Het strand in Cape May is lekker breed.

De gebroeders.

Er word met honden rekening gehouden.

Dankzij de eerdere rondleiding door Skip en Maxine hebben we een goed beeld van wat we aan Harm willen laten zien. We maken een mooie wandeling door de straten vol victoriaanse huizen.

Wat we niet wisten is dat Cape May echt een heel consequent Victoriaans monument is. Zelfs de straatverlichting gebeurt met gaskousjes in de lantarenpalen.

Mooi huis

Een Packard van voor de oorlog.

Ook de koetsjes horen bij het straatbeeld van Cape May. Met kerst verkleedt de bevolking zich ook in Victoriaanse kostuums.

Familie foto

Bijzondere kroonluchter in het restaurant

Suikertaart

Lelies

Leuk ingebouwd bankje

Het Chafont Hotel uit 1876. ( Historical Landmark)

Wat een leuke badplaats!

Terwijl we wachten op het onderdeel, dat vandaag aan had zullen komen, vermaken we ons met het maken van een nieuwe fotogalerij in de slaapkamer. Hanneke bakt ook een appeltaart, die natuurlijk geheel conform haar kookkunsten mislukt en er van onderen zwart uitziet. We weten nu hoe het komt. We hebben manmoedig allebei een punt gegeten en de vulling verder als appel compôte bewaard.

Dit hangt trouwens in de zitkamer. Het is de Postboot Rhône, waar we in 1988 bij Tortola op 28 meter diep naar gedoken hebben.

De reliëfvisjes uit de Seychellen hangen aan het bijzonder smalle voeteneinde
Vrijdag morgen wordt de nieuwe motorsteun ingebouwd. Daarna kunnen we pas vertrekken als het weerbericht wat beter wordt. Saai, dat wachten, maar morgen komt Harm, een broer van Pim. In plaats van naar New York rijdt hij nu heel New Jersey door. Hij neemt Hollandse Kaas mee!

We liggen hier in de baai van Cape May op het enige strookje, waar genoeg water staat om te ankeren. Het is naast het terrein van de Coastguard en er is een zeemanstrainingscentrum. Gisteren renden er de hele dag grote groepen in kolonnes rond onder het gezamenlijk zingen van strijdliederen en het uitstoten van oerkreten. Het lijkt het leger wel. Vanochtend om 06.00 uur stonden ze alweer in het gelid. Op de boot doen we muziek aan om het gedreun weg te moffelen.
De mensen van de Yanmar dealer bellen ons, dat we rustig nog een nachtje voor anker kunnen blijven liggen, als we de volgende dag om 8 uur voor de kant kunnen komen. Dat bespaart ons $120 voor de nacht, dus dat doen we graag.

De volgende dag liggen we ruim voor achten aan de steiger en Hanneke gaat de was doen. De Harbormaster’s room heeft “a room with a view”. Nelly Rose ligt als enige zeilboot op de kop van de steiger.

Deze bomen zijn van metaal en ook bestand gebleken tegen hurricane Sandy, die hier recht overheen is gekomen.

Terwijl Hanneke de was doet, is Glenn druk bezig met de reparatie. Hij doet een vervelende ontdekking. De bakboord motorsteun is afgebroken. We moeten alsnog naar de steiger vóór de werkplaats. Yanmar lijkt de nieuwe steun op voorraad te hebben. We verwachten, dat die morgen om 10 uur met UPS geleverd zal worden. De rest van het werk zal snel klaar zijn.

We worden opgehaald door Skip en Maxine, vrienden van Hanneke uit St. Maarten. Zij laten ons de omgeving zien en we beginnen met deze
Horseshoe crabs. Krabben met staarten net als roggen, die op een strandje bij de haven kruipen. Volgens Wikipedia heten ze in het Nederlands Degenkrabben, maar in het vaderland zelf hebben wij ze nooit gezien.
De familie der degenkrabben is de enige nog levende familie in de orde van zwaardstaarten, een vormenrijke en succesvolle diergroep, die ruim 300 miljoen jaar geleden zijn bloeitijd doormaakte.
Rang: Familie Lagere taxa: Carcinoscorpius, Tachypleus

Skip en Maxine hebben een belangrijk deel van hun ‘roots’ in Cape May. De vader van Maxine had daar een vissersboot en zelf heeft ze in haar college dagen in een paar restaurants goed bijverdient. Ze laten ons vol trots Cape May zien en we krijgen een mooie tour van dit Victoriaanse stadje, dat al heel lang geleden een belangrijke badplaats was, omdat het bereikbaar was met de trein vanuit Philadelphia.

