Culebra geeft een heerlijke eerste indruk. Het eiland wordt niet gedomineerd door een cruise terminal en het gemakkelijke geld dat daar door eindeloze winkelcentra aan verdiend wordt. Het vliegveld is lekker kleinschalig en dat vind je overal terug waar we tot nu toe kijken.

Zo’n Omaatje past er hier nog gewoon helemaal bij.

De huizen hebben hier allemaal gezellige kleurtjes en de meesten hebben een tuintje. In twee van die tuinen zien we grote hagedissen of leguanen of iets dergelijks. We komen er dit keer met de camera niet aan te pas, maar dat geven we nog niet op. Door dit doorkijkje zien we Nelly Rose daar beneden mooi liggen.

Deze foto is genomen vanaf de niet meer heffende hefbrug. Het is het kanaaltje, dat de baai, de Ensenada Honda, verbind met de zee aan de zuidkant van Culebra. Het kan er behoorlijk stromen, maar we gaan er op dinghy safari zeker nog een keer doorheen.

Open some days, closed some others. een ideale uiting van “Island Time mon”….

Indrukwekkende Amerikaanse brandweerauto’s vlak naast de brug.

Onze wandeling van en naar het vliegveld, waar we zijn gaan inklaren eindigt bij het Dinghy Dock Restaurant. Daar staat Bill achter de bar. Een Amerikaan, die op zijn ‘Kimuh Saby’ rond vaart en dan af en toe een paar maanden ergens blijft liggen en werkt als bartender. Hij was nu al weer drie maanden hier en vond dat het wel weer tijd werd om verder te reizen. Er kan veel tijd vergaan tussen het opkomen van dat idee en het uitvoeren ervan.

Het DDR ziet er van binnen zeer verzorgd uit. Je zit er fantastisch en je kunt er kennelijk prima eten. Dat gaan wij niet meemaken, want we hebben nog voor drie dagen vlees en dat moet op.

Noem het maar behang. Er hangt in ieder geval één plaat bij van een auto die belastingvrij in Duitsland is gekocht. Of die hier ook op het eiland rondrijdt lijkt twijfelachtig.

We gaan op weg naar het vliegveld om daar bij de Customs in te klaren.

Santiago is ook hier belangrijk.

Gezellig picknicken samen.

Dit is de vertrekhal van het vliegveldje. De mevrouw, die ons inklaart woont op het vasteland en vliegt iedere dag in12 min. naar huis.

Interessant restaurant……

Vreemde blaadjes aan de bomen.

En ook vreemde vruchten.

Aan de achterkant ligt het wel aan het water met een eigen steigertje.

Eerst dachten we dat het blauwe regen was, maar het is toch iets anders met bloemetjes in de vorm van sterretjes.

Nog één keer het leuke Christiansted.
We varen rustig weg en kunnen meteen het zeil hijsen als we buiten de betonning zijn. Eerst nog even de motor erbij zodat we de accu’s goed kunnen opladen, terwijl we ook nog water maken. Er is niemand in zicht. St. Croix ligt een beetje achteraf en bovendien is het goede vrijdag. Zodra de motor uitgaat, schalt de Mattheus Passion door de buitenspeakers en de zon schijnt stralend. We gaan op weg naar Culebra, samen met Puerto Rico onderdeel van wat vroeger de Spaanse Maagdeneilanden waren. Nu is het onderdeel van de Verenigde Staten. Geen echte staat maar deel van ‘the commonwealth of the USA.

We lezen lekker in onze E-readers tot na een paar uur de wind begint op te steken. Het waait uiteindelijk 20-22 knoop, een echte windkracht 5. Dat is op zich redelijk normaal voor de Caribbean.

Pim zet er een rif in, maar we gaan nog steeds lekker hard. De zon is inmiddels achter de wolken verdwenen en dan lijkt die wind toch ineens wat harder te worden. Nelly Rose kan het goed aan en we kennen haar inmiddels zo goed, dat we lekker kunnen doorlezen.

Als we aankomen bij Culebra zien we een hele vloot game-fishing boten liggen. Ze noemen dat hier de Puerto Rican Navy. Sommige van die boten zijn wel vier verdiepingen hoog. Het blijft hard waaien als we de baai, de Ensenada Honda, binnenvaren. De beschutting zorgt wel voor vlak water, maar de heuvels om ons heen houden de wind niet echt tegen. Het poeiert de hele nacht door. Als we net willen gaan slapen is er om ons heen commotie. Een grote Malö is van haar anker afgeslagen. Gelukkig heeft het echtpaar aan boord snel de boot in de hand zonder iets te raken, maar het duurt even voordat ze weer rustig liggen. Wij slapen er uiteindelijk niet minder om, maar zien de volgende ochtend dat de Malö vertrokken is.

