Van kikker naar zaling.

Nelly Rose moet er onderwater behoorlijk angstaanjagend uitzien. Ik kan mij er iets bij voorstellen. Ben je net rustig met je klasje van de vliegende vissen school bezig met het ochtendonderricht in deze normaal vrijwel uitgestorven wateren en dan komt er opeens een grote schaduw op je afschuiven. Voor ons hierboven ziet het er dan uit alsof het water kookt. Wel honderd vliegende vissen en visjes zoeken een veilig heenkomen. Het spat als ze opstijgen en ook als ze een stukje verder weer tegen het water aan smakken.
In goede doen komt Nelly Rose aanstuiven, maar tegenwoordig komen we aanschuiven. We houden de boot zo veel mogelijk in bedwang om de krachten op de beschadigde tuigage in toom te houden. De snelheid kunnen we door het reven behoorlijk controleren, maar het golvenspel laat zich niet dicteren. Ik ben daarom vanochtend door mijn dappere echtgenote in de mast gehesen om nog weer een lijn, nu vanaf een kikker via de onderste zaling en door een blok op de voetrails naar de lier van het grootzeil, vast te zetten. De gebroken trekstang, die normaal vastzit aan een plaat die met een twaalftal bouten op het verticale hoofdschot zit geschroefd, is nu vervangen door de kraanlijn, de checkstay, de grootzeilval en twee dynema lijnen die om de onderste zaling, één aan bakboord van de mast en één aan stuurboord tussen het verticale hoofdwant en het diagonale want in. Al die lijnen zorgen er nu voor dat de spanning die ooit via die één duim dikke RVS trekstang verdeeld wordt over zeven punten langs de romp dek verbinding.
We hebben inmiddels redelijk vertrouwen in onze noodvoorzieningen en de kunst is nu om ervoor te zorgen dat we niet overmoedig worden. Het is zo aantrekkelijk om een halve knoop harder te varen. Het lijkt niet veel, maar over de dag tikt het behoorlijk aan. Gelaten accepteren wij de zelf opgelegde maximum snelheid van 5 knoop. Iedere drie uur controleren we de situatie en we spitsen voortdurend onze oren. We schrikken op bij ieder onverwacht geluid, en blijven duimen dat het weer en het water zich rustig houden. Duimt u met ons mee? 

Comments { 0 }

Dag 5 na de knal.

