Ook gisterenavond lag er weer een windjammer naast ons. De zon kwam nog net op tijd even tussen de buien door om deze foto te maken.

Vandaag was een beetje een mannen uitje, hoewel Hanneke er zeker ook van heeft genoten. We zijn naar het Owls Head Transportation Museum geweest (www.ohtm.org). Op zich al een bezoek waard, maar dit weekend werd daar de Trucks, Tractors & Antique Aeroplane Show gehouden. Het museum laat vooral werkende machinerieën zien en de show is een bijeenkomst van en voor enthousiaste petrol heads.

We dachten dat de elektrische auto iets heel nieuws was, maar kennelijk was de elektrische aandrijving in de eerste dagen van de automobiel populairder dan de benzine motor. Die werd snel betrouwbaarder en een auto met benzine motor was veel goedkoper dan een auto met accu’s, zodat vanaf de periode waaruit deze auto stamde (1913) de elektrisch aangedreven auto snel uit het straatbeeld verdween.

De meeste vliegtuigen uit de eerste dagen van de luchtvaart zijn verdwenen en wat men ziet zijn slechts replica. Meestal zijn ze gecrasht. Deze ornithopter van mijnheer Clark heeft echter nooit gevlogen? Het werkte gewoon niet.

Er zijn op de Show pick ups in alle soorten en maten van voor de eerste wereldoorlog, van het interbellum en naoorlogse modellen. We vinden ze prachtig en zo oer Amerikaans.

Deze A-Ford was totaal en perfect gerestaureerd. In Maine zijn nogal wat bootbouwers, die dit soort klussen met hout relatief eenvoudig vinden.

Met deze pick-up verzorgde gitaarbouwer en handelaar Bourgeois zijn transporten.

De trucks zijn lastig te fotograferen, zeker ook, omdat ze dicht op elkaar staan. Er waren vele tientallen Mack Trucks en ook andere merken waar de echte liefhebbers likkebaardend omheen stonden. Op de show worden ook trucks verhandeld. Een mijnheer kocht er een en reed er ook meteen mee weg. Het was een truck van voor de stuurbekrachtiging. Het leek alsof hij het stuur wel tien keer rond moest draaien om de wielen van links naar rechts te krijgen en dat gaat dan alleen als de truck echt vooruit of achteruit beweegt. Het kostte de man nogal wat tijd en manoeuvreren om zijn nieuwe aanwinst uit het rijtje te krijgen.

En dan komt er toch plotseling iemand die nog muziek in zo’n project ziet. Ze vragen er maar een paar honderd dollar voor en….

…. Om de hoek kun je meteen terecht voor een nieuwe voorkant en stapels oude onderdelen. Hier werd vroeger heel veel gesnuffeld, maar volgens de verkoper/baas gaat zijn handel inmiddels vrijwel geheel via het internet en staat hij hier vooral om koperen toeters en andere sieraden te verkopen.

Hiermee werden hele bomen uit de bossen gezeuld. Nu is een of andere liefhebber bereid om dit apparaat hier naartoe te zeulen om het te laten zien.

“and a hot-rod has to be loud” staat er op de ramen. Het ding ziet er gelikt uit en pa en ma zitten ervoor om te kijken hoe iedereen naar hun kostbaarste bezit kijkt.

Deze mensen sjouwen met deze road train al dit soort evenementen in de States af, zoals wij met Nelly Rose onderweg zijn. De handel speelt slechts een beperkte rol, maar geeft hen kennelijk het idee er echt bij te horen.

It runs like a Deere. Pim had gehoopt wat meer oude tractoren te zien, maar deze John Deere was wel een toppertje. Onmogelijk om met zo’n ding te sturen. Ik kan me voorstellen dat mensen net in die tijd een paard nog makkelijker vonden; makkelijker, maar niet productiever.

Dit is het interieur van een Chevrolet Corvair (niet te verwarren met een Corvette), een poging om een redelijk goedkope compact car te maken in de vijftiger jaren. Er stond, net als bij de VW kever, een motor achter de achteras. De vader van Pim heeft ooit zo’n auto gehad, maar heeft die na luttele maanden weer bij de dealer ingeleverd. Er viel niet mee te rijden. Het was een levensgevaarlijke machine. De eigenaar van deze auto herkende dat verhaal, maar legde uit, dat dit de tweede versie van die mislukking was. Veel veiliger dan de eerste poging, omdat de hele ophanging was aangepast. Het werkte nu veel beter, maar alleen omdat de auto zo lomp hard geveerd was, dat er van comfort niet echt meer sprake was. Deze man herkende het verhaal van Pim’s vader en zei dat hij nooit in een serie 1 Corvair zou willen rijden, maar hij had zich gespecialiseerd in dit buitenbeentje van de Amerikaanse automobiel industrie.

Een Waco waarmee rondvluchten worden uitgevoerd. Er kunnen twee passagiers in de cockpit voor de piloot zitten.

De meeste vliegtuigen uit de eerste jaren van de luchtvaart zijn replica’s, maar deze Fokker is nog oorspronkelijk. De bekleding is er in een grasbrand wel een keer helemaal af gefikt, maar toen zat de motor, een Rolls Royce 12 cylinder, er gelukkig niet in, zodat het toestel gerestaureerd kon worden. De passagiersaccomodatie is een beetje op wensdromen gebaseerd. Het werd vooral voor postvluchten gebruikt.

Alle vliegtuigen die we hier hebben gezien, kwamen op enig moment ook langsvliegen.

Deze was er net op uit geweest.

De oude brandweerauto staat vlakbij de vliegmachines, maar we hebben meer vertrouwen in de kleine poederblussers, die er ook naast staan.

Schieten was een probleem als de propeller voor de piloot zat. Dan moest hij door de propeller schieten en dat leek lang onmogelijk. Het plaatsen van het geschut op of in de vleugels behoorde toen ook nog niet tot de mogelijkheden. Het leek een oplossing om de motor met de propeller achter de piloot te plaatsen om het vliegtuig te duwen in plaats van te trekken. Het werkte, maar het vliegtuig schijnt lastig te vliegen te zijn en de effectiviteit van de propeller, in de vuile wind van alles wat er voor zit, is matig. De oplossing bleek uiteindelijk de gesynchroniseerde mitrailleur te zijn, die wel door de propeller kon schieten zonder de bladen er af te knallen.

