We liggen verwaaid! Dat doet ons eens te meer beseffen wat een geweldige
mazzel we hebben gehad met het weer tijdens de grote oversteek. Nu liggen we
in een baai voor het dorpje Vaitahu op het eiland Tahuata. Die baai is
omringd door best wel hoge bergen en dat levert af en toe spectaculaire
valwinden op. Op zee waait het volgens de weerkaarten 20-25 knoop, maar hier
in de beschutting merk je daar een hele tijd weinig van, tot er ineens een
vlaag als valwind met forse snelheid tot 40 knoop over je heen dendert. Het
was zo heftig, dat onze dinghy over de kop ging. Gelukkig hing de motor er
niet aan en stond de tank er niet in. De doft (het bankje) liet door de klap
wel los en begon weg te drijven. Ik deed op aansporing van Hanneke snel mijn
zwemvinnen aan en spoedde mij er achteraan. Gelukt. We vragen ons overigens
af, of Klontje met de motor er achter ook zou zijn omgeslagen. We vinden het
niet erg dat we daarover in onzekerheid leven. Stel je voor.
We hebben de motor er niet aan, omdat we het korte stukje naar de kant gewoon
peddelen. Dan is de dinghy lekker licht en kunnen we die met zijn tweeën
makkelijk boven de vloedlijn leggen. De voorzieningen hier zijn wat minder
luxe dan we tot nu toe vanzelfsprekend vonden en het zal nog wel anders
worden. We leren geleidelijk hoe daarmee om te gaan. We zijn er inmiddels
wel van overtuigd, dat je bij dit soort reizen eigenlijk beter een dinghy
met een harde bodem kunt hebben. Dat is lastig als je aan het zeilen bent,
omdat je de dinghy dan aan dek moet vervoeren, maar onze bodem is toch wel
heel erg kwetsbaar. We hebben er nog geen gaten in gehad, maar dat is een kwestie
van geluk en het zal zeker een keer fout gaan. Bovendien is het air deck (de
opblaasbare bodem) na drie jaar toch echt niet meer helemaal dicht. Er is
geen lek dat je kunt vinden en plakken, maar de bodem verliest langzaam druk.
Daar waar we de eerste jaren erg tevreden waren over onze dinghy, zouden we
in dit vaargebied echt liever voor een bootje met een aluminium bodem hebben
gekozen (Alu vanwege het gewicht. Het scheelt gauw 10 kg met een polyester
bodem. En we moeten het samen tillen in niet altijd even makkelijke
omstandigheden. Denk daarbij dat je in het water staat op een helling met je
blote voeten op scherpe stenen.)
Zoals gezegd, liggen we bij Tahuata. Dat is een dik uur varen van Hiva Oa.
Tijdens die tocht werden we weer geruime tijd begeleid door een stel
dolfijnen. Dat blijft een geweldig gezicht, waar we geen genoeg van kunnen
krijgen. We gingen eerst naar de Hanamoenoa Baai. Die is net zo mooi als het
klinkt wanneer die naam van je tong rolt. Toen Toccata daar was hebben ze
bij het snorkelen Manta roggen gezien. Wij hadden dat geluk helaas niet,
maar we herinneren ons nog heel goed hoe geweldig dat is. Wat een elegantie.
We wachten tot het weer wat rustiger wordt alvorens naar Nuku Hiva te gaan.
Het is voor ons over de verkeerde boeg, dus we zullen sowieso niet kunnen
zeilen, maar we willen ook dat de zee rustig is. Niet vanwege het comfort
dat op de motor in zeegang altijd minder is, maar voor de veiligheid. We
hebben weliswaar redelijk vertrouwen in onze noodvoorzieningen, maar we
willen het noodlot ook niet tarten.
De nieuwe trekstangen zijn als het goed is vandaag in Denemarken gereed en
worden naar Nederland gestuurd, vanwaar ze hopelijk maandag op transport
gaan naar Nuku Hiva. We hebben te horen gekregen dat het normaal gesproken
14 dagen zou moeten duren voordat ze daar zijn. Tegen die tijd zijn wij er
zeker ook.