De volgende morgen schijnt de zon weer en laten we het bijbootje te water om bij het Dinghy Dock Restaurant aan de kant te gaan. Dat is een hele gezellige kroeg, maar voordat we daarvan kunnen genieten, moeten we eerst naar het vliegveld om in te klaren en onze Amerikaanse Cruising Permit te gaan halen. Morgen verder….

Net nu we besloten hebben om eindelijk St. Croix, en dan met tegenzin, te verlaten, kregen we een email van onze Noorse vrienden met de vraag of we nog in de buurt zijn en een uitnodiging van Chris en Anne voor de Paasbrunch aanstaande zondag. We zouden dolgraag beide kansen aangrijpen, maar we liggen hier nu vanwege het oog van Pim (gaat helemaal de goede kant op) al een dag of 5 langer dan we hadden gedacht, we hebben al uitgeklaard en de dinghy ligt alweer op het dek. Dat zijn eerlijk gezegd allemaal omkeerbare dingen, maar we moeten gewoon door. We willen nog zoveel zien. Het gaat niet om een enkele dag, maar om een halve week. We doen het niet, we gaan morgen naar Culebra.

Omdat we gaan vertrekken hebben we vandaag nog een keer de eiland taxi genomen om een betere indruk te krijgen over het achterland. Het is wel erg duidelijk, dat we hier op een heel mooi plekje liggen, maar de realiteit ziet er een paar honderd meter verder landinwaarts al heel anders uit. Het is net of we een laagje vernis van het eiland afkrabben. Het eiland is heel Amerikaans. Er zijn grote shopping centres met Wendy Burger, Mc Donalds, IHOP en meer fast food. Er zijn een paar grote K-Marts en dergelijke chain stores op het eiland en de hardware store is voortreffelijk gesorteerd. Toch ziet het eiland er behoorlijk onderkomen uit. Er staan nog veel zwaar beschadigde gebouwen en dat is voor een deel nog steeds terug te voeren op hurricane Hugo in 1989. Na hurricane Hugo zijn op het eiland grote onlusten uitgebroken, die pas na geruime tijd onder controle zijn gebracht, toen het leger troepen hier naartoe heeft gestuurd. Dat is de harde kant van het eiland waar ik eerder over sprak.

Deze truck geperforeerd met kogelgaten komen we tegen als we gaan uitklaren.

Het is paasvakantie en de schoolbussen staan prachtig met tientallen bij elkaar geparkeerd. Nu is het even jammer, dat we in een bustaxi zitten, want dan kun je niet zomaar even stoppen. Eigenlijk kan dat wel. Je zou dan gewoon $2,50 de man betalen en kunnen wachten op de volgende. Die komt meestal binnen de 10 minuten, maar daar zijn we dan natuurlijk toch net even te krenterig voor. Het komt eigenlijk pas nu bij ons op, want het had ongetwijfeld een leuk plaatje opgeleverd.

We stappen uiteindelijk pas uit in Frederiksted, waar we eerst een hapje gaan eten. De architectuur is hier in principe echt de moeite waard en de bloemenpracht is evident. Dit is het huis dat we zien vanuit de kroeg, waar we vooral het glas waar we water in geserveerd krijgen echt de moeite waard vinden.

Als ik om een glas water vraag bij de lunch krijg ik deze jampot met een rietje.

Naast het café staat ook een boom, waar iemand in 1946 even een vliegwiel tegenaan heeft gezet. Het was het vliegwiel van de dieselgenerator waarmee de stroom tot dat jaar werd opgewekt. Kennelijk heeft men vergeten het op te halen en het is volledig vergroeid met de boom.

Frederiksted heeft een serieus probleem. Er komen maar zelden cruiseschepen langs, soms maar één in de week. Als er geen cruise schip is, dan is vrijwel alles dicht. De musea, het fort, de winkeltjes, de bezichtiging van de distilleerderij. Dat doet de rest van het toerisme op het eiland natuurlijk geen goed.

Gesloten winkels en bouwvallen doen veel afbreuk aan de potentie van Frederiksted.
Dit stadje heeft behoorlijk geleden onder de orkaan Hugo in 1989 en het is niet zo mooi opgeknapt als Christiansted.