Wat je met dit klapperpistool uit kon richten was ook nog dubieus. Vooral ook omdat het vliegtuig zo moeilijk te vliegen was, dat je eigenlijk beide handen nodig had om het in de lucht te houden.

Deze mijnheer in zijn correcte kleding uit de periode, rijbroek en laarzen, inclusief de zijden shawl, kwam net uit de Sopwith Camel gestapt. Hij vertelde Pim van alles over de verschillende vliegtuigen. Het blijkt, dat een aantal vliegtuigen moderne motoren hebben. Niet echter zijn Sopwith! Daar stond noch een originele roterende motor in. Hij draaide voor ons de propeller rond, zodat je kon zien, dat de krukas stil staat en de hele bende cylinders met alle bewegende delen daaromheen met propeller meedraait. Dat concept heeft het niet lang volgehouden. De stermotor (radial engine) die daar wel op lijkt, maar waarbij de cilinders stilstaan en de krukas draait is veel langer gebruikt. Uiteindelijk heeft de lijnmotor de stermotor verdrongen, omdat die betrouwbaarder was, beter te koelen en een kleiner frontaal oppervlak had. In sommige klassiekers die we daar hebben zien staan, staat in plaats van de stermotor of rotatie motor een moderne 4 of 6 cylinder boxermotor. De motoren uit de oorspronkelijke periode zijn echt iets te avontuurlijk in combinatie met de toch al lastig te besturen vliegtuigen.

Na de emoties van het gadeslaan van de Friendship Sloop Society moeten we even een verfrissende versnapering tot ons nemen. Dit gebouw op palen lijkt ons daarvoor de ideale gelegenheid.

‘The Pearl’ is nog volledig leeg. Het is pas 12 uur, maar gezien de hoeveelheid personeel die er rond loopt, wordt verwacht, dat het storm zal gaan lopen. Het is immers hoogseizoen. The Pearl zal weer teleurgesteld worden. Het is hier overal rustig en tegenvallende bezoekersaantallen horen erbij. Het wordt geweten aan de crisis. Het blijft verrassend, dat Wallstreet een record boekt, maar de bevolking zich geen vakantie meer kan of durft te veroorloven.

Het is nog geen laag water. Op dit moment hebben we hier al 3 meter tijverschil, maar over een dag of twee, bij springtij, wordt dat 4.30 meter.

Rockland heeft een echt vuurtoren-museum en dat mogen we niet missen. Op weg daar naartoe komen we weer langs het tonnen magazijn. Onze fotografe heeft daar wat mee.

Deze verroeste kreeft doet ons uiteindelijk definitief besluiten, dat het nu hoog tijd is geworden om – na het bezoek aan het vuurtoren museum – ons eindelijk tegoed te gaan doen aan de resultaten van de vangst, die ons zo in de weg zit. Wees reëel; je vaart voortdurend om de kreeftenkooien heen, dan wil je er ook een keer van genieten.

Veel vuurtorens in Maine, en waar ook ter wereld, staan op behoorlijk afgelegen en moeilijk bereikbare plekken. Soms is er niet meer ruimte dan voor een toren, maar op een aantal andere plaatsen zijn het werkelijk hele aantrekkelijke woonstedes geworden.

Als er geen vuurtoren geplaatst kon worden bracht een lichtschip soms uitkomst? Daarover zijn heel veel verhalen te vertellen. Die werden ook in weer en wind bewoond. Daar waar het jammer is, dat het beroep van vuurtorenwachter goeddeels is weggeautomatiseerd, denk ik, dat er weinig mensen rauwig over zijn, dat dit voorbij is. Het Nantucket lightvessel heeft een roemruchte historie.

Vuurtorens hebben alles te maken met lampen en lenzen. De belangrijkste verantwoordelijkheid van de vuurtorenwachter was ervoor te zorgen, dat het licht bleef branden.

Dat heeft een hele evolutie doorgemaakt. De veiligheid van de scheepvaart was van groot belang voor de ontwikkeling van de economie van de VS. Zo belangrijk, dat het vuurtorenwezen viel onder de verantwoordelijkheid van de minister van financiën van de VS. Er werd veel geïnvesteerd in bouw en onderhoud, maar ook in de technologie. De eerste vuurtorens hadden een aantal olielampen en gekromde spiegels die ronddraaiden. Dat was een hele toer om dat aan de praat te houden. Toen bedacht mijnheer Fresnel uit de bekende zeevarende natie – en ook met een lange kustlijn – Frankrijk, een lens met allemaal prisma’s, die hij zeer bescheiden naar zichzelf de Fresnel lens noemde. Daardoor werd het mogelijk om meer licht, betrouwbaar over lange afstand te laten schijnen. De lenzen waren duur en het duurde een paar jaar, maar uiteindelijk werden ze overal ingevoerd. Wij weten nu best veel over Fresnellenzen.
In den beginnen stonden er in die lenzen nog olielampen. Het oliegarnituur was dan ook van groot belang voor de wachter. De lamp brandde erop, maar er was ook olie nodig om het mechaniek te smeren.

Als de vuurtorenwachter overleed, waren het hun echtgenotes, die het werk voortzetten. Daarover bestaan ook veel heroïeke verhalen. Vrouwen zoals Ida Lewis, die met een roeiboot schipbreukelingen in een zware storm ging redden, een andere vrouw, die tweemaal daags naar de vaste wal roeide zodat de kinderen naar school konden gaan. Er is een boek over de vuurtorenwachter, die met zijn laatste ademtocht tot zijn vrouw zei: “Keep the light burning”.

We zien een film met uitleg over de Fresnell-lamp. Dit is een categorie 2 lamp, de op een na grootste die ooit werd gebouwd. Deze is bijna 3 meter hoog. Een categorie 1 is niet veel hoger maar heeft wel een ruim grotere diameter.