Het is dag 7, vijf dagen na de knal en vier dagen nadat we er achter kwamen
wat er aan de hand is. De eerste dagen waren behoorlijk hectisch. Er moesten
noodvoorzieningen getroffen worden, we moesten communiceren met thuisfront,
verzekering, X-Yachts en andere jachten hier in de buurt. We hebben ook alle
veiligheidsequipment opnieuw getest en de noodvoorraden voor het vlot
ververst (onze lekkere repen zitten nu daar in, terwijl wij de spullen die
over de datum waren met lange tanden verorberen). Ondertussen moesten we ook
de boot varen en dat betekende dat we haar even helemaal opnieuw moesten
leren kennen. Wat durven en kunnen we aan? Welke geluiden zijn nieuw en eng?
Welke koers varen we en hoe maken we het beste gebruik van de wind. We varen
lager als er meer wind is en we moeten reven, zodat we kunnen opsturen als
de wind heel dun wordt, zodat we ook dan onze 5 knoop kunnen blijven halen.
De golven maken het ons soms moeilijk. Ze zijn of plezierig en komen van
achteren of ze gaan volledig hutsekluts, zodat je er de koers niet op kunt
aanpassen. Dat zijn eigenlijk de vervelendste momenten, zeker in het donker.
We voeren dan een extra controle van de noodvoorzieningen uit. We
controleren de noodvoorzieningen overdag iedere drie uur en nu we meer maan
beginnen te krijgen kunnen we ook ‘s nachts de dingen goed in de gaten
houden. De situatie lijkt stabiel te blijven en de weersverwachtingen
blijven voor de komende dagen hetzelfde als nu.
De reacties van iedereen zijn hartverwarmend en er wordt goed op ons gepast.
We beginnen ons nu een beeld te vormen van de toekomst. In de Markiezen zal
er niet veel aan de boot gedaan kunnen worden, maar we kunnen daar wel een
nieuwe trekstang naartoe laten sturen. Die kunnen we zelf plaatsen. Dan is
de boot in principe weer zeewaardig. Wat er verder aan onderhuidse schade is
opgetreden kunnen we nu niet overzien. Dat kan op zijn vroegst misschien in
Tahiti, waar een grote huurvloot is en waar dus ook wel vakmensen zullen
zijn. Waarschijnlijker is het, dat we daar pas in Nieuw Zeeland echt aan
toekomen. De verzekering vroeg ons of we niet liever naar Panama wilden
terugvaren, omdat daar faciliteiten voor reparatie zouden zijn en het ‘maar’
1500 mijl varen is. We zijn natuurlijk best wel lang in Panama geweest en
van die reparatie faciliteiten waren we daar niet echt onder de indruk. We
durfden echter vooral die 1500 mijl tegen wind en golven echt niet aan. We
zouden dan over bakboord moeten zeilen en dat is, ook met de getroffen
noodvoorzieningen geen optie.
We varen veel langzamer dan normaal. We proberen het tot 5 knoop te
limiteren in plaats van de 7 knoop die we normaal makkelijk halen. Dat
scheelt een kleine 50 mijl per dag en daarom zullen we er een week langer
over varen dan bij de huidige weersomstandigheden mogelijk zou zijn. We zijn
echter snel door de doldrums gekomen, dus de totale tijdschade kan goed
meevallen. Een klein minpunt daarbij is wel, dat mijn e-reader tegen de
vlakte is geknald en ten gevolge van die val is gesneefd. Ik had daar
voldoende ‘literatuur’ op staan om mij de komende weken aardig mee te
verpozen. Helaas ben ik nu aangewezen op de serieuzere boeken die ik – ten
dele als sinds ons vertrek drie jaar geleden – als huiswerk aan boord heb.
Dat is dan waarschijnlijk een positief gevolg van deze nare situatie.
Kortom: De situatie is stabiel, maar blijft voortdurende aandacht en mazzel
vragen. We hebben het goed met elkaar en werken aan een goede afloop.

Comments { 0 }

Situatie redelijk gestabiliseerd

Het ziet er naar uit, dat we de situatie redelijk gestabiliseerd hebben. We
hebben allerlei lijnen van de mast naar de voetrails gebracht om de krachten
zoveel mogelijk te verdelen. Zo hebben we ook een dynema lijn over de eerste
zaling naar twee punten op de voet rail gespannen, die veel werk doet. We
hebben een markering gemaakt op het hoofdspant daar waar het dek daar
tegenaan komt. We zien, dat het dek momenteel niet beweegt.
We varen met een gereefde fok, omdat de zee woelig is en de wind 16-19
knoop. We houden de snelheid op 5-5,5 knoop. Dat betekent dat dit een lange
reis gaat worden. Het is nu dag vijf en we hebben we zeker nog 20 te gaan.
Zolang het goed gaat genieten we daar dan maar zoveel mogelijk van, maar het
betekent ook wel dat we lang in spanning zullen zitten. Het is niet anders.
We hebben veel morele steun van allerlei jachten die in of meer in de buurt zijn of dezelfde route varen. Zij hebben een SSB radio aan boord waar we kennelijk geregeld besproken worden. Een van hen heeft zelfs hun weer goeroe gevraagd om zijn adviezen voor ons naar aanleiding van onze specifieke situatie. Die adviezen kwamen overeen met onze keuzes, maar hij nam in ieder geval voorlopig ook wat van onze zorgen over squalls en draaiende winden weg. Het blijft het weer en dat kan altijd verrassen, maar voorlopig ziet het er goed uit.