Gisteren was een belangrijke dag hier op het eiland. Eens in de drie weken komt de boot uit Papeete. Het is verrassend, dat weinig mensen weten hoe laat de boot precies zal komen. Uiteindelijk legt Marie Jo het ons uit. Het hangt af van het tij. De boot komt zo snel mogelijk na laag water binnen, zodat ze maximaal de tijd hebben om te lossen en te laden. Dat is iedere keer weer een andere tijd. Ook de rol van springtij of doodtij speelt daarbij een rol en natuurlijk de hoeveelheid vracht die in- en uitgaat. Vandaag kan de boot om twaalf uur binnenkomen. de boot heeft ook passagiers aan boord; er is accommodatie voor zo’n 200 mensen. Die gaan passagieren op
het eiland, zoals ook op de andere eilanden die de boot aan doet. Soms mogen ze maar drie uur aan land. Vandaag moeten ze voor donker, een uur of zes, weer aan boord zijn. De Aranui 3 komt langzaam binnenvaren. Het is een groot schip en je vraagt je af hoe dat zonder schade aan de kade gaat komen. Ze laat kort voor de
pier met behulp van een van haar beide kranen een soort landingsvaartuig in het water zakken. Dat gaat dienst doen als duwboot om de achterkant van de boot te controleren. Net binnen de beschermende pier laat ze meteen het bakboord anker zakken. Ze vaart langzaam rechtdoor en gebruikt na ruim een scheepslengte het anker om af te remmen, zodat ze daarbij een bocht naar bakboord maakt en met haar stuurboordzijde parallel aan de kade komt te liggen. Met de boegschroef gaat de voorkant van de boot naar de kant, terwijl de gelegenheidssleepboot de achterkant ernaartoe duwt. Er gaan lijnen naar voor en naar achteren en er worden springen aangelegd. Er gaan ook lijnen naar de pier vanaf de bakboord achterkant. Die zijn later bij het
wegvaren weer van belang. Voordat er een begin gemaakt kan worden met het laden en lossen worden eerst
de heftruck en de bootjes die daarbij gebruikt worden et de kraan overboord gezet. In sommige havens kan de Aranui 3 helemaal niet aan de kant komen en moet alles met de landingsvaartuigen gedaan worden. Ze heeft er vier van aan boord, maar er worden er vandaag nog maar twee extra van boord gezet. Die worden vooral ingezet bij het onderhoud aan de romp. De meeste vracht gaat rechtstreeks met de kranen de kant op. Een deel van de vracht komt aan in containers, die naast elkaar op de kantworden gezet. Meteen begint er een af en aan van allerlei pick-up trucks en bestelauto’s, die goederen komen afhalen. De anders zo rustige kade is ineens een totaal mierennest. Er komen ook bouwmaterialen uit het ruim van de boot. Die worden met de heftruck op een plaats bij elkaar gelegd, waar ze later, als er weer plaats voor is, door een grotere vrachtwagen opgehaald kunnen worden. Op een