In deze context misschien minder relevant, maar het blijft een mooi plaatje zo’n scheepstelegraaf.

Wel relevant is de relatie van het werk van de vuurtorenwachter met het reddingswerk op zee. Zij waren het immers, die veelal als eersten zagen, dat een schip in nood was geraakt en zij speelden vaak ook een belangrijke rol bij het redden der drenkelingen. Daarbij werd gebruik gemaakt van een kanon, waarmee een lange dunne lijn over het wrak werd geschoten. Met die dunne lijn kon dan een sterke kabel aan boord worden getrokken. Aan die kabel werden dan de schipbreukelingen aan land gehesen.
Als je een lijn met een kanon afschiet, mag hij natuurlijk nooit in de knoop lopen. De lijn werd daarom in een kist bewaard, opgeschoten over houten pinnen, zoals de foto hier in een glazen kist laat zien. Op de plaats des onheils aangekomen, werd deze kist dan op zijn kop gezet, zodat de lijn van de houten pinnen afgleed, en op een hoop kwam te liggen, waarvan hij geheel zonder knopen kon afwikkelen.
Ook de Kustwacht heeft hier een afdeling met videoshow van filmpjes, gemaakt door Thomas A. Edison in het jaar 1922, van de redding van schipbreukelingen van het Britse schip ‘Thistlemore’, dat hier voor de kust is vergaan.

Er staan hier veel modellen en er hangen afbeeldingen van allerlei soorten vuurtorens, zoals dit lange exemplaar, maar nu wordt het tijd voor alweer een hoogtepunt op deze dag: de lunch.

De Clam Chowder in het toepasselijk genaamde Chowder House is een voortreffelijke starter. Hij wordt hier, en dat hadden we nog nooit eerder gezien, met een paar cake-achtige muffins geserveerd.

En even later weten we weer waarom we naar Maine zijn gekomen!

We krijgen er gelukkig een uitleg bij, maar slagen er toch weer in om een zwijnenkeet van de tafel te maken. We gaan er van uit, dat we de komende weken nog wel wat extra oefening zullen krijgen. Het kost hier niet of nauwelijks meer dan bijvoorbeeld een chicken fettucini, en waarom zouden we die hier eten.
Daarna lopen we door de hoofdstraat en bezoeken het Puffin-Centre. We krijgen uitleg over de populatie en hoe die vrijwel uitgestorven was in het begin van de twintigste eeuw, omdat de veertjes het zo leuk deden in de hoeden van de dames (en omdat ze kennelijk erg lekker zijn). Op een paar eilanden waren ze zelfs helemaal verdwenen, maar ze hebben het voor elkaar gekregen om op een zestal eilanden weer levensvatbare kolonies te hebben. Puffins leggen maar een ei per jaar, zodat het lang duurt voor een kolonie om te groeien. De beestjes kunnen wel tot 30 jaar oud worden. Op de Far Oer eilanden schijnen ze nog steeds als delicatesse geserveerd te worden.

Dit is een Puffin. Ze komen alleen voor de voortplanting aan land. Zelfs de bevruchting doen ze zwemmend.

Pim verbreekt alle persoonlijke records en we bezoeken nog een museum. Hier wordt veel aandacht besteed aan de kunstenaarsfamilie Wyeth. Wij hadden daar nog nooit van gehoord, cultuurbarbaren die wij zijn, maar het werk van Andrew Wyeth is echt de moeite waard. In het begin heel knap, maar neurotisch realistisch en later met een mooie kijk op de dingen. Zijn vader was N.C. Wyeth en hoewel die naam misschien niet iedereen alles zegt, zullen leeftijdgenoten van ons in hun jonge jaren misschien boeken hebben gelezen zoals Treasure Island van Robert Louis Stevenson of The Mysterious Island van Jules Verne. De omslagen van die boeken waren van N.C. Wyeth, die ook veel illustraties maakte in die boeken. Die illustraties waren klein, maar de schilderijen waar ze van waren afgeleid waren grote doeken.

Nu houden we het voor gezien en gaan lekker aan boord een boterhammetje eten. Het was weer een dag vol verrassingen. Het begon met de Friendship Society en verder hebben we veel gezien. Zo gingen we ook naar het vroeg 20e eeuwse theater ‘the Strand’ kijken en konden daar nog net kaartjes scoren voor het optreden van John Hiatt op 13 augustus, de dag voor we naar Nederland vliegen. We hebben dus ook nog vele schone zaken in het verschiet.

Verrassingen kunnen toch wel heel leuk zijn. We waren onderweg naar het dinghy dock van de Journey’s End Marina, toen Hanneke zei, dat het handiger zou zijn om bij de Rockland Yacht Club te gaan liggen. We vroegen aan een man, die met de sloep van de RYC rondvoer of dat mocht en waar we moesten zijn. Gastvrij wees hij ons de weg. Aangekomen in de haven proefden we meteen een opgewonden sfeer. Er moest iets aan de hand zijn.

Het blijkt de jaarlijkse bijeenkomst van de ‘Friendship Sloop Society’ te zijn. Ze staan op het punt uit te varen. We komen de klasse meter tegen, die gaat over de handicaps, waardoor deze boten met hun hele verschillende afmetingen en zeilvoering, toch tegen elkaar kunnen racen. Hij vertelt wat over de achtergrond van de klasse en zorgt dat we het jaarverslag 2013 van de klasse in handen krijgen. (www.fss.org )

Het ontwerp stamt oorspronkelijk uit het einde van de 19e eeuw. Het scheepje werd toen natuurlijk van hout gebouwd, maar er worden nu ook polyester schepen gebouwd. De oudste die wij zagen liggen, was 110 jaar oud en er was er ook nog een, die dit jaar haar eeuwfeest vierde; te water gelaten in 1913.