De vuurtoren van Cape May is 48 m. hoog en binnenin klim je met 199 treden naar boven.
Dat hebben wij maar gelaten voor wat het was.

Leuke winkel.

Deze prachtige victoriaanse huizen zijn nu voor het grootste deel B & B’s. De prijzen die je daar moet betalen schijnen niet kinderachtig te zijn.

Ze zijn veel groter dan je vermoedt, omdat ze heel lang zijn.

Met Kerstmis versieren ze de huizen met echt ouderwetse kerstversieringen en ook de bewoners verkleden zich dan in victoriaanse kledij en laten zich met paard en wagen door het stadje rijden.

Deze kijken direct op de atlantische oceaan uit. Er is een behoorlijk breed strand, waar je voor moet betalen om er op te mogen. Je moet een beach-tag om doen en er wordt voortdurend gecontroleerd of je die ook draagt. Dat geldt voor heel New Jersey. Maxine zei, dat je door die controles niet rustig kunt liggen. Zomers is het heel druk en het water is behoorlijk koud. Zij hebben daarom een appartement op St.Maarten, waar het water een andere kleur en temperatuur heeft. Je mag bovendien nog geen biertje drinken op het strand. Dat is natuurlijk vooral een uitnodiging tot burgerlijke ongehoorzaamheid, maar niet openlijk.

Dit zijn de befaamde Pink Houses; gebouwd door een vader voor zijn beide dochters.

Het rechter pink house is één van de twee beste B & B’s in heel Noord-Amerika.

Nog eentje dan…

We gaan lunchen bij “The Ugly Mug”. De Ugly Mugs is eigenlijk een club, maar door het jaar heen mogen gewone mensen er ook komen. In augustus is er echter een bijzonder club evenement. Je wordt dan geacht het schuim uit je bierpul te blazen. Degene die het meeste schuim uit zijn pul blaast wordt de ‘National United States Froth Blowing Champion’ en daarmee wereldberoemd in Cape May, althans in deze kroeg. De leden hebben hun pul aan het plafond hangen. Als je sterft wordt de pul met de open kant richting oceaan gehangen.
Skip en Maxine brengen ons ook nog even naar een supermarkt, omdat de voorraad appels weer op is. Daarna zetten ze ons weer af in onze motorboten haven, waar je nooit genoeg PK’s in of achter de boot kunt hebben.

Deze aflevering van het blog is, onder de normaal zeer strenge regie van Hanneke, toch behoorlijk lang geworden. De tekst wordt dan ook tot een minimum beperkt.

Inmiddels wordt het wat minder met de visarenden en zitten er weer aalscholvers op de boeien. Het lijkt het IJsselmeer wel.

Als we de Chesapeake Bay invaren, is het weer slalommen geblazen door de vissersboeitjes met krabbenpotten eronder. Deze is makkelijk, met een vlaggetje er op. Dat is echt een hoge uitzondering en meestal alleen aan het begin van een heel veld van die dingen.

Ze zijn er in alle soorten en maten.

Sommigen kun je bijna niet zien. Let op de bruine kleur van het water, wel wat anders dan de Bahama’s.

Er is een zaterdagochtendwedstrijd aan de gang, maar ze zijn nog niet gestart. Dat zal ook niet gaan lukken met deze wind.

Eerst heb je geen idee wat voor een gedrocht er nu weer aankomt en dan blijkt het een dubbele duwbak met grind te zijn. Een koppelverband met indrukwekkende afmetingen.

Er reizen een paar meeuwen mee.

Met de Neuzen in de wind.

We hebben wat met sleep-en duwboten

Dit is de laatste vuurtoren, die wij in de Chesapeake Bay tegenkomen. Het is een prachtige baai, waar we graag een keer terug zouden willen komen. Even verderop gaan we het Chesapeake-Delaware Canal, het C&D Canal, in.
Het is hier een ware speeltuin voor de gemotoriseerde watersport. We komen steeds meer snelle bootjes tegen, zoals hier onder de vuurtoren. Verder van alles; van waterscooters tot brullende offshore racemonsters.

Ook hier een aantal mooie optrekjes.

Dit is weer eens iets anders en we hebben het al lang niet meer zo gezien. We komen weer in de drukker bevolkte wereld. Allemaal bovenop elkaar, maar wel lekker een buitenhuisje.

Als je goed kijkt, zie je aan de rechterkant het koppie van een jong. Eindelijk is de tijd aangekomen dat de eieren uitkomen. De nesten zijn nog steeds te hoog om er in te kunnen fotograferen.