Er staan echt wel mooie gebouwen in het stadje met leuke doorkijkjes.
Dit was wel recent gebouwd in 1902 met de stenen , die waren overgebleven van gebouwen die de vorige orkaan had verwoest.

Aan deze pier leggen de cruise schepen aan. De mensen lopen dan door een leuk parkje met een muziektent.
Na de muziektent gaat het eigenlijk rap bergafwaarts. Het fort zou net als in Christiansted een publiekstrekker moeten zijn.

Maar het fort is in deplorabele staat.

Omdat het fort gesloten is klimt Hanneke op een muur om toch nog iets van het interieur te zien te krijgen.

De muur laat mooie schakering van kleuren zien, zoals het fort er in vredestijd wel vaker uitgezien zal hebben. Op zich is dat mooi en wij lopen er best met plezier rond, maar toch gaan we ervan uit, dat de cruise passagiers iets anders willen zien. Het is dan ook eigenlijk gek, dat Christiansted, waar geen cruiseschepen binnen kunnen lopen, er vanaf het water prachtig uitziet en Frederiksted ouwe meuk is. De politiek heeft hier echt een steekje laten vallen. Veel van de cruise passagiers komen nu niet eens in Christiansted en gaan alleen voor een dagje naar het strand.

Ook bij dit fort “a bridge to nowhere”, net als de trap in Christiansted. Maar vroeger kon hier misschien een sloep voor de admiraal aanleggen bij hoog water.

WIJ noemen dit een kapokboom, maar dat is geen garantie dat het er ook echt een is. Die hebben in ieder geval ook zulke indrukwekkende wortels, met prachtige kleuren.

Het lokale café is wel open, maar helaas zitten er geen andere mensen. We besluiten daarom maar weer met de bustaxi naar de Pueblo supermarkt te rijden om nog wat laatste dingen in te slaan voor de tocht naar Culebra. Daar schijnt weinig te winkelen te zijn. Op zich iets waar we ook wel weer eens naar uitkijken.

Dit is slechts een klein kerkje. Het is er een van de vele tientallen, die ook op dit eiland overal te vinden zijn. Overigens zien een aantal van die kerken en kerkjes er ook heel vervallen en zelfs verlaten, opgegeven, uit. De scholen zijn daarentegen prachtig. Goed onderhouden, ruime sportaccommodatie, speelplaatsen en grote borden met waarschuwingen tegen drugs en tips zoals “THINK, FOCUS and CONCENTRATE.

Bij Pueblo halen we nog even de laatste boodschappen. De lang houdbare melk is in de aanbieding. Vier liter voor $5,- Eenmaal aan boord ontdekken we helaas, dat het in de aanbieding is, omdat de houdbaarheidsdatum begint te naderen. We hebben daar overigens geen slechte ervaring mee. Een maandje meer of minder doet er bij die longlife niet zo toe. De Albert Heyn tassen doen het nog steeds goed. Ook met 8 liter melk er in.

Voor de winkel is er ook nog een levendige handel in DVD’s. Wij hebben daar geen behoefte aan, want wij hebben via Leonie de Harddrive van Kent en Jim gekregen met 1100 speelfilms erop. Daar zijn we voorlopig nog niet doorheen. We doen er gemiddeld hooguit 1 per week.

Vanuit de winkel bellen we met Laren Williams (74), onze favoriete taxichauffeur hier op het eiland. Dat is begrijpelijk, want hij komt aanrijden met een Deens mevrouw en haar kindje, die hij aan het rondrijden was. Maar ja, hij kon William en Johanna toch niet zomaar laten staan? We werden gewoon even onderdeel van haar tour.

Bye Bye St. Croix (uitgesproken Seent Croj).

www.nellyrose.nl

De borrel aan boord van de Celebration van Steve en Lynn’s Hallberg Rassy was geweldig verzorgd. We werden eigenlijk verwend op een hele maaltijd. Deze tapas met de verschillende gerechten waren helemaal fantastisch. Terwijl we er van zaten te genieten zwommen er voortdurend schildpadden langs! Op een gegeven moment zagen we minstens 4 kopjes tegelijkertijd boven water komen. Een schildpad komt normaal 3-4 keer boven water om lucht te happen en gaat dan weer voor geruime tijd onderwater.