Hanneke maakte wat foto’s, terwijl de scheepjes klaar werden gemaakt om uit te varen. Vervolgens wilden wij het stadje in lopen, maar we werden tegengehouden door een enthousiaste mevrouw, die vertelde dat er een ‘parade’ voor de steiger langs gehouden zou worden. Er is niet heel erg veel publiek, een man of tien misschien, dus is onze aanwezigheid belangrijk.

We lopen dus weer terug en Pim helpt een van de Friendships bij het wegvaren.

We pakken een paar stoelen en terwijl we wachten tot ‘het’ gaat gebeuren, lezen we in het jaarboek. Zoals zo vaak is het te danken aan het enthousiasme van één man, dat het ontwerp van de grondlegger Wilbur Morse ook in de 21e eeuw nog enthousiaste mensen bij elkaar brengt. Wij zaten net in het jaarboek over deze Jarvis Newman te lezen – het is dit jaar aan hem opgedragen – toen iemand over onze schouder zei: “I wouldn’t believe everything they write in there!” Het was de baas van Newman Marine zelf, die dit jaar voor het eerst zelf niet meezeilde, maar die samen met zijn dochter toch was komen kijken. Lichamelijk zou hij dat met zijn 78 jaar nog makkelijk aan kunnen, maar zijn dochter vertelde ons even later, dat hij in de eerste fase van Alzheimer’ disease verkeert. Ze zei ook, dat we rustig met hem moesten blijven praten, maar dat het wel nuttig was als we begrepen, waarom hij af en toe de plank behoorlijk missloeg. Hij had kennelijk een goede dag, want we merkten er niet veel anders van, dan dat hij af en toe ineens heel erg afwezig was en zijn best moest doen om ‘terug’ te komen. We kregen mooi commentaar over de verschillende schepen en hun bemanningen.

Zo staat deze mijnheer kennelijk altijd graag vóór de mast.

De een na de ander komen de Friendships langs de steiger gezeild. Gelukkig staat de wind zo, dat het deze piraten niet lukt om dicht langs ons te varen. Ze zijn bewapend met grote hoeveelheden met water gevulde ballonnen.

Deze man geniet van zijn uitzicht op de eerste rang! Hij zit in zijn eveneens klassieke Maine Lobster
Boat. Ook een ontwerp, dat al meer dan 100 jaar de beste oplossing blijkt voor deze wateren en het soort werk wat ze er mee doen.

De condities zijn ideaal voor de parade en deze Friendship heeft dan ook het gaffeltopzeil bijgezet.

Dit schip heeft alles bij staan wat er beschikbaar is. We weten niet zeker of het voorste zeil de buitenkluiver of een vlieger genoemd wordt. Het ziet er in ieder geval gaaf uit.

Dit is de Salatia, de eerste polyester romp die haar intrede in de klasse in 1969 maakte. Dat leidde natuurlijk tot veel discussie. Iemand sprak met grote wijsheid: “if God had wanted fiberglass boats, He would have made fiberglass trees”. Gelukkig was er een nog wijzere mijnheer, die er in slaagde de mensen ervan te overtuigen, dat Wilbur Morse, een vooruitdenkend ontwerper, de boot nu ongetwijfeld in polyester zou hebben ontworpen. De polyester schepen varen natuurlijk wel in een eigen klasse: Class D. Deze Salatia, de eerste Friendship die door Jarvis Newman te water werd gelaten, kreeg nummer 90.

Dit is waarschijnlijk een redelijk licht scheepje met weinig ballast, want de bemanning heeft de voorkluiver niet gehesen en bovendien een rif in het grootzeil. Dat is allemaal mogelijk, want de regelvoering van de klasse is nogal eenvoudig. Het is belangrijk, dat de boten op elkaar lijken. Om dat te bereiken zijn de verhoudingen gegeven: de breedte van de boot is ongeveer (sic) 1/3 van de lengte over dek. De mast staat op ongeveer 1/5 van de lengte vanaf de boeg. De giek is ruwweg de lengte van de waterlijn en de gaffel is lang genoeg om de roerstand te bereiken vanaf de mast. Het roer hangt aan de kiel en mag door een helmstok of een stuurwiel bediend worden. De boegspriet is 1/3 van de lengte van de boot over het dek. De boot heeft een zware kiel en een elliptische achtersteven. De steven heeft een klippervorm en wordt aan beide kanten versierd met houtsnijwerk van een wijnrank of iets vergelijkbaars en soms met de naam van de bouwer. Het leidt inderdaad tot een klasse, waarin de boten echt allemaal duidelijk herkenbaar zijn als leden van de Friendship familie, maar ik zou niet de meter willen zijn, die verantwoordelijk is voor het bepalen van de handicaps van de verschillende boten. Kennelijk is dat allemaal niet zo belangrijk, want de sfeer was voortreffelijk.

Na een nacht met veel onweer en wind blijkt het ‘s morgens weer bladstil. Ook dit land heeft een serieuze bruine vloot. ‘s Morgens om klokslag 8 wordt de vlag ceremonieel gehesen en niet veel later varen ze uit.

We liggen in een mooie baai met niemand om ons heen, behalve die windjammer dan.

Gisteren wilde de buitenboordmotor niet starten. We gaan vandaag naar de werf, waar de boot in augustus, als we naar Nederland gaan, op de kant wordt gezet. Zij kunnen ook meteen naar de buitenboordmotor kijken. Op weg daar naartoe komen we langs het tonnenmagazijn. Hier liggen de tonnen op de kant, waar we normaal omheen varen.

We hebben een bespreking met de man van de werf, die de buitenboordmotor meteen naar de technische dienst brengt. Nelly Rose ligt aan het service dok en we mogen de faciliteiten van de jachthaven gebruiken. Hanneke doet gauw de was en we gaan met een taxi naar een supermarkt. Daar zien we iets wat je niet in de gemiddelde Jumbo zult tegenkomen. We zijn in het land van de kreeft en de hele tank zit er stampvol mee. We houden ons nog even in, maar vroeg of laat zal het er toch van komen. Er is ook een uitstekende visboer, waar we een heerlijke vis scoren.

