Deze hut doet dienst als kerk. Er is er nog een op dit eiland. De een is een Baptist en de andere een Evangelische kerk.

Dit is de meest luxueuze hut. Hij wordt speciaal aangewezen vanwege de kleur en het golfplatendak.

Ze doen hier ook aan landwinning met het bouwen van kleine dijkjes en dan inpolderen.

Dit eiland valt ook onder Isla Gertie en ze mogen dus ook meestemmen.

Eensgezinseiland

Er wordt weer een Ulu gebouwd. Meestal zijn ze daar in 14 dagen mee klaar.

De kinderen van Justino. Hij heeft een zonnepaneel en dus televisie als een van de weinigen.

Kasten bestaan niet. Alles wordt opgehangen.

De familie slaapt in de hangmatten.

Moeder en dochter gluren naar ons.

Later maakt ze voor mij een armbandje. (Ik draag het nog steeds).

De was is zó droog.

Oeps, zijn peddel is in het water gevallen. We verbazen ons erover dat kinderen er ook gewoon mee mogen varen. Zwemdiploma’s zijn er natuurlijk niet.

Ulu’s liggen klaar voor gebruik.

De haan zit vast aan een touw, gemaakt van repen stof. Echt touw is niet voorradig.

Het varkentje ligt lekker in de schaduw.

Bananen te koop.

Dit is ‘White Shark’, het motorjacht van de President van Panama. Doe mij de ‘Groene Draeck’ maar.

Pim’s kroon wordt er weer ingeplakt.

De patientendossiers zijn nog niet in de computer ingevoerd.

We doen eigenlijk altijd trouw onze bejaardencheck om te kijken of we niets zijn vergeten. We hebben eens een keer een Kindle in een vliegtuigstoel laten zitten, maar verder verliezen we eigenlijk weinig spullen. Afgelopen woensdag dreigde dat ineens extreem te veranderen. We hadden boodschappen gedaan en hadden vanwege de volle tassen een taxi terug naar de ankerplaats genomen. De boodschappen tussen ons in en de rugzak op de stoel naast de bestuurder. We stapten uit en verdeelden de tassen met boodschappen en liepen de steiger af naar het dinghy dock. Ineens miste Pim het gevoel van de rugzak op zijn rug en zag, dat ook Hanneke hem niet op de rug had zitten. Korte communicatie bevestigde dat de rugzak in de taxi was blijven liggen. We holden met onze tassen terug naar boven, maar zagen dat de man reeds was weggereden.

Pim sprintte op een andere taxichauffeur af, die kennelijk instinctief begreep wat er aan de hand was. “Seguia este Taxi” riep Pim, in de hoop, dat dit “volg die taxi” zou betekenen. Hij sprong achterin, de man draaide zijn taxi met een elan alsof ook hij zijn hele leven hier al op gewacht had. Hanneke kwam nog roepen dat echt alles (iPad, Kindle, MacBook) in de rugzak zat en met piepende banden schoten we er vandoor. We haalden op de oprit de eerste twee auto’s al in, tot grote woede van de bestuurders en kwamen op de Causeway en reden in de richting van de stad. De kilometerteller steeg regelmatig tot boven de honderd en de remmen werden zwaar belast als tegenliggers ons het inhalen onmogelijk maakten. De eerste taxi die we inhaalden was het niet, de tweede ook niet, maar de derde had alle kenmerken van het voertuig waar we in gekomen waren. De chauffeur reed de auto met de telefonerende chauffeur klem. De man wist even niet wat hem overkwam, maar overhandigde daarna snel de rugzak.

Om ons heen stond iedereen inmiddels luid te toeteren, want wij versperden de doorgang uitermate effectief. Met de adrenaline nog volop in controle reden we vrijwel net zo snel als tijdens de achtervolging weer terug naar haven. De chauffeur wilde $4,- afrekenen voor de rit, maar maakte geen bezwaren toen Pim hem ruim het dubbele gaf. Eind goed al goed.

We gaan met de bus naar het Museum bij de Miraflores-sluizen, waar we net doorheen gevaren zijn. De Panamezen staan keurig in lange rijen op de bus te wachten, zeer gedisciplineerd allemaal.