Het was erg leuk om Steve en Lynn van de Celebration (www.sailcelebration.blogspot.com ) en Chris en Anne van de Mr.Mac (www.sailmrmac.blogspot.com )te ontmoeten.
Steve werkte vroeger bij de Amerikaanse Luchtmacht. Toen zij tien jaar geleden naar Florida werden verplaatst was het erg lastig en vooral kostbaar om daar een geschikt huis te vinden. Zeker omdat ze in de buurt van de zee wilden wonen. Ze besloten toen op een boot te gaan wonen en kochten een Halsberg Rassy 41 uit 1977. Het was een project, maar Steve is een echte ‘tinkerer’. Hij vindt het heerlijk om te klussen.
In de eerste jaren was er geen sprake van om met de boot te gaan zeilen en bovendien hadden ze nog nooit gezeild. Ze besloten wel zeillessen te nemen en inmiddels zijn ze al weer 4 jaar aan het cruisen. In zijn jeugd heeft Steve snowmobiles geracet en hij was van plan om de overstap naar auto’s te gaan maken, maar daar heeft zijn vader een stokje voor gestoken. Jammer, want het is een klein pezig mannetje met behoorlijk wat drive.
Chris komt uit Oregon, waar zijn vader visser was. Hij had genoeg met zijn vader gevist om te weten dat het niet het soort bestaan zou zijn dat hij ambieerde. Zijn ‘day-job’ was ook niet zijn echte roeping. Hij schrijft science fiction. De meesten zullen nooit van hem gehoord hebben, maar hij wordt uitgegeven en verkocht. Een deel is self publishing via Kindle. In januari heeft hij op die manier 3000 boeken verkocht. Hij is erg blij met zijn Anne, die kennelijk een echte computer wizz is en die fungeert als zijn editor en publisher. Hij heeft het dan ook consequent over ‘wij’ als het gaat over de boeken.
Chris heeft net een trilogie geschreven over de Cheese Runners. Dat is een boek over aliens die op aarde komen waar blijkt, dat kaas op hen dezelfde gevolgen heeft als drugs op de mensen. Het gevolg is natuurlijk dat kaas verboden wordt. Chris vond het heerlijk om die analogie te volgen. Het geeft hem een vrijbrief om precies te vertellen wat hij van politici, orde handhavers en andere organen vindt.
De achterliggende gedachte is dat het eigenlijk waanzin is, dat de gehele maatschappij de prijs betaald van de ‘war on drugs’ ten behoeve van de bescherming van een hele kleine minderheid. Wij hebben net het eerste deel van de trilogie op onze Kindle gezet en zijn benieuwd wat we ervan zullen vinden. Dit soort zelf gepubliceerde boeken kost $3,60 en voor dat bedrag kunnen we er niet echt een buil aan vallen.

De volgende ochtend lezen we over de aanhoudende winter in Nederland en gaan dan weer lekker snorkelen. We zien eerst een spiny lobster, vervolgens een stingray en daarna nog een grote Hawksbill schildpad. Hij trok zich geen moer van ons aan, zodat we een hele tijd achter hem aan konden zwemmen. Kolossale elegantie. Het was echt Te gek voor een gemiddelde zondagochtend.
Als Hanneke s’middags in haar eentje nog even gaat snorkelen, ziet ze de bedreigde Hawksbill schildpad nog eens en ook mr. Barracuda. Tijd om weer aan boord te klauteren……
Steve en Lynn komen hier een borrel drinken. Zij namen zoals dat dan hoort hun eigen drank mee en een borrel hapje. Zo leer je weer een nieuw borrelhapje kennen: crackers met humus, heerlijk.

We genoten van een spectaculaire zonsondergang. Heel vaak wordt die toch door wat laaghangende bewolking op, de horizon verstoord, maar niet dit keer

Pim nam deze foto en een paar seconden na deze opname verdrinkt de zon. Ongelofelijk hoe snel dat proces verloopt. Je ziet de zon dalen. Dit keer zagen we ook voor het eerst hoe de oranje bal in de laatste seconde ineens fel groen wordt. Een volgende keer proberen we dat te fotograferen, maar dit keer wilde Pim het niet missen.

Uit solidariteit met Nederland, waar iedereen de aanhoudende winter moet trotseren, eten wij vanavond erwtensoep.

Op ons snorkelrondje s’ochtends kwamen we deze barracuda tegen. Hanneke had gelukkig haar horloge afgedaan, want glinsterende dingen vinden ze erg interessant.