gegeven ogenblik komt er ook vertrekkende vracht bij. Het is een logistieke uitdaging van formaat. Er wordt keihard doorgewerkt. De kranen staan geen ogenblik stil. Gelegenheidsbussen hebben inmiddels de passagiers opgehaald en ook Marie Jo en John en nog wat andere gidsen en chauffeurs die we niet kennen, halen toeristen op om hen de bezienswaardigheden van het eiland te laten zien. Wij gaan naar Atuona om daar boodschappen te doen. Eigenlijk doen we dat een dag te vroeg, want morgen is alles er weer. De boot is dan immers geweest. We kunnen gelukkig genoeg spullen vinden om een weekje op te overleven. We willen morgen naar Tahuata, een eiland op een paar mijl hiervandaan, waar een drietal perfect beschutte baaien met zilver zand zijn. Je kunt daar kennelijk heel mooi snorkelen en Toccata heeft daar gezwommen met dolfijnen en manta roggen. We gaan daar een paar dagen naartoe en dan door naar Nuku Hiva om te wachten op de onderdelen voor onze tuigage. De grootvader van de mensen in de winkel brengt ons met onze boodschappen terug naar de kade. Hij is zelf ooit met deze winkel begonnen. Het is nu de grootste winkel van het eiland en de hele familie werkt in het bedrijf. Opa heeft Jacques Brel nog goed gekend. Hij rijdt ons met zijn Renault Laguna, een van de weinige luxe auto’s op het eiland. Op de kade is het hele circus nog volop in beweging. Ook als het donker wordt gaat het werk onverminderd door. Pas nadat we hebben gegeten, zien we dat ze beginnen met opruimen. Het eerste landingsvaartuig wordt weer aan boord gezet, gevolgd door de heftruck. Dan nog een landingsvaartuig en een ander bootje. Om acht uur wordt begonnen met het lossen van de trossen. Eerst wordt de voorspring gelost en dan de lijnen van stuurboord voor en achter. De achterspring en de lijn naar de pier blijft nog staan. Dan begint de ankerlier het anker in te halen waardoor de voorkant vrij komt. Tegelijkertijd wordt de bakboord tros achter met een grote lier aangehaald, zodat het hele schip parallel van de kant komt. De achter spring wordt wat gevierd, maar even later weer belegd, zodat de boot begint te draaien door het steeds verder thuis hieuwen van het anker. Het ene landingsvaartuig dat nog in het water ligt neemt positie in tegen achtersteven en begint te duwen. Pas als het anker boven water komt begint de schroef van de Aranui 3 te draaien. Het landingsvaartuig vaart snel naar voren en wordt met de grote kraan snel aan boord gehesen. De boot vaart achter de jachten die buiten de pier voor anker liggen langs en is spoedig daarna uit het zicht verdwenen. Het eiland zal nog een dag bezig zijn met het verdelen van de spullen en dan komt alles weer tot rust voor de komende drie weken. 