Als we terugkomen is de buitenboordmotor weer klaar. De carburateur was vervuild. Dat is vervelend, want dat zou kunnen betekenen, dat er rotzooi in de tank is gekomen. Dan zal het dus vaker gebeuren. Het is geen eenvoudige klus om de carburateur er uit te halen, schoon te maken en weer te monteren. Pim houdt zijn hart vast.
We douchen nog even en gaan met lekker schone haren weer de haven uit en voor anker op de rede van Rockland. Dat is goedkoper (gratis), veel koeler en je hebt dan aanzienlijk minder muggen.

Als we net liggen komen er weer twee traditionele schoeners naast ons liggen. Deze schoener kwam met beide grootzeilen aanvaren, de voorzeilen al keurig opgedoekt, met de kop in de wind. Op het moment, dat de vaart eruit is, laat de bemanning het anker vallen en worden de zeilen gestreken. Eerst van de voormast en daarna van de hogere achtermast, zodat het schip goed met de kop op de wind blijft liggen. Het is een perfecte demonstratie van de wijze, waarop vroeger altijd met deze schepen werd gevaren.

Welterusten.

‘s Ochtends om 09.00 laten we de mooring los, na het grondig schoonmaken van Klontje, die onder de waterlijn vol rare rode vlekjes zit. Aan het einde van de dag blijken die vlekjes in ieder geval niet UV bestendig te zijn geweest en zijn ze verdwenen.
Over rood gesproken, we tanken hier rode diesel! Gelukkig komen we voorlopig niet met de boot naar Nederland, want daar kun je dan eindeloos gezeur over krijgen.

Vuurtoren. Misschien niet de meest bijzondere die we gezien hebben, maar de echte mooie Wing’s Neck uit 1849 is net even te ver omvaren en die laten we dus maar links (eigenlijk stuurboord) liggen. Cape Cod barst trouwens van de mooie monumentale vuurtorens (16), die we allemaal gaan missen, want we gaan door het Cape Cod Canal. De oudste nog staande vuurtoren rond de Cape stamt uit 1816.

Lief scheepje met houten opbouw. Zij heet Smoothy. Het is ons opgevallen, dat heel veel jachten in de States geen namen hebben, maar ‘statements’. Ze heten niet Nelly Rose, maar ‘Nine till Five’; No Complaints; Rat Race; Why Worry; Cantagree; Child Play; Over Budget; Toy Time; Pier Pressure; Last Resort; On the Side of dergelijke geestige kreten. We blijven die namen sparen, maar, nu we verder naar het noorden in de meer traditionele watersport gebieden komen, lijken ook de namen traditioneler te worden. De zeilschepen hebben over het algemeen meer namen dan verklaringen.

De oude spoorbrug bij de ingang van het Cape Cod Canal. Net als bij het C&D Canal staat deze brug vrijwel permanent open.

De transparante torentjes op de brug waren een poging om dit industriële object iets gezelligs, of wat voor soort uitstraling dan ook, te geven.

Kunst langs het kanaal; onder de zinspreuk: “Geef uw bunker een kleurtje”.

Dit is veel meer functionele schoonheid dan de gekunstelde torentjes van de spoorbrug. Het is de logica van vakwerk, met haar duw- en trekbelasting ondergebracht in een mooie boogvorm.

Wij hebben onze trip door het kanaal zorgvuldig gepland, omdat er zelfs bij het doodtij van vandaag tot drie knoop stroom kan staan. Deze sleepboot kan zich die luxe niet permitteren. Hij moet gewoon door.

Na de oorlog zijn veel bunkers aan particulieren verkocht. Niet iedereen heeft ze een kleurtje gegeven, maar ze worden ook gebruikt als fundering en onderdeel van huizen.

Het is merkwaardig om te zien hoe het water mensen aantrekt. In Amsterdam een rondvaart maken is nog redelijk begrijpelijk, maar een rondvaart door het Cape Cod Canal is het beste te vergelijken met een rondvaart over het Amsterdam Rijnkanaal en dan nog met minder scheepvaart.

Het plannen van de doortocht door het kanaal dient ook nog een ander nut. Het stroomt hier zo hard, dat er golven ontstaan als het kanaal weer bij open water met de eigen stroomrichting in contact komt. Voor zo’n sleepboot is dat geen groot probleem, maar met een licht jacht heb je dan even weinig over de koers te vertellen en kan het oncomfortabel worden. Als er dan ook nog harde wind bij zou komen tegen de stroomrichting in, zou het echt spannend kunnen worden. Ik denk, dat Rijkswaterstaat minstens aan één kant van het kanaal sluizen zou hebben gebouwd.

Dit is een Whale Watcherboat. Wij zijn er geen tegen gekomen. Pim heeft één keer één dolfijn zien springen.

Vuurtoren op het puntje van Cape Cod. Er rijdt een auto over het strand.

Altijd indrukwekkend met hun wijde armen en sliert van meeuwen erachteraan.

We trekken een nachtje door en lopen weer wacht. Er staat helaas geen spat wind de hele nacht en Pim heeft vannacht de sterren in de zee zien spiegelen.

Pas in de ochtend steekt de wind een beetje op en kunnen we de zeilen hijsen.

Tegen de tijd, dat wij de zeilen weer strijken komt deze tweemaster ons tegemoet. We naderen Rockland Harbor en als vreemdelingen weten we dan niet wat ons te wachten staat. We hadden zeker nog een half uur verder kunnen zeilen, maar we waren al wat onrustig door de gigantische hoeveelheden boeitjes waar de kreeftenkooien aan hangen. Bovendien laten we graag voor de baai de dinghy weer in het water zakken, zodat we het voordek vrij hebben om te ankeren.