Pim moest vandaag even naar een dokter. Zijn linker oog is helemaal rood. Waarschijnlijk het gevolg van het met de hand over de romp van de boot strijken om wat aangroei te verwijderen en vervolgens het recht duwen van een contactlens. Het voelt wat suf en het betekent, dat we in ieder geval twee dagen langer dan gepland hier moeten blijven liggen om te kijken of de behandeling aanslaat.
De kliniek was perfect voor elkaar en heel betaalbaar. Uiteindelijk bepaald natuurlijk de kwaliteit van de diagnose hoe tevreden we kunnen zijn over de medische behandeling, maar het wekte in ieder geval vertrouwen.
We moesten natuurlijk vragen waar de dokter was en vroegen dat aan een hele vriendelijke Angelina, die bedient bij Angry Nate.

In het normale leven is Angelina Miss Moore. Ze heeft gewerkt bij buitenlandse zaken en gaf les op ambassades van de VS. Nu doet ze dat zelfstandig en gaat straks naar Panama om daar te onderwijzen.
Wij vroegen aan Angelina of we met de normale mini-van taxi service naar de dokter zouden gaan. Dat zijn de taxi busjes, zoals je die hier op veel eilanden ziet. Je houdt ze aan en rijdt mee tot het punt,waar je uit wilt stappen en betaald dan $2 per persoon. Angeline vertelde dat we misschien wat moeite zouden hebben om van deze service gebruik te maken, omdat we “niet de goede kleur” hadden. Dat verklaart misschien ook waarom wij – in tegenstelling tot alle andere passagiers – op Antigua ooit $3 moesten betalen.
Uiteindelijk namen we toch een eigen taxi en we werden gereden door Laren Williams. Laren kwam oorspronkelijk uit Antigua, waar hij in de bouw zat. Het bedrijf waar hij voor werkte kreeg opdracht om een resort te bouwen op St. Croix, maar net nadat hij met het hele gezin hier naartoe was verkast werden die plannen uitgesteld. Oorspronkelijk voor een korte periode, dus ging hij voor een vriend een taxi rijden. Het lijkt erop, dat uitstel uiteindelijk toch tot afstel heeft geleid, want Laren was gekomen in de periode dat hier nog suikerriet werd verbouwd, en dat is in 1966 gestopt.
Laren heeft 8 kinderen. Die mededeling verbaasde ons enigszins. Ja, 8 kinderen levend en 2 miskramen. Die miskramen telden echt volledig mee. De eerste drie kinderen waren geboren op Antigua, maar de rest hier op St. Croix. Toen begrepen we het echt even niet meer en moesten we wel vragen hoe oud Laren eigenlijk was. Hij bleek 74 te zijn, maar als hij 60 gezegd had zouden we het ook geloofd hebben. Zijn oudste kind is 51 en de jongste 36, de leeftijd van onze Leonie. “Yes, we finished when you got started” zei Laren.

Dit is even echt even mijn ding en dan vooral bijvoorbeeld voor Martijn (Pieter, waarschuw jij hem even) en Koen, die van dit soort dingen kunnen genieten. De watervliegtuigen worden hier voor het verkeer tussen Puerto Rico, St. Croix en St. Thomas nog commercieel op een lijndienst ingezet. De piloten zijn echt wel een beetje cowboys, zoals wij de eerste dag bij het binnenvaren van de baai van St. Thomas al merkten. Hij kwam echt op masthoogte op ons afvliegen en week pas op het laatste ogenblik net genoeg uit.

Voordat het watervliegtuig gaat landen “buzzen” ze de baai eerst even om te kijken of er geen obstakels te verwachten zijn. In St. Thomas lagen twee reserve drijvers en dat zal wel niet voor niets zijn.

Na de controle van de baai starten ze door om met een grote boog hun aanvliegroute op te zoeken en de landing in te zetten.


De baai is omzoomd door heuvels en gebouwen, zodat ze behoorlijk stijl binnen moeten komen duiken. Daarbij kruisen ze overigens de aanvliegroute van het reguliere vliegveld, wat ongetwijfeld weer extra complexiteiten met zich meebrengt.


Er zijn geen speciale regels voor jachten waar we ons aan moeten houden als we in de baai varen. Wel zijn er net als overal elders bepaalde plekken waar we wel en niet mogen ankeren.

Ik ga er van uit, dat de mensen in deze Jeanneau zich wel helemaal de pestpokken geschrokken zijn. De watervliegtuigen kunnen echter behoorlijk scherp sturen.


De Twin Otter heeft twee turboprop motoren, die een groot vermogen leveren.