Eindelijk hebben we weer een langzame internetverbinding, zodat we wat foto’s van de oversteek kunnen laten zien.

Op de tweede dag horen we een flinke knal. We onderzoeken wat het geweest kan zijn, maar bovendeks is er niets bijzonders te zien. Na 24 uur komen we erachter dat onder de gootsteen de trekstang is afgebroken. Dat betekent dat de mast niet meer stabiel is.
Nadat bekend wordt wat de schade is, meldt Pim het direct aan de verzekering.

Er wordt een dynemalijn om de zaling gesjord en vastgezet.

Zo blijft de mast tenminste in balans.
View from the galley.
S’ochtends vroeg, als de zee nog redelijk kalm is, gaat Pim de mast in om nog een dynemalijn via de zaling te bevestigen.
We voelen ons weer redelijk veilig en kunnen weer genieten van een mooie zonsondergang.
En een lekkere tortilla.

Na 23 dagen komen we aan bij de Markiezen eilanden. De kust rijst dramatisch recht uit zee omhoog.

Aan bakboord is niet te zien dat er wat aan de hand is

Lieve Mensen,
We zijn er. Op dag 23 hebben we zonder verder drama’s in de ochtend het voor -en achter anker kunnen laten zakken in Hiva Oa. Nadat we bekomen waren van de eerste schrik, we vooral ook vertrouwen hadden gekregen in onze noodvoorzieningen en wisten waar de veilige grenzen daarvan lagen, hebben we gewoon kunnen genieten van deze overtocht. We hebben natuurlijk intens mazzel gehad het het weer. We hebben precies één avond gehad dat de wind wat boven de 25 knoop uitkwam en toen hebben we één tel 30 knoop op de windmeter zien staan, maar dat was het dan ook. De Equator stroom heeft ons ook enorm geholpen. Uiteindelijk hebben we 2533 mijl gevaren om een afstand van 3150 te overbruggen. Dat kan goed honderd mijl verkeerd zijn, omdat ons log een dag en misschien zelfs twee dagen werd afgeremd door wat lichaamsonderdelen van een squid, maar alles bij elkaar kunnen we besluiten, dat de elementen ons goed hebben geholpen. We hebben echt ruim een week lang 2 knoop stroom ‘in de poeperd’ gehad. Dat was een gift van 50 mijl per dag.
Onze ontmoeting met de dolfijnen was onvergetelijk. Verder hebben we de eerste nacht een enge vloot schepen zien varen; waarschijnlijk met vliegdekschepen, en toen bijna drie weken helemaal niets. Slechts één enkel vrachtschip kruiste onze weg. Daarnaast hebben we iedere keer weer met verbazing gekeken naar de ontelbare hoeveelheden vliegende vissen, die iedere keer weer bij onze nadering het luchtruim kozen. Een vijftigtal hebben dat niet overleefd en zijn bij ons aan dek aan een ontijdig einde gekomen. Slechts één van die deklanders hebben we kunnen redden, maar in hoeverre die daarvan heeft kunnen genieten, nadat Hanneke er wel even een beetje op had gestaan, kunnen we slechts raden. Waarschijnlijk vloog die alleen nog in rechter- of linkerbochten.
Vanochtend kwamen de indrukwekkende bergen van Hiva Oa uit het duister opdoemen en werden allengs groener en groener en groener. Donders, wat is het hier groen. Dat kan ook wel kloppen, want we hadden de ankers er net goed inliggen en toen kregen we de eerste hoosbui over ons heen. Nelly Rose is van boven weer zoet. Van onderen is ze overigens groen. Daar kunnen we meteen mee aan de slag.
We zullen hier een tijdje rustig blijven, totdat we weten wanneer de reserve onderdelen zullen aankomen in Nuku Hiva. Dan gaan we die kant op. We stellen ons in op een maandje in dit Franse paradijs. Hopelijk blijft het daar dan wel bij, want er is nog veel meer te zien.

Dear all,
We have now safely anchored, bow and stern, in Tahauku Bay in Hiva Oa.
Thanks for keeping track of us these last weeks. The first few days after
the incident were quite stressful, but as we got more confidence in our
emergency measures and got to know the limits they would safely accept, we
started enjoying our crossing. We were of course very lucky with the
weather. One night there was a bit more wind and we actually saw 30 knots on
the anemometer for about a second. The rest were nice force fives but for
the last 24 hours, when we had to sail downwind in 8 knots of wind which is
annoying in combination with the swell. The genoa then backs on the wave and
subsequently fills with a bang that we don’t like when the boat is healthy,
let alone now. We dropped the sails and waited things out till we got about
12 knots again and started sailing. That lasted till midnight when the wind
again dropped to unpractical limits. That was good, because we wanted to run
the engine for a number of hours anyway to give the batteries an extra
charge.
Entering the bay was really nice. A lot of familiar faces gave us a warm
welcome. Especially Toccata was very helpful with instructions about setting
both bow and stern anchor; a first for us. It went well on the first
attempt, although we did reset it with Toccata in the dinghy to realign the
boat once more. They also brought over a beer for breakfast.
We’ll now stay here, probably for a couple of weeks, until we know when our
spares are going to arrive in Nuku Hiva, about 60 miles from here. Then
we’ll move over there and carry out the repairs. X-Yachts is going all out
to get the replacement tie rod made and Kuiper, the insurer, is helping to
get it shipped to us. Whilst waiting we are going to discover this lovely
island. The approach was absolutely stunning. It is a very green island, so
it didn’t surprise us that we were welcomed by a pretty drenching shower.
That fortunately held off until all the anchoring was done and we were
enjoying that beer. Now we are going to sleep. Sleep a lot!