Vlak vóór we de eerste keer vastliepen in de haveningang. (Zie verhaal ‘Supermoon’)

Een gewone en een spoorbrug. Tussen de beide bruggen kun je een witte lijn zien. Dat is een brug die een leiding over het kanaal brengt.
De spoorbrug staat vrijwel altijd open. De enkele keer dat hij dicht gaat, wordt dat een half uur van te voren op de marifoon gemeld.

Het ziet er smal uit en we zitten al vast. Toch wil de havenmeester nog, dat we helemaal doorvaren naar het eind. Dat gaat niet gebeuren.

Het lukte ook met geen mogelijkheid. Uiteindelijk werden we eraf getrokken en zijn we teruggegaan naar het kanaal en weer doorgevaren. In de Delaware Bay zijn we voor anker gegaan vlak voor het donker. Daar hebben we een paar uur geslapen en gewacht tot het tij gunstig was om verder te gaan.

Om 3.30 uur halen we het anker op en varen de Delaware af met harde stroom mee. De Supermaan is schitterend!
Op de Delaware zien we weer een aantal indrukwekkende vuurtorens.

Ship John Shoal Light is genoemd naar het schip “John”, dat op deze plek verging, toen het in 1797 op weg van Hamburg naar Philadelphia aan de grond liep. De passagiers en de lading hebben ze kunnen redden, maar het schip niet. In 1877 is uiteindelijk een 50 ft. hoge vuurtoren gebouwd, die later een aantal malen werd vergroot en verbouwd.

Miah Maull Shoal Light is genoemd naar Nehemiah Maull, een loods die schepen begeleidde op de rivier. Toen hij in 1780 met een schip naar Engeland wilde varen, is het schip vergaan op deze ondiepte en is Nehemiah verdronken.

Fourteen Foot Bank Light uit 1888 is in 2007 verkocht aan een advocaat in Nevada. Hij is van plan om er bier te gaan brouwen en met de opbrengst van de verkoop daarvan, het herstelwerk uit te voeren.

Brandywine Shoal Light. Hier heeft vanaf 1823 een lichtschip gelegen tot het wegens veroudering werd vervangen door een vuurtoren.

Luchtfoto. Eerst hadden ze een vuurtoren geplaatst op 9 palen, maar, door het kruiende ijs, is dat niet goed gegaan. Vervolgens hebben ze er 68 palen onder gezet, als een soort hek tegen het ijs. Daarna is alles vervangen door deze vuurtoren, die beschermd wordt door een muur van basaltkeien.
Er heeft hier tot 1974 nog een vuurtorenwachter in gewoond.

Uiteindelijk laten we het anker zakken in de baai van Cape May in New Jersey. Als we Puerto Rico niet meetellen, is dit de 4e staat van de VS waar we binnenlopen. Er varen hier veel snelle boten heen en weer en dat veroorzaakt wel wat golven, maar we zijn wel wat gewend intussen en zullen toch wel lekker slapen. De jachthaven is geen optie, want die kost hier $130,- per nacht. We gaan op de kop van de steiger liggen als de werkzaamheden worden uitgevoerd. De zeewaterpomp van de motor gaan we hier vervangen. In het begin lekte die maar een enkel druppeltje, maar nu is het toch meer dan een liter per uur.

We horen een raar geluidje klapperen en zoeken ons suf wat het kan zijn, maar komen er niet achter. Op een gegeven moment houdt het gewoon op. Welterusten!

Tijdens de wandeling naar het Lincoln Memorial, kom je langs de Needle, die helaas in de steigers staat vanwege aardbevingschade. Als je daar bent en je kijkt naar rechts zie je ‘Het Witte Huis’.

Deze glanzende boom staat in een Café met beeldentuin. Daar was eindelijk ook een terrasje waar we even wat konden drinken. Het is allemaal nogal ruim aangelegd en dus ook een behoorlijk stuk lopen.

Dit is het monument voor WW1 waarbij aandacht is voor strijd in de Pacific en de Atlantic.

Hiervandaan lopen we door naar het Vietnam War Memorial ter nagedachtenis van de ruim 58.000 Amerikanen, die in Vietnam gesneuveld of – nog steeds – “missing in action” zijn. De namen staan op het monument in volgorde van melding van overlijden of vermissing. Eén van de doelstellingen van de initiatiefnemers van het monument was het vermijden van een politieke uitstraling en daarmee van een oordeel over deze oorlog. Het is immers een verloren strijd geweest en het zou extra navrant zijn geweest voor de nabestaanden, als duidelijk zou worden, dat het ook een zinloze strijd was geweest; dat hun zoon of dochter, vader, broer of zus, voor niets is gestorven. Daar zijn ze in geslaagd. Het is een hele indringende boodschap over de hoge menselijke kosten van gewapend conflict.

Fotograferende man, aandoenlijk.