Dit keer startte het vliegtuig in een rechte lijn, maar we zagen ook, dat het halverwege de start een bocht maakte. Handig als je niet afhankelijk bent van een toch altijd relatief smalle startbaan.


De Twin Otter is een modern vliegtuig, met twee piloten aan boord om de 15 (max. 18) passagiers veilig over te zetten.


De spray valt hier nog wel mee. Ik heb ook foto’s gemaakt toen er iets meer wind stond en de golven wat hoger waren. Dan werd het watervliegtuig helemaal aan het gezicht onttrokken.


Los van het water.


Nu nog even om dat cruise schip heen. Vanaf het dek van die schepen moet het er ook echt spectaculair uitzien.

We hadden de man bijna voor de borrel uitgenodigd, maar hij moest nog terug naar St. Croix, waar de basis is.

Onderwaterbewegwijzering!

Blauwe visjes, Blue Tang?

Pim says Hi

i

Stoplight parrotfish met rode buik.

Parrotfish

Barracuda!

Terugklimmen in de dinghy was ondanks een speciaal touwladdertje nog niet zo eenvoudig. Je benen schieten iedere keer onder de bodem.

We worden uitgenodigd voor sundowners op het eiland en we ontmoeten een stel leuke amerikanen.

Dit brutale vogeltje landde op een gegeven moment op tafel om eens te kijken of er voor hem ook nog iets overbleef.

Vanochtend hoorde Hanneke ineens een paard proesten. Dat is vreemd in deze omgeving, dus even goed rondkijken en ja hoor het klopte. Er was een mijnheer met zijn paard door de baai aan het zwemmen. Niet zo maar een stukje, maar een echte oversteek.

Een koele manier om je paard te oefenen!

Bij de steiger gaat het stel het water weer uit, klaar met het ochtendrondje.

Deze Mongoose zijn door een niet kinderachtige artiest op de muur geschilderd en wijzen de weg naar Angry Nate, onze stamkroeg voor deze dagen. Het is een originele manier om de weg naar je kroeg te wijzen, maar misschien is het eerbetoon aan de mongoose wel de reden, dat Nate Angry is. Nate is namelijk een kat.

“Angry Nates” is de plek waar de Yachties komen. Het voelt een beetje als de “Jachtclub Veere”, waar we veel goede herinneringen aan hebben. Zo’n plaats waar de locals aan de bar hangen en de laatste nieuwtjes uitwisselen en de toeristen een hapje komen eten.

Op aanraden van Keimpe en Ank hebben we een permit gehaald en gekregen om naar Buck Island te gaan. Het is nog geen 5 mijl varen, er is nauwelijks wind en het beetje wat er is, staat recht op de neus. Op zich al nauwelijks de moeite om alle hoezen van de zeilen af te halen. Bovendien willen we water en stroom maken en we gaan dus op de motor naar een natuurreservaat.
Daar aangekomen zien we Keimpe en Ank net het anker ophalen. Op de Nelly Rose staat bij die manoeuvre Hanneke aan het roer en Pim doet het anker. Dat gaat elektrisch. Op de Gaia is de rolverdeling andersom. Daar gaat het anker nog ouderwets met mankracht naar boven. Die van Ank welteverstaan, heel stoer. Ank geeft hier met de vrije hand even een aanwijzing aan Keimpe om te zorgen dat hij de boot recht achter het anker houdt. Anders wordt het helemaal sleuren.

Overdag komen er wat bootjes, maar s’avonds liggen er nog maar 4 boten voor anker. We gaan met de dinghy door de lagoon binnen het rif naar een plekje, waar een snorkeltrail is uitgezet door Elkhorn-coral. Wel apart die bewegwijzering onder water met verklarende teksten van wat je te zien krijgt. Wat die teksten niet laten zien, is hoeveel het rif geleden heeft. Van een bedekking van 80% voor orkaan Hugo is nu nog 5% overgebleven. De stress veroorzaakt door de orkaan is zeker een van de hoofdredenen van alle dode koraalresten waar je nu vooral naar kijkt. Toch wordt in de tentoonstelling in het fort ook gewezen op de nauwe marges waarbinnen koraal kan gedijen en de verstoring, die daarin heeft plaats gevonden. Daar waar we gisteren nog dachten, dat het mogelijk de roze bril was, waarmee we naar onze herinneringen keken, weten we het nu wel zeker. Het koraal en de visstand daaromheen is geen schaduw meer van wat het 25 jaar geleden was. De zee is ziek en wij zijn daar verantwoordelijk voor. Of de raffinaderij op St. Croix, die recent geleden gesloten is (3000 man op straat op een eiland met 60.000 inwoners) mede veroorzaker was van de milieuschade is door ons niet vast te stellen. Je kunt je echter wel voorstellen, dat zulke marginale installaties niet voorop hebben gelopen in de milieu vriendelijkheid.