We krijgen het niet voor elkaar om een goede foto te maken van de kreeftenkooien. Deze foto laat in ieder geval zien hoe klein en moeilijk zichtbaar ze zijn. Er liggen hier velden vol met honderden van die kreeftenkooien in allerlei verschillende kleuren van roze tot en met zwart (onze favoriet). We slalommen er met de Nelly Rose omheen. Als het heel bont wordt, gaat Pim voorop staan om een pad er doorheen te zoeken. Zeilend heb je – in een boot met een klapschroef – niet echt last van die obstakels of is het gevaar in ieder geval minder groot, maar zodra de motor loopt moet je er echt vrij van blijven.
We vragen ons af, hoe dat in de mist zou moeten en zetten de radar aan. Op dit hele vlakke water blijken de boeitjes inderdaad zichtbaar te zijn. Je moet dan wel de automatische instellingen uitzetten en de gevoeligheid vrijwel vol opendraaien, maar dan krijg je ook een beeld waar je iets aan zou kunnen hebben. Misschien dat er in die staven bovenop die dingen iets radar reflecterends zit. Ze hebben overigens niet allemaal zo’n staaf.
In Europa, voor de Portugese kust, was je redelijk verlost van deze plaag als je dieper ging varen dan 70 meter. Hier treffen we de kooien aan in gebieden waar het tot 140 meter diep is. Laten we hopen, dat iemand in de gaten houdt hoeveel kooien er worden uitgezet en hoeveel kreeften daarmee worden gevangen. Het zou niet verrassend zijn als het rendement per kooi dalend is. We komen hier voor het eerst en mogen niet oordelen, maar het lijkt wel heel erg veel.

In het water onder de vuurtoren zie je weer zo’n kreeftenpotten veld. Je moet wel goed kijken, maar dan zie je ze echt. Je ziet ze overigens lang niet allemaal. Het stikt er hier van!

Deze vuurtoren is te voet bereikbaar. Hij staat aan het einde van de lange pier die de baai van Rockland extra bescherming geeft. Wij vinden er een mooi ankerplaatsje.

Om 18.00 uur laten we het anker in de baai van Rockland zakken. Achter ons ligt deze windjammer. Morgen gaan we naar de kant, maar nu lekker vroeg naar bed.

Het is natuurlijk niet elke dag feest, maar we hadden er nog geen foto van laten zien. Dit is de boot die de schepen van oesters en verse vis voorziet.

Hier is een feestje aan de gang! 5 dinghies hangen erachter! Het zal vol zijn in die kuip.

We gaan pizza eten bij ‘Sopranos’ en varen met Klontje naar de kant.

Deze meeuw is nog niet klaar met eten.

Het restaurant is gezellig vol met allemaal zeilers, die met een flottielje van acht boten vanaf de zuidkust van Long Island zijn komen varen. Ze zijn heel belangstellend en willen alles over onze reis weten. We moesten onze eigen drankjes meenemen, want dit is een ‘droog’ eiland. Er wordt geen alcohol verkocht.

Wij maken een foto van hen en dus gaan wij ook maar weer eens op de prent.

Er wordt afgerekend met een I-Phone, waar een klein dingetje op aangesloten zit, waar de creditcard door gehaald kan worden. Geniaal. Er is geen flappentap op het eiland. Je kunt het apparaatje ook op een I-Pad aansluiten. De kwitantie wordt op aanvraag naar je telefoon of je E-mailadres gestuurd.

Dit is de milieustraat. Wij bewaren die ene zak wel voor het vaste land morgen.

We gaan weer door het kanaaltje naar buiten met heerlijk weer, maar wel weinig wind.

We hadden best langer willen blijven.

We komen onderweg deze mooie schoener getuigde goed onderhouden klipper tegen. Verder is het erg rustig op het water.

Pas als we de baai van Port Marion binnenvaren wordt het drukker. Er wordt fanatiek gezeild met 420, Laser Radial en Optimisten. We komen ook een uitermate bejaard echtpaar tegen in dit prachtige sloepje, waarvan de vlag bijna groter is dan het scheepje zelf.

We zijn welkom bij de Beverly Yacht Club. Zij wachten ons op met een prachtige sloep en varen voor ons uit naar een mooie mooring. We gaan eerst met de dinghy diesel halen bij het tankstation, waar we met Nelly Rose alleen vlak voor tot vlak na hoogwater zouden kunnen komen. Daarna gaan we naar de jachtclub. We leggen Klontje aan de dinghysteiger bij de Beverley Yacht Club. Iedere dinghy ligt op een vaste plaats met het naamplaatje van de boot. Morgen beginnen hier de jeugd wereldkampioenschappen voor meisjes. Die worden in de Laser-radiaal gezeild.

Ook wordt hier vandaan weer volop met Optimisten getraind.

Even gauw kijken of de resultaten van Harm al binnen zijn. Hij vaart op dit moment in Cowes (Engeland) op de ‘Van Uden’, de Swan 45 met Team Maas, de Swan 45 Worlds. Het is een hele spannende wedstrijd. Na vijf gevaren wedstrijden liggen ze gedeeld derde met de No Limits (ook een Maas boot). De eerste vier boten liggen binnen de 2 punten van elkaar. De lange wedstrijd op donderdag gaat het helemaal bepalen.

De zeilmeisjes komen binnen en krijgen meteen een debriefing en een aerobics class.

We worden hier opgehaald door een dierbare oude vriendin van Hanneke uit haar middelbare schooltijd. Zij woont met haar echtgenoot op Cape Cod. Ze trakteren ons op een etentje en we hebben een supergezellige avond. Heel jammer dat we niet langer kunnen blijven, maar we willen morgen door het kanaal.

Jean en Hanneke.

We beginnen onze dag met een wandeling door Cuttyhunk met Susan, Jim en de Fransen. Susan en Jim zijn hier al veel vaker geweest en kennen de weg.

De bel, die vroeger geluid werd vanuit de vuurtoren als het mistig was.