In 1884 werkten er bijna 20.000 mensen aan het Kanaal. De meesten kwamen uit Barbados, Jamaíca en andere Caribische eilanden.

60 Miljoen pond Dynamiet is niet niks!

Als we de volgende dag naar de kant varen, zien we een dinghy met roeiers. We slepen hen naar het dinghydock. Goeie daad weer gedaan vandaag.

We hebben een afspraak met Captain Pusztai, die ons heeft uitgenodigd om de schepen-simulator te komen bezichtigen.
Een schip van Royal Carribbean Cruise Lines onder de Bridge of the America’s.

We stappen in een soort cabine, die de brug van een PostPanamax ( grootste schip dat in de toekomstige sluizen zal passen) (366 m.) voorstelt. Als achtergrond wordt er een panorama Mesdag geprojecteerd op de ronde muren.

De begeleider legt uit hoe het in zijn werk gaat, als hij hier les staat te geven aan kapiteins in spé.

We varen zogenaamd met dit enorme containerschip voor de tweede keer onder de Bridge of the America’s door, maar nu in tegenovergestelde richting.

We zien onszelf op een van de contrôleschermen bewegen en als we door de ramen van de brug naar buiten kijken, zien we in de verte de toekomstige sluizen liggen. Ze hadden in 2014 klaar moeten zijn, maar het wordt nu toch zeker wel 2017.

Het doet inderdaad zeer reëel aan allemaal. De simulatie kan alle omstandigheden, zoals duister, regen, onweer en mist prima nabootsen.

Ze kunnen de beelden ook omdraaien, zodat je van voren kunt zien, hoe je die sluis in aan het varen bent.
Aan de rechterkant zie je 3×3 waterbassins. Die zullen gaan zorgen voor 60% waterbesparing. Op die manier wordt het milieu veel minder belast.
Het is reuzeleuk om dit een keer te hebben mogen meemaken. We horen veel over het project, zoals ook over de onzekerheid over de manoeuvreerbaarheid van de schepen in deze sluizen, die geen locomotieven krijgen.

Dit is de Controlekamer, vanwaaruit alles wordt gestuurd door deze mevrouw.

Hier weer foto’s uit de San Blas. Aangezien het blog ook gewoon ons plakboek is en we zo hebben genoten van deze bijzondere eilanden.

Er zijn ook weer nieuwe video’s bijgekomen. Eentje van jochies op hun basketbalveld in Narganà en eentje, waarbij je kunt zien hoe een Kuna vrouw een enkelbandje aanmeet bij Kathie.

Je kunt hier ankeren voor een maand voor $ 7.

Justino biedt zich aan als gids en hij hangt zijn Ulu achter Nelly Rose en stapt bij ons in de dinghy. We krijgen eerst een rondleiding op Isla Gertie.

Ook hier weer WC’s boven het water. Het paadje er naar toe is nogal tricky, want het zijn ronde rietstengels. Planken zijn een luxe artikel.
We varen langzaam achter de huizen langs.

Er hangen ergens aan een muur leuke armbandjes te koop en een vrouw steekt haar hoofd buiten haar hut met een opgestoken arm met een Mola. Of we die willen kopen? Lastig om alsmaar nee te moeten zeggen, maar je kunt niet aan de gang blijven.

In de winkel is niet zo veel te koop.

Justino houdt van zijn job en is trots op zijn cultuur.

Onder de dakrand van palmbladeren hangt een plankje en dat is de verblijfplaats van deze kleine papegaai. Deze is tam en vliegt niet weg.

Kathy en Marc lopen een eindje voor ons en missen de topless vrouw, die hier bij de kraan haar was doet.

Dit meisje heeft een pannetje in haar handen met daarin een brandend kooltje. Kennelijk was het vuur van haar moeder uitgegaan en heeft ze even een opsteker bij de buren gehaald.

Bij de school ( het enige bakstenen gebouw op dit eiland), hangen wijze spreuken. Met de spreuk op de tweede balk kunnen we het eens zijn. Die op de eertse balk betekent eigenlijk een verarming ten opzichte van de rol die het hele dorp bij het opgroeien speelt (It takes a village to raise a child).  Waarom zou je de beperkingen van de ouders institutionaliseren?

