We zijn hier naar toe gegaan, omdat er zwaar weer werd verwacht. Als we met behulp van de havenmeester aan ons Ponton aanleggen, blijkt dat er vóór een mooringlijn mist. ( ligt op de grond verankerd) Hij beloofd, dat er ‘s middags een duiker zal komen om die aan te brengen. Dat was afgelopen zondag. Er kwam niemand, dus Pim is maandag een wandelingetje naar het havenkantoor gaan maken, heeft opgebeld, gevraagd naar een andere ligplaats enz… Maar er gebeurt niks.

Maandag komt er een duiker met 3 anderen op het steiger achter onze boot en hij plonst erin en doet iets in het water, wat we niet kunnen zien. Hij stelt vast, dat er helemaal geen tweede mooringline ligt. Pim gaat in discussie met de buddy van de duiker, die met de marifoon contact opneemt met de Capitan del Puerto en krijgt te horen dat we géén 2e mooringlijn krijgen. Pim loopt weer naar het havenkantoor en komt daar de man tegen die ons voor zondag al een duiker beloofd had. Hij zag de Capitan lopen en schoot er meteen achteraan. Heftig gesticulerend zag Pim hoe hij onze zaak bepleitte. Met een tevreden lach op het gezicht kwam hij terug, maakte een obsceen gebaar en zei, dat de duiker in de loop van de middag weer terug zou komen om een en ander op te lossen. Aan het einde van de middag nemen we maar weer contact op via de marifoon en beloven ze ons, dat er over 10 minuten iemand zal komen. Niet dus.

Dinsdag maakt Pim weer zijn wandeling langs de megajachten op weg naar het havenkantoor. Het geval is inmiddels bekend, en er wordt aan gewerkt. in de loop van de dag. We weten, dat het in de loop van de dag echt hard zal gaan waaien en vragen dus of het nu echt gaat gebeuren. ja, geen zorgen, het komt. Weer terug langs alle mega jachten. Ze doen ook mee met de ARC, maar zullen wel wat eerder aankomen dan wij.
In de middag begint te regenen en wat harder te waaien. We roepen weer op over de marifoon en er komt een Seaman (klinkt wel geestig als een Spanjaard dat uitspreekt) komt langs in zijn rubberboot en zegt dat we niet moeten zeuren en dat die storm echt niet komt. Hij vraagt wel een extra lijn en we liggen iets vaster. Hij is net weg als de storm echt losbarst en we raken inmiddels met de achterkant het steiger, waardoor de electriciteitskabel klem komt te zitten. Pim haalt hem weg, we kunnen best even zonder. We hangen het opblaasbare trapje/stootkussen er tussen met nog een extra stootkussen. Het poeiert nu echt met flinke vlagen.
We durven even een borrel te gaan drinken op de Helena Christina van Aad en Hella, waar we later ook een pizzaatje mee gaan eten in de beroemde Sailor’s Bar. Aad loopt even mee als Pim gaat inspecteren of Nelly Rose nog goed ligt. Hij komt in de bar ernaast de assistent havenmeester weer tegen, die hem zegt dat wij bovenaan de prioriteiten lijst staan voor morgen. Ben benieuwd.
De volgende dag stort het van de regen en maakt Pim weer zijn gebruikelijke wandelingetje naar het havenkantoor om te kijken hoe het het er voor staat. Alle duikers zijn aan het werk in de commerciële haven en kunnen misschien morgen komen, is de reactie. Pim heeft van de assistent haven meester de verzekering gekregen, dat hij in het havenlog een opmerking zou plaatsen, dat het echt een slechte situatie is. Hij vraagt of ze het log kunnen checken en verdomd! Het staat erin. Dat verandert de zaak. Wederom de toezegging dat het gaat gebeuren en inderdaad, in de loop van de ochtend komt de duiker en legt een extra mooringline aan. Nelly Rose ligt weer als een huis, maar Pim zal zijn ochtend wandelingetje missen.

Achter het havenkantoor zie je de Cruiseschepen mooi afsteken tegen de zwarte vulkaan.

Ja en eindelijk om 12.00 uur komt er weer een duiker met een compaan met allerlei kettingen en lijnen!

Hij plonst erin en doet wat ie moet doen!

We liggen eindelijk goed en slapen ‘s’nachts ook weer beter.

Er liggen al een aantal boten, die met de ARC mee gaan doen in de haven. Herkenbaar doordat ze de vlag in het want hebben staan. Sommigen met meerdere onder elkaar: die hebben hem dus al vaker gevaren. Op 9 nov. gaat het hier beginnen. Tegen die tijd zullen de meeste van de 267 verwachte deelnemende boten hier wel zijn. Uiterlijk 18 november moet iedereen hier zijn. Allemaal met hetzelfde doel : St. Lucia in de Caribbean Seas! De boten worden vooral op het aspect veiligheid gekeurd en er zullen workshops worden gegeven over Safety, Provisioning en Rigging (tuigage). Er zullen demonstraties worden gegeven bijvoorbeeld met een liferaft in een zwembad en van het afsteken van de verschillende soorten vuurpijlen.
Ondertussen worden er ook borrels georganiseerd waar iedereen elkaar kan ontmoeten, zodat je als je straks aan de overkant aan het varen bent, alvast wat mensen kent, die je geheid weer ergens tegenkomt, want hoewel het cruiserswereldje groeit blijft het relatief klein. Wij krijgen van het havenkantoor het ‘Early Arrivals’ pakketje mee met alle wetenswaardigheden, plattegronden van Las Palmas, kortingsbonnen voor het zwembad, aanwijzingen voor winkels enz.

‘s Avonds komen de Noren langs en wordt er weer gespeeld en gezongen. Er loopt een Engelsman langs op het steiger, die zegt dat ie zingen ook leuk vindt en hij zit even later ook volop mee te doen.

Pim’s kantoor.

De dag erna zoeken we uit waar we dichtbij beschikking hebben over internet en als we net achter ons kopje koffie zitten, komen Aad en Hella langswandelen. Wat een leuk weerzien na Pinn Mill en later Hellevoetsluis. Wij hebben genoten van hun beschrijvingen over het zeilersleventje in hun boeken: ‘Dromen van zout’ en ‘Zeezigeuners’. Dit zijn oude rotten in het vak met een enorme dosis ervaring.