We zijn aan de laatste etappe begonnen. Waarschijnlijk bereiken we woensdag Hiva Oa. Na ruim twee weken voor de wind varen, zijn we drie dagen geleden op gaan loeven. In plaats van van boord tot boord te schommelen liggen we nu weer ‘op één oor’. We eten ons ontbijt weer cardanisch om te zorgen, dat de melk niet uit de bordjes in onze schoot vloeit.
Op 10 mei vierden we de 20e dag van de oversteek. Onze Atlantische oversteek was 19 dagen. Toen waren we bovendien met zijn drieën en doen we het nu samen. Het gaat – ondanks de problemen – goed en daar zijn we best wel trots op.
‘s Nachts op 9 mei zag ik op mijn wacht overigens een schip! Het eerste teken van ander menselijk leven na 18 dagen. Ik dacht er even over om Hanneke te wekken voor dit gedenkwaardige moment dat het toch niet helemaal dezelfde emotionele waarde had als een school dolfijnen. Dit bleek bij wisseling van de wacht een goede inschatting te zijn geweest.
Morgen is het overigens drie jaar geleden dat we aan boord zijn gaan wonen. Dat is dan toch ook weer een gedenkwaardige dag. Het volgende bericht heeft misschien al weer foto’s!

We zitten al weer 18 dagen op zee en na de Amerikaanse vloot de eerste
nacht(?) hebben we alleen nog maar wat eeuwen, een booby en wat zeezwaluwen
gezien. En natuurlijk heel veel vliegende vissen. Die hebben we zelfs aan
boord gehad. Een ochtend heb ik er 25 van het dek kunnen rapen. Dat was wel
bizar veel. Een andere keer stond Hanneke ‘s nachts bij het wisselen van de
wacht op zo‘n vis die (tot op) dat moment nog leefde. Hanneke sprong bijna
overboord van schrik. Hij glibberde en bewoog nog, toen ik met enige moeite
voldoende greep op zijn staart kreeg om hem terug te zetten.
Achttien dagen op zee en we hebben het nog steeds naar ons zin. Dat is zeker
ook aan het weer te danken, dat bijna de hele tijd  uitermate prettig mee
werkt. Onze vorige langste oversteek was de Atlantische Oceaan in 2012. Toen
waren we met Brian er bij met zijn drieën. Het was afwachten of het met zijn
tweeën net zo soepel zou gaan, maar dat doet het.
We draaien 24 uur lang onze wachten, drie uur op en drie uur af. ‘s Nachts
wisselen we elkaar zo snel mogelijk af, maar overdag is het socialer. We
ontbijten, lunchen en dineren samen. Ook zitten we om vijf uur ‘s middags
met een nootje en een glas cola gezellig in de kuip wat te leuteren, voordat
Hanneke gaat koken. Vanavond is dat trouwens met een biertje, want de broer
van Hanneke is grootvader geworden. Zijn dochter is bevallen van Samantha.
Het is wel leuk, dat we in deze tijden met dat soort gebeurtenissen kunnen
meeleven.
‘s Morgens doe ik de administratie, die vanwege de malheur met de tuigage
wat meer omvat dan anders.  Verder moet de boot gezeild en alles
gecontroleerd worden en er zijn altijd wel wat klusjes die aandacht en tijd
vragen. We lezen veel en we dutten ook tijdens de dag, iedere keer als we
geen wacht hebben, 1-1.5 uur. Zo komen we over het algemeen aan een uur of
acht slaap per dag en dat heb je bij dit bestaan in de buitenlucht ook echt
wel nodig. Daardoor voorkomen we dat we echt moe worden, zodat een onrustige
nacht als eergisteren geen probleem is. Toch weten we nu al dat als we
eenmaal voor anker liggen we de eerste nacht ongelooflijk lekker en lang
zullen uitslapen. Daar verheugen we ons op, maar het mag en zal nog best een
weekje duren. We hebben nog zo’n 750 mijl voor de boeg. 