Het klaslokaal ziet er goed uit.

Het is moeilijk om de vrouwen te fotograferen, ze willen er liever niet op.

Nelly Rose met een WC op de voorgrond + waslijn.

Dit is de bakker en we kopen 6 heerlijke broodjes.

Ze wil echter absoluut niet op de foto, maar wil wel graag een afdruk van deze foto. Let op haar mooie bekraalde armen en kuiten. We hebben een klein foto-afdrukapparaatje aan boord en de volgende dag gaan we hem brengen. Ze is er duidelijk blij mee, maar laat dat alleen heel subtiel merken.

Dit is de Congreso. De plek waar we een geschiedenisles volgden speciaal voor de vrouwen. Ze zaten er allemaal met die bekende rode hoofddoeken op en mooie blouses aan met mola’s op het middenrif. Op deze plek worden ook de problemen en situaties besproken, die belangrijk zijn en wordt er gestemd over oplossingen enz..

Lekker een icetea drinken, terwijl we het blog bijwerken.
We liggen naast een heuvel waar de Controltower op staat. Daar wordt het scheepsverkeer geregeld van en naar de sluizen.

Als je geen watermaker aan boord hebt, dan is dit het gevolg. Een overbeladen dinghy, die nog een keer heen en weer moet om de rest van de boodschappen op te halen. Goddank doet ie van ons het weer prima.

Ook ‘Macushla’ en ‘Eye Candy’ zijn door het Kanaal heen en we vieren gezamenlijk onze aankomst in de Pacific op gepaste wijze.
Een toast op de Pacific!
Sue en Andrew van de ‘Macushla’ zijn Engelsen, die al 7 jaar onderweg zijn.
Ze hebben eerst een rondje Engeland gedaan en daarna de Middellandse Zee en daarna zijn ze net als wij in Maine geweest. Andrew van de ‘Eye Candy’ en zijn vrouw Claire zijn Australiërs, die met tegenzin op weg naar huis zijn. Ze willen nog lang niet aankomen.

Als we na dit glaasje naar huis willen varen, blijkt onze dinghy lek te zijn. Hij heeft waarschijnlijk tegen iets uitstekends van hun Hydrovane liggen rammen. Dus we zijn heel blij, dat we het in het donker halen naar Nelly Rose, zonder met motor en al te zinken. Het scheelde echt niet veel. Gauw de motor eraf gehaald en Klontje op het dek gelegd. De volgende ochtend zien we, dat de voorste kamer een gat heeft. Gelukkig zijn de andere 2 kamers nog OK. Pim krijgt een lift van Andrew naar de kant met opgevouwen Klontje erbij en als het goed is, wordt ie morgen geplakt en weer teruggebracht.
We krijgen een lift van Peter. We ontmoeten hem gisteren toen we een lift nodig hadden om terug aan boord te komen. We zaten gezellig met elkaar in het Engels te kletsen tot hij aan ons vroeg waar we vandaan kwamen. In onvervalst Nederlands zei hij “het zal toch niet waar zijn” toen we hem dat vertelden. Hij is al jaren aan het zeilen en heeft al 15 x de Atlantische oceaan overgestoken en is al 3x naar Kaap Hoorn geweest als professioneel schipper.
Klontje is weer geplakt en wordt aan boord getild.

Peter heeft gelukkig een hele grote dinghy. We kunnen er met zijn vieren zelfs nog bij.
Inmiddels is de nieuwe ankerlier besteld bij de Italiaanse firma, maar het gaat wel 10 dagen duren voor ie hier is.
Vandaag zijn we op zoek gegaan naar een tandarts, want bij Pim is er een kroon is uit gevallen. Een hele ouwe gouwe, die na vele jaren aan een heerlijk zout dropje bleef hangen. We hebben voor morgen een afspraak.