Toch blijft dat snorkelen leuk, maar wel met een onderwater shirt aan, anders verbrand je levend, omdat het water als een soort vergrootglas werkt.
.

Er blijft natuurlijk toch veel moois te zien, maar de overdaad is weg. We zien maar weinig echte scholen.

Yellowtail snapper boven een brain-coral.

Bijna alle eilanden hebben wel een of ander fort als getuige van de Engelse, Nederlandse, Franse of in dit geval Deense tijd. De Spanjaarden zijn hier wel geweest. Columbus zette na zijn eerste oversteek hier de eerste voet aan de wal, maar zij hebben zich vooral op het vasteland van Zuid Amerika geconcentreerd.
Dit Deense fort Kristiansvaern staat op een hele handige plek. De aanvallers zouden door een smalle opening in het rif moeten varen en vanuit dit fort en twee andere kanonstellingen kon die opening onder kruisvuur worden gehouden. Het fort is dan ook nooit aangevallen. Uiteindelijk hebben de Denen de eilanden verkocht aan de Amerikanen in1917.

Het hele verdedigings gebeuren ademt dan ook een gezellige sfeer. De bankjes stammen waarschijnlijk echter wel uit later tijd. Dat maakt de vraag overbodig wie die merkwaardige partities op de driezitsbanken hebben geplaatst. Gezellig tegen elkaar aankruipen is in ieder geval niet de bedoeling.

Gezellig met de picknik mand zijn wat vriendinnen temidden van hanen en kippen een middagje uit met de kinderen. Het past helemaal in de sfeer die dit stadje ademt. Als je mensen tegen komt zegt iedereen even goedendag. Mensen kijken je aan en vragen of je het gezellig en naar je zin hebt.

We hebben het nagevraagd. De muziektent wordt regelmatig gebruikt, maar dit weekend is de muzikale activiteit in Frederikstedt, waar een jazz avond wordt gehouden. Hiervandaan lopen we door naar het fort en besluiten dit fort te gaan bekijken. Het ziet er gezellig uit.

Het is niet voor iedereen gezellig. De slaapzaal voor de manschappen is niet echt luxueus of ruim te noemen. Ook de cellen en de kerker voor de gevangenen zijn toch vooral functioneel en niet aardig. Er is geen stahoogte, de trap naar de woning van de commandant bepaalde de hoogte van de cellen, en in de kerker zaten de gevangen met ijzers aan de vloer geketend. Ook daar, maar dat stoorde gezien de ketens minder, is geen stahoogte.

Dit is de woning van de commandant gezien vanaf de binnenplaats van het fort.

De ramen hebben toch tralies. Dat is niet vanwege de angst voor de aanval vanuit zee, maar tegen de lokale bevolking en de slaven. Hoe vriendelijk ook, er is een harde ondertoon. De Denen waren de bezetters en slavernij werd ook hier pas in 1848 (15 jaar voor de VS) afgeschaft.

Gestapelde kogels

De munitieopslagplaats

Behoorlijk veel kanonnen, maar er is nooit in ernst mee geschoten.

Er zijn verschillende kalibers kanon en dus kogels in verschillende maten.

De commandant was waarschijnlijk bang voor natte voeten. Deze trap staat gewoon op het strandje.

Uitzicht vanaf het balkon van de commandant.

Het arsenaal.

Dit is wordt de officierskamer genoemd, maar werd vooral gebruikt als kantoor voor de onderofficieren. De officieren woonden meestal met hun familie in de stad.

Gewoon even bellen als je op bezoek wilde komen.

De R van Reine 1836

Coca cola

Vlak bij het fort zijn de andere overheids diensten zoals het Custom’s house en de Waag

De Waag.

Op dit eilandje staat een luxe hotel. De enige manier om er te komen is met een bootje.