We worden heel vriendelijk onthaald in het ‘Historical Society Museum’, waar we veel horen over de geschiedenis van de eilanden. Hoewel ze oorspronkelijk zijn ontdekt door een Engelsman, hebben ook deze eilanden een Nederlandse geschiedenis. Long Island heette vroeger – getuige deze kaart – Lang Eiland en Cuttyhunk was een van de Aalsmeerder Eilanden! De conservatrice van het museum, een enig mens, die dit museum, samen met haar al even gedreven en geestige man, heeft opgebouwd, wordt helemaal enthousiast als ze hoort, dat we uit Nederland komen. Ze haalt de kaart van de muur en duikt in haar archief, waar ze twee nummers van Oud Nuus, het tijdschrift van de Stichting Oud Aalsmeer, opduikelt met een stuk over de historie van (ene) Maarten ‘t Hart en een verslag van een bezoek aan Cuttyhunk van de heer F. Janssens.
We vinden het overigens knap, dat mensen met deze oude kaart hier durfden varen. Het is niet echt een heel getrouwe weergave van de werkelijkheid. Het vaargebied is niet zonder risico’s, omdat de eilandengroepen zijn ontstaan als morenen, die in de ijstijd door gletsjers werden voort geschoven. Niet al die morenen hebben de status van eiland gehaald en er zijn nogal wat rotsen, die net onder de oppervlakte blijven. De meesten staan op de kaart…..
Het museum laat vooral veel zien over de Fishing Club, Fishing with the gilded hook. Op dit eiland zijn ongetwijfeld hele belangrijke zaken besproken met grote invloed op het verloop van de Amerikaanse geschiedenis.

We klimmen de heuvel op en worden verrast door een uitzicht van 360 graden over zee. Dat maak je niet vaak mee.
Je kunt hiervandaan de route goed zien, die we moesten volgen om in de lagune te komen waar al de ankerboeien liggen.

De mevrouw van het museum had ook dit glas-in-lood raam gemaakt voor de enige kerk op het eiland. Er is maar een kerk, maar daar worden diensten gehouden voor de katholieken, de methodisten en de presbyterianen.

We ontmoeten de Pastor van de methodisten, die op de piano aan het spelen is om te oefenen voor de avonddienst. Hij leidt de methodistische dienst, maar verzorgt de muziek voor alle drie de groeperingen. Hij vraagt meteen of Pim mee wil zingen.
De pastor woont hier pas een week, maar hij voelt zich al helemaal thuis en eilander. De kerk is maar tien weken per jaar open. Daarna gaat hij weer terug naar het vasteland.

A church with a view! De kerk verkeert wel in een zorgwekkende staat van onderhoud. De pastor heeft zich voorgenomen om daar tijdens zijn korte verblijf veel aan te doen.

Het geheel kan wel een verfje gebruiken en van binnen ziet het plafond er ook niet al te rooskleurig uit. We doen een donatie voor de verf in de collecte pot.

Het is er allemaal. Van links naar rechts: de Town Hall, de bibliotheek en de school. Eerlijk gezegd is het er niet allemaal. Er is geen brandweer en er is geen medische dienst. In de zomer vaart de ferry tweemaal daags, zodat niet acute medische zorg geen groot probleem hoeft te zijn, maar in de wintermaanden komt de ferry maar eens per week. Dan is het een andere zaak. Zolang je gezond bent is het geen probleem en waarom zou je niet gezond zijn? Je moet je niet door je angsten laten leven, door de kans, dat er iets zou kunnen gebeuren. Dat is niet gezond. Je moet wel erg zorgvuldig leven met een goed oog voor de veiligheid. Wonden en breuken kun je veelal voorkomen, zo is de wijsheid hier.

Het postkantoor ligt er ook prachtig bij.

Het winkeltje, waar je ook boeken kunt ruilen. De meeste eilandbewoners shoppen online en laten dat met de ferry bezorgen. Ook de mensen van de vakantie huizen nemen, zoveel mogelijk, alles mee, maar iedereen vergeet wel eens wat. En zo zijn de prijzen in de winkel dan ook.

Nog een keertje terugkijken naar het kerkje. Vanaf hier zie je niet zo dat de verf eraf bladdert.

De Blues Brothers zitten aan het begin van de tuin, die is omgetoverd in Restaurant Sopranos, the islands finest – en enige – dining. Niet helemaal het enige ‘restaurant’. Er is ook een visserman, die op dinsdag en donderdag kreeft serveert.

We lopen terug naar waar Klontje ligt, langs deze lieslaarzen, die worden gebruikt bij het oogsten van oesters en andere schelpen.

De mannen werken hard door.

Het duurt niet lang of ook deze black bass moet er aan geloven.

De kreeftenkooien.

Tja, misschien kan ie een graatje meepikken.

We vertrekken uit Newport. Terwijl we de haven uitvaren, wordt ook de 12 meter ‘Courageous’ naar buiten gesleept. Intrepid en American Eagle en nog een aantal van deze klassiekers zijn al buiten. Hun wedstrijdveld is onder de brug door verder de Narragansett in. We besluiten om niet te gaan kijken, maar in de richting van onze bestemming te varen.

De ‘Newport Regatta Week’ begint vandaag. Er zijn een heleboel verschillende klassen op weg naar hun wedstrijdbanen. Op de voorgrond met een gennaker een J70. Op de achtergrond met een spinnaker een Etchell.

Nog een kleine vuurtoren, eigenlijk een baken, tussen de zeiltjes door.

Deze helemaal witte vuurtoren is eigenlijk ook een baken. Het is een rood schijnend licht en heet Sakonnet Light.

Er hangt een bel in de boei, die door het gezwiep van de golven tegen staven aanslaat waardoor een waarschuwingssignaal klinkt, dat in de mist, die hier veelvuldig voorkomt, goed te horen is.

Het is weer een heerlijke dag op het water. Aan het einde begint het te regenen, net als we bij de ingang van het kanaaltje komen, dat ons de havenkom van Cutty Hunk inbrengt. Later wordt het ook erg mistig. We zijn blij dat we liggen.
De Moorings hier hebben een lange staak bovenop met een oog, waar je je lijn zo kort mogelijk moet doorhalen. Die moorings zijn bovenop elkaar gepakt om zoveel mogelijk schepen een plaats te bieden. Nelly Rose is ongeveer de langste maat, die ze op alle moorings kunnen hebben. Er zijn er een paar, waar ook nog iets grotere schepen aan kunnen.
Er komt een mevrouw in een kano langs, die ons voor de borrel uitnodigt. Susan en Jim zijn Amerikanen, die een weekje met Franse vrienden aan het zeilen zijn. We kunnen voor het eerst sinds St. Maarten ons Frans weer een beetje ophalen. Jim roept de ‘Rawboat’ op op kanaal 72. die brengt keurig schoon gemaakte oesters op een papieren bordje met 2 sausjes en een stukje citroen! Wij hadden nog een laatste fles ‘Rives Blanques’ uit de Limoux aan boord. Catherine, de Francaise, komt uit Carcassonne en was helemaal verguld met onze wijnkeuze.