We hebben een jerrycan met benzine gevuld bij een benzinestation, zodat we voorlopig heen en weer kunnen varen met Klontje, we liggen aan het einde van het ankerveld, het verste weg. Dat heeft een aantal voordelen. We kunnen s’ochtends naakt zwemmen, want niemand kan ons zien. Het was wel even wennen aan de watertemperatuur. Het water is nog geen 25 graden, terwijl het ‘aan de andere kant’ ruim 30 graden was. De Humbold stroom is een koude golfstroom. Nou ja, alles is relatief. We hebben vanaf onze ankerplek een  mooi uitzicht op het scheepvaartverkeer van en naar de sluis en op de zeker 50 vrachtschepen, die hier liggen te wachten op doorvaart. Verder zijn er werkelijk grote hoeveelheden pelikanen, die hier regelmatig met zijn allen in een thermiekbel hangen en werden we de eerste middag verrast door wel duizend aalscholvers die om onze boot vlogen, op weg naar een andere voedingsplek of naar een plaats om te overnachten. Het was een uniek gezicht. Ze bleven maar komen.

De Panamese vlag wappert fier.
We varen de laatste sluis in.

Dit gebouw staat hier al sinds de opening van het Kanaal 100 jaar geleden.
Het logo is hetzelfde als van onze dinghy: Lodestar. Het heeft lang geduurd voor het klaar was en er hebben veel mensen aan gewerkt. De Fransen maakten een valse start met de bouwer van het Suez kanaal, Ferdinand de Lesseps, die dacht dat het hier ook wel zonder sluizen zou kunnen. Zij verloren van de aardverschuivingen, de gele koorts, de malaria en nog wat tropische aandoeningen. Daarna kwamen de Amerikanen, die eerst nog even een onafhankelijkheidsstrijd van de Panamezen tegen Colombia organiseerden. Zij bouwden het kanaal binnen de gebudgetteerde tijd en geld. Het idee om het te gaan graven, werd overigens al geopperd in 1524 tijdens Keizer/Koning Karel 5e, maar hij legde uiteindelijk alleen paden aan, waarover de muilezels volbeladen met het goud van de Inca’s naar de schepen konden worden vervoerd. Het kanaal is 50 mijl lang. Een vrachtschip gaat er in 8 à 10 uur doorheen. Het eerste schip, de SS Ancon, voer in 1914 door het kanaal. Sindsdien is het ononderbroken in gebruik geweest. De deuren en de constructie zijn, goed onderhouden, nog steeds oorspronkelijk.

Bij het museum staan veel mensen te kijken.

De laatste sluisdeuren gaan achter ons dicht.

We treden in de voetsporen van de Elena, die hier in 2010 doorheen ging. Zie www.vijftigtintenblauw.nl, Het mooie boek over hun reis.


Er komt nog een hijskraan naar beneden gereden.

Hanneke zwaait naar de kinderen en kleinderen, die alles via de webcam volgen.

En dan is het tijd om het flottielje te ontbinden en zelfstandig de Pacific te bevaren!

De containerhaven van Panama city is net als in Rotterdam in Chinese handen.
Dit is de ‘Bridge of the America’s’ . Hij verbindt Noord met Zuid Amerika.
De linehandlers worden opgehaald en zij nemen meteen de gehuurde autobanden en lange lijnen weer mee.

Ook Carlos onze tweede advisor gaat van boord. Alleen Henry is er nog. Hij blijft vannacht nog slapen en gaat morgen met de bus weer terug naar Shelter Bay.

Dit kleurrijke gebouw steekt goed af tegen de grijzige horizon van Panama City. Het is het www.biomuseopanama.org. De architect, Frank Gehry, die ook het Guggenheim museum in Bilbao in Spanje bouwde.

Ter hoogte van de Miraflores-sluizen staat een blauwe punaise. Het is nog wel even varen naar onze ankerplaats bij La Playita, waar we om 15.45 de haak droppen. Er liggen hier wel 50 boten voor anker.