We zijn niet de enigen met problemen onderweg. Eigenlijk zijn wij zeurpieten
vergeleken bij een paar anderen en we hopen dat het zo blijft. Sofia heeft
gaandeweg bijna alle zalings verloren. Eerst ging de eerste D2 snel gevolgd
door die aan de andere kant van de mast  en toen ze net dachten dat ze de
zaak gestabiliseerd hadden ging er nog een stel. Ze zijn gelukkig bijna bij
de Markiezen en hebben diesel gekregen van een ander jacht, zodat ze in
ieder geval een haven kunnen bereiken. Of de mast er dan nog opstaat is
afwachten, want er staat behoorlijke zeegang zo vlak na volle maan en het
daaraan gekoppelde springtij.
Wandering Dream heeft ook schade aan de zalings, maar die zijn nu bijna bij
Hiva Oa, dus die hebben het ergste gehad. Aan boord van French Curve heeft
iemand zijn hand ergens tussen gehad en heeft een ‘hand crush injury’. Al
die boten kunnen met elkaar lief en leed delen met hun Single Side Band
zender en ontvanger. Wij hebben zo’n ding niet, maar we krijgen email van de
Macushla, die ons goed op de hoogte houdt en ook anderen over onze
vorderingen informeert. Wij houden hen via de email, die we per satelliet
telefoon versturen op de hoogte.
Wij sturen hen en nog een paar boten in de buurt iedere dag ox 12 uur een
update van de stand van zaken. Het belangrijkste daarbij voor ons is
eigenlijk de ‘sea-state’ of The Waves. Eergisteren was dat een zootje. De
golven kwamen van alle kanten en we schreven de – vooral – Engelstaligen dat
de golven ‘Hutsekluts’ waren. Niet echt een nautische terx, xaar de xeesten
zullen wel begrijpen wat ik daarxee bedoel. Het bleek de nacht daarna nog
erger te kunnen en dat leidde tot de volgende update:

Nelly Rose progress report.
We put the clock back another hour as we passed 120 degrees longitude
yesterday.
Our position at 20.00 UTC was 5:11.78 S and 122:16.03 W
Our course is 255 degrees
Boat Speed 5.5 knots. SOG 7 knots
Wind: SE 6
Waves: let’s introduce hutsekluts plus

Here’s a good moan about the weather. I need to get it off my chest. It is
nowhere near as nice as the pictures in my daughter Leonie’s book about her
circumnavigation suggest.
It started last night. As the sun went down and we were ready to look at the
moon rise, we only saw cloud settling in. In fact, we didn’t get to see the
moon at all, all night. It remained totally overcast all night long and it
still is
now. The least we got from that overcast sky was an all penetrating drizzle
that alternated with
spells of rain, all this interspersed by the odd regular downpour.
The wind had a real problem of finding a suitable direction and varied from
SE all
the way to ENE and if it was unsettled about its direction it wasn’t any
clearer when it came to speed. That varied from 9 to 23 knots.  As soon as
it seemed to settle on a choice for one or the other and we had adjusted
sail area and sheet as well as our indefatigable helm, our Hydrovane Pete,
to suit the latest conditions – soaking us in the process -, it decided to
dislike said choice and tried something else, whilst throwing one of the
variations of precipitation at us as we again made amends. I stopped
bothering about changes of clothing.
You can imagine what all that did to the waves and what is behind the idea
of hutsekluts plus. It was a restless night,
but things looked a bit more stable during my morning watch. I didn’t see
the sun rise – it just got lighter -, but at least the rain seemed to
desist.
I could finally take a book outside and read a little. That’s when the
breaker came and hit me full in neck and back. Soaked…..
It has been ages since we had weather like this. Aren’t we lucky! Currently
we have a bit more wind than we would like and that may persist at 20 knots
plus for the next 24 hours. We have reefed the jib to size handkerchief.