Aad speelt ook even op Pim’s gitaar en zingt een prachtige smartlap.

Waarbij de dames zich niet onbetuigd laten.

We lopen nog een laatste rondje door Carrelejo. Het oude deel van het oorspronkelijke vissersdorp is erg knus en de oorspronkelijke bewoners hebben nog een gezellig eigen plekje. De oude mannetjes hebben vrij uitzicht op de haven en de haveningang en ze zitten gezellig te keuvelen en naar de stroom toeristen te kijken die s’avonds op zoek zijn naar een lekker restaurantje. Voor al die restaurants staan animeermannen die proberen de toeristen hun terrasje binnen te kletsen op een vrolijke manier.

‘s Ochtends haalt Pim nog brood in het stadje en daarna vertrekken we uit Carrelejo. Dat moet ook. Passanten mogen hier maar 3 nachten in het kleine haventje aan de steiger liggen, zodat iedereen een keer aan de beurt kan komen.

Ons plekje wordt meteen weer ingenomen door een boot uit Delfzijl. Zij hebben de nacht voor anker gelegen om te wachten op hun beurt.

Onderweg naar de overkant komen we weer een van de talloze glass bottomboten tegen. Ze doen goede zaken, net als de grote catamarans, waar de 106 mensen 4 uur lang op worden beziggehouden.
We gaan eerst op de motor naar Playa Blanca op Lanzarote naar de Marina Rubicon. Onze Noorse maten zijn daar de avond te voren aangekomen, zodat we voor het eerst sinds weken weer even bij elkaar in de buurt zijn. Het is een gezellig weerzien. Ze vertellen, dat ze ook meteen door gaan naar Las Palmas. Er komt slecht weer aan en zij hebben Mia aan boord, die zaterdag vanuit Las Palmas weer naar Noorwegen terug gaat vliegen.
We zien ook de Ostrea, de Mero en de Cedo Nulli weer zien aan de rand van het zwembad. De mannen zijn meer dan een beetje brak, want ze hebben een avond veel plezier gemaakt.

Playa Blanca is veel toeristischer dan Corralejo, maar het is rondom de marina allemaal wel leuk opgezet. Er is twee keer per week een marktje met allerlei snuisterijen, die gretig aftrek vinden bij de rondstruinende Engelsen en Duitsers.

We mochten een paar uur aan de steiger voor de receptie van de haven liggen. Die receptie zit onderin deze namaakvuurtoren en wordt bemand door een Nederlands meisje.

Het geheel maakt een uitermate verzorgde indruk en wordt goed onderhouden. Zo wordt ook dit joekel van een cactus met 3 lijntjes overeind gehouden.

De Noren zijn al klaar om te vertrekken en we zetten snel koers naar Las Palmas. We hebben gezien de weersverwachting besloten om toch naar het noorden van Gran Canaria te varen. De havens zijn hier vrijwel allemaal erg slecht beschermd tegen zuidelijke winden en uit die richting zal het de komende dagen hard gaan waaien. Je ligt dan in die zuidelijke havens op zijn minst onprettig met teveel deining.
Pim gooit de hengel weer uit. Hij heeft na die ellendige meeuw even wat tijd nodig gehad om daar weer moed voor te krijgen. Gelukkig blijft het bij vissen en wordt er niet gevangen.

Na een uurtje halen we de Noren in. Het is heerlijk weer, dus iedereen zit lekker in bikini!
De wind zakt er steeds verder uit en ook de vis wil niet happen. We gaan expres maar met een snelheid van 5 knoop, want we willen niet te vroeg aankomen in de haven, in ieder geval niet in het donker.
We gaan als vanzelf over in het ritme van ‘s nachts doorvaren. Het eten en de afwas zijn klaar vóór het donker wordt, de hengel wordt ingehaald en zo bereiden we ons voor op het wachtlopen.
Dan komt er een bericht door de marifoon: de Noren hebben beet! Tja, die weddenschap hebben wij dus verloren en dat zullen we in Las Palmas straks moeten bezuren met een biertje bij het ontbijt! We zijn benieuwd hoe groot de vis is…
Pim slaapt en ik zie langzaam de boot van de Noren uit zicht verdwijnen. De zee is rimpelloos, maar er staat wel deining. De temperatuur is ongeveer 20 graden. Heel prettig om niet al die beschermende kleren aan te hoeven doen als je op wacht gaat. Het scheelt veel tijd en gymnastiek, want bewegen is toch lastig op zo’n wiebelende boot. Hoe Leonie en Adam dat deden met 2 kleine kinderen blijft een raadsel.
Tegen het einde van Hanneke’s wacht komen er een stuk of 10 dolfijnen meezwemmen, ze springen simultaan naar boven. Pim wordt wakker van haar enthousiaste geroep en geniet mee!
We boffen dat het bijna volle maan is, zodat we ze echt goed kunnen zien.

Bij het ochtendgloren varen we de haven van Las Palmas binnen.

Niet echt scherp, maar meer een sfeerplaatje.

We gaan meteen tanken, zodat we straks niet met 250 andere ARC boten in de rij hoeven als die de dag voor vertrek gaan tanken. Aan de receptie steiger wachten we vervolgens tot het havenkantoor open is. Het inchecken duurt uiteindelijk ongelooflijk lang. Het is een papierwinkel zonder einde. Je betaalt uiteindelijk drie verschillende rekeningen voor ligplaats, belasting en nog iets. Al met al liggen we pas om 11 uur op onze ligplaats G32. Dat zal onze ligplaats voor de komende weken zijn. Het kan zijn, dat we nog een weekje naar Tenerife varen, waar we een nichtje van Pim en haar man gaan opzoeken, maar misschien gaan we dat met de ferry doen. De komende dagen komt er teveel wind en daarna zou het weer motoren worden en dat apparaat hebben we eigenlijk wel weer even genoeg gehoord.