Dit is een van de duw / trekboten die de grote schepen tussen de Gatunsluizen en de Mirafloressluizen begeleiden en zorgen dat ze in de goede positie de sluis in varen. De grote schepen worden vervolgens met locomotieven (de mulas, de muilezels) door de sluizen getrokken. Pim en Henry kunnen het goed vinden samen en hebben veel gemeen in hun kijk op de wereld. We zijn hier in een smal gedeelte van het kanaal beland. Onze advisor Carlos kijkt met plezier in het boek van Leonie en Adam : www.vijftigtintenblauw.nl. Wij treden in hun voetsporen. Dit is de scheiding tussen de twee oceanen. Ten zuiden van deze bergrug gaat de afwatering in de Pacific, ten noorden in de Atlantische oceaan. Het blijft nog steeds wennen, dat het Panama kanaal van noord naar zuid loopt en niet van oost naar west.
Hier kun je de cut door de bergen goed zien.
Ook de boys vinden het boek mooi. We passeren de mooie brug. Je ziet de open deur, waardoor de 22 linehandlers van boord worden gehaald. Het werken met stalen kabels van de locomotieven, waarmee het schip door de sluis wordt gesleept, is lastig en gevaarlijk. Een super en een Panamax worden met zes van die locs door het kanaal gesleept. Hij kan net onder de brug door.
Dit zijn die locomotieven. Onze linehandler heeft het ‘Vuistje’, dat vanaf de kant naar ons toe is gegooid, gevangen en haalt hem nu door de lus van onze lange lijn heen, zodat die naar de kant getrokken kan worden. De man op de kant loopt mee en zorgt dat we straks goed vast liggen. In de sluis wordt de lijn dan naar de kant gehaald en vastgebonden. De linehandlers zorgen dat hij strak blijft staan als we naar boven gaan of laten hem juist losser als we naar beneden gaan. We zakken snel. Ondertussen zitten we gewoon wat te wachten. De advisor heeft contact met de coördinator via zijn walkie-talkie. Hier liggen de duw-trekboten te wachten op werk. We varen de allerlaatste sluis in. Het gebouw aan het einde aan de linkerkant is het Museum met de geschiedenis van de sluizen. Er staat een hoge paal op met een webcam erin. Onze kinderen en kleinkinderen zitten in Denekamp en Breda via de computer mee te kijken. Er wordt druk heen en weer gewhatsappt. Hoe lang nog? ‘Ja, we zien jullie!’

Zo zien ze ons via de webcam.
Dit keer zijn het dubbele deuren die dicht gaan.

Laatste drankje aan deze kant van het kanaal.

Ineens zakt de trap in elkaar. Aan de onderkant is er een steun afgebroken. Dat komt slecht uit als je 4 man extra aan boord krijgt. Pim repareert hem snel en plakt rode tape op de onderste tree om iedereen te waarschuwen dat je er niet op mag staan.
Je bent verplicht om 4 linehandlers aan boord te hebben en dit is Henry. Hij reageerde op een briefje, dat we op het aanplakbord hadden gehangen. Hij is bemanning op een groot schip en heeft een paar dagen niks te doen. Hij is blij om even uit de haven te zijn. Het is een gezellige vent vol verhalen.
Dragon Wing is een van de 2 boten met wie we straks worden samengebonden. We gaan dan als flottielje van 3 boten breed door het kanaal. Dragon Wing is een jonk getuigde boot. Dat is een nogal eigenzinnige tuigage voor elk deel van de wereld,behalve misschien nog de kust van China. Dat zegt dan ook wel wat over de eigenzinnigheid van de schipper.

We varen achter een koelschip van het Nederlandse bedrijf Seatrade aan. Het wordt al aardig donker. Het is inmiddels half 7.
De Advisor ( ook verplicht), die dienst doet als een soort loods en nog 2 ingehuurde linehandlers zijn nu ook aan boord gebracht.
We worden aan elkaar vastgebonden met de 47 ft. ‘Nuevo Vagabond’ als grootste in het midden. Hij moet het flottielje sturen en de buitenste boten moeten de lijnen met de kant hanteren. Er wordt een vuistje met een dunne lijn vanaf de kant gegooid, waar wij de dikke lijnen aan vast maken.

We varen gezamenlijk de eerste sluis binnen.

