Dat had wel als gevolg, dat de oom de boot ook aan zijn jonge neefje uit moest lenen. De verantwoordelijkheid op de schouders van Kees loog er dan ook niet om. Hij sprak ons dan ook ernstig toe, alvorens ons toe te staan aan boord van de boot te gaan. De belangrijkste zinnen die hij daarbij uitsprak waren: “Kijk goed hoe netjes de boot is nu wij aan boord komen. Als wij vertrekken moet het netter zijn!”
Dat is sindsdien altijd ons adagium geweest als wij mensen aan boord hadden van ons schip. Het is overigens goed, dat er van die vakantie geen blog is. Hij leeft wel nog steeds voort in onze gedachten. We barsten nog steeds van de goede herinneringen aan die reis.
Zo zullen we ook goede herinneringen bewaren aan St. Maarten. Hanneke natuurlijk vanwege de mooie tijden die ze hier doorbracht met Barbara. Dit was de laatste keer, dat zij hier met Barbara is geweest. Dat was de reden dat we hier zo lang zijn blijven hangen. We waren hier al medio Januari. We hebben hier dan ook veel mensen ontmoet en veel gezelligheid met hen gekend. We hebben hier mensen leren kennen die eigenlijk semi permanent op hun boot wonen en er kwamen andere cruisers die we al eerder op onze reis hadden ontmoet. Hoe dan ook, Bob en Lia, Erwin en Jane, Nico en Lettie, Willem en Saskia, Pieter en Sabine (met kroost), Theo en Michelle, Yme en Nicole, David en Lindsey, en dan vergeet ik er ongetwijfeld nog een paar, we hebben genoten van jullie gezelschap.
We hebben genoten van St. Maarten met de excellente faciliteiten voor schepen. De gezellige kroegen, de Franse kant van het eiland en de “zeilerssfeer” waar we hier van hebben genoten. We zouden hier best nog een hele tijd willen blijven hangen, maar we willen nog zo veel. Kortom, we gaan door naar de British Virgin Islands, de BVI.

Na een lange reis via Londen en New York zijn we weer op de Nelly Rose. Ze ligt er glinsterend bij dank zij de jeugd die haar heeft laten poetsen! Ook binnen ziet het er voortreffelijk uit. Nu gauw alles uitpakken.

De temperatuur viel ons behoorlijk hard op het dak. Zeker als je met de bagage loopt te slepen heeft het voorjaarsweer, dat Nederland langzaam weer in haar greep tracht te krijgen, zeker iets nostalgisch.
De eerste klusjes zijn ook al weer achter de rug. De plotter hebben we opgehaald bij Atlantis en weer geïnstalleerd. Hij doet het weer voortreffelijk, zodat we een back-up systeem voor de iPad hebben (naast de papieren kaarten, waar we met plezier op blijven kijken).
Rosalie, Harm en Floor en vooral ook Michiel, bedankt voor de schitterende foto’s en de gezellige verhalen van jullie tocht naar de BVI. Wij gaan jullie vermoedelijk donderdag achterna.
Wordt weer vervolgd…….