Toen we dit allemaal achter ons hadden en we ons al instelden op nog zo’n
periode van 24 uur, begon de lucht op te klaren en hadden we in korte tijd
een strak blauwe lucht. De wind stabiliseerde vanuit Oost-Zuid-Oost en werd
een constante 20-23 knoop waar we nu nog steeds van genieten. Normaal hebben
we aan het begin van de avond – als ik van wacht af ga en naar bed wil om 9
uur – nog wel een tijdje dat het wat instabiel is, maar zelfs dat was nu
niet aan de orde. De zee heeft zich lekker ingesteld op deze wind en we
zwaaien wel redelijk fors van bakboord naar stuurboord en terug, maar in een
redelijk (let wel: nooit meer dan redelijk) betrouwbaar ritme. Zowel Hanneke
als ik hebben dan ook goed kunnen slapen en dat was wel prettig na de
onrustige voorgaande nacht. 

Het gaat – naar omstandigheden – goed aan boord van de Nelly Rose. Wel
worden we in onze zeil technische opties sterk gelimiteerd door de
technische problemen. Zo viel afgelopen nacht de wind weg en die paar knoop
die over bleven kwamen uit het oosten. De golven bleven echter onverminderd
denken dat het nog wel windkracht vijf was en dan gaat de fok invallen en
weer vol knallen. Dat is normaal al niet goed voor het zeil, maar nu durven
we dat zeker niet aan met onze toch niet volwaardig gestaagde mast. Een
oplossing is dan om op te sturen tot ruime of zelfs halve wind, maar dan
komen wij snel te zuidelijk uit en dat geeft alleen maar meer zorgen. Even
gijpen is er niet bij. We besloten om de motor te starten en die koers te
varen die we wilden hebben. Na drie uur was de wind weer terug en was de
accu extra blij met deze actie. Normaal draait de motor alleen als we brood
bakken, eens in de drie dagen.

We zijn nu 14 dagen op zee en hebben de afgelopen 13 dagen geen andere boot
meer gezien. Het is dus erg rustig. Dat geeft ons de tijd om de vernieuwde
omgevingsfactoren goed op ons te laten inwerken. We zien de grote beer nog,
die als steelpan net over de horizon tuimelt. We zien ook het Zuiderkruis en
dat is toch wel heel bijzonder. De storingen die op het noordelijk halfrond
bij onze Atlantische oversteek nog van stuurboord kwamen, komen nu van
bakboord. We hebben er tot nu toe weinig last van. Een enkel buitje, maar
meer is het niet. En dan de zon. De zon staat echt waar de Meester op de
lagere school zei dat hij nooit kon staan. Hij staat echt noordelijk van
ons. Dat wordt duidelijker naarmate op het noordelijk halfrond de zomer
vordert en wij hier dieper de winter in duiken, maar het is onmiskenbaar:
Hij staat noordelijk van ons.
Wij zetten ieder 15 graden westerlengte de klok een uurtje terug. Zo ook
vandaag weer als wij de 120 graden passeren. Dat gaat nog één keer gebeuren
tot we op 139 graden bij Hiva Oa aankomen. Nog zo’n 1200 mijl te gaan. We
worden dapper geholpen door de stroom en als dat zo zou blijven, hetgeen
niet de verwachting is, dan zouden 3150 mijl afleggen door 2800 mijl te
varen.