De deuren zijn dicht; het water gaat stijgen.
We zijn nu ongeveer 8 meter omhoog gegaan en je kunt nu over de sluisdeuren heen de diepte inkijken. Hier zie je, hoe we in de middelste sluis liggen. Bijna in Lake Gatun. Het meer is kunstmatig groter gemaakt en ongeveer 40.000 mensen zijn opnieuw gehuisvest. Hun dorpen zijn ondergelopen. De deuren gaan weer dicht.
De laatste sluis voor we in Lake Gatun zijn. Eindelijk zijn we in Lake Gatun.
We meren af aan een grote rubberen boei met aan de andere kant de Dragon Wing. Het is nu 21.15 uur en iedereen heeft zin in de Spaghetti Bolognaise, die Pim heeft klaargemaakt van te voren. Hanneke hoeft alleen nog maar de spaghetti te koken voor 5 man. Een van de linehandlers slaapt op de bank en de andere slaapt buiten.
s’Ochtends om 06.00. zonsopkomst in Lake Gatun. Verderop ligt nog zo’n boei, waar 2 schepen aan liggen, die de andere kant opgaan. De advisor, die gisterenavond van boord is gehaald, wordt zometeen vervangen door zijn opvolger, die het volgende stuk mee zal varen. Dit is die grote boei met de advisor van de buren, die aantekeningen staat te maken. Onderweg komen we geregeld andere schepen tegen. De ‘cut’ door de bergen is eenrichtingsverkeer. Daarom werken de sluizen zes uur de ene kant op en dan weer zes uur de andere kant op. De jachten gaan gewoon wel tegen het verkeer in op het wisselen van zo’n shift. De grootste schepen die door de sluis gaan noemen ze Panamax en de categorie daaronder zijn de ‘supers’. Verder gaat er een heel assortiment kleinere schepen door het kanaal heen.
De rode boot ( Oyster) ging op de tweede dag tegelijk met ons door de sluizen. Hij is groter dan 65 voet en moet dan een loods aan boord nemen en krijgt geen andere schepen naast zich. Hij moest alle vier de lijnen alleen doen. De tanker op de achtergrond is een Panamax. D.w.z. dat ie speciaal is gebouwd voor doorgang door het kanaal. Als ie in de sluis ligt heeft ie aan beide zijden nog 1 meter speling en voor en achter 4 meter. Daar kan dus geen sleepboot meer bij. Het water is inmiddels behoorlijk van kleur veranderd. Dat komt omdat ze hier altijd bezig zijn om de ‘cut’ te verbreden, zodat het eenrichtingsverkeer kan worden opgeheven. Daardoor wordt de capaciteit van het kanaal aanmerkelijk vergroot en dat is van belang in verband met het nieuwe sluizencomplex dat wordt gebouwd. . Dat doen ze met deze baggermolen.

Soms zie je aftandse boten rondvaren, zoals deze met aan boord een jong gezin met 2 kleine kinderen. Vrolijk mannetje op Cambombia. Hier is het niet goed gegaan. De stijgende zeespiegel heeft het huis weggespoeld en de punt van het eiland begint ook langzaam te verdwijnen. Daar zullen de Malediven ook wel last van hebben.
Het is hier echt prachtig en we liggen maar met enkele boten voor anker.
We varen samen met Sweet Chariot naar de Robeson Islands. Ze zijn de meest traditionele eilanden van de gehele San Blas Archipel. Ze liggen een beetje uit de route, omdat ze helemaal in de golfo de San Blas liggen en ook dichtbij het vasteland. We worden warm welkom geheten door de jeugd in Ulu’s. De scholen beginnen hier pas op 1 Maart. Bij het neerlaten van het anker gaat de ankerlier op hol. Marc en Phil van de Miss Molly, die hier ook ligt, komen helpen en aanmoedigen. Dit is een van de 5 mooie eilanden hier. Je waant je in het paradijs. De Ulu’s hebben hier geen buitenboordmotor, maar er wordt gewoon gezeild met wat voor lappen dan ook.
Op dit eilandje staan zelfs geen bomen meer. We krijgen weer vissen aangeboden en Mola’s natuurlijk. Dit is het hoofdeiland van de Robesons : isla Gertie.
Of we nog Conch wilden? Dit zijn nog twee bij-eilandjes, maar ze vallen wel onder dezelfde Chief.