Erg indrukwekkend. De spiegeling van het monument betrekt je erbij. Laat zien, hoe je als mens mede verantwoordelijk bent, dat dit soort zaken gebeuren. Een vriendin van ons, die getrouwd is met een Vietnam veteraan, schreef, dat de helft van de klas uit Westpoint van haar man, in Vietnam is gesneuveld. Ze voegde daaraan toe, dat we toen hoopten, dat we hier iets van geleerd zouden hebben, maar niets blijkt minder waar.

We klimmen de trappen op naar het Abraham Lincoln Memorial.

De Needle met het Capitool op de achtergrond. Eigenlijk hoor je de foto natuurlijk vanuit het midden te nemen, zodat je de obelisk ziet weerspiegelen in de “reflecting pool”. Omdat de obelisk in de steigers staat en omdat je dan de lijn naar het capitool minder duidelijk ziet, doen we toch maar deze foto.

Abraham Lincoln.

Zo hoort het dus eigenlijk: “The Refecting Pool”. Je ziet hier mensen uit alle werelddelen. Er liep ook een groep Nederlandse militairen, die de eerste helft van een opleiding in Amerika afrondden en dat combineerden met een bezoek aan de begraafplaats in Arlington en deze monumenten.

We zijn op weg van Baltimore naar Cape May. Daarvoor varen we eerst naar het einde van de Chesapeake Bay, waar het C&D Canal begint; het kanaal van de Chesapeake Bay naar de Delaware. Het is een vaak druk kanaal, met grote scheepvaart.

We wilden deze trip in twee etappes doen. Tot aan de ankerplaats in het C&D Canal en daarvandaan door naar Cape May. De eerste etappe was een beetje teleurstellend. Er stond werkelijk de hele dag geen spatje wind. Het water lag er vrijwel de gehele dag als een spiegel bij. Vrijwel, want dat vlakke water – en dan vooral in het weekend – zorgt ervoor, dat vrijwel iedere powerboat in de baai er op uit gaat. Dat maakt behoorlijk wat lawaai en sommigen trekken behoorlijke golven. Meestal pikken wij nog wel een paar uurtjes zeilen mee, maar zelfs dat zat er vandaag niet in. We hebben de hele dag de motor aan gehad; 11 uur lang.

Dat is langer dan gedacht, en dat komt door de super maan. Vandaag is het volle maan en staat de maan het dichtst bij de aarde dan alle andere nachten van het jaar. Dat betekent, dat we over twee dagen een heel hoog water hebben bij vloed en een heel laag water bij eb. Het is een extreem springtij. Vandaag heb je daar al behoorlijk de effecten van.

We hadden het allemaal goed uitgezocht op de kaarten en de getijdentafel. De Amerikanen doen dat op hun kaarten anders dan onze kaarten. Wij gaan uit van LLWS, Laag Laag Water, zoals dat bij extreem Springtij voor kan komen, maar de Amerikanen geven MLL, Mean Lower Low, het gemiddelde lage water. Het is duidelijk, dat het vandaag lager zou worden dan het gemiddelde; van de 21e tot de 28e 9 inch tot een voet lager.

We kwamen bij laag water aan bij de ankerplaats, waar volgens de kaart 3 meter water zou moeten staan MLL. Dat zou nu dus 2.70 meter moeten zijn, meer dan genoeg voor Nelly Rose, die minder dan 2 meter diep steekt. Niet dus. Hanneke draaide keurig in het midden de opening in en we zaten meteen als een huis. Gelukkig was er een vriendelijke mijnheer met een sportboot, die ons wilde helpen. Hij trok er zo hard mogelijk aan en wij gaven veel gas en inderdaad waren we snel weer los en konden we onze weg vervolgen. De ankerplaats zou het niet worden.

We belden met de enige marina aan het kanaal en vroegen wat een nachtje daar zou kosten. Ze vroegen $2 per voet, wat voor Nelly Rose dan op $82 neer zou komen. Dat hebben we nog nergens betaald, maar we zagen niet direct een alternatief. Je mag in het kanaal verder nergens ankeren.

We vroegen de man of wij daar met onze zes en een halve voet diepgang wel binnen zouden kunnen komen. Hij verzekerde ons, dat het geen probleem zou zijn. Hij had net nog een boot met 7 voet diepgang binnen zien komen en die had geen enkel probleem. Een beetje zoals de verkoper, die zegt dat hij zelf net zo’n paar heeft en dat het geweldig voldoet. Gewone bullshit dus. We liepen bij de tweede steiger al aan de grond. We konden nog iets meer naar de andere kant van de vaargeul kruipen, waar het nog iets dieper zou zijn, maar daar stopte het echt. Officieel geven ze de Super Moon de schuld, maar het komt gewoon, omdat ze de aangegeven diepte niet meer halen. Er moet regelmatig gebaggerd worden, maar daarvoor is geen geld. Een probleem dat de hele Intra Coastal Water Way raakt, maar waarvan wij dachten, dat het hier in dit grote en drukke kanaal geen rol zou spelen; wel dus.