Het gaat ons goed. Ondanks onze technische problemen, maar dankzij de
geïmproviseerde verstaging komen wij goed vooruit. We worden daarbij stevig
geholpen door de equatoriale stroming, die ons een extra 1,5-2 knoop per uur
cadeau geeft. Hoewel we uitermate alert trachten te blijven, kunnen we ook
genieten van de bijzondere momenten die deze reis ons te bieden heeft.
Daarbij maken we ten dele onze eigen momenten, die we dan kunnen vieren.
Nelly Rose is een droog schip, maar niet kurkdroog. Zo zijn er bepaalde
hoogtepunten die het rechtvaardigen om een enkel biertje uit de ijskast te
trekken. Het terugzetten van de klok is zo’n gebeurtenis. Dat gaan we deze
reis drie keer mee maken. Het bereiken van de helft van de overtocht is een
ander belangrijk evenement. En dan hebben we ook nog het wisselen van de
kaart. Wij volgen onze voortgang op een zogenaamde overzeiler. Dat is te
vergelijken met een kaart van Europa, waar je een tocht van Stavanger naar
Sicilië op zou kunnen plannen, een kaart met alle E-wegen. Overigens zou
onze reis niet op een kaart van heel Europa passen, want we gaan ongeveer
5500 km afleggen. Dat kan in Europa alleen als je rondjes rijdt. Het is
zelfs zo, dat die trip te lang is voor een enkele kaart van de Stille
Zuidzee. Die oceaan is zo groot, dat we er twee kaarten voor nodig hebben.
Het overgaan van de ene kaart op de andere is dan een ware happening, die
gevierd kan en mag worden; met een pinda er bij. Dat komt neer op vijf
biertjes in ongeveer 25 dagen. Dat is net zo zeldzaam, dat ze extra lekker
smaken. Als het anker er straks, hopelijk zonder verdere schade en
vervelende avonturen, in gaat, dan gaan we wel even echt los. Twee biertjes
achter elkaar en dan zijn we Total Loss. Het is best vermoeiend zo’n reis.
Je bent toch dag en nacht bezig met de boot. We lopen wachten, drie uur op
en drie uur af. We komen dus best wel aan onze slaap, maar opgedeeld in
stukjes.
Het bereiken van één derde van de afstand (na ruim 1000 mijl en nog 2000
mijl te gaan) werd droog maar daarom niet minder met een heerlijk diner
gevierd. Hanneke
bereidde een recept van Jamie Oliver met onze laatste tomaten, een aubergine
en Mozzarella.
Er zijn ook andere feestelijke momenten, die gewoon gebeuren, zoals deze
ochtend. Ik had om zes uur de wacht overgenomen van Hanneke en had net de
zon zien opkomen toen ik activiteit zag in het water: Dolfijnen. Jammer voor
Hanneke, maar daar halen we elkaar voor uit bed. Ik riep “Dolfijnen” en
zonder aarzeling kwam ze terug “Ik kom”!
Het waren er best veel. Ze kwamen van stuurboord achter en waren op een
koers naar het Zuid Westen. Wij voeren naar het westen dus onze wegen
kruisten elkaar. De eerste dolfijnen zwommen dicht tegen elkaar aan in een
groepje van zeven. Links en rechts van hen zaten andere groepjes, groter
zowel als kleiner. Ze sprongen uit het water als om ons goedendag te zeggen
en doken onder de boot door, maar bleven niet echt bij de boot. Dat kon ook
niet, want er zaten nog veel meer dolfijnen achter hen aan. Ik bedoel heel
veel meer. Ze waren kennelijk met zijn allen ergens naartoe op weg. Wij
hadden de school gekruist, maar ze bleven komen, nu van bakboord achter.
Alsof ze ons allemaal even sterkte wilden wensen of zelf ook wilden zien.
Een enkeling maakte echt een hoge sprong het water uit, maar de meesten
spongen naast ons voorwaarts, dicht op elkaar, vervolgens onder de boot
door en dan weer linksaf achter de hele school aan. Dit ging minutenlang zo
door; tien, misschien wel vijftien minuten. Honderden dolfijnen. Het was een
onvergetelijk gezicht. De laatste dolfijnen moesten een helemaal zuidelijke
koers zwemmen om weer aansluiting te krijgen bij de groep. Ze zijn allemaal
even langs geweest. Ongelofelijk.