Het is mooi om hier dan eindelijk te zijn. Toen we hier 3 jaar geleden Leonie, Adam en de kids uitzwaaiden, hadden we nog geen idee,dat we hier nu zelf zouden liggen en dat dit keer Leonie en Pieter ons uit komen zwaaien! We zien dit als het einde van de eerste etappe van onze grote reis. De volgende etappe gaat in één stuk. Over nog geen 4 weken vertrekken we naar St. Lucia.
We zullen de komende weken niet veel op de blog schrijven. We zijn dan druk met workshops, bevoorraden, klussen en wat dies meer zij (borrelen), maar we zullen eens in de week een update verzorgen. Een van de klussen, die we moeten doen is kijken hoe we met de satelliet telefoon emails op deze blog kunnen posten, zodat we tijdens de overtocht kunnen blijven communiceren. Het is eigenlijk verbazingwekkend om te zien hoeveel nieuwe dingen we ons de afgelopen maanden eigen hebben moeten maken en we zijn er dus nog steeds niet klaar mee, maar het blijft leuk!

Vanuit Puerto Calero zeilen we met een mooie rustige wind naar Islas Lobos, waar we voor anker gaan. Er liggen nog 3 andere bekende Nederlandse boten, waarvan één gepavoiseerd. ze hebben een jarige aan boord. Dat moet natuurlijk worden gevierd en we besluiten met zijn allen op het strand te gaan BBQ-en. Dan zien we een stel Fransen, die met hun rubberbootje over het rif heen de lagoon in willen naar dat strandje. Er staat een flinke branding en het is duidelijk een hachelijke onderneming. We houden het scherp in de gaten en de beslissing blijft heel moeilijk. Een feestje op het strand is waarschijnlijk leuker voor de kinderen, maar juist vanwege die kinderen vinden de verschillende vaders en moeders het risico toch te groot. Zelfs als we ongeschonden heen zouden komen, hebben we nog geen enkel idee hoe het er over een paar uur, voor de terugreis, uit zou kunnen zien.
Plan “B” blijkt ook erg gezellig. Er worden 2 beschikbare Cobb barbecues op het voordek geplaatst. Daarmee is het voordek meteen tot “no-kids-zone” gebombardeerd. Een lijn verbindt de zeereling met de mast en door naar de zeereling aan de andere kant en daarvoor zie je vanaf dat moment eigenlijk vooral nog mannen. De Cobb is een prachtig apparaat. Ik zie een investering voor de Nelly Rose in het verschiet (maar waar laat je het ding). Je stookt hem met heel compacte speciaal voorgevormde houtskool, die erg makkelijk aangestoken kan worden. Je kunt de barbecue, ook als die al uren staat te branden, gewoon optillen en je kookt net als bij een Weber onder een deksel. Je hebt bovendien twee verdiepingen. Onderin liggen de aardappels in de schil en bovenop braden we worstjes, karbo’s en drumsticks.
Er zijn verrukkelijke salades door de dames gemaakt en voor de kinderen als toetje satéstokjes met marshmallows. We zitten met 12 Volwassenen en 8 kinderen op een boot die net zo groot is als de Nelly Rose. We liggen voor anker, het geheel wiebelt heen en weer. Het is heel genoegelijk allemaal!

Daags erna zetten we koers naar Corralejo, waar we de laatste plek aan de pontons veroveren.

Benédicte en Hanneke gaan naar het plaatselijke strandje en genieten van het zonnetje!

De kade hier is één en al restaurantjes op één tuintje na!

De golven zijn subliem om te surfen, wat een geweld. Op de achtergrond is Lanzarote zichtbaar.

Dit is de eerste foto met ons kleine fototoestel. Volgens Nikon mogen we ermee snorkelen dus heeft Hanneke hem echt onder water gehouden om de duizenden visjes, die hier rond de boot zwemmen vast te leggen.
Benedicte vliegt hiervandaan weer naar huis en wij onderzoeken de weerberichten om te kijken hoe we verder zullen gaan. We weten nog niet of we langs de noordkant of de zuidkant van Gran Canaria naar Tenerife willen varen. In Las Palmas komen we zeker nog, maar de zuidkant zien we niet meer als we er nu niet naartoe gaan. De voorkeur is dus duidelijk.

s’Avonds wandelen we nog even langs de gezellige kade. Er zijn meerdere zandsculptuur-kunstenaars bezig geweest. Sommigen verdienen net een centje meer door iets extra’s toe te voegen.
Apropos wandelen. Hanneke zegt altijd, dat iedere sport waar Pim zich in zijn leven mee bezig heeft gehouden specifiek schoeisel nodig had. Nou, zeilen slaat dat allemaal. We hebben bootschoenen, bootlaarzen, schoenen voor in de zwemvliezen, zwemvliezen zonder schoenen, teenslippers, crocqs, wandelschoenen, dinghy schoenen en sandalen. Allemaal nodig. Pim heeft ook nog heel lang sloffen in gebruik gehad voor koude nachten, maar die hebben we al een tijdje niet meer. Aan boord lopen we immers op blote voeten. De schoenen komen nooit vanaf de kant aan dek. Dat doen we om te vermijden dat we kakkerlakken aan boord krijgen. Dat is ook bij vele andere handelingen een bron van zorg.

Het is natuurlijk heerlijk weer en Pim heeft zelfs de zijkantflap van de zonnetent erbij gezet om het koel te houden.

Na ons avondwandelingetje even een drankje op de kade.

Deze soort van tortelduif komt er gezellig bij zitten.
Morgen vertrekken we eerst naar Playa Blanca om de Noren goeiendag te zeggen, die daar inmiddels liggen. Zij hebben op Madeira gewacht op hun bezoek en doen het nu wat rustiger aan.