Het is allemaal niet zo’n heel groot probleem, want je zit alleen maar vast in de modder, maar het schiet niet echt op. Het kost gewoon veel tijd. Gelukkig waren ze bereid om ons over de drempel te trekken. Ze stuurden een bootje. Dat hebben wij gebruikt om ons weer terug in de richting van het kanaal te laten slepen, want over de drempel naar het diepe stuk van de haven zou betekenen, dat we de volgende dag pas om een uur of negen weer bij het kanaal zouden kunnen komen. Daar hadden we geen zin in, want dan komen we in het donker aan in Cape May.

We besloten in eerste instantie om dan de nacht maar door te varen. Niet ideaal en we hadden er niet echt zin in, maar ach. Toen we echter bijna het kanaal uit waren, zagen we op de AIS dat er twee zeilboten daar hun anker hadden laten zakken. Natuurlijk, in de Delaware mag dat wel. Normaal niet zo’n aantrekkelijk idee, maar met dit rustige weer een ideale optie. Anker zakken en de wekker op vijf uur. Morgen gaat de reis weer verder.

We pakken de oranje busroute. Een van de vier routes van de Charm City Circulator, die, zoals ze zelf zeggen, ” Fast, Friendly and Free” is. We stappen over op de paarse route, die dwars door het centrum naar het Penn station gaat. Zo zien we nog even wat meer van Baltimore.
We gaan met de MARC trein. Een commuter trein naar Washington Union Station. Dat station ligt op loopafstand van alles wat we willen zien.

We lopen door een park richting Capitool en worden daar begroet door een aantal eerder nieuwsgierige dan schuwe eekhoorns.

Enorm imposant gebouw. Veel groter dan verwacht eigenlijk. Het is indertijd ook gebouwd met de bedoeling om het grootste gebouw, op dat moment, in het land te zijn. Er is in de loop van de jaren wel bijgebouwd en ook de koepel, oorspronkelijk van hout, is later vervangen door deze gietijzeren constructie.

Als goede toeristen gaan we naar het visitor’s center, waar we kaartjes krijgen voor de rondleiding van 11.20, die om 11.30 begint.

Alles is uitstekend georganiseerd en berekend op veel meer mensen dan er vandaag zijn.


Eerst worden we een theater ingeloodst. De tekst van de begindia lijkt duidelijk. Tijdens de film mogen er geen foto’s en andere opnames gemaakt. Dit soort schooluitjes maakt meteen het kind in de mens wakker en Pim besluit dan ook meteen om het verbod op haar accuratesse te beoordelen. Hij maakt een foto. De mevrouw neemt meteen haar microfoon in de hand en zegt dat het maken van foto’s en andere opnames in deze ruimte verboden is. We zijn maar niet met haar in discussie gegaan.

De toerleidster is heel gedreven en vertelt enthousiast over alles wat we te zien krijgen.

Er staan eigenlijk niet overdreven veel spullen in het Capitool. Iedere staat mag twee standbeelden in brons of marmer aanleveren van mensen, die ze in die staat belangrijk vinden. Als dat een president is, dan wordt die geplaatst in de Rotunda en anders in de oorspronkelijke zaal van het congres.

De befaamde gietijzeren koepel.

Het schilderij bovenin barst natuurlijk van de symboliek. Er is ook rondom een schildering met belangrijke momenten uit de historie.

Dit schilderij hangt in de Rotunda en laat het vertrek zien van de pelgrims aan boord van de Speedwell vanuit Delfshaven. De Speedwell bleek zo lek als een mandje en in Engeland zijn deze mensen overgestapt op de Mayflower.

Tekst en uitleg.

Rosa Parks staat hier pas een paar weken. Obama was bij de onthulling.

Deze 3 dames stonden aan het hoofd van de suffragette-beweging en hebben er uiteindelijk voor gezorgd, dat de vrouwen in Amerika stemrecht kregen.

Chief Washakie (1800?-1900) staat hier namens Wyoming. Hij heeft verscheidene Shoshone stammen bij elkaar gevoegd en er voor gezorgd, na onderhandelen met het leger van de U.S., dat er 3 miljoen Acres voor de Indianen als eigen grond overbleven. Hij is met volle militaire eer begraven. De manier waarop de Indianen in het verleden zijn behandeld blijft een heel moeilijk hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedenis.