Comments { 0 }

Zorgen op de Nelly Rose

We hebben serieuze zorgen aan boord.
Eergisterenmorgen om acht uur werden we opgeschrikt door een luide, en dan
bedoel ik echt een hele harde, knal. Het moest iets met de tuigage zijn,
maar we konden niet echt iets vinden. We dachten uiteindelijk dat het blok
op de overloop van positie was veranderd (naar voren was verschoven) onder
de grote druk van de genua schoot. Een uitgebreide inspectie bovendeks
leverde niets anders op.
Gisterenavond zagen we echter dat er iets heel anders is gebeurd. De bevestiging
van de wanten aan het hoofdspant, een trekstang van ongeveer 110 cm lang en
23 mm diameter, is bij het gietstuk waarmee die stang aan het schot vast
zit, afgebroken. Dat betekent, dat het gehele stuurboordwant alleen door het
dek op zijn plaats wordt gehouden. De breuk is net onder de moer en er is
een verkleuring tot op de helft van het breukvlak te zien.
De romp-dek verbinding wordt nu natuurlijk extra zwaar belast. Daar hangt
de mast nu aan. Het grootzeil is naar beneden. We varen verder op de fok.
We hebben met een kevlar lijn de trekstang met het gietstuk verbonden en
hopen dat dat iets helpt. Verder hebben we een dynema lijn van de masttop
naar de voet rail gezet en de checkstay, een soort bakstag, aan stuurboord
strak vastgezet.
Op dit moment is de zee redelijk rustig en we varen met de passaatwinden
ruime wind met de golven mee. We denken, dat we het beste gehandicapt door
kunnen varen met de beste kans op een goede afloop. Beter dan tegen wind en golven in
naar Ecuador of Peru. Dat is bovendien ook heel erg ver, maar goede raad is echt duur. Ook
terugvaren naar de Galapagos zou gevaarlijk kunnen zijn. We varen ook door,
omdat we dan de Toccata in de buurt hebben en hopelijk kunnen
houden. De laatste keer dat we hen op de AIS zagen waren die nog redelijk in de
buurt.
Het zal op zijn best een trage tocht worden.

Comments { 0 }

4:01,01′ S en 94:20,54′ W

We zijn lekker op weg. Het gaat niet erg hard en dat is juist wel comfortabel.
Vannacht viel de wind behoorlijk weg en moesten we de koers aanpassen om de
gang er in te houden. Dat bracht ons weer wat sneller in de buurt van de
passaatwinden dus dat kan nooit kwaad. We steken eigenlijk een stuk af. De
wind lijkt dat toe te staan. Normaal vaar je, soms zelfs op de motor, pal
zuid om die passaat op te pikken, maar het lijkt erop dat wij mazzel hebben.
Het loopt nu goed en als we zo nog een kleine honderd mijl zuidelijker
kunnen komen, dan zitten we goed.
Het is onze derde dag op zee en we zijn inmiddels lekker in geslingerd. We
hebben gisteren gekookt voor vandaag en de komende twee dagen. Het was
onmogelijk om op Isabella vlees te kopen, maar we konden een dealtje maken
met Jim van de Booby Trap, het cafetaria waar we een aantal keren hebben
zitten internetten. Jim verkocht ons 6 van zijn Hamburgers. Twee daarvan
hebben we gisteren gegeten, saxen met verse boontjes, drie ervan zijn als
gehakt basis in de Bolognaise saus verdwenen en de laatste is straks een
goddelijk lunchhapje. Daarna zijn we voor verse proteïne afhankelijk van de
visvangst. Het zal wel veel tonijn, uit blik, worden.
Na de avonturen met de marine schepen is het erg rustig geworden. Behalve
hele zweren vliegende vissen hebben we alleen water, wat wolken, een klein
schijfje maan en een heleboel sterren gezien. Die sterrenhemel is bij het
ontbreken van een lichtgevende maan onvoorstelbaar indrukwekkend. 