We huren een klein Fiatje, een cinquecento. Daar had Pim altijd al een keer in willen rijden, en het ding rijdt echt lekker. Het is voor het eerst sinds 11 augustus, dat hij weer een keer het stuur van een auto in handen heeft en dat is af en toe echt te merken. De eerste rit gaat naar het vliegveld. We pikken daar Benédicte op, die een paar dagen met ons mee zal varen.’s Middags maken we een rondrit over de zuidelijke helft van het eiland en verwonderen ons over het ruige vulkaanlandschap. We vinden het knap, zoals men er toch in is geslaagd iets van dit eiland te maken. Behalve toerisme is er weinig anders te beleven, maar men is er in geslaagd een wijnindustrie op te zetten. De druiven groeien in kuilen en achter muurtjes in plaats van aan de ranken zoals we die elders in de wereld gewend zijn. Het is wel een intensieve arbeid om de wijnstruiken te laten overleven en oogsten. De opbrengst per hectare is de laagste in Spanje, maar de opbrengst per struik is weer heel acceptabel. Tijdens de oogst moeten dan ook hele afstanden overbrugd worden over vaak lastig begaanbaar terrein. De druiven worden soms nog met kamelen vervoerd.

Eigenaardig gezicht zo’n wijnplantage. Er zijn verschillende soorten muurtjes om de druiven tegen de omgeving te beschermen, maar de halfronde vorm om een kuil komt het meeste voor.

We bezoeken deze wijnbodega en proeven ook een slokje. Hanneke vindt het te zuur, dus er wordt niks gekocht. Dat is geen generaal oordeel over de Lanzerote wijn. Eerder dronken we de wijn aan boord bij Paul, en die was echt heel goed te drinken.

Nog zo’n chateau. In Spanje noemen ze dat een bodega

Het is binnen lekker koel en niet druk, het toeristenseizoen is bijna afgelopen.

Er worden kleine muurtjes om iedere wijnstruik gebouwd om ze te beschermen tegen weersinvloeden.

Een ander product van het eiland is grofkorrelig zeezout. Het moet wel een aardige bron van inkomsten zijn, want een potje kost €12. Wij hebben nog voldoende waddenzout aan boord en besluiten deze investering aan ons voorbij te laten gaan. We hebben overigens voor ons eitje bij het ontbijt zout van de British Virgin Islands. Dat hebben we ontdekt toen we daar zijn gaan zeilen om ons 12,5 jarig huwelijk te vieren. Sindsdien hebben we het vooral aan Saskia te danken, dat het nog steeds bij ons op tafel staat. We hebben nog net genoeg tot januari en dan kunnen we zelf onze voorraad weer aanvullen.

Grote brekers die stuk slaan op de lavabrokken. Het eiland is een paradijs voor surfers. Niet geheel zonder gevaar. Je moet echt rekening houden met het getij. Zeker bij laag water kan de rotsige bodem een gevaarlijk obstakel zijn.

Het zuidwesten van Lanzarote is echt heel erg ruig. Het land ziet er uit alsof het hele vette klei is, die vers is geploegd met overmaats ploegscharen. Je kunt je daarin niet voortbewegen, maar er liggen goede wegen op het eiland. Op weg naar het zuiden liggen zelfs drie wegen naast elkaar. Het oude onverharde karrenspoor over lavabodem, waar wandelaars goed terecht kunnen. De eerste verharde weg die voor het lokale verkeer dient en de nieuwe doorgaande weg naar Playa Blanca. Daar gaan we naar de uitstekend gesorteerde winkel voor scheepsbenodigdheden in marina Rubicon. Tot onze verbazing worden we daar door een Spanjaard aangesproken in voortreffelijk Nederlands. Hij is met zijn Nederlandse vrouw na 15 jaar Barendrecht en Ridderkerk weer terug gegaan naar zijn geboortegrond. Hij staat ons voortreffelijk en vakkundig bij. Het is eigenlijk bizar zoals we voortdurend met een verlanglijstje iedere ship’s chandler binnenstappen. Meestal heeft zo’n winkel maar weinig van ons lijstje, maar vinden we wel altijd weer andere leuke dingen.

Bij El Golfo heeft zich een heel bijzonder groen meertje gevormd. De kleur ontstaat door de algen die erin groeien, die zich vastzetten op de lava. Je kunt als souvenir groengekleurde steentjes kopen, die ze Olivia’s of iets dergelijks noemen. Die kleur heeft het meertje echt.
Het strand is hier pikzwart.

Heel bijzonder dit stukje Lanzarote.

Het meertje ligt er rimpelloos bij en de prachtig geformeerde rotswand erachter wordt er heel mooi in gereflecteerd.
De lavaformaties zijn overal verschillend en allemaal anders van kleur en vorm.
Veel meer kunnen we niet meer zien van Lanzarote. Het vulkaanpark is helaas net gesloten als we er aan komen. Morgen gaan we verder naar Isla Lobos aan de noordpunt van Fuerteventura.

Dit is nog in de haven van Caleto de Sebo op Isla Graciosa. Deze vissersboot ligt vast met lijnen van talloze aan elkaar geknoopte stukjes.

Isla Graciosa verdwijnt uit zicht als wij de noordpunt van Lanzarote omgaan.

Lanzarote is een vulkanisch eiland. Weer passeren we het schoolvoorbeeld van een krater.

We varen de 30 mijl naar Puerto Calero helemaal op de motor, want er is geen zuchtje wind. dan maar zo. We hebben er wel een lekker zonnetje erbij en de temperatuur op het water is heerlijk.

In de oude cruising guide, die we van Leonie en Adam kregen, stond in de kantlijn bij deze haven geschreven: Gouden Bolders! En inderdaad, het klopt, werkelijk nog nooit zoiets gezien. Gelukkig krijgen we ook hier korting van het liggeld, omdat we met de Atlantic Rally for Cruisers (www.worldcruising.com/arc/) meedoen.

s’Avonds is er een introductie voordracht astronomie in het auditorium van het voormalige walvismuseum, waar we ons voor inschrijven.
Twee enthousiaste amateur astronomen laten ons beelden zien van de aarde in relatie tot het heelal en geven informatie van de snelheden waarmee dat alles zich beweegt. Boeiend om te zien hoe nietig we zijn. De ene astronoom verteld uitgebreid en vol geestdrift zijn uitgebreide verhaal in nauwelijks te volgens Spaans en zijn collega vertaalt die uitgebreide betogen met een enkele zin in gebrekkig Engels. Toch is het zeker de moeite waard, ook omdat er schitterende video’s vertoond worden veelal genomen vanaf de Hubble telescoop.