Dit is John Swigert (1931-1982) , hij staat hier namens Colorado. hij was één van de 3 crewmembers van de Apollo 13. Ze hebben 6 dagen in de ruimte doorgebracht, voordat ze door een kapotte zuurstoftank naar aarde terug moesten keren. Hij werd in 1982 gekozen om in het house of representatives plaats te nemen, maar is een week, voordat dat zou gebeuren , gestorven. Op een paar belangrijke momenten van zijn leven heeft de man toch behoorlijk veel pech gehad.
We zijn ook nog naar de vergaderzaal van het Congres geweest, maar daar mochten we geen fototoestel mee naar toe nemen. Vervolgens hebben we voortreffelijk geluncht in het bezoekersrestaurant, waar voor uitermate schappelijke prijzen een grote keuze aan goed bereid voedsel werd geserveerd. Door de tunnel zijn we daarna naar de Library of Congres gelopen.

Die Library is met veel zorg en liefde gebouwd. We zouden er dolgraag een boek willen lezen, maar dat zit er niet zomaar in. In de hal mag je nog net foto’s maken, maar verder eigenlijk nergens. De pilaren geven het geheel een Escher-achtig gevoel.

Uitgeloofd voor degene, die de moordenaar van Abe te pakken krijgt. Deze foto mocht ook niet gemaakt worden. Dit keer is het Hanneke, die de uitbrander krijgt.

We verlaten de Library door de voordeur, zodat we ook de buitenkant te zien krijgen.

Vervolgens lopen we om het Capitool heen,

zodat we ook de achterkant kunnen bewonderen. Hiervandaan lopen we door naar de monumenten en uiteindelijk naar het Witte Huis.

Baltimore, wat weet je van zo’n stad? Eigenlijk vrijwel niets. Pim heeft er vroeger zijdelings mee te maken gehad, omdat veel karton van Kappa Karton, tegenwoordig Eskaboard, via Baltimore en Norfolk naar de VS werd verscheept. Van de historie van de stad hadden we geen idee.
In Baltimore zijn de eerste doden van de Amerikaanse burgeroorlog gevallen. Maryland was een van de zogenaamde grensstaten en de kans was heel groot, dat het zich samen met de zuidelijke staten van de Union zou afscheiden. Daardoor zou de hoofdstad Washington in het afgescheiden gebied komen te liggen, iets wat de Union kost wat kost wilde vermijden. Na het bombardement op Fort Sumter, waarbij geen slachtoffers vielen, maar wat toch gezien wordt als het officiële begin van de burgeroorlog, mobiliseerde Lincoln een legermacht van tienduizenden Noord Amerikanen, die naar Washington moesten komen. Zij werden met de trein vervoerd. Die treinreis voerde door Baltimore, maar daar was geen doorgaande verbinding. De soldaten moesten van het noordelijk station naar het station aan President Street marcheren. Daarbij werden zij uitgejouwd, vervolgens lastig gevallen en met stenen bekogeld. Toen de troepen zich bedreigd voelden, zijn zij gaan schieten. Er kwamen vier militairen en twaalf burgers om. De eerste slachtoffers van de burgeroorlog.
Maryland was de noordelijkste staat met veel slaven. Slaven die het dichtste bij de vrijheid waren, als zij er in slaagden te ontsnappen. Binnen de staat heerste hele grote verdeeldheid over de slavernij, die zelfs binnen families tot onoverbrugbare tegenstellingen leidden.
De treinreis van Baltimore naar Washington heeft historische betekenis. Wij gaan die reis morgen maken.

Die historie speelt in Baltimore nog steeds een rol, maar van de verdeeldheid merken wij als toeristen in ieder geval niets. Baltimore positioneert zichzelf als “Charm City”. Het soort reclame campagne van buitenaf, die de bevolking vermag te indoctrineren. Vergelijk het maar met de reclame “de NMB denkt met u mee”. De NMB directie kreeg een cultuurverandering bij het personeel niet echt voor elkaar en zorgde ervoor, dat het verwachtingspatroon van de klant de dwingende factor werd om die verandering toch te bewerkstelligen. Charm City is het offensief van de gemeente; onder andere uitgedragen door grote teksten op de gratis bussen, die door het centrum rijden. Hybride bussen, waarmee 4 routes door het centrum worden gereden. Om de tien minuten komt er zo’n bus. Wat ons betreft werkt het. Wij vinden Baltimore een charmante stad, met een hele gezellige Italiaans wijk.

Oude gebouwen zoals deze elektriciteitscentrale zijn goed opgeknapt en hebben een functie gekregen in het leven in de stad.