Voorlopig even de laatste foto’s. Er zijn er nog meer, maar die komen pas als we door het Kanaal heen zijn en weer ergens internet kunnen vinden. Nu gaan we Shelter Bay verlaten en vrienden goedendag zeggen om zometeen om 18.00 onze tijd ( 6 uur tijdverschil met Ned.) door de eerste set sluizen te gaan. Te volgen via de webcams van www.pancanal.com.
Tot in de Pacific!

We zijn niet de enigen die door het Kanaal willen. Steve helpt een handje mee als we diesel gaan halen bij de tankboot en ook de jerrycans tot de nok toe vullen. De watertank zit ook al vol. De autobanden hangen, de tank zit vol, de boodschappen zijn gehaald. Morgen om 16.00 moeten we bij de Flats zijn en om 17.00 komt de Advisor aan boord, waarna we om 18.00 de eerste set sluizen in zullen gaan. Het is allemaal te volgen via de webcams van www.pancanal.com. Er is 6 uur tijdverschil met Nederland.

De lange lijnen en in vuilniszakken verpakte autobanden, die dienst gaan doen als stootkussens, zijn inmiddels aan boord gebracht. We doen nog even snel een was, lappen de ramen en ruimen binnen alles weer op. Er komen 3 man extra aan boord slapen en eten. Morgen met de gratisbus van de Marina gaan we Colon in om gehakt te kopen voor een grote pot Bolognaise saus.
Hanneke zwemt nog een paar rondjes in het zwembad van de Marina. Het zal straks aan de andere kant een stuk kouder water zijn vanwege een bepaalde stroom ; 20 graden maar.

Hier nog meer foto’s uit die prachtige San Blas eilanden.
De mooie klederdracht van de Kunavrouwen.
Je kunt hierook de was laten doen. Alles, en dus ook de bloesjes met daarin de mola’s verwerkt, wordt op de hand gewassen en aan de lucht gedroogd.
Kinderen spelen in het overgebleven skelet van de kerk. Dit pupje mag nog lekker bij zijn moeder drinken, maar wat zou er met de anderen gebeurd zijn?
Je moet met een bootje naar de runway toe. Het kantoor was nu gesloten. We maken samen met Kathy en Marc van de Sweet Chariot een dinghy-safari op de Rio Diablo. Je ziet ze hier in de verte onder een groene tunnel verdwijnen. Het is een prachtige tocht met nogal wat obstakels van omgevallen bomen en ondieptes en naarboven uitstekende takken, die voor onze zachte bodem dinghy niet bepaald ideaal zijn. Een zwerm bijen met hun huis. We gaan met de anderen die hier voor anker liggen, kijken naar de Superbowl. (American Football) Het wordt een leuke avond met veel gejuich voor beide kanten. Nadat we nog wat Madu hebben gekocht bij de bakker, waar deze kater te koop ligt, varen we door naar Cambombia. Het is maar een paar uur varen vanaf Narganã. Het is prachtig weer en we genieten. De Sweet Chariot vaart met ons mee. Kathy en Marc, Amerikanen uit Oregon, zijn vanuit San Diego komen varen, maar nog niet zo vertrouwd met zeilen. Hij heeft altijd een motorboot gehad en ook een camper, dus technisch klopt het allemaal wel, maar zeiltechnisch valt er nog veel te leren. Hij weet bv niet wat aan de wind varen is. Het zijn gezellige lui, waarvan wij leren hoe je Domino Double Twelve moet spelen. Als we voor anker liggen bij Cambombia komt deze prachtige Ulu voorbijzeilen. Hij stuurt met zijn paddle. Later gaan we eens een kijkje nemen bij deze nederzetting. We zien deze keuken, waar wat visjes worden gebakken. Het varkentje snuffelt er een beetje omheen, maar weet heel goed dat ie zijn neus zal branden, als ie te dichtbij komt. We zien hem later triomphantelijk met een gestolen banaan rondsjouwen. Er worden, naast de gebruikelijke Mola’s, ook armbanden verkocht. Kathy kan het niet weerstaan en laat zich een enkelband aanmeten. Zelfs Oma komt zich ermee bemoeien. Deze jongen maakt een mooie met visjes op een soort miniweefgetouw. Op de achtergrond zie je waarvandaan het varken zijn banaan heeft gepikt.