Na de klassikale sessie gaan we het dak op, waar twee forse spiegel telescopen staan, waardoor we eerst naar de maan kijken. Daarna worden ze afgesteld op Andromeda. Dat is het melkwegstelsel waar ons zonnestelsel over 5000 jaar mee in aanvaring gaat komen. Daar hoeven we ons echter geen zorgen over te maken, want de kans dat harde brokken (zoals de aarde) andere planeten of sterren zullen raken is erg klein. Nou, dan maken we ons maar geen zorgen.
Het is enorm indrukwekkend allemaal! Niet iedereen kan door die spiegeltelescopen kijken, zodat deze andere sterrenkijker geplaatst wordt.

We ontmoeten s’ochtends tijdens onze morgen zwemtocht een stel Engelsen, nou ja, uit Wales, en die komen s’avonds een borreltje halen. Ze hebben net de hele Mediterrane gedaan en hebben het nu heerlijk naar hun zin hier bij Isla Graciosa. Ze zijn hier met tussenpozen al vanaf begin augustus. Ze kennen Turkije en Griekenland op hun duimpje en zijn vooral over Turkije erg enthousiast. Over Kroatië zijn ze iets minder te spreken, omdat ze daar regelmatig het idee hadden belazerd te worden.
Als je hier eenmaal ligt is er regelmatig een theater stukje van nieuwe of vertrekkende mensen. Het is interessant om te kijken hoe mensen komen ankeren in zo’n baai. Sommigen houden het wel 6 maal hardnekkig vol op één plek en als ze dan het dan uiteindelijk toch opgeven en het een klein eindje verderop gaan lukt het in een keer. We zagen ook een stel die hun anker op probeerde te halen. Kennelijk waren ze van plan te vertrekken, maar het lukte voor geen meter, omdat de ketting of het anker om een steen gewikkeld zit. Ze geven hun pogingen op en nu, drie dagen later, liggen ze er nog. En dan was er natuurlijk de Fransman, die zijn anker ongeveer bovenop ons anker legde en op 10 meter afstand van ons aan een te korte ketting wil blijven liggen. Pim suggereert een keer, dat het toch wel erg dichtbij is, maar ze gaan gewoon door met het klaarmaken van het anker voor een langer verblijf. Uiteindelijk zei Pim dat ie rustig kon blijven liggen, maar dan wel op zijn risico en dat we alles hadden genoteerd in het Logboek, inclusief deze waarschuwing. De Fransman riposteerde, dat hij zou opschrijven dat hij Pim een zeurkous vond, maar koos gelukkig toch het hazenpad. Even later kwam er een Franse catamaran, die net even op een andere plaats zijn anker liet zakken en op beschaafde afstand van de andere boten kwam te liggen.

Huiselijk tafereeltje

Volgens de weerberichten komt er boos weer aan. Op zich zouden we op deze ankerplaats veel kunnen hebben, maar net niet als het uit het westen komt. Dan krijgen we zowel de wind als de hele oceaan deining erachter aan. De voorspelling is dat er harde wind uit het westen gaat komen en dus moeten we hier weg. Hanneke regelt een ligplaats in de haven en de volgende dag laten we Klontje leeglopen en binden haar weer op het dek. Daarna verhuizen we naar Caleta de Sebo. Het is een hele goedkope haven, maar we zien het niet zitten om er ‘s morgens in te duiken. Jammer, want we genoten van dat ritueel.

De groenste straat van Graciosa

Nu liggen we hier, er staan wel electriciteitspaaltjes op de steiger, maar er is geen aansluiting. Het hoeft ook niet, onze zonnepanelen doen het prima, al regende het gisteren een poosje. Iedereen blij, want dat is hier al 14 maanden geleden voor het laatst gebeurd, maar wij hadden een luik openstaan met als gevolg een natte plek op ons bed. Geeft niks, is hier zo weer droog, zolang het maar zoet water is.

Dit schip is door een jonge kerel in Canada gebouwd met hout dat hij gedoneerd kreeg. Het is een behoorlijk eenvoudig lijnenplan en de boot heeft zijzwaarden. Het zou niet onze eerste keuze zijn om er mee over te steken. Hij is vertrokken uit de Great Lakes en hier naar toe gezeild. Het apparaat zal niet meer dan een knoop of 3-4 kunnen varen en hij had zich dan ook verkeken op de duur van de oversteek. Hij had geen watervoorziening of een voorziening om regenwater mee op te vangen en hij had onvoldoende water meegenomen. Uiteindelijk moest hij ‘s morgens de dauw van het dek aflikken om toch nog een beetje vocht binnen te krijgen. Hij wilde naar de Canarische Eilanden, maar kwam terecht in Marokko. Daarvandaan is het hem uiteindelijk toch gelukt om hier naartoe te komen. De boot staat hier nu al 6 jaar op de kant en niemand weet waar die jongen gebleven is.
Dit is een van die verhalen, die je te horen krijgt als je in de rij staat bij de lokale havenambtenaar om je liggeld te betalen. Dat is hier overigens maar een tientje per nacht. Er zijn dan ook geen douches, geen elektriciteit en water alleen als je je eigen slang gebruikt. Dat water wordt hier per schip aangevoerd vanaf Lanzarote, waar een ontziltingsfabriek staat. Je kunt je voorstellen hoeveel chloor er nodig is om dat water een beetje goed te houden. Niet echt lekker.
Wij zijn vanochtend gaan douchen op de wildkampeerplek van het eiland. Die is nogal primitief met 3 gemeenschappelijke douches met alleen koud water.

Dit is ons kantoor waar je heerlijke tonijnsandwiches kunt krijgen. Overdag internetcafé, waar alle yachties met elkaar verlengstekkers delen en s’avonds is het een Karaoketent.
We naderen overigens het einde van ons verblijf op dit heerlijke eiland. Als je nog niet alles over dit eiland weet van onze verhalen, vergeet dan vooral niet even naar het hoofdstukje ‘positie’ te gaan. Daar geeft onze webmaster Pieter altijd een uitstekende toelichting over onze verblijfplaats. wij hebben daar zelf ook veel aan.
We gaan morgen naar Lanzarote om Benédicte op te halen. Zij komt een weekje met ons meevaren. We denken erover om naar Gomera te gaan. Dat schijnt heel mooi en begroeid te zijn. Weer iets anders dan de woestijn hier.