In ons blog over de reis naar Baltimore lieten we een foto zien van de saaie metalen structuur, die op de plaats is komen te staan van het Seven Foot Knoll Lighthouse uit 1856. Gelukkig hebben ze dat Lighthouse niet vernietigt, maar is het in 1988 verplaatst naar deze stek. De U.S. coastguard heeft het gebouw, dat inmiddels nogal wat onderhoud nodig had, cadeau gegeven aan de stad. We zullen proberen om er nog een foto van te maken vanaf het water. Het is echt een prachtig gebouw, met een imposante geschiedenis tijdens de jaren dat het in gebruik was.

De poten van het Lighthouse werden in de bodem geschroefd om het te verankeren op zijn plaats. De zogenaamde Screwpile funderingen, ontworpen door een blinde engineer, die het zo kon beschrijven, dat zijn zoon het kon tekenen.

Even een sleepboot voor zoonlief.

Hanneke staat onder de davits waaraan de boot van het Lighthouse hing. Daarachter zie je de jachthaven, waar Nelly Rose ligt.

Echt een mooie vuurtoren. We stoorden een jong paartje, wat op de hoek stond te vrijen. Net toen Hanneke hen wilde zeggen, dat we weg zouden gaan, als ze ons een dollar gaven, vroegen ze ons of we een foto van hen wilden maken. Vervolgens hebben wij hen maar hetzelfde gevraagd.

We drinken een heerlijke milkshake in the Hard Rock Café.

De “Torsk” is een van de laatste onderzeeërs die de Amerikanen tijdens WW II hebben gebouwd in 1944. De boot heeft een record aantal duiken gemaakt en is daarom wereldberoemd in Baltimore.

Dit lichtschip lag bij de ingang van de Chesapeake Bay.

Let op de gitaar bovenop: Hard Rock Café.

We lopen door Little Italy en het valt op hoe iedereen zijn best doet om er iets gezelligs van te maken. We spraken met een man, die een boom aan het planten was in de stoep. Het was de derde boom, die hij rondom zijn hoekhuis aan het planten was. Hij had gaten gehakt in het beton, de bomen geplant en daaromheen gezellige klinkers geplaatst. Er heeft in Ode (tegenwoordig “de Optimist”) een artikel gestaan over dit soort burgerinitiatieven op de openbare weg. Een soort van “Pirate Gardening”, wat de straten personaliseert en er een gezellig uiterlijk aan geeft. We hadden een gezellig gesprek met de man, die ons een Italiaans familie restaurantje aanraadde om later te gaan eten. Goede tip!

Stookkelder ( net als in Veere)

Yankees Suck. Baltimore houdt enorm van Baseball en de Orioles zijn een voortreffelijk team, dat het goed doet in de series. De New York Yankees zijn momenteel het enige team, dat het beter doet…

Baltimore by night. Wel te rusten!

Toen we nog voor anker lagen naast het oefenterrein van de Naval Academy, kwam dit mooie jacht s’avonds nog langs.

Reünie met de Duitsers van Antares en Trinity. Het is een reünie en tegelijkertijd – in ieder geval voorlopig – ook een afscheid. Trinity blijft in Annapolis om aan de boot te werken en Antares, die nog wel mee gaat tot Baltimore, vliegt van daaruit naar Duitsland voor een korte reis van twee weken.

We hebben ons echt een beetje laten verwennen op zijn Italiaans.

De volgende dag zouden we eigenlijk vertrekken, maar het weer is verschrikkelijk. Er wordt gewaarschuwd voor onweer, met hagel, windstoten en grote hoeveelheden neerslag. We komen vandaag alleen buiten om de havenmeester te betalen, als hij langs komt om zijn geld op te halen.
Woensdag is al dat slechte weer vergeten en maken we ons klaar voor het vertrek naar Baltimore. Klontje wordt weer uit het water gehaald. Er is wel een watertaxi in Annapolis, maar dat kost je per keer naar de stad, als je met zijn tweeën bent, toch bijna tien dollar. De eerste dag waren we nog onzeker over de faciliteiten voor de dinghy aan de wal, maar dat bleek voortreffelijk voor elkaar te zijn. Dus ging Klontje te water. Bij het uit het water halen bleek wel, dat het water, en dus ook de dinghy, hier behoorlijk smerig is. We hebben behoorlijk moeten poetsen.
In Baltimore kunnen we niet echt ankeren, maar hebben we een redelijke deal kunnen maken met een jachthaven. Vanaf Baltimore tot New York komen we in principe niet meer aan de wal. We ankeren ‘s nachts wel een paar keer, maar blijven dan aan boord, tot Atlantic Highlands, vlakbij Manhattan, waar we waarschijnlijk weer kunnen ankeren. Voorlopig hebben we de dinghy dus niet meer nodig en hebben we haar weer leeg laten lopen en op het dek gebonden.