Pim is vroeg wakker. De mist is nog niet opgetrokken en het is bladstil op het water, zodat alles mooi wordt weerspiegelt.

Hier kun je zien, dat de boten echt erg dicht bij elkaar liggen. Zolang het waait, is dat geen probleem, want dan liggen alle boten met hun neus naar dezelfde kant. Als er geen wind is, dan dobberen de boten maar wat heen en weer en kunnen soms zelfs tegen elkaar aan draaien. Dat gebeurt dan zo langzaam, dat de kans op schade klein blijft. Toch een goede reden om even wakker te worden en te gaan kijken.

De volgende ochtend gaan we met zijn zessen een wandeling over het eiland maken. Eerst naar het binnenmeer met op de achtergrond het monument voor Bartholomew Gosnold. Hij is hier in 1602 geweest. Het eiland was de eerste engelse habitat van de staat New England; ook al is de man maar een paar weken gebleven. Hij was hier 10 jaar eerder dan de Pilgrimfathers. Hij bleef in ieder geval lang genoeg om met zijn manschappen een klein fort te bouwen.

Het is nu een monument en geen vuurtoren, die kwam pas in 1832.

Cuttyhunk is mooi. Er wonen maar een kleine 30 mensen het hele jaar door. In de zomermaanden loopt dat op tot 300 mensen. Die mensen zijn trots op hun eiland. Ze hebben ‘Pride of Place’. Zij maken het eiland zelf tot wat het is. Ze kennen en genieten van de historie en zijn heel gastvrij. Het is in het geheel niet commercieel. Er is geen souvenir winkel en je wordt niet continue blootgesteld aan pogingen om een koopimpuls op te wekken.

Het bewoonde gedeelte van het eiland wordt heel mooi verzorgd. Je ziet niet echt, op een enkele uitzondering na, verschil tussen de huizen van de bewoners en de vakantie huizen. Die vakantie huizen zijn vaak al generaties lang in het bezit van dezelfde families.

Er zijn maar enkele auto’s, wel wat golfkarretjes. Op de gewone veerpont kunnen geen auto’s mee naar het eiland.

De stenen zijn mooi met mos begroeid.
Het eiland werd vroeger ook bezocht door Theodore Roosevelt. Hij was lid van de Fishing Club onder de zinspreuk: “Fishing with a gilded hook”

Dit is die beroemde Fishing Club. De leden waren leden van de New Yorkse Heerensociëteiten aan het einde van de 19e eeuw. Ze kwamen hier vissen op de ‘striped bass’. De mannen waren de puissant rijke machthebbers uit die tijd en de foto’s in het museum op het eiland zouden niet misstaan in de ‘who is who’ in die tijd. De mannen konden zich hier goed afzonderen van de dagelijkse besognes, maar er waren wel postduiven om contact op te nemen met het vaste land.

Overal weer rozen in het wild.

Gezellig BBQ-en op zondagmiddag met schitterend uitzicht op zee.

De veelvuldige Hortensia’s zijn allemaal blauw!

The Seamans Church Institute is gebouwd in 1930 en doet als zodanig nog steeds dienst. Inmiddels kun je er ook slapen in een paar stijlvolle, Europees ingerichte kamers. Er zit een eenvoudig café in en een bibliotheek. Het is een non-profit organisatie, waar je voortreffelijk kunt ontbijten en lunchen voor een redelijke vergoeding. Je kunt er ook douchen, er zijn wasmachines en je kunt er gewoon ook ‘zijn’. Het is een gezellige plek.

De zeemanskapel is een kleine kamer met fresco’s aan de muren; geheel gericht op zeevaarders.

Geen idee of ie nog wel wordt bezocht tegenwoordig.

Er hangen een paar halfmodellen van redelijk extreme racers.

Dit is de boeg van het halfmodel van de schoener America, die de 100 Guinea Cup gewonnen heeft, en waarna de Cup vervolgens is genoemd.

Het halfmodel van de Schoener America, een zeer snel schip in haar tijd.

Toen de America’s Cup nog klasse had, staat erbij.

Leuk beeld op de weg er naartoe.

We komen pas om 18.30 weer met de bus vanuit Bristol in Newport aan.

Dit is het befaamde Zeemanshuis, zoals we dat ook in Rotterdam kennen. Heel gastvrij voor cruisers; je kunt er voor een klein prijsje een stuk zeep en een handdoek huren en ontbijten en lunchen.

De kerk waar John en Jackie Kennedy getrouwd zijn.

Er wordt serieus getraind met de Optimisten.

Een van de weinigen met bruine zeilen hier.

Vanavond lekker naar een heerlijk concert van Chris Isaak geweest. Hij speelde mooie oude nummers van de ‘King’ en James Brown en de Stones. Gaaf, iedereen stond te dansen. Heel leuk publiek, dat goed meeswingde op de lekkere muziek.

Daarna in het donker met zaklantaren een eind varen in Klontje en zoeken naar Nelly Rose. Het toplicht hadden we gelukkig wel aan.

We zouden vandaag eigenlijk verder varen, maar het onweert en het weer blijft vandaag en morgen erg onstabiel. We verklaren de dag tot regendag en stellen het vertrek uit tot zaterdag.
We lezen een boek en kijken naar alle boten die later op de dag wel gaan varen.
Er gaan een viertal klassieke 12 meters naar buiten. Ze worden gesleept, omdat ze geen motor hebben.

Daarna gaan ze op eigen zeilkracht naar de baai.

In vol ornaat zeilen ze de haven weer binnen.