Kleine steegjes en ruime zandstraten.

Er komen 3 Nederlandse boten de ankerbaai binnenvaren s’avonds, waaronder de Drift Away. Die hebben we op de Vertrekkersdag ontmoet vorig jaar.

Hanneke gaat met Klontje naar het dorp voor wat boodschappen en hopelijk wat internetmogelijkheden en foto opportunities.

Het lokale strandje

Op deze manier proberen de bewoners van Caleta del Sebo ieder druppeltje wat valt op te vangen. Het heeft hier in 14 maanden pas 1 dag geregend.

Hij staat hier zijn dakterras te verdedigen.

De cactus middenin op het pleintje dient ook als parasol.

Heftig hoor, zo’n berg naast je als je wakker wordt!

Met gemengde gevoelens vertrekken we eerder dan gedacht uit Madeira. Een mooi eiland, maar de logistiek maakte het moeilijk voor ons om daarvan te genieten. Bovendien zien de weerberichten er erg gunstig uit om weer verder te gaan. Op naar de Canarische eilanden.

Onderweg vanuit Madeira helaas weer geen dolfijnen gezien. Tja, je moet iets te klagen hebben, want verder was het een soepele tocht. 300 NM in 44 uur, dat is niet slecht en toch ging het heel relaxed allemaal. De weersverwachting voorspelde weinig wind. We rekenden op windkracht 2 voor het grootste deel van de tocht en misschien 3 tegen het einde. Bij vertrek lag de oceaan er bij als een gladde spiegel. Windkracht 0! De motor dan maar en die bleef 22 uur lang draaien. Tegen de middag begin het een klein beetje te waaien en begon de boot wat te bewegen op een beginnende deining, maar het was nog steeds niet de moeite om het grootzeil te hijsen. Tijdens de lunch merkte Hanneke ineens dat het iets meer begon te waaien. Na de afwas bleek bovendien, dat de wind ook een beetje was gedraaid. Zeilen omhoog en fok erbij. In plaats van de 6 knoop die we op de motor varen gingen we geen 5 knoop meer, maar die rust is zo geweldig. Hanneke ging spontaan een dutje doen. Tijdens die dut liep de snelheid op tot ruim 7 knoop en dat bleef zo tot het vallen van de avond. Omdat we duidelijk meer wind hadden dan was voorspeld namen we geen risico en legden voor het ondergaan van de zon een rif in het grootzeil. De snelheid viel nauwelijks terug en in de loop van de nacht gingen we steeds harder, zodanig, dat Pim zelfs de fok voor een groot deel wegrolde. We liepen om de beurt onze wachten en Nelly Rose vergde daarbij nauwelijks aandacht terwijl ze met een kleine 8 knoop over de golven dartelde.

Ruim eerder dan verwacht komen we aan in het haventje van Isla Graciosa, maar worden door de havenmeester meteen teruggefloten. Het is vol. We moeten maar gaan ankeren in Baya Francesa. Tussen de 20 boten , die er al liggen vinden we een plekje. Eerst alles netjes opruimen en de hoezen over de zeilen doen en gauw het blog schrijven, voordat het internet tegoed op is. En dan nog even een paar rondjes om de boot zwemmen om wat op te frissen. De buitendouche heeft gelukkig warm water, zodat het zout er snel is afgespoeld.
Dat douchen betekent, dat we best wel veel zoet water verbruiken. We hebben een tank met 250 liter van dat spul aan boord. Omdat we nu niet in een marina liggen, hebben we geen walstroom en geen waterleiding. We moeten helemaal voor ons zelf zorgen. De zonnecellen (of is dat tegenwoordig zonnencellen. Oh nee, zonnecellen is natuurlijk een uitzondering op de spellingsregels die uitzonderingen….) zorgen voor onze elektriciteit en we hebben ook een watermaker. Die hebben we tot nu toe nog niet gebruikt, maar aangezien we hier tot de 20e willen blijven liggen is daar nu geen ontkomen meer aan. Pim heeft het apparaat zelf ingebouwd en dat maakt het in gebruik stellen extra spannend. De reden dat we er tot nu toe mee gewacht hebben is niet het in gebruik stellen, maar de verplichting om hem daarna regelmatig in gebruik te houden. Het is nogal bewerkelijk om hem voor meer dan een paar dagen buiten gebruik te stellen. Dat moet als je langere tijd in een jachthaven ligt. Dat zal pas in Las Palmas weer het geval zijn, dus tot 14 november maken we ons eigen water.
De zonnecellen leveren als we voor anker liggen in de praktijk met mooi weer een goede 80 ampère per dag. Daarmee kunnen we een brood bakken, 25 liter water maken en zelfs nog wel een filmpje kijken of een PC opladen, als de ijskast niet te vaak wordt opengezet, maar dan is het ook wel zo goed als op. Da’s jammer, zou je zeggen, want een beetje verlichting op zijn tijd is toch ook wel leuk. Dat klopt, maar daarvoor gebruiken we nauwelijks nog stroom. Alle halogeen lampjes zijn vervangen door LED lampjes, die nog geen tiende gebruiken van de halogeentjes die er eerder in zaten. Bovendien hebben we een klein zonnecel-schemerlampje, dat ook op de buitentafel kan staan. Toen we die LED lampjes nog niet hadden geïnstalleerd zaten we ‘s avonds te lezen met een mijnwerkers lamp op het hoofd. Dat hoeft nu niet meer.

Pim blaast “Klontje” op op het voordek, terwijl achter hem de Glass Bottom Boat zijn 1e rondje doet. Die toeristenboot komt hier een paar keer per dag voorbij. De jachten voor anker zijn een toeristische attractie. We worden steeds handiger met het te water laten van Klontje en het er aan hangen van de toch wel zware motor. We hebben veel plezier van die zware motor. Ook nu is het best een eind om vanuit de ankerbaai naar het dorp te forenzen.