Het water onder de boardwalk is helderder dan glas. Er zwemmen voor de restaurants grote tarpons, deze is een meter lang, met loodsvisjes op hun rug.
We zijn vandaag in dat heldere water gaan duiken. Het waren twee mooie duiken, maar in onze herinnering was er vroeger meer vis. Waren wij 25 jaar geleden makkelijker onder de indruk? Is ons verwachtingspatroon niet meer realistisch of is er tegenwoordig echt minder vis? Gelukkig zijn er anderen, die dat objectief in de gaten houden.
Wie weet denken we er morgen alweer heel anders over. We hebben bij het fort een cruising permit aangevraagd en gekregen om met Nelly Rose naar Buck Island te gaan. Dat schijnt het nirvana voor snorkelaars te zijn. Wij kunnen dan onze kleine camera meenemen en uit de eerste hand beelden laten zien. Hopelijk is de zon dan weer te zien. Het is vandaag behoorlijk bewolkt.

We hebben ons anker laten vallen in de baai voor Christiansted op St. Croix. Het eiland voelt meteen goed aan. Terwijl we aan dek een biertje zitten te drinken met Keimpe en Ank, die hier een paar dagen eerder aan zijn gekomen, komt deze mooie schoener langs. Ze leggen haar zonder motor aan de wal. In de winter vaart de schoener hier en in de zomer gaat ze naar Boston, waar ze met schoolkinderen vaart en ‘sundowner’ cruises verzorgt.

Dit is het eerste beeld dat we van het stadje krijgen. Het wordt alleen maar leuker.

Deze toren, waar vroeger rietsuiker tot suiker werd verwerkt, staat aan de boardwalk. Een houten steiger langs de hele oever van Christiansted.

De boardwalk is net een beetje aan de hoge kant, zodat de dinghies er onder zouden kunnen drijven. Iedereen legt dan ook een hekanker uit. Wij hadden nog zo’n ankertje uit de tijd, dat onze kinderen in de Internationale Cadet klasse zeilden. Zij voeren dan vaak op getijde water en moesten zo’n ankertje als standaard uitrusting bij zich hebben. Klein en licht was belangrijker dan praktische waarde. De kinderen hebben het voor zover ik weet nooit gebruikt. De lijn die erbij zat was ook zo licht mogelijk. Na een minuut of tien hadden we hem uit de knoop.

Voordat we bij Rum Runners aan de drank mogen moeten we natuurlijk eerst het stadje verkennen. Overigens zijn we daar uiteindelijk niet beland, want er niemand kende het password voor de WiFi.

De architectuur wordt voor een deel aan de Nederlandse tropische traditie toegeschreven, hoewel het allemaal gebouwd is door de Denen. Een van die Denen zou Scholten hebben geheten. Dat doet denken aan de Groningse Scholtens, die over de hele wereld actief waren. De bogen zien er erg gezellig uit en bovendien is het erg plezierig om er onder te lopen.

Onder de bogen zien we ineens deze wortels, die ook op andere bogen hun sporen hebben achtergelaten.

Aan de andere kant ziet het er spectaculair uit.

Er zijn twee kerken in het centrum.
De straten zijn smal en het risico dat het huidige verkeer schade aanricht is groot. Dat is nogal drastisch opgelost. Op iedere hoek staat een oud kanon in de grond. Daar had men er genoeg van. De auto’s passen nu wel op.

Het zijn eigenlijk allemaal leuke gebouwtjes.

Dit is het Governer’s house, meteen naast het oude regeringsgebouw. Dat is oorspronkelijk gebouwd door de handelaar Scholten en later door de Denen gekocht en omgebouwd tot de zetel van het gouvernement.

De stad heeft overal uitzicht op de zee. Dat kan hier. Er is nauwelijks tijverschil en het rif beschermd de stad tegen golfslag. Dat ging goed tot 1989, toen hurricane Hugo de Maagdeneilanden overviel. De vloedgolf is toen honderden meters de stad in gedonderd. De gevolgen daarvan zijn nog steeds te zien. Een aantal gebouwen, sommigen echt de moeite waard, zijn nog niet opgeknapt.

Allemaal gezellige pasteltinten

Pim op de flipflops wandelend onder de gele bogen

Het is vandaag rustig in de stad. later op de dag komt de rechtstreekse vlucht uit Denemarken aan en zullen deze taxi chauffeurs het drukker krijgen. Vrijdag kom in Frederiksted een cruise schip. Dat brengt ook extra verkeer. Veel mensen gaan dan ook naar Buck Island. Daar gaan wij ook nog naartoe. Het schijnt een bizar mooie snorkel plaats te zijn.

Geel en blauw

De andere kerk. Omdat we deze truck aan het werk zagen realiseerden we ons ineens, dat alle leidingen ook hier nog boven de grond liggen. Dat is op alle eilanden zo, maar je went eraan en gaat er omheen kijken.