Comments { 0 }

2:37,65′ S en 92:34,24′ W

We zijn gisteren om drie uur lokale tijd uit de Galapagos vertrokken. Daar
te mogen zijn was een onvergetelijke ervaring. We hadden nog langer kunnen
blijven, en dat was zeker ook aantrekkelijk geweest, maar het is er duur en
we hebben eigenlijk alles gezien en beleefd waar we op hoopten. Toen we
bovendien zagen, dat er een front aankwam waardoor we goede wind zouden
hebben door de doldrums was de beslissing snel genomen. Dat blijkt tot nu
toe in ieder geval een goede beslissing te zijn, want we lopen gemiddeld
ruim 7 knoop in een gebied waar menig zeiler dagen ligt te dobberen. We
duimen dat het zo blijft tot we aansluiting vinden met de passaatwinden.
Het is een bizarre gedachte, dat je begint aan een reis die wel eens een
maand zou kunnen duren. We gaan ervan uit, dat het sneller kan, maar het is
de langste oversteek die we ooit zullen maken en vier weken zou niets
bijzonders zijn. We hebben erop ingekocht zullen we maar zeggen.
We  varen hier op een van de meest verlaten stukjes water van de wereld.
Toch blijft het oppassen geblazen. Leonie en Adam met de Elena kwamen hier
ooit de halve Japanse vissersvloot tegen, die met aan elkaar gekoppelde
netten de oceaan trachtten leeg te vissen. Toen hadden die vissersboten hun
AIS nog aan staan, maar dat is ook niet meer vanzelfsprekend. Wij kwamen
vannacht in ieder geval grote schepen tegen, die niet op de AIS te zien
waren en die keihard voeren. We gaan er van uit dat het een marine eskader
was met vliegdekschepen. Die hebben we ooit voor de Amerikaanse kust in het
donker bezig gezien en daar leek het wel op. Wij voeren op dat moment een
koers van 230 graden en moesten helemaal west gaan sturen om er omheen te
komen.
We hopen het vannacht rustiger te hebben. Onze positie ox 12.00 uur lokale tijd (18.00 UTC) is 2:37,65′ S en 92:34,24′ W 

Comments { 0 }

Bluefooted Boobies

image Meneer staat keurig rechtop. Het is toch echt een prachtig mannetje. Later begon hij te dansen.
image Deze staat zijn paringsdans te doen. Kennelijk vinden de vrouwen dat zeer aantrekkelijk. Als ze nog jong zijn, zijn hun voeten minder blauw en moeten ze zich veel meer uitsloven om in het gevlij te komen bij de meisjes.
image Bedoelt u mij?
image Het blijft een raar gezicht die blauwe voeten. Aliens?
image En nu de andere voet omhoog!
image We mogen weer heel dichtbij komen.
image Swimming pinguin.
image Daar ben ik.
image Swimming sealion. Een zeeleeuw heeft kleine oren en flippers, waarmee hij kan lopen. Dat heeft een zeehond niet en die lopen dus ook niet over een strand.
image Krabben zijn hier ook in grote getalen. Maar deze was wel heel mooi rood. Gisteren zat er een kleine in Klontje. Die hebben we er toch maar uitgehaald, want je weet niet hoeveel schade ze aan een rubberboot kunnen doen…

We hebben de laatste verse groenten gehaald, een laatste hamburger gegeten en nu gaan we terug aan boord om alles voor vertrek klaar te maken. Klontje leeg laten lopen, alles zeevast zetten enz. De volgende paar weken zijn we op zee en houden jullie op de hoogte via de sateliettelefoon. Foto’s komen pas weer als we in de Marquesas een internetcafé hebben gevonden.
Het was fantastisch op deze bijzondere eilanden en we nemen met pijn in het hart afscheid. Op naar volgende horizonten!