Voor dat het echter zover is gaan we klussen op de boot. Zo zoekt Hanneke de zwemvinnen in het luik onder onze matras en komt ze erachter dat er 2 flessen zijn gesneuveld; een fles Port of Rotterdam (we hebben er nog één over Harm) en een fles witte wijn. Dat betekent meteen dat alles eruit gehaald moet worden en ook gelijk een schoonmaakbeurt krijgt. Zo blijf je lekker bezig!
s’Middags varen we met Klontje naar het dorp. Heen doen we dat tegen de wind en de golven rustig en hebben we er een kwartier voor nodig. De terugweg gaat in 8 minuten.
We vergapen ons aan de zandstraten en de Arabische invloeden.

Het is hier zo anders dat we ons heel ver weg voelen van onze normale wereld. Allemaal lage witte huizen met platte daken tegen een achtergrond van kale vulkaangrond.

Er heerst hier een zeer relaxte sfeer, mede door de dagjesmensen, die met de ferry uit Lanzarote komen en schaars gekleed door het dorp wandelen. Er is gelukkig een Mercado om wat dingen in te slaan. Er is ook een heel contingent mensen die hier kennelijk op de een of andere manier zijn beland en zijn blijven plakken. We zouden hen vroeger hippies noemen. Ze maken en verkopen op een marktje allerlei sieraden en snuisterijen en zien er uit als vrijbuiters. Rasta haren en makkelijk zittende kleding.

Het is vanaf de ankerplaats 15 min. varen met Klontje naar de haven. Er is een Cibercafé zoals ze dat hier noemen, waar ik deze blog even kan posten en kan skypen met Harm en Floor. Erg leuk dat ik dan kan zien hoe hard Michiel groeit! Zo kon ik ook Facetimen met Leonie en haar feliciteren
met de halve marathon, die ze gerend heeft.

We liggen hier rustig, een beetje te rustig eigenlijk, het dorpje is nog niet bewoond. En wat minstens zo belangrijk is, we liggen hier te duur. We hebben weliswaar 50% korting, omdat we meedoen met de Atlantic Rally for Cruisers (ARC), maar dan nog kost een nacht in dit spookdorp €30,-. Dat is vergelijkbaar met de kosten voor een nacht in het centrum van Lissabon. Het idee, dat we hier €60,- voor een nachtje zouden moeten betalen is helemaal bizar. De faciliteiten zijn perfect voor elkaar. Het is extreem luxe en past bij het concept van dit resort. Het is de ultieme “gated community”. Een dorp met alleen maar rijken. Het personeel dat er werkt verdwijnt aan het einde van de werkdag weer door de hekken aan de ingang.
Het is een mooi project en het is zo goed als klaar. In december wordt het officieel geopend en hoopt men op de eerste gasten in dit oord. Het is gebouwd als een traditioneel havenstadje aan de zee, met aan de haven een terrasje en een restaurant. Iets hoger in het dorp is een pleintje, waar meer café’s en restaurants komen en ook winkeltjes. De huizen zijn allemaal vergelijkbaar qua stijl, maar toch individueel vormgegeven. Beneden en aan de noordkant zijn het appartementen, maar boven in het dorp zijn ook een paar villa’s met garages. Dat is wel plezierig, want de rest van het dorp moet de auto parkeren in één van de twee parkeergarages. Het personeel parkeert de auto buiten de poort. In het dorp is één weg voor al het gemotoriseerde verkeer. Op de andere wegen mogen geen auto’s komen. Golf buggy’s zullen bij de huizen met garages zeer in trek zijn.
Het moet een uitermate plezierig dorp zijn om te verblijven. Het heeft alles wat een echt dorp ook heeft, maar gelukkig geen arme of zelfs maar gewone mensen. Hoewel, is dat eigenlijk wel zo? Door die grote verschillen tussen de appartementen en de villa’s en de parkeergelegenheid heb je eigenlijk meteen weer die verschillen. Armoe is uiteindelijk net zo relatief als rijkdom.
De haven is klaar. Niet erg groot en er is weinig ruimte voor grote schepen. Dat is bij een project als dit heel lastig in te schatten. In Brighton marina is dat bijvoorbeeld helemaal fout gegaan. Toen dat werd ontwikkeld was een boot van 36 voet nog een heel best schip en daar waren de meeste ligplaatsen dan ook op berekend. Sindsdien is de maat van de gemiddelde boot alleen maar groter geworden en is ook de verhouding motorboten en zeilboten dramatisch veranderd. In Brighton zijn de ligplaatsen die bij de huizen horen dan ook veelal leeg. Als voor deze haven de passanten van belang blijven, dan zijn de tarieven erg hoog.
Voor ons zijn ze, zelfs met de aanzienlijke korting, te hoog. De haven ligt helemaal aan het uiterste oosten van het eiland en om ergens, waar dan ook, te komen, moet je bus, taxi of huurauto nemen. De bijkomende kosten om het eiland te kunnen zien worden daardoor behoorlijk hoog. Hanneke en ik gaan er van uit, dat er per dag sightseeing voor ons tweetjes €40 bij komt. de huurauto is dan het meest efficiënte alternatief, maar daar hebben we geen zin in. We besluiten dan ook om niet in deze haven te blijven. Echte alternatieven zijn er niet. De haven in Funchal is niet echt goedkoper, maar heeft bovendien geen plaats. Ankeren rondom het eiland kan hier en daar wel, maar dan moet je het weer scherp in de gaten houden, want de ankerplaatsen bieden slecht bij beperkte windrichtingen beschutting. Ook is de ankergrond op dit vulkanische eiland van wisselende kwaliteit en dan durven we de boot niet echt onbeheerd achter te laten. Dat is jammer, want wat we in die paar dagen van Madeira gezien hebben is wonderschoon. We hadden graag meer van de wandelingen langs de Levada’s gemaakt en wat van de andere dorpen en stadjes bezocht.