‘t Is treurig weer. De echte storm passeert over Washington en Baltimore en ook bij ons onweert het, maar niet echt extreem. Gelukkig hebben we de voorspelde hagel niet gezien, maar de hoosbuien daarom niet minder.

De eerste brug is de imposante Chesapeake Bay Bridge. Het zijn twee bruggen en imposant is het enige wat je er van kunt zeggen. Deze aanvoerwegen zijn nog wel mooi, maar de bruggen zelf zijn een ratjetoe van stijlen en reparaties en aanpassingen. Niet de moeite om te fotograferen.

We kunnen er wel makkelijk onderdoor. De doorvaarhoogte is ruim 50 meter en de overspanning is 500 meter.

Als we ergens niet dichtbij kunnen komen, haalt de lens het gewoon naar ons toe.

Twee vuurtorens op een lijn.

Dit is Sandy Point Shoal Light uit 1883. Nog steeds actief. Op een veiling verkocht voor $ 250,000
aan een anonieme koper.

Nog zo’n historische vuurtoren. Wij varen aan de noordkant van de vaargeul voor de grote vaart en deze vuurtoren markeert een obstakel aan de zuidkant. Redelijk ver weg dus.

Deze constructie is geplaatst ter vervanging van een prachtige vuurtoren, die is verplaatst is naar pier 5 in de stad, waar hij nu als museum dienst doet. Morgen gaan we daar een foto van maken. Het is echt een hele bijzondere constructie.

Dit is de brug voor Baltimore. Ook weer hoog en breed genoeg, maar bovendien ook een mooie constructie.

Niet meer nodig…..

Baltimore in de verte is een grote stad. Zoiets hebben we al lang niet meer gezien. Norfolk is ook best wel groot, maar dit is een andere dimensie. We varen ook voor het eerst sinds Portugal langs serieuze industriële activiteit; grote fabrieken, met hoge schoorstenen, zware kranen en transportbanden.

Deze vuurtoren heeft hier natuurlijk ooit helemaal verlaten gestaan tot hij ingekapseld werd door de industrie en in de schaduw kwam te staan van een paar stevige silo’s.
Het is overigens apart hoe ze hier verschillende stijlen vuurtorens hebben. Dit is het meest conventionele model wat we tot nu toe hebben gezien, maar die staat dan ook gewoon op het land.

Nog zo’n ingeklemde standaard vuurtoren als we dichtbij onze bestemming zijn. Hier gaan we bakboord uit en komen dan in de stadshaven van Baltimore, “the Charm City”. We zijn benieuwd en we gaan het morgen ontdekken.

Een toeristisch piratenschip komt ons tegemoet varen.

Onze nieuwe achtertuin is de business school van de John Hopkins University.

We hebben vandaag tot regendag verklaard. We verwachten stevig onweer in de buurt van Baltimore en willen dat niet tegemoet varen. Dat geeft ons de gelegenheid om het blog bij te werken tot de dag van vandaag.

Stanley, de havenmeester, levert ons na een bezoek aan de supermarkt en de watersportwinkel weer af bij het steiger, waar Klontje klaar ligt. We kunnen er weer weken lang tegen.

De dinghy zit dan ook boordevol, maar Hanneke kan er nog net bij.

s’Middags gaat Pim aan het werk aan zijn “Macht van Tien” website, die over niet al te lange tijd live zal gaan. Hanneke gaat op weg naar de Laundromat met 2 overvolle tassen. Die Laundromat ligt op de heuvel dicht bij het Capitol.

Overal leuke huizen in gezellige straatjes met veel groen.

Je kunt aan de huizen zien, dat dit best een voorname buurt was en nog steeds is. Het is dan ook dicht bij het oude Capitool, uit de tijd, dat Annapolis hoofdstad van de Union was.

Het Capitool aan de achterzijde.

Een waar woord. Vermoedelijk een overblijfsel van vaderdag.

The State House Inn, waar ook George Washington nog heeft gelogeerd.

Dit was dus de eerste plek, vanwaaruit Amerika werd geregeerd.

Het gerechtsgebouw staat naast het Capitool.

De voorkant van het capitool.

Dit blijven prettige town houses van mensen, die buiten de stad ook nog wel een optrekje zullen hebben.

Dit noemen ze ‘ historic homes’.

Huizen aan de State Circle.

Straatje van de wasserette.

Prachtavond.

Het werd steeds mooier.