Comments { 0 }

Los Tuneles

image We gaan met een toeristenboot naar Los Tuneles. Onderweg stoppen we even bij Union Rock. Het is het laatste stukje van een vulkaan, die langzaam onder water verdwijnt. Bovenop de rots zitten een paar boobies : masked en bluefooted. Allebei alleen te vinden op de Galápagos.
imageNormaal plaatsen we alleen de redelijk goede foto’s, maar dit is een waardige uitzondering. Op weg naar de volgende snorkelplek roept de kapitein : Manta rays! We laten ons overboord vallen met snorkelspullen aan en zien een stuk of 5 Manta Rays langskomen. Wat een enorme grote, elegante dieren zijn dat : 4 meter breed! We zwemmen op minder dan twee meter afstand
image We varen naar een andere plek, waar we deze pinguins zien. Ook zij zijn niet onder de indruk van mensen.
image Wat een leuke beesten zijn het toch.
image Even laten drogen.
image Pim kan erg dichtbij komen zonder dat ze zich er iets van aantrekken.
image Er zijn allerlei vreemde lavaconstructies, bruggen, tunnels etc.
image Er groeien alleen wat cactussen in dit vreemde landschap.

Comments { 0 }

Boerderij

image Hij balanceert op het randje.
image Samen in de zon, heerlijk.
image We gaan met een hoop cruisers gezamenlijk een dagje uit. Het lijkt wel een schoolreisje.
image We rijden naar boven door het dorp dat bovenop de lava is gebouwd. We zien waar een recente stroom (1979) is gestold.
Nog zeker een uur rijden en ineens is alles groen.
image Hanneke loopt door het poortje het terrein van de boerderij op. Geen idee wat die constructie binnen of buiten moet houden.
image Natuurlijk zijn er bananenbomen. Dit zijn hun bloemen.
image Zeer vruchtbaar hier.
image Vlijtige liesjes in het wild.image Er zijn honden, katten, ganzen en ook deze eenden, die lekker in de schaduw zitten.
image De sinasappels worden één voor één uit de boom geplukt met een lange stok. Ze zijn nog helemaal groen en pas over 14 dagen rijp volgens de boer. Dat komt goed uit. Morgen gaan we vertrekken voor onze langste oversteek : vier weken op zee richting Marquesas. Tegen die tijd zijn we inmiddels aangewezen op blikgroente en zal het lekker zijn om een sinasappel te eten tegen scheurbuik.
image We plukken ook nog wat groene tomaten.
image We gaan lunchen bij de Hausers, een Oostenrijker, die een mooie plek heeft gevonden en soms voor feesten en  partijen kookt. Hij komt eigenlijk rond van het verkopen van opgevangen regenwater, dat hier met bakken uit de hemel komt.
image Erg chique eten voor de gemiddelde cruiser. Het is een hele tijd geleden dat we tafellinnen op tafel zagen en iets anders dan papieren servetten. En dan al die messen en vorken! Het ziet er duur uit, maar het schoolreisje krijgt het gelukkig tegen een zeer schappelijke prijs.
image Het pad terug naar het dinghydock ligt weer vol Iguana’s.
image Arie maakt het nu wel heel bont! De volgende ochtend ligt hij er weer en het blijkt, dat hij niet zindelijk is. Dat is lastig, want de zeeleeuwtjes eten vissen met grote schubben, die slechts gedeeltelijk verteerd worden. Eenmaal weer buiten zijn ze heel dun en moeilijk van het dek te poetsen.

Comments { 0 }

Isla Isabella

image Pim is dol op deze Marine Iguana.
image Ze liggen heerlijk te zonnen.
image Aparte muurschildering.
image Het kan niet echt rustig zitten zijn op dit terras met zo’n boze vogel op de muur.
image Er wordt gesurfd op de grote golven die hier tegen de kust aanslaan. Helemaal rechts zie je de baai waar Nelly Rose ligt.
image Overal wordt je eraan herrinnerd dat we hier op een vulkaan zijn. Alleen dit eiland heeft er al zes.
image Als we terug aan boord komen ligt Arie lekker te dutten op de sugarscoop.
image Hoezo moet ik eraf?
image We zetten de douche erop en uiteindelijk vertrekt hij.
image Niet lang daarna is ie weer terug, nu met zijn vriendinnetje.

Comments { 0 }