Als we van de haven naar het “dorpje” lopen, zie je dat het echt zo is opgezet. Er is zelfs een kerkje gebouwd boven op de muur die het dorp tegen de zee (en het zoutwaterzwembad) beschermt. We weten niet en krijgen ook niet te horen wat de bedoeling van dat kerkje is, maar het zal wel een multifunctionele ruimte worden.

Het geheel is erg leuk opgezet met plezierige architectuur, en alle functies van het dorp heben een plaats gevonden zoals dit restaurant in de vorm van een vuurtoren, waar gelukkig ook broodjes verkocht worden. Dat is overigens het enige wat je nu hier kunt kopen. Voor boodschappen is er een shuttle service naar een half uur verderop gelegen stadje. Een goede service, maar voor ons is er pas over drie dagen plaats in de shuttle.

Het resort wordt met veel zorg aangelegd en er wordt veel aandacht besteed aan de beplanting. Er zijn prachtige bloemen en planten en ook de palmbomen die worden geplant zijn ‘op leeftijd’ zodat het nergens het gevoel heeft van een nieuwbouwwijk.

Genoeg over dit project. We hopen voor de investeerders, dat het succesvol zal zijn. Of het concept klopt weet ik niet, zeker in deze barre tijden, maar de uitvoering is met liefde, zorg en smaak gebeurd en verdient zeker succes.
Wij besluiten nu echter naar de echte wereld te gaan en reizen met de bus, de lokale bus naar Machico en vandaar met de Express bus naar Funchal. De rit met de lokale bus is erg leuk en geeft een goede indruk van dit prachtige, goed onderhouden eiland. De Express bus gaat over de moderne grote weg, met veel tunnels en onder de startbaan van het vliegveld van Funchal door. Die startbaan is verlengd met behulp van een waar woud van betonnen palen.
We komen op respectabele hoogte bij Funchal aan en zien daar in de haven drie cruise schepen liggen, onder andere de Adventure of the Seas van Royal Carribean, een van de grotere schepen in deze industrie. Daarbij vergeleken zijn de andere twee maar kleintjes, maar we rekenen uit dat er toch gauw 10.000 toeristen op Funchal losgelaten moeten zijn. Dat kan de stad goed hebben. Het is een grote, mooie, ruim opgezette stad, met ook hele karakteristieke kleine straatjes.

De toren is van de mooie kathedraal van de stad. Een elegante kerk met ranke pilaren en een mooi gemaakt houten dak.

Mooie gebouwen, leuke straten, prachtige kathedraal met houten plafond.

Het standbeeld is van hr. Zarco, die hier naar toe werd gestuurd door Hendrik de Zeevaarder.

In het Grand Café uit 1848 ga ik even naar boven gluren naar de oude grandeur.

Ook hier natuurlijk weer een mooi wijnhuis.

Er hangen vreemdsoortige grote vruchten in deze boom.

We lopen door een parkje en komen dan deze malle man tegen. Hij wil met zijn camera een foto van Hanneke maken met de papegaai op haar schouder, maar wat moeten wij met zo’n foto bij ons aan boord? Of, wat moeten we met zo’n foto.

Overigens is Hanneke ook wat terughoudend. Ze is geen held met papegaaien anders hadden we nog wel wat onderhandeld of we met de eigen camera een foto voor de blog hadden kunnen maken, maar een flinke beet in een ver verleden laat ook nu nog de sporen na.

Ook is er een uil voor een foto opportunity. Het is een prachtige uil, geboren in gevangenschap en waarschijnlijk weet hij niet beter, maar of dit nou zo’n leuk leven is? Dit stel stond in een van de vele mooie parken en goed verzorgde tuinen in Funchal.

Mooi gelegen fontein.

Door de hele stad zijn de trottoirs zo verzorgd met donkere en lichte stenen in verschillende patronen.

We gaan op zoek naar een supermarkt in Funchal en komen nog een mooi pleintje tegen. Funchal is een mooie stad, maar er is nog iets anders wat we juist vandaag kunnen meemaken en daarom nemen we de Expressbus naar Machico. Daar vindt de jaarlijkse processie plaats ter gelegenheid van het religieuze feest ter ere van de “Lord of Miracles”.

Dit is een van de oudste kerken van Madeira. In 1803 werd hij verzwolgen door een landverschuiving, maar later herbouwd. De beeltenis van de Lord of Miracles werd de zee in gezwiept , maar werd 3 dagen later gevonden en aan de kathedraal van Funchal geschonken. In 1813 toen de kerk in Machico weer herbouwd was, kreeg de beeltenis zijn oude plek weer terug. Duizenden mensen vanuit het hele eiland komen meedoen of kijken naar de still, devote rondgang.

Deze dames zijn er klaar voor. Ze gaan 2 uur lang een ronde om het centrum lopen met kaarsen van minstens anderhalve meter lang.

De tent voor de muzikanten.

Prachtige dikke heel oude bomen.

De stille rondgang is begonnen.

Mensen lopen zeer devoot van 20.00 tot 23.00 rondjes met hun kaars of met gevouwen handen.

Het is een mooi gezicht, die 2 rijen die de berg af komen lopen.

De volgende dag gaan we paardrijden en als we binnenkomen worden we zeer enthousiast ontvangen door ongeveer 16 honden. Wat een feest!

Deze was niet meer weg te slaan bij Pim.

Dit is volgens mij de allerbeste manier om het eiland te bekijken! Paulo is zeer vriendelijk en bekwaam, de paarden zijn in goede conditie en dit is echt een aanrader. www.quintadoriacho.com

We beklimmen de Pico de Suna. Hoogte: 1131m.
Het uitzicht is spectaculair en de flora overweldigend.

Dit is een van de Levada’s. Er ligt zo’n 1400 km. van dit soort irrigatiekanaaltjes voor de suikerindustrie uit vroeger tijden.

Wat is het hier mooi!

Vandaag gaan we hier weer weg. We kopen nog wat broodjes en maken alles klaar voor de oversteek naar de Canarische eilanden.

In het kantoor van de makelaar staat de maquette van Quinta do Lorde. Hij loopt rond met een echtpaar, waarvan zij te hoge hakken heeft en hij kennelijk meedoet met de Trofeo Maserati. Het wordt tijd